Το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί δύο εβδομάδες μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών απαιτεί ανάγνωση και προοπτική :
Η κοινωνία μίλησε και εξακολουθεί καθημερινά να κινητοποιείται και να δίνει βήμα στους συγγενείς των θυμάτων. Οι τελευταίοι, αν και ανεπιτήδευτοι πολιτικά, συχνά στις τοποθετήσεις τους που είναι αυθεντικές χωρίς περαιτέρω κίνητρα απογυμνώνουν την κυβέρνηση και τους δικαστικούς χειρισμούς της υπόθεσης, δείχνοντας ότι κανένα σχέδιο συγκάλυψης δεν θα επιτύχει. Το εγγυάται άλλωστε η πρωτόγνωρη κοινωνική κινητοποίηση με το αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενη για οικονομικά αιτήματα, όσο σοβαρά και αν ήταν αυτά. Η αδικία δεν είναι κοινωνικά ανεκτή παρά μόνο σε όσους ωφελούνται από αυτήν.
Ας δούμε τώρα και τον πολιτικό κόσμο :
Η κυβέρνηση παριστάνει ότι έλαβε μήνυμα, αλλά κινείται με σκοπό να μην χάσει την εξουσία. Προανακριτική για εκτόνωση και εκ του ασφαλούς εξαγγελίες για τροποποίηση του άρθρου 86 Σ. Αν ήθελε όμως μπορούσε να το καταργήσει στην πράξη εδώ και τώρα : Να αποφασίσει χωρίς δικαιοδοτική κρίση της Ολομέλειας την εν λευκώ παραπομπή όλων των εμπλακέντων Υπουργών στη δικαστική εξουσία ώστε η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» να τους υπαγάγει στην κρίση της όπως κάθε άλλον πολίτη. Αφού την εμπιστεύεται γιατί δεν το κάνει ; Αλλά είπαμε, το ψέμα και η πολιτική υποκρισία περισσεύει.
Ο ανασχηματισμός της δεν είναι καν ανακάτεμα της τράπουλας, όπως πολλοί έγραψαν, αλλά κλιμάκωση και αναβάθμιση της ακροδεξιάς και κοινωνικά προκλητικής πολιτικής της. Έμειναν αμετάβλητες οι συνθέσεις όχι μόνο των Υπουργείων «εθνικής πολιτικής» (Εξωτερικών, Άμυνας, Εσωτερικών), αλλά και αυτών της «κοινωνικής πολιτικής» (Υγείας, Δικαιοσύνης, Εργασίας) που διαλύουν το κοινωνικό τοπίο και προκαλούν επανειλημμένα. Και διόλου απαρατήρητη η τοποθέτηση του φασίστα Βορίδη αντί της προκλητικής Βούλτεψη στο Υπουργείο Μετανάστευσης. Οι μεταβολές λόγω της προαγωγής Υπουργών που πέτυχαν τον σκοπό τους και πέτυχαν την αναβάθμισή τους ως δελφίνων τονίζουν παρά αποδυναμώνουν τα παραπάνω. Η αποπομπή λίγων κραυγαλέα αποτυχημένων Υπουργών (όπως εκείνος ο Κύπριος Στυλιανίδης που σε μια νύχτα του έδωσαν ιθαγένεια για να αναλάβει) απλά βάζει στο παιχνίδι της συνενοχής για την κυβερνητική πολιτική νέα πρόσωπα, κυρίως βουλευτές αυτή τη φορά για λόγους άμεσης σύνδεσης με το πολιτικό κόστος, αλλά η ίδια η κυβερνητική πολιτική δεν αλλάζει. Το ότι η κυβέρνηση τελικά δεν διακινδύνευσε παραίτηση και πρόωρες εκλογές, δεν σημαίνει ότι εκλείπει η πεποίθησή της ότι δεν έχει αντίπαλο.
Και πράγματι αντίπαλο δεν έχει, τουλάχιστον στη Βουλή και στη διεκδίκηση της εκλογικής πλειοψηφίας. Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν την αδυναμία των υπαρκτών πολιτικών δυνάμεων να εκφράσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια και να ενσαρκώσουν το εγχείρημα της ανατροπής. Με την «Ελληνική Λύση» και την «Πλεύση Ελευθερίας» – μονοπρόσωπα ηγετικά μορφώματα και τα δύο – να είναι οι μόνες που αποδρούν από τη δημοκοπική καθήλωση η και πτώση, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ και τα παράγωγά του τελειώνουν και το ΚΚΕ μένει στάσιμο, η ανάγνωση δείχνει ένα εκλογικό σώμα σε απελπισία να αποζητά λύσεις απελπισίας. Και οι δυνάμεις εξουσίας τρίβουν τα χέρια τους αφού και αυτή η κοινωνική κατακραυγή φαίνεται να μένει χωρίς ενεργή πολιτική προοπτική.
Η δική μου απελπισία είναι ότι ο χώρος που ανήκω, αυτός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, παρότι πρωταγωνιστεί εδώ και δεκαετίες στην κοινωνία, παραμένει θλιβερός κομπάρσος στην κεντρική πολιτική σκηνή. Οι πάντες πλέον από δεξιά, κέντρο και αριστερά, έχουν μπεί στη Βουλή, εκτός από αυτόν τον χώρο. Και φυσικά αδυνατεί να παρέμβει αποτελεσματικά και σε αυτή τη φάση. Μαστίζεται από τον σεχταρισμό, τον υποκειμενισμό, την πολυδιάσπαση και την προτεραιότητα των συμφερόντων των πολυάριθμων και ποικιλώνυμων παλιάς και νέας συσκευασίας πολιτικών οργανώσεων (η και παρεών και «επιτελείων» που υποδύονται τις οργανώσεις) που θέτουν την αυτοσυντήρηση και αναπαραγωγή τους πάνω από τα συμφέροντα του κινήματος. Παραβλέπουν την κρίση της αριστεράς και την κρύβουν την αδυναμία συγκρότησης πολιτικής πρότασης. Αδυνατούν να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες που συχνά η συγκυρία τους παρέχει ιδίως τα τελευταία χρόνια και μαγαρίζουν με πολλούς τρόπους πρόσωπα που ανήκουν πολιτικά στις τάξεις τους και έχουν κατακτήσει την κοινωνική αποδοχή μέσα από τη διάκριση στους αγώνες τους. Ο κόσμος στον οποίον απευθύνονται τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά και τους απωθεί.
Σήμερα η δυσαρέσκεια περπατάει παντού και ζητά στήριγμα. Και δεν είναι συγκυριακό, τα Τέμπη συμπυκνώνουν την ευρύτερη και διαχρονική κυβερνητική και συστημική αποδοκιμασία. Αναζητείται διέξοδος, ελπίδα, συγκρότηση, υπέρβαση και προοπτική. Και ίσως αυτό δεν μπορεί να λυθεί από αυτόν τον χώρο με την υποταγή στους κανόνες λειτουργίας του. Αυτοί είναι όπως ο κ. Κόινερ, ετοιμάζουν καθημερινά και αδιατάρακτα το λάθος της επόμενης μέρας. “A quibus nullam certe gloriam expectare potestis”.
Δυστυχώς δεν έχουμε ούτε εδώ οξυγόνο. Κάτι καινούργιο πρέπει να γεννηθεί.
https://kommon.gr/politiki/item/22021-kati-kainourgio-prepei-na-gennithei-tou-kosta-papadaki
Σχόλια (0)