«Αν εγώ και ο εργάτης μου ψηφίζουμε το ίδιο κόμμα,
τότε ο ένας από τους δυο μας είναι ηλίθιος,
κι εγώ έχω αποδείξει πως δεν είμαι»
Πρόδρομος Μποδοσάκης
Πρόκειται για ένα από τα κλισέ του ύστερου νεοφιλελευθερισμού, που δυστυχώς ενστερνίστηκε και η σοσιαλδημοκρατική (Κεντρο)Αριστερά. Δεν πρόκειται για απλή έκκληση για επίδειξη «πολιτικού πολιτισμού», αλλά για βαθύ μήνυμα: οι πολιτικοί/τα πολιτικά κόμματα είναι όλοι/α ίδιοι/α· το μόνο σημείο διαφοροποίησης είναι οι ιδέες που έχουν, οι πολιτικές που προτείνουν και οι μέθοδοι που εφαρμόζουν για την επίλυση των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων.
Πάνος Κοσμάς
Πώς όμως προκύπτουν τα προβλήματα; Σε ποιες αιτίες οφείλονται; Πρέπει να πιστέψουμε ότι ο μακαρίτης ο Λάσκαρης ήταν άτυχος που δεν έζησε για να δει την κατάργηση της ταξικής πάλης; Πρέπει να πιστέψουμε αυτή την εκδοχή του «τέλους της Ιστορίας» που ισχυρίζεται ότι στις σύγχρονες κοινωνίες, της διαρκούς λιτότητας, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και του επιταχυνόμενου πολιτικού αυταρχισμού, έχει συντελεστεί η «εναρμόνιση» των κοινωνικών συμφερόντων και η… ταξική συμφιλίωση και ότι επομένως όλα τα κόμματα υπηρετούν τα συμφέροντα «όλων των πολιτών»;
Πολύ… ειδυλλιακό για να μην είναι μια μεγάλη πολιτική απάτη.
Στον βαθμό που η (Κεντρο)Αριστερά γίνεται μέρος και φορέας αυτής της απάτης, έχει υποκύψει στην απαίτηση του συστήματος να μην ορίσει την ταξική ρίζα των προβλημάτων και έχει παραιτηθεί από το να αναγνωρίσει τον αντίπαλό της. Τότε όμως το μόνο «παιχνίδι στην πόλη» είναι ο καπιταλισμός και μάλιστα στην εκδοχή του ύστερου-ακραίου νεοφιλελευθερισμού· και το μόνο «αφεντικό της πόλης» είναι η αστική τάξη – αδιαμφισβήτητο μέχρι του σημείου να έχει επιβάλει τον φόβο που απαγορεύει να αποκληθεί με το όνομά της.
Η ύστατη συνέπεια είναι η (Κεντρο)Αριστερά να μην αναλαμβάνει την ευθύνη να εκπροσωπήσει πολιτικά τον δικό της κόσμο, την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα: διότι αν δεν υπάρχει αστική τάξη και πολιτικοί εκπρόσωποι αυτής, κατά συνέπεια δεν υπάρχει ούτε εργατική τάξη και πολιτικοί εκπρόσωποι αυτής. Απομένουν μόνο μετωνυμίες όπως «τα συμφέροντα των πολλών», που «όλο κάτι να θυμίζουν και να μην ξέρουμε τι»…
https://www.efsyn.gr/stiles/ano-kato/473766_antipalos-mas-einai-mono-ta-problimata
Σχόλια (0)