Συναντήσεις και συζητήσεις μιας αοριστίας και μιας δυσθυμίας είναι παντού.
Σαν ο Μάης – είναι του Μάη; – να μην είναι σε θέση να δώσει ανακούφιση, παρά την υλοποίηση της εξαγγελθείσας άνοιξης. Είναι του νοτιά και της αφρικανικής σκόνης αυτή η ασάφεια επιθυμιών, συμμετοχής, τοποθέτησης;
Τα λουλούδια αυτό το καλοκαίρι, επειδή ο χειμώνας δεν είχε αποφασίσει τι ακριβώς θα κάνει, έχουν αρρώστιες, βαμβακίαση, μελίγκρα, τετράνυχο κοκ. Βγάζουν ωραία πράσινα φύλλα κι ύστερα ακολουθούν υπονομεύσεις, κιτρινίζουν, πέφτουν, γυμνώνει το φυτό. Χρειάζονται τακτικό ψέκασμα με κοκτέιλ φαρμάκων.
Δεν ξέρω όμως αν είναι εξ αιτίας του περασμένου αβέβαιου χειμώνα ή εξ αιτίας μιας γενικής αβεβαιότητας πεποιθήσεων και προσανατολισμών που επικρατεί αρκετούς χειμώνες τώρα, και η οποία δεν επιτρέπει κανονικές ανθοφορίες των διαθέσεων και των δυνατοτήτων. Πολλαπλές επιθυμίες που αδυνατούν μια ενότητα.
Και δεν αντιμετωπίζονται με τακτικό ψεκασμό.
Επιλέγω εικόνες πραγματικές και τυχαίες. Μερικές απ’ όσες εκτυλίσσονται στην καθημερινή μας σκηνή.
Πρώτη εικόνα: Όμορφη, νέα, έξυπνη, αεράτη, η κοπέλα, εμφανίζεται και τη συστήνουν στην παρέα με διάθεση πειράγματος:
Είναι ΣΥΡΙΖΑ.
Ακαριαία απάντηση: Δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δουλεύω για το ΣΥΡΙΖΑ (σε κυβερνητική υπηρεσία).
Kαι τι διαφορά έχει; σχολιάζει, ο πιο μεγάλος και έμπειρος.
Δεύτερη εικόνα: Βγήκαμε χθες με τις φίλες μου κι ήταν μια έλλειψη που κυριάρχησε, έλλειψη χαράς, ευθυμίας, διάθεσης για σχέδια, σα να μυρίζει σαπίλα το περιβάλλον, σχολιάζει μια κοπέλα.
Κομμάτια ο κόσμος μας. Δύσκολο να ξεχωρίσει μια κυρίαρχη ιδέα, αίσθημα, πράξη, κυρίως όμως αδύνατον να συνδεθούν.
Υποταγμένος αμίλητος εργαζόμενος το πρωί, αλλά την υπόλοιπη ημέρα ξαναγίνομαι ο επαναστάτης εαυτός μου, αγαπάω κάποιον αλλά δεν είμαι μαζί του, γιατί με απασχολεί η δουλειά, έχω μιά άσχημη δουλειά αλλά δε με πολυνοιάζει γιατί βγάζω καλά λεφτά, αν και δουλεύω όλη μέρα και δεν μπορώ, δεν προλαβαίνω, να ερωτευτώ στα σοβαρά, δεν έχω καθόλου δουλειά αλλά βολεύω τη ζωή μου με κομμάτια, από γονείς, από φίλους, από καμιά αρπαχτή, δεν έχω φίλους για να βγαίνω αλλά έχω μια μεγάλη παρέα στο διαδίκτυο και τα λέμε όλα, και άλλα παρόμοια που αποκλίνουν μεταξύ τους σε τεράστιες διαφορές και συγκλίνουν σε μια ανομολόγητη κοινή (κομματιασμένη) μοίρα.
“Νεκρική στάζει μια ειρήνη, ψυχρή και ξένη απ’ των γηραιών τοίχων τις οπές ο Μάης”.
Ο Παζολίνι στέλνει το μήνυμά του από μιαν άλλη εποχή – “τότε που το λάθος ήταν σημάδι της ζωής ακόμη” – η οποία τόσο διαφέρει αλλά και που μεταδίδει ένα αίσθημα τόσο επίκαιρο, προφητικά: “υποθήκη θανάτου που παραπλανά το φως και δίνει φως στην πλάνη” (Πιέρ Πάολο Παζολίνι: Οι στάχτες του Γκράμσι, μετ. Ελένη Κοσμά, εκδ. Οροπέδιο).
Κι εμείς; Οι πολλοί εμείς που βάζουμε τον εαυτό μας στη συνειδητή (και φωτεινή, έτσι λέμε και καμωνόμαστε!) πλευρά του κόσμου. Στην ίδια πορεία αμηχανίας. Με πολλαπλασιασμένες τις διαφορές μεταξύ μας.
Στεκόμαστε στο ίδιο σημείο, κοιτάμε προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά βλέπουμε διαφορετικά πράγματα. Είναι μήπως το πάθος (δυστυχώς ως πάθημα) της ζωής μας και του καιρού, που μας διαφοροποιεί τόσο; Είναι μήπως η ακινησία του τοπίου, που δίνει τροφή και ευκαιρία για εσωτερικές σκέψεις; Είναι αυτό το συννεφόκαμα που σμπαραλιάζει τα νεύρα, όπως η αναμονή του ναυτικού όταν βρίζει θεούς και δαίμονες γιατί αργεί να ξεσπάσει η καταιγίδα, μια λύτρωση στην αφασία, ακόμα κι αν αποβεί μοιραία; Είναι που όταν απουσιάζει η πλοκή στο έργο μας δίνεται η ευκαιρία να εστιάσουμε σε συναισθήματα, κι εκεί δεν συναισθανόμαστε με βάση τα συμβαίνοντα επί της οθόνης, αλλά με τα δικά μας αποθηκευμένα αίματα;
Κι όμως τόσα νεύματα δείχνουν στην ίδια κατεύθυνση και επιθυμία!..
Τόσο, που εντέλει, όλες οι διαπιστώσεις, κλείνουν ξανά και ξανά με το ίδιο μοτίβο: Ποιος έρωτας θα μας ενώσει;
kommon.gr
