Δεν θα υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι νεκροί Παλαιστίνιοι διαδηλωτές στη Γάζα ήταν 52 και οι τραυματίες έφταναν τους 2.400!

Ήταν η πιο φο­νι­κή μέρα στην πο­λύ­πα­θη Γάζα μετά τους βομ­βαρ­δι­σμούς του 2014. Με το ρυθμό που από το πρωί της Δευ­τέ­ρας (14/5) αυ­ξά­νο­νταν οι αριθ­μοί των θυ­μά­των, δεν γνω­ρί­ζου­με πού θα κα­τα­λή­ξει ο τε­λι­κός απο­λο­γι­σμός. Δε­κά­δες χι­λιά­δες Πα­λαι­στί­νιοι συ­γκε­ντρώ­θη­καν σε πολλά δια­φο­ρε­τι­κά ση­μεία του φρά­χτη, που τους κρατά απο­κλει­σμέ­νους για χρό­νια, και δια­δή­λω­σαν μα­χη­τι­κά απέ­να­ντι σε βροχή δα­κρυ­γό­νων, πλα­στι­κές σφαί­ρες και πραγ­μα­τι­κά πυρά από ελεύ­θε­ρους σκο­πευ­τές, που κυ­ριο­λε­κτι­κά μα­κέ­λε­ψαν τις δια­δη­λώ­σεις.

Πάνος Πέτρου

Την ίδια ώρα, στην Ιε­ρου­σα­λήμ γιόρ­τα­ζαν με λα­μπρό­τη­τα τα εγκαί­νια της αμε­ρι­κα­νι­κής πρε­σβεί­ας. Ο Νε­τα­νιά­χου δή­λω­νε πε­ρι­χα­ρής: «Δεν έχου­με κα­λύ­τε­ρους φί­λους στον πλα­νή­τη, στέ­κε­στε υπέρ του Ισ­ρα­ήλ και υπέρ της Ιε­ρου­σα­λήμ… Πρό­ε­δρε Τραμπ, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας την ιστο­ρία, γρά­ψα­τε ιστο­ρία… Εί­μα­στε στην Ιε­ρου­σα­λήμ και ήρ­θα­με για να μεί­νου­με». Ενώ έβρι­σκε αφορ­μή να δο­ξά­σει τους «γεν­ναί­ους στρα­τιώ­τες του Ισ­ρα­ήλ» για το φο­νι­κό τους έργο στο φρά­χτη της Γάζας. Ο γα­μπρός του Τραμπ και αρ­μό­διος να πα­ρου­σιά­σει τη «λύση» στο πα­λαι­στι­νια­κό, Τζά­ρεντ Κούσ­νερ, αφού μί­λη­σε για τη δέ­σμευ­ση των ΗΠΑ στην επί­τευ­ξη διαρ­κούς ει­ρή­νης, συ­μπλή­ρω­σε εν­δει­κτι­κά και κυ­νι­κά: «όπως εί­δα­με από τις δια­δη­λώ­σεις του τε­λευ­ταί­ου μήνα, αυτοί που προ­κα­λούν τη βία είναι μέρος του προ­βλή­μα­τος κι όχι της λύσης»!

Αυτές οι δύο ει­κό­νες συ­μπυ­κνώ­νουν την κα­τά­στα­ση και κά­νουν τη 14η Μάη του 2018 σύμ­βο­λο, 70 χρό­νια μετά τη Νάκ­μπα. Η ανα­γνώ­ρι­ση της Ιε­ρου­σα­λήμ ως πρω­τεύ­ου­σας του Ισ­ρα­ήλ και η με­τα­φο­ρά της αμε­ρι­κά­νι­κης πρε­σβεί­ας απο­τε­λού­σε ήδη «τραύ­μα» για τον πα­λαι­στι­νια­κό λαό. Η επι­λο­γή της ημέ­ρας είναι ο ορι­σμός της αμε­ρι­κα­νι­κής φρά­σης «προ­σθέ­το­ντας προ­σβο­λή στο τραύ­μα».

Τα φώτα δί­καια στρά­φη­καν στη Γάζα. Απο­λύ­τως δί­καια. Η αυ­το­θυ­σία των Πα­λαι­στί­νιων δια­δη­λω­τών, η έκτα­ση της δο­λο­φο­νι­κής μα­νί­ας του ισ­ραη­λι­νού στρα­τού, η κα­τά­στα­ση στην ίδια την πο­λύ­πα­θη «υπαί­θρια φυ­λα­κή» είναι συ­γκλο­νι­στι­κά. Αλλά την ίδια μέρα, η ανα­το­λι­κή Ιε­ρου­σα­λήμ είχε πρα­κτι­κά απο­κλει­στεί (για να μη με­τα­κι­νη­θούν Πα­λαι­στί­νιοι και επι­χει­ρή­σουν να χα­λά­σουν τη γιορ­τή), ενώ στο τσεκ­πόιντ της Κα­λά­ντια, στο δρόμο που ενώ­νει τη Ρα­μά­λα με την Ιε­ρου­σα­λήμ, ο ισ­ραη­λι­νός στρα­τός χτύ­πη­σε νε­α­ρούς Πα­λαι­στί­νιους, που επι­χεί­ρη­σαν να κι­νη­θούν προς τα εκεί. Η οργή βρά­ζει σε όλη την Πα­λαι­στί­νη, υπο­χρε­ώ­νο­ντας ακόμα και τον Μαχ­μούντ Αμπάς να ανε­βά­σει ρη­το­ρι­κά τους τό­νους, εξαγ­γέλ­λο­ντας το «τέλος» του ρόλου των ΗΠΑ ως με­σο­λα­βή­τρια δύ­να­μη και την ηγε­σία της Φατάχ να μπει σε συ­ζη­τή­σεις για τερ­μα­τι­σμό της σχέ­σης «ομα­λής συ­νύ­παρ­ξης» με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ. Όπως επι­ση­μαί­νουν Πα­λαι­στί­νιοι επι­κρι­τές της πα­λαι­στι­νια­κής ηγε­σί­ας, όσο η Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή συ­νε­χί­ζει να λει­τουρ­γεί ως «χω­ρο­φύ­λα­κας» στα κα­τε­χό­με­να πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη, όλες οι δια­κη­ρύ­ξεις είναι κού­φιες. Αλλά η αλ­λα­γή ρη­το­ρι­κής αντα­να­κλά πιέ­σεις. Το πα­λαι­στι­νια­κό κί­νη­μα βρί­σκε­ται μπρο­στά σε μια νέα κα­τά­στα­ση. Ή ακρι­βέ­στε­ρα, μπρο­στά στη βίαιη διά­λυ­ση των όποιων αυ­τα­πα­τών για την κα­τά­στα­ση που επι­κρα­τού­σε.

Στη Γάζα, αυτό έχει γίνει μα­ζι­κή συ­νεί­δη­ση. Η οργή για την Ιε­ρου­σα­λή, η επέ­τειος της Νάκ­μπα, η κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας, το αί­σθη­μα ότι «δεν έχου­με τί­πο­τα να χά­σου­με» είναι αυτά που τρο­φο­δο­τούν τις δια­δη­λώ­σεις κι όχι η «υπο­κί­νη­ση της Χαμάς». Ο ηγέ­της της ισλα­μι­κής ορ­γά­νω­σης, Χα­νί­γιε, δεν υπο­κι­νού­σε, αλλά πε­ριέ­γρα­φε εύ­στο­χα την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όταν έλεγε ότι οι δια­δη­λω­τές θα είναι άο­πλοι και ει­ρη­νι­κοί, αλλά θα απο­τε­λούν μια «πει­να­σμέ­νη τίγρη».

Αυτό εγ­γυά­ται ότι θα υπάρ­ξει και συ­νέ­χεια. Το άρθρο γρά­φε­ται πριν ξη­με­ρώ­σει η επέ­τειος της Νάκ­μπα. Τα φώτα θα είναι και πάλι στραμ­μέ­να στη Γάζα. Η οποία δια­δη­λώ­νει για την άρση του απο­κλει­σμού και το δι­καί­ω­μα για την επι­στρο­φή των προ­σφύ­γων επί βδο­μά­δες, με­τρώ­ντας πε­ρί­που 90 νε­κρούς και 10.000 τραυ­μα­τί­ες. Την ημέ­ρα-σύμ­βο­λο του αγώνα για επι­στρο­φή, η Γάζα θα είναι πάλι στο πόδι. Αλλά η επέ­τειος της Νάκ­μπα είναι η μέρα που θυ­μί­ζει τον αγώνα και τα δι­καιώ­μα­τα όλων των Πα­λαι­στι­νί­ων. Στα σύ­νο­ρα του Λί­βα­νου, στα σύ­νο­ρα της Ιορ­δα­νί­ας, στη Δυ­τι­κή Όχθη, χι­λιά­δες και χι­λιά­δες ανα­μέ­νε­ται να κά­νουν τη δική τους «Πο­ρεία της Επι­στρο­φής».

Ο ανα­βρα­σμός δεί­χνει ότι οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις των Πα­λαι­στι­νί­ων θα συ­νε­χι­στούν. Και μετά τις 15 Μάη. Και ο αγώ­νας τους θα συ­νε­χι­στεί. Έχει να ξε­πε­ρά­σει πολλά εμπό­δια και πολ­λές (εσω­τε­ρι­κές) δυ­σκο­λί­ες κι αδυ­να­μί­ες. Αλλά θα βρει τους τρό­πους να συ­νε­χι­στεί, μέχρι να υπάρ­ξει δι­καιο­σύ­νη. Ως τότε, σε πεί­σμα των «με­γά­λων λύ­σε­ων» που απερ­γά­ζο­νται οι Κούσ­νερ, Νε­τα­νιά­χου και Μπιν Σαλ­μάν, δεν θα υπάρ­ξει ει­ρή­νη.

rproject.gr