Εμείς, οι επίγονοι του Φράνκο και το καταλανικό εργαστήρι του ευρωπαϊκού ακραίου αυταρχισμού

Την ώρα που ο αιμοσταγής Νετανιάχου τελετουργεί στη σφαγή των Παλαιστινίων και ο πυρομανής ρατσιστής Τραμπ κάνει όχι βήματα αλλά άλματα προς την κατεύθυνση μιας γενικής πολεμικής (πυρηνικής;) σύρραξης, τι νόημα έχει άραγε ο περί Καταλονίας λόγος μας;

Εύ­λο­γο το ερώ­τη­μα αλλά και εύ­λο­γη η απά­ντη­ση: Έχει και πα­ρα­έ­χει καθώς οι κα­τα­λα­νι­κές εξε­λί­ξεις συ­μπλη­ρώ­νουν τις με­σα­να­το­λι­κές δια­γρά­φο­ντας από κοι­νού το εφιαλ­τι­κό πλαί­σιο μέσα στο οποίο κρί­νε­ται και θα σφρα­γι­στεί το μέλ­λον όλων μας…

Γιώργος Μητραλιάς

“Τρο­μο­κρά­τες” απο­κα­λεί λοι­πόν ο Νε­τα­νιά­χου και οι απα­ντα­χού γης θαυ­μα­στές του τους Πα­λαι­στί­νιους εφή­βους με τις σφε­ντό­νες πάνω στους οποί­ους κά­νουν σκο­πο­βο­λή οι “ελεύ­θε­ροι σκο­πευ­τές” της Τσα­χάλ. Και επί­σης ως “τρο­μο­κρά­τες” διώ­κει και φυ­λα­κί­ζει ο Ραχόϊ και οι δι­κα­στές του τους χι­λιά­δες φι­λει­ρη­νι­κούς Κα­τα­λα­νούς αγω­νι­στές των Επι­τρο­πών Υπε­ρά­σπι­σης της Δη­μο­κρα­τί­ας (CDR) που επι­μέ­νουν να δη­λώ­νουν θια­σώ­τες της μη-βιας ενός Γκά­ντι! Και για να μην υπάρ­χει ίσως καμιά αμ­φι­βο­λία για τις εκλε­κτι­κές συγ­γέ­νειες του μεν με τον δε, μόλις προ­χτές η νέα Ιερά Εξέ­τα­ση της Μα­δρί­της που είναι η Γε­νι­κή Ει­σαγ­γε­λία του κ. Ραχόϊ κα­τη­γό­ρη­σε τις CDR ότι “ασκούν τρο­μο­κρα­τία κατά το πρό­τυ­πο των…Τζι­χα­ντι­στών”! Και αλί­μο­νο, εξέ­χο­ντες εκ­πρό­σω­ποι των ΜΜΕ της Μα­δρί­της έσπευ­σαν να βγά­λουν το απο­λύ­τως λο­γι­κό συ­μπέ­ρα­σμα ότι το «άντρο» των Κα­τα­λα­νών «τζι­χα­ντι­στών» που είναι η Βαρ­κε­λώ­νη θα πρέ­πει να τύχει της ίδιας αε­ρο­πο­ρι­κής «πε­ρι­ποί­η­σης» που επι­φυ­λάσ­σει ο Νε­τα­νιά­χου στη Λω­ρί­δα της Γάζας. Δεν είναι λοι­πόν κα­νείς να απο­ρεί πώς με­γα­λο­δη­μο­σιο­γρά­φος της Μα­δρί­της έφτα­σε την πε­ρα­σμέ­νη Κυ­ρια­κή να ανα­ρω­τη­θεί δη­μο­σί­ως… τι τα έχει ο Ραχόϊ τα αε­ρο­πλά­να «και δεν τα στέλ­νει να ξα­να­βομ­βαρ­δί­σουν την Βαρ­κε­λώ­νη;»…

Και όλα αυτά μόνο και μόνο επει­δή αυτοί οι ξε­ρο­κέ­φα­λοι Κα­τα­λα­νοί επι­μέ­νουν να ψη­φί­ζουν και να ξα­να­ψη­φί­ζουν υπέρ της Δη­μο­κρα­τί­ας και κατά της Μο­ναρ­χί­ας (του κατά σύμ­πτω­ση εγ­γο­νού της…«πά­ρ’τη μάνα σου και μπρος δεν σε θέλει ο λαός») καθώς και της αυ­το­διά­θε­σης και ανε­ξαρ­τη­σί­ας της χώρας τους. Τι κι αν η μισή δη­μο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νη κα­τα­λα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση είναι στα σί­δε­ρα (εδώ και 6 μήνες) και η άλλη μισή στην εξο­ρία; Τι κι αν δή­μαρ­χοι, δη­μο­τι­κοί σύμ­βου­λοι, βου­λευ­τές, δια­νο­ού­με­νοι, γνω­στοί και ανώ­νυ­μοι πο­λί­τες, δά­σκα­λοι, δη­μο­σιο­γρά­φοι, για­γιά­δες και παπ­πού­δες διώ­κο­νται –και αρ­κε­τοί φυ­λα­κί­ζο­νται- με εξω­φρε­νι­κές κα­τη­γο­ρί­ες που επι­σύ­ρουν ποι­νές ακόμα και 40 ετών κά­θειρ­ξης; Τι κι αν απα­γο­ρεύ­ε­ται και κα­τα­στέλ­λε­ται δια ρο­πά­λου το… κί­τρι­νο χρώμα που θυ­μί­ζει τους πο­λι­τι­κούς κρα­τού­με­νους; Τι κι αν σε όλο το Ισπα­νι­κό Κρά­τος μαί­νε­ται η κα­μπά­νια μπο­ϋ­κο­τάζ των κα­τα­λα­νι­κών προ­ϊ­ό­ντων; Τι κι αν ο νέος δη­μο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νος πρό­ε­δρος της Κα­τα­λο­νί­ας Κιμ Τόρρα χαι­ρε­τί­ζε­ται από τα ΜΜΕ της Μα­δρί­της με τους πη­χυαί­ους κο­σμη­τι­κούς χα­ρα­κτη­ρι­σμούς «ψυ­χο­πα­θής», «κρε­τί­νος» και … «που­τα­νά­κι (putita) του Πουτσ­ντε­μόντ»; Αν και συμ­βαί­νουν όλα αυτά και πάρα πολλά άλλα, ο κα­τα­λα­νι­κός λαός ούτε εκ­φο­βί­ζε­ται ούτε υπο­τάσ­σε­ται αλλά επι­μέ­νει –μόνος αυτός σε ολά­κε­ρη την Ευ­ρώ­πη- να αντι­στέ­κε­ται και να υπε­ρα­σπί­ζε­ται την αξιο­πρέ­πεια, την ελευ­θε­ρία και τα στοι­χειώ­δη δη­μο­κρα­τι­κά του δι­καιώ­μα­τα!

Και για του λόγου το αλη­θές, η τε­λευ­ταία (προ­χτε­σι­νή) επί­ση­μη πε­ριο­δι­κή δη­μο­σκό­πη­ση είναι απο­στο­μω­τι­κή: Παρά την πρω­το­φα­νή κα­τα­στο­λή και κα­τα­τρο­μο­κρά­τη­ση του κα­τα­λα­νι­κού λαού από το κα­θε­στώς της Μα­δρί­της, οι Κα­τα­λα­νοί πο­λί­τες τάσ­σο­νται όλο και πιο πολ­λοί υπέρ της ανε­ξαρ­τη­σί­ας, ξε­περ­νώ­ντας την κρίση εμπι­στο­σύ­νης στους ηγέ­τες τους που είχαν δη­μιουρ­γή­σει τον πε­ρα­σμέ­νο χει­μώ­να οι πα­λι­νω­δί­ες και οι υπο­χω­ρή­σεις των δυο με­γά­λων ανε­ξαρ­τη­σια­κών κομ­μά­των. Έτσι, ενώ πριν από τρεις μήνες, το Όχι στην ανε­ξαρ­τη­σία είχε αγ­γί­ξει το 54% και το Ναι είχε πέσει στο 41%, τώρα το Ναι είναι σαφώς πλειο­ψη­φι­κό (48%) ενώ το Όχι πε­ριο­ρί­ζε­ται στο 43%! Σε τι όμως οφεί­λε­ται αυτή η θε­α­μα­τι­κή ανα­τρο­πή των δε­δο­μέ­νων υπέρ της ανε­ξάρ­τη­της Δη­μο­κρα­τί­ας της Κα­τα­λο­νί­ας;

Η απά­ντη­ση είναι εύ­γλωτ­τη και γε­μά­τη δι­δάγ­μα­τα για όλους μας. Η τε­ρά­στια αύ­ξη­ση των Κα­τα­λα­νών που τάσ­σο­νται υπέρ της ανε­ξαρ­τη­σί­ας οφεί­λε­ται στη θε­α­μα­τι­κή αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σμών δυ­νά­με­ων στο εσω­τε­ρι­κό του ανε­ξαρ­τη­σια­κού στρα­το­πέ­δου. Έτσι, ενώ τα δυο με­γά­λα κόμ­μα­τά του, το PDeCAT του απερ­χό­με­νου (και κα­τα­ζη­τού­με­νου) προ­έ­δρου Κάρ­λες Πουτσ­ντε­μόντ και η Esquerra Republicana του επί­σης απερ­χό­με­νου (και φυ­λα­κι­σμέ­νου) Οριόλ Ζουν­κέ­ρας δια­τη­ρούν ου­σια­στι­κά τις δυ­νά­μεις τους πε­ριο­ρί­ζο­ντας στο ελά­χι­στο τις απώ­λειές τους, με­γά­λος κερ­δι­σμέ­νος είναι η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή CUP που υπερ­δι­πλα­σιά­ζει το πο­σο­στό της και τρι­πλα­σιά­ζει τις έδρες της! Με άλλα λόγια, η με­γά­λη αύ­ξη­ση των υπο­στη­ρι­κτών της ανε­ξαρ­τη­σί­ας οφεί­λε­ται στην εκτό­ξευ­ση στα ύψη της CUP που πρε­σβεύ­ει τον ανυ­πο­χώ­ρη­το αγώνα για την ορι­στι­κή και αμε­τά­κλη­τη από­σχι­ση από το Ισπα­νι­κό Κρά­τος με τη διεκ­δί­κη­ση μιας κοι­νω­νι­κά πολύ προ­χω­ρη­μέ­νης ανε­ξάρ­τη­της Δη­μο­κρα­τί­ας (Republica) της Κα­τα­λο­νί­ας των «από κάτω»!

Φυ­σι­κά, κα­νείς δεν είναι τόσο αφε­λής για να πι­στέ­ψει ότι το κα­θε­στώς της Μα­δρί­της θα σε­βα­στεί επι­τέ­λους τη λαϊκή ετυ­μη­γο­ρία και την εκλο­γή του Κιμ Τόρρα (Quim Torra) στην προ­ε­δρία της Κα­τα­λο­νί­ας από την πλειο­ψη­φία των Κα­τα­λα­νών βου­λευ­τών. Δυ­στυ­χώς, η ανα­μέ­τρη­ση του κα­τα­λα­νι­κού λαού με τους δυ­νά­στες του της Μα­δρί­της που έχει ήδη μια μα­κραί­ω­νη ιστο­ρία, υπό­σχε­ται να διαρ­κέ­σει πολύ ακόμα, τι­νά­ζο­ντας στον αέρα –όπως το έχει κάνει και στο πα­ρελ­θόν- τις κάθε λογής ευ­ρω­παϊ­κές ισορ­ρο­πί­ες. Ο λόγος απλός: Στη Μα­δρί­τη κυ­βερ­νούν πάντα οι επί­γο­νοι του Φράν­κο, γε­γο­νός που πρέ­πει κά­πο­τε να κα­τα­νο­ή­σουν οι κάθε λογής δε­ξιοί και αρι­στε­ροί Ευ­ρω­παί­οι κα­λο­θε­λη­τές που ορ­κί­ζο­νται στο όνομα της (ανύ­παρ­κτης) «ισπα­νι­κής δη­μο­κρα­τί­ας». Και για να μην υπάρ­χει καμιά αμ­φι­βο­λία, ιδού η απά­ντη­ση που έδωσε πριν από λίγες μέρες το κρα­τι­κό Ιν­στι­τού­το Στα­τι­στι­κής (INE) σε ερώ­τη­ση κόμ­μα­τος της Βα­λέν­θια για το πόσοι δρό­μοι και πλα­τεί­ες του Ισπα­νι­κού Κρά­τους φέ­ρουν το όνομα του δι­κτά­το­ρα Φράν­κο και των φα­σι­στών στρα­τη­γών και λοι­πών συ­νερ­γα­τών του, κατά πα­ρά­βα­ση του νόμου της ισπα­νι­κής με­τα­πο­λί­τευ­σης (Νόμος της Ιστο­ρι­κής Μνή­μης) που επι­βά­λει την απά­λει­ψή τους: Ούτε ένας ούτε δυο, ούτε εκατό ούτε δια­κό­σιοι αλλά…1143! Και χώρια οι αν­δριά­ντες και τα φα­ρα­ω­νι­κά μνη­μεία προς τιμήν τους που στέ­κο­νται πάντα όρθια από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της «δη­μο­κρα­τι­κής» Ισπα­νί­ας. Αλή­θεια, φα­ντά­ζε­στε το κέ­ντρο της Αθή­νας όπου θα συ­να­ντιό­νταν η λε­ω­φό­ρος Γε­ωρ­γί­ου Πα­πα­δο­πού­λου, με τις οδούς Πατ­τα­κού και Μα­κα­ρέ­ζου υπό την σκιά του αν­δριά­ντα του Με­τα­ξά;…

Και εμείς εδώ πέρα στην άλλη άκρη της Με­σο­γεί­ου; Τι μπο­ρού­με να κά­νου­με ως καλοί δη­μο­κρά­τες και συ­νε­πείς αρι­στε­ροί για να απο­τρέ­ψου­με το κακό που ετοι­μά­ζε­ται ενά­ντια στην Κα­τα­λο­νία και ενά­ντια σε όλους μας; Αλί­μο­νο, η απά­ντη­ση που δί­νουν μό­νι­μα εδώ και καιρό οι Έλ­λη­νες δη­μο­κρά­τες και αρι­στε­ροί είναι η ένοχη σιωπή τους, όταν βέ­βαια δεν κά­νουν το ακόμα χει­ρό­τε­ρο… να κο­ροϊ­δεύ­ουν τους φυ­λα­κι­σμέ­νους ή εξό­ρι­στους Κα­τα­λα­νούς ηγέ­τες. Και όμως, θα μπο­ρού­σαν να κά­νουν πολλά, τόσα όσα κάνει π.χ. ο μό­νι­μα πα­σχί­ζων στο πλευ­ρό (και) των θυ­μά­των των Ελ­λη­νι­κών Μνη­μο­νί­ων, ο γνω­στό­τα­τος στην πα­τρί­δα μας βου­λευ­τής της γερ­μα­νι­κής Die Linke (Η Αρι­στε­ρά) Αντρέι Χούν­κο (Andrej Hunko), που έχει γίνει ο χει­ρό­τε­ρος εφιάλ­της του Ραχόι και των δικών του, καθώς δεν τους αφή­νει –κυ­ριο­λε­κτι­κά- σε χλωρό κλαρί. Πώς; Μα, κά­νο­ντας το αυ­το­νό­η­το για έναν αλη­θι­νό αρι­στε­ρό: Στη­ρί­ζο­ντας ενερ­γά, συ­νε­χώς και με κάθε μέσο τα θύ­μα­τα και όχι τους θύτες του αυ­ταρ­χι­σμού και του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Κα­ταγ­γέλ­λο­ντας όλες τις πα­ρα­βιά­σεις των δη­μο­κρα­τι­κών και αν­θρώ­πι­νων δι­καιω­μά­των. Στη­λι­τεύ­ο­ντας την υπο­κρι­σία των εξου­σιών και τον αντι­δη­μο­κρα­τι­κό κυ­νι­σμό των κυ­βερ­νό­ντων και της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης. Και ιδού το τε­λευ­ταίο από τα πολλά «επι­τεύγ­μα­τα» του συ­νε­πούς αρι­στε­ρού και δη­μο­κρά­τη Αντρέι: Μα­θαί­νο­ντας ότι τα ΜΜΕ της Μα­δρί­της έπλε­καν χωρίς αιδώ το εγκώ­μιο των ισπα­νι­κών μυ­στι­κών υπη­ρε­σιών που εντό­πι­σαν, πα­ρα­κο­λού­θη­σαν και «προ­σέ­φε­ραν» στη γερ­μα­νι­κή αστυ­νο­μία τον Κάρ­λες Πουτσ­ντεν­μόντ, ο βου­λευ­τής Χούν­κο έκανα κάτι απλό: Ζή­τη­σε (με επε­ρώ­τη­ση) από την Κα­γκε­λά­ριο Μέρ­κελ εξη­γή­σεις για την κα­ρα­μπι­νά­τη πα­ρά­νο­μη δράση των ισπα­νι­κών μυ­στι­κών υπη­ρε­σιών στο γερ­μα­νι­κό έδα­φος. Όταν η Κα Μέρ­κελ τα μά­ση­σε και δή­λω­σε… άγνοια, τότε ο Χούν­κο κα­τέ­θε­σε αμέ­σως στη γερ­μα­νι­κή αστυ­νο­μία μή­νυ­ση κατά των αυ­τουρ­γών πρά­ξε­ων κα­τα­σκο­πεί­ας επί γερ­μα­νι­κού εδά­φους από μέ­ρους των υπη­ρε­σιών του ισπα­νι­κού Κρά­τους. Η συ­νέ­χεια θα είναι σί­γου­ρα ιδιαί­τε­ρα συ­ναρ­πα­στι­κή…

Συ­μπέ­ρα­σμα: Δεν αρκεί να το λες για να είσαι δη­μο­κρά­της και αρι­στε­ρός. Και ντρο­πή σε εκεί­νους και εκεί­νες που σφυ­ρί­ζουν αδιά­φο­ρα και κά­νουν πως δεν βλέ­πουν όταν στη καρ­διά της Ευ­ρώ­πης κα­τα­κρε­ουρ­γού­νται τα πιο στοι­χειώ­δη δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα ενός ολά­κε­ρου λαού. Του λαού της Κα­τα­λο­νί­ας που –ας το κα­τα­λά­βουν επι­τέ­λους όλοι- έχει με­τα­βλη­θεί σε πει­ρα­μα­τό­ζωο των αντι­δη­μο­κρα­τι­κών και αυ­ταρ­χι­κών σχε­δί­ων και πρα­κτι­κών που φι­λο­δο­ξούν να επε­κτα­θούν σε όλη τη Γη­ραιά μας ήπει­ρο.

rproject.gr