Παραδέχτηκε χθες ο πρωθυπουργός στον ΣΚΑΪ ότι δεν είχαν εκτιμήσει σωστά το προεκλογικό κλίμα, ότι δεν περίμεναν η διαφορά να είναι τόσο μεγάλη.
Μα πού, επιτέλους, ζούσαν ο ίδιος και οι σύμβουλοί του; Δεν διάβαζαν, δεν κυκλοφορούσαν στους δρόμους και στις συνοικίες; Δεν άκουγαν, δεν καταλάβαιναν; Η χώρα βοούσε, οι δημοσκοπήσεις ήσαν ανελέητες, σταθερά ανελέητες, τίποτε δεν τους προβλημάτισε, τίποτε δεν τους έκανε να θορυβηθούν και να δουν ότι κάτι κάνουν λάθος;
Γιώργος Σταματόπουλος
Α μπα, στον κόσμο τους ήσαν και μάλλον είχαν πάψει να έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Προφανώς οι σύμβουλοι κουβέντιαζαν μεταξύ τους και τα έβρισκαν όλα ρόδινα, αδιαφορώντας για την υποφώσκουσα αγανάκτηση και οργή του κόσμου· προφανώς ακόμη νόμιζαν πως επιτελούσαν το μέγιστο κοινωνικό έργο και κάποια στιγμή ο λαός θα το αναγνώριζε -η κούνια που τους κούναγε τους νανούρισε κανονικά, οδηγώντας τους σε μια μακαριότητα, οφειλόμενη στη σαγήνη της εξουσίας.
Και τώρα, τι; Τώρα αναμένεται η εντυπωσιακή επάνοδος της Δεξιάς [που ξέρει την κατάλληλη στιγμή να συσπειρώνεται και να επανακάμπτει -ποιος συνέβαλε στο κατάλληλο των στιγμών είναι αυτονόητο, αν και οχληρό]. Και αντί να πάρουν το μήνυμά τους και να προσπαθήσουν να ανασυνταχθούν, όπως θα έκανε κάθε σοβαρό κόμμα, εξακολουθούν να θεωρούν ότι μπορούν να αλλάξουν το κλίμα και να πάρουν το «ματσάκι» στο δεύτερο ημίχρονο.
Ενας μόνο, ο Νίκος Φίλης, ομολόγησε ότι η ήττα που υπέστη η κυβέρνηση είναι μεγίστη ευκαιρία για αναστοχασμό, να καθίσουν κάτω, να συζητήσουν, να εαυτοσκοπηθούν, να ερμηνεύσουν τις πράξεις τους, να προβούν σε αυτοκριτική [τα αυτονόητα για ένα κόμμα που σέβεται την ιστορία του και τους ψηφοφόρους του]. Τα υπόλοιπα φαίνονται -και είναι- κινήσεις απελπισίας, σπασμωδικές.
Δύσκολα αλλάζει το ρεύμα των ψηφοφόρων, ό,τι και να αποκαλυφθεί εναντίον των αντιπάλων -ουδείς πια δίνει σημασία σε ό,τι συμβαίνει, απλώς όλοι περιμένουν τη μέρα των εκλογών, να ξεμπερδεύουν, να κανονίσουν και τις διακοπούλες τους [όσοι μπορούν…], να βάλουν σε μια τάξη το μυαλό τους τέλος πάντων, να κάνουν τα κουμάντα τους.
Ουδείς πραγματικά ενδιαφέρεται εάν είναι χειρότερα [που θα είναι] τα πράγματα με τον κ. Μητσοτάκη. Είναι η ροή των πραγμάτων; Είναι η κούραση; Είναι η απογοήτευση από την πρώτη φορά Αριστερά, που άλλα έλεγε και άλλα έπραξε, αλλιώς τέλος πάντων την περίμενε ο ελληνικός λαός;
Εχει σημασία, εδώ, μια αποστροφή του πρωθυπουργικού λόγου για τα περιβόητα σαλόνια. «Εγώ -είπε- δεν μέμφομαι τα σαλόνια που δημιουργήθηκαν από έντιμη επιχειρηματική δραστηριότητα». Εχει ενδιαφέρον να εκστομίζεται κάτι τέτοιο από έναν πρωθυπουργό που δηλώνει αριστερός. Σαν θέμα για διατριβή για μαρξιστόπουλα ακούγεται, με συζητήσιμες όποιες ενστάσεις και απορίες απορρέουν από το θέμα [συσσώρευση πλούτου και λοιπά].
Στο διά ταύτα: ήταν μια καλή συνέντευξη του πρωθυπουργού, χωρίς αλαζονικό πλέον ύφος, με ανθρώπινο λόγο [και πρόσωπο]· ήταν ακριβής, προσηνής και είχε απαντήσεις που έπειθαν. Δεν ξέρω αν κέρδισε πόντους [κέρδισε] αλλά είναι μάλλον ευάριθμοι ώστε να μπορέσουν να αλλάξουν το ρεύμα που έχει διαμορφωθεί. Βέβαια, εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει..
