Εγραφα χθες για την αλαζονική [δολοφονική, έπρεπε να πω] συμπεριφορά των Ελλήνων οδηγών εξ αφορμής των αλλαγών που υπάρχουν στον νέο κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Μερικοί -και φίλοι- ξίνισαν τα μούτρα τους, θεωρώντας πως τάσσομαι υπέρ της αυστηρότητας των μέτρων και ότι δεν μπορεί τάχα η αυστηρότητα να αλλάξει τη νοοτροπία που έχει «χτιστεί» τις τελευταίες δεκαετίες της [επίπλαστης] ευμάρειας.
Γιώργος Σταματόπουλος
Εγραψα ότι είναι μια αρχή, όχι ότι θα επέλθει κάποια τελική λύση. Πρέπει απλώς να τονιστεί ότι αυτή απαράδεκτη συμπεριφορά των οδηγών δεν άνθησε από μόνη της, χωρίς δηλαδή τη σιωπηρή συγκατάβαση του ελληνικού κράτους.
Πώς συναίνεσε η ελληνική πολιτεία σε αυτή τη στρεβλή και βίαιη [λόγω των πολλών τροχαίων δυστυχημάτων] συμπεριφορά; Απαξιώνοντας κατ’ αρχάς το φιλικότατο προς το περιβάλλον τρένο. Ολες οι μεταφορές στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ εκτελούνται με τρένα κι έτσι επιτυγχάνεται η αποσυμφόρηση στα οδικά δίκτυα φορτηγών και νταλικών, που είναι κίνδυνος θάνατος για τα μικρότερα αυτοκίνητα.
Υπάρχουν τόσες νταλίκες στην Ελλάδα όσες σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Είναι και η νταλίκα ένα μέσο επίδειξης πλουτισμού για τον κάτοχό της. Αυτό που συμβαίνει στη χώρα πραγματικά σπάνια το βλέπεις αλλού: νταλίκες να αναπτύσσουν υπερβολική ταχύτητα και μάλιστα να περνούν μέσα από κατοικήσιμες περιοχές, μερικές εκ των οποίων είναι και σημαντικά τουριστικές.
Ασε το άλλο με τους οδηγούς. Εχω συνομιλήσει με μερικούς εξ αυτών και μου έχουν διηγηθεί τις φρικιαστικές συνθήκες υπό τις οποίες εργάζονται. Είναι τόση η πίεση που υφίστανται από τους εργοδότες τους για να προλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερα ταξίδια ώστε σπάνια τους μένει χρόνος να ξαποστάσουν, να φάνε και να κοιμηθούν, όπως κοιμούνται και τρώνε οι περισσότεροι άνθρωποι. Αναγκάζονται έτσι να οδηγούν υπό άθλιες συνθήκες και -το ομολογούν και οι ίδιοι- ποτέ δεν ξέρουν τι κακό θα τους συμβεί, γιατί είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα τους συμβεί.
Μου έχουν διηγηθεί απίστευτες ιστορίες και πώς απεφεύχθη το μακελειό την τελευταία στιγμή, από σύμπτωση κυρίως και από μεγάλη δόση τύχης -ναι, αλλά η τύχη δεν θα χαμογελάει πάντα. Εκτός από το ανεκδιήγητο ελληνικό κράτους έχουμε και τους ιδιοκτήτες των νταλικών που προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι.
Μου λένε ότι ο λόγος που μπαίνουν σε αστικές-τουριστικές περιοχές παρακάμπτοντας τις εθνικές οδούς είναι για να αποφύγουν να πληρώσουν το αντίτιμο που τους αναλογεί στα διόδια. Εντολή εργοδοτών και τα σκυλιά δεμένα. Αυτό βεβαίως είναι σε γνώση των δημοτικών αρχών, αλλά και αυτές ποιούνται την νήσσαν -ποιος ξέρει τι συμφωνίες κάνουν μεταξύ τους [οι δημοτικοί άρχοντες με τους εργοδότες].
Η χώρα πάσχει και σε ατομικό και σε κρατικό επίπεδο και η πάθηση αυτή οφείλεται πρωτίστως στην πολιτεία και τους υπαλλήλους της, οι οποίοι περί άλλα τυρβάζουν σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά των οδηγών -δηλαδή, τι, πρέπει να τους τύχει [φτου…φτου…] κάτι κακό για να βάλουν μυαλό και να πάρουν τις ορθές αποφάσεις;
Υπάρχουν τόσα θύματα από τροχαία στην Ελλάδα, λες και είμαστε σε εμφύλιο -και ας μη γίνει λόγος για ακρωτηριασμούς, αναπηρίες. Τραγωδίες.
.efsyn.gr
