«Ποτέ δεν θα σε χρησιμοποιούσα για να νιώσω εγώ “επιτυχημένος”. Δεκανίκι του δικoύ μου κενού δεν θα γινόσουν ποτέ» .Είναι μια υπέροχη στιγμή της δύναμης και της δυνατότητας των κοινωνικών δικτύων. Είναι το γράμμα ενός πατέρα ιερέα στον γιο του που απέτυχε στις Πανελλαδικές.
Παρότι αρχικά δίνει την εντυπώση «χρυσώματος χαπιού», το κείμενο του πατέρα είναι ιδιαίτερα συγκινητικό, υπέροχα απλό, ασύγκριτα τρυφερό ενώ δεν λείπουν οι αναφορές σε δύο αγαπημένες προωπικότητες του πατέρα: τον Στιβ Τζομπς της Apple και την ηθοποιό Σαρλότ Ράμπλινγκ.
Απολαύστε αυτό το κείμενο που (ίσως) κάθε παιδί θα ήθελε να διαβάσει από τον πατέρα του στη δύσκολη (αλλά χρήσιμη) στιγμή της αποτυχίας του.
«Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα…
Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων 2017. Συγχαρητήρια στον τρίτο γιο μου τον Αλέξανδρο!!! Δεν πέρασε Πουθενά!!!Μπράβο που “απέτυχε”. Μια χαρά. Κι αν πετύχαινε πάλι μπράβο θα του έλεγα γιατί ήθελε πολύ την σχολή της Πληροφορικής.
Αλλά και τώρα που δεν τα κατάφερε, είναι όλα όμορφα. Και είμαι το ίδιο περήφανος γι’ αυτόν, και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του.
Οι μεγάλες στιγμές στην ζωή μας συγγενεύουν με μεγάλες ατυχίες και αποτυχίες. Όταν μικρέ μια μέρα θα κοιτάξεις πίσω την ζωή σου, και πλέον θα έχεις ώριμα μάτια θα δεις ότι τα λάθη, οι ήττες και οι αποτυχίες, σε προχώρησαν μπροστά και σε ώθησαν για κάτι άλλο που ήξερε ο Θεός μα εσύ τότε ούτε καν φανταζόσουν. Ο Steve Jobs είχε πει σε αποφοίτους, «Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε αποτυχία – αποτυχία είναι απλά η ζωή που προσπαθεί να μας αλλάξει κατεύθυνση…».
Εγώ θα πρόσθετα ο Θεός που ανοίγει άλλους παράδοξους δρόμους. Και η αγαπημένη πονεμένη και «αποτυχημένη» Σαρλότ Ράμπλινγκ, μας φωνάζει μέσα από την δοξασμένη και πληγωμένη της ζωή, «ότι είμαστε εδώ το οφείλουμε σ΄αυτές τις στιγμές που μας δυσκόλεψαν. Αυτές οι στιγμές είναι η προίκα της ζωή μας…»
Γι’ αυτό θέλω να σου πω ότι δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου μα και στις φαινομενικές ήττες σου, γιατί αγαπώ αυτό που είσαι και όχι εκείνο που ήθελε ο εγωισμός μου να είσαι. Και γιατί αγαπώ εσένα, με όλα τα σημάδια της διαδρομής σου, που πίστεψέ με δεν κρίθηκε σήμερα, απλά σήμερα ξεκίνησε. Και να σου πω και κάτι; Ποτέ δεν θα σε χρησιμοποιούσα για να νιώσω εγώ “επιτυχημένος”. Δεκανίκι του δικού μου κενού δεν θα γινόσουν ποτέ. Σε αγαπώ γι’ αυτό που είσαι!!!
Να θυμάσαι μικρέ, ότι στα λάθη μας μαθαίνουμε, και ότι για να φτάσεις στον παράδεισο θα χρειαστεί να περάσεις πολλές φορές από την κόλαση. Καλό ταξίδι ζωής…».
