Είναι δύσκολο να αναφερθείς δημόσια στον Γιώργο Μανιάτη όταν στο μυαλό σου βαραίνει το εύρος και το βάθος του έργου του και της προσωπικότητάς του.
Να αναφερθείς στα βιβλία του, στην αρθρογραφία του, στις ομιλίες του στα αμφιθέατρα…στο πέρασμά του από το ΚΚΕ…
στις δράσεις του ως πρόεδρος του ΚΜΕ και αργότερα του Ομίλου Μαρξιστικών Ερευνών …
στην ακούραστη καθημερινή μέχρι προχθές διδακτική του δραστηριότητα απέναντι στους νέους αλλά και στα πιο μικρά παιδιά έως τα πιο μεγάλα… και τα πολύ μεγάλα… στη συνεισφορά του στη μουσική παιδεία μέσα από τις εκπομπές του στο 3ο πρόγραμμα της ΕΡΤ.
Αναλογίζομαι ότι ο Γιώργος που γνώρισα στη μεταπολίτευση και έζησα από πιο κοντά τα τελευταία 10 χρόνια, ήταν το έργο του «εν τη ζωή» της καθημερινότητας.
Ήταν ένας από τους μεγάλους συντρόφους που είχαν θεμελιωμένα μέσα τους όσα έλεγαν και έγραφαν και γι΄ αυτό άντεξαν στις πολιτικές θύελλες πού ακολούθησαν.
Ήταν ένας στοχαστής που ζούσε αυτά που πίστευε και έγραφε.
Οι θεωρητικές του επεξεργασίες αλλά και οι έμπρακτες παρεμβάσεις του αποτελούν μια πολύ σημαντική συμβολή στην υπόθεση της αριστεράς!
Είχε σταθερό σημείο όπου στεκόταν και ταυτόχρονα αμφιβολία ακόμη και για αυτό το σταθερό σημείο χωρίς να χάνεται στη θάλασσα του αγνωστικισμού.
Είναι αυτός, που πατώντας σταθερά στις θεωρητικές του βάσεις, αποδέχτηκε και προσδιόρισε τα ψεγάδια της «μεγάλης κλίμακας πολιτικής» που το εργατικό κίνημα πάλεψε τον 20ο αιώνα,
και αναζήτησε απαντήσεις στα ερωτήματα που προέκυψαν για την δημιουργία μιας νέας επαναστατικής πολιτικής, ικανής να ικανοποιήσει το όραμα της χειραφέτησης του ανθρώπου.
Ο Γιώργος λειτουργούσε ο ίδιος στο σύνολο της καθημερινής του ζωής ως δοκιμαστής και φορέας μίας τέτοιας πολιτικής.
“Δηλαδή μιας πολιτικής -όπως έγραφε- που θα στοχεύει στην όσο το δυνατόν συνολικότερη αναμόρφωση του κοινωνικού «είναι» με γνώμονα ένα συνεπές συνεκτικό και περιεκτικό σύστημα αξιών, που αντιτίθεται στο ήδη ισχύον, το καθιερωμένο, την επίσημη έκφραση της, σε κάθε επίπεδο εξουσίας.
Μία πολιτική επομένως που ως στέλεχός της δεν θα έχει την απόκτηση και τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας, αλλά το περιεχόμενο της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης, την ουσία “του είναι εν κοινωνία.”
Θεώρησε ότι οι ποικίλες και αλλεπάλληλες διαψεύσεις της πραγμάτωσης ενός οράματος, όπως αυτού της ανθρώπινης χειραφέτησης, δεν πρέπει να οδηγούν την ανθρωπότητα στο να μην οραματίζεται, στο να αρκείται στο «είναι» δίχως να αναζητεί το «δέον γενέσθαι.»
Μια τέτοια πολιτική ο Γιώργος Μανιάτης θεωρούσε επίκαιρη και αναγκαία για το σήμερα.
Ο αυθεντικός Γιώργος Μανιάτης υπάρχει μέσα στα κείμενα όλων αυτών των νέων, των μαθητών του που αισθάνονται την ανάγκη με αυτό τον τρόπο να τον χαιρετίσουν.
Υπάρχει πάνω από όλα στο…
«Καθίστε να ακούσουμε τι θα πουν τα παιδιά» που γράφει ο Αλέξανδρος.
Υπάρχει μέσα στο κείμενο του Νίκου που βλέπει στον Γιώργο “έναν άνθρωπο ζωντανό σε όλα. Μια πρωτοπορία που δε γίνεται ελίτ…¨
Υπάρχει στα λόγια της Πένης που την “ συγκλόνιζε η ασύλληπτη ικανότητά του να μετατρέπει κάτι τόσο δύσκολο σε κάτι που φάνταζε απλό και κατανοητό…¨
¨…ο λόγος του Γιώργου υπήρξε για μένα,-γράφει ο Κωστής- και νομίζω και για πολλά άλλα παιδιά του, ένα σημείο αναφοράς, μια προσωπική σταθερά στην οποία κάθε τόσο επέστρεφα για να πάρω μια συμβουλή, μια επιβεβαίωση, ένα νεύμα, μια παρατήρηση…¨ .
Υπάρχει ακόμη στο βλέμμα όλων αυτών των παιδιών που μπορεί να μην έγραψαν κάτι αλλά με απέραντη εκτίμηση κι αγάπη χαιρετίζουν σήμερα το δάσκαλό τους, το φίλο τους, το σύντροφό τους.
Υπάρχει και στα αποχαιρετιστήρια όλων των παλιών του συντρόφων, όλων αυτών που τον γνώρισαν, που με γνήσια αγάπη και με περίσσεια εκτίμηση τον αποχαιρετούν
… «Αντίο καλέ μου σύντροφε, αντίο ακριβέ φίλε», γράφει ο Στάθης.
και ο Αλέκος τον βλέπει να ενσαρκώνει τις περιπέτειες της ιστορίας.
Ο Γιώργος είναι ο παντοτινός αγαπημένος της Λίας…
του κοριτσιού του…
το σταθερό στήριγμά του για σχεδόν 50 χρόνια …
είναι αυτός που με εξαιρετική απλότητα περιγράφει ο γιος του Γιάννης όταν γράφει….
«O Γιώργος Ιωάννου Μανιάτης ήταν ένας πολύ τρυφερός και γενναιόδωρος άνθρωπος …που πολλά παιδιά τα είχε σαν παιδιά του!…»
σ. Γιώργο, μας αφήνεις ένα πλούσιο έργο και ένα φωτεινό παράδειγμα ζωής!
Όμως και ένα τεράστιο κενό, δυσαναπλήρωτο!
ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ ΠΟΛΥ!
Και για μας για την παρέα της Κυψέλης- Φιλαδέλφειας και την παρέα μας της ζωγραφικής -που ερχόταν πρώτος κάθε φορά και άκουγε τις γνώμες όλων μας- ο Γιώργος θα μας λείψει πολύ,
Μα δεν μπορεί να φύγει έτσι εύκολα!…
θα είναι πάντα παρών στις χαρές μας και στις πίκρες μας…
στις αντοχές μας και στις επιλογές μας…
στις μοναχικές μα και στις πιο συλλογικές στιγμές μας…
στις αναζητήσεις μας… στη σκέψη μας και στην καρδιά μας!
Για μένα θα είναι πάντα ένας ακριβός/ πολύτιμος φίλος που θα εμπνέει την ομορφιά της ιστορικής αισιοδοξίας!
Γιώργο σε ευχαριστούμε για αυτό που ήσουν και γι’ αυτά που μας έδωσες.
.kommon.gr
