Είμαι στο πλοίο “Νήσος Μύκονος” σε ταξίδι από Χίο για Ικαρία. Μόλις ανέβηκα μου είπε ο καμαρότος σκάλας να περάσω από τη ρεσεψιόν για να μου αλλάξουν το εισιτήριο να πάω δωρεάν πρώτη θέση. Κάτι ψιλιάστηκα. Του είπα όμως ότι θέλω να κάτσω στο κατάστρωμα και ανέβηκα πάνω.
- του Γιάννη Μακριδάκη
Το βαπόρι γεμάτο πρόσφυγες, τους οποίους οι καμαρότοι φορώντας γάντια κατευθύνουν αμέσως προς το κατάστρωμα. Το ίδιο γίνεται τώρα που πιάσαμε Σάμο. Μια ξανθιά σαραντάρα φωνάζει στην παρέα της περίχαρη “ελάτε, ελάτε, μας πάνε στην πρώτη θέση γιατί έχει πολλούς λαθρομετανάστες!!” κ μια άλλη πιο ηλικιωμένη φωνάζει σε έναν γνωστό της καμαρότο “Μανώλη γιατί δεν φοράς γάντια; Μην τους ακουμπάς βρε παιδάκι μου!”
Το μισό βαπόρι είναι μες στη βρώμα, στις τουαλέτες δεν μπορείς να πλησιάσεις. Προφανώς δεν το καθαρίζουν καθόλου διότι το προορίζουν για τους πρόσφυγες, οι οποίοι βέβαια πληρώνουν κανονικά εισιτήριο αλλά αντιμετωπίζονται σαν κτήνη. Μόνον το μπαρ τους έχουν ανοιχτό στο κατάστρωμα κ τους πουλάνε πανάκριβα χάμπουργκερ, κόκα κόλες κ καφέδες.
Οι άνθρωποι πληρώνουν αλλά εισπράττουν τη σιχαμάρα κ τον ναζισμό των νεοελλήνων. Πληρώματος κ επιβατών. Αποκτηνωμένα κατακάθια της ανθρωπότητας συνταξιδεύουν μαζί μου αλλά στην πρώτη θέση όλοι τους.
Στο κατάστρωμα είμαστε μόνοι εγώ και η παρέα μου, οι πρόσφυγες κ ο σκύλος μας. Κι έρχονται αμέτρητα τα προσφυγόπουλα ξυπόλητα ή με παπούτσια φθαρμένα, γελαστά όμως, και τον ταΐζουν κουλούρια …
