Πέθανε στην έπαυλή του στο Αρέτσο της κεντρικής Ιταλίας, σε ηλικία ενενήντα έξι ετών, ο Λίτσιο Τζέλι, επικεφαλής της εκτροχιασμένης μασονικής στοάς Π2 (P2), πρωταγωνιστής πολλών εκ των πιο σοβαρών και τραγικών μυστηρίων της νεότερης ιστορίας της χώρας.
«Είμαι, θα είμαι και θα πεθάνω φασίστας», δήλωνε με προκλητικότητα ο Ιταλός αυτός επιχειρηματίας.
Πολέμησε με τους Ισπανούς φασίστες του Φράνκο, στήριξε το κράτος-ανδρείκελο του Μπενίτο Μουσολίνι στη βόρεια Ιταλία -στο Σαλό, λίγο πριν από το τέλος του πολέμου- αλλά προσπάθησε να παρεισφρήσει και στην αντίσταση κατά του φασισμού.
H λογική του ανθρώπου αυτού, θα μπορούσε να πει κανείς, είναι ότι πρέπει να κάνεις ό,τι μπορείς, κυρίως με μυστικό και δόλιο τρόπο, για να καταφέρεις να ελέγξεις τις εξελίξεις και να εξασφαλίσεις την εξουσία. Να κινείς συνεχώς τα νήματα, χωρίς να σε βλέπει κανείς.
Οπως αναφέρει και ο ιταλικός Τύπος, μετά το τέλος του πολέμου, ο Τζέλι φέρεται να εργάστηκε ως μυστικός πράκτορας για τη CΙΑ, ενώ το 1956 ανέλαβε, ως επίσημη δουλειά, εμπορικός διευθυντής σε ιταλική βιομηχανία στρωμάτων, λίγο έξω από τη Ρώμη. Το κύριο σκοτεινό του σχέδιο αφορά τον έλεγχο της μασονικής στοάς Π2 (Προπαγάνδα 2), με οκτακόσια και πλέον μέλη: πολιτικοί, όλοι σχεδόν οι ιθύνοντες των μυστικών υπηρεσιών, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι. Ο στόχος της ήταν η ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος, με τον έλεγχο των νευραλγικών σημείων του κρατικού μηχανισμού. Και δεν εκπλήσσει, βεβαίως, ότι ο Τζέλι φέρεται να στήριξε την απόπειρα πραξικοπήματος Μποργκέζε, στις 7 Δεκεμβρίου του 1970, εμπνευσμένου από το καθεστώς της ελληνικής χούντας. Ηθελαν να συλλάβουν τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας, Τζουζέπε Σάραγκατ, αλλά το όλο σχέδιο απέτυχε.
Οταν ανακαλύφθηκαν οι προθέσεις αυτές και, στη συνέχεια, οι κατάλογοι με τα ονόματά των μελών της, η στοά Π2 κηρύχθηκε εκτός νόμου. Η σχετική κοινοβουλευτική εξεταστική επιτροπή, όμως, η οποία ανέλυσε και μελέτησε σε βάθος το όλο φαινόμενο, δεν θέλησε να αποδώσει, στο πόρισμά της, συνολικές ευθύνες στο πολιτικό σύστημα. Προτίμησε να περιοριστεί σε αναφορά σε ατομικά λάθη και ευθύνες των μελών της στοάς.
Ο Λίτσιο Τζέλι καταδικάστηκε, με οριστικές αποφάσεις, για δύο περιπτώσεις: η πρώτη, με καταδίκη σε δέκα χρόνια φυλάκισης, αφορά την προσπάθεια εκτροχιασμού των ερευνών σχετικά με τη νεοφασιστική σφαγή του σιδηροδρομικού σταθμού της Μπολόνια, όπου έκρηξη βόμβας προκάλεσε ογδόντα νεκρούς και τον τραυματισμό πάνω από διακοσίων ατόμων. Για την εκτέλεση του φονικού σχεδίου καταδικάστηκαν νεοφασίστες τρομοκράτες, αλλά σε ό,τι αφορά τους εντολείς, παρά τις τόσες δίκες, η Δικαιοσύνη δεν εκφράστηκε με βεβαιότητα. Προέκυψαν, όμως, στοιχεία, σχετικά με «ύποπτη δραστηριοποίηση εκτροχιασμένων, σκοτεινών τομέων των μυστικών υπηρεσιών και του ιταλικού οργανωμένου εγκλήματος».
Η κάρτα μέλους του Λίτσιο Τζέλι στο Εθνικό Φασιστικό Κόμμα, το κόμμα του Μουσολίνι.. | Και διεφθαρμένος…
Η δεύτερη υπόθεση για την οποία καταδικάστηκε οριστικά ο πρώην επικεφαλής της Προπαγάνδας 2 για το αδίκημα της δόλιας χρεοκοπίας, αφορά τη χρεοκοπία της καθολικής τράπεζας Βanco Ambrosiano, καθώς φέρεται να διαχειρίστηκε και να επένδυσε μεγάλα κεφάλαια Σικελών αρχιμαφιόζων. Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο τον καταδίκασε σε κάθειρξη δώδεκα ετών.
Παρ’ όλες τις καταδίκες, από το 2005, ο Ιταλός αυτός ακροδεξιός μασόνος έχαιρε απόλυτης ελευθερίας, δεν ήταν ούτε καν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Φίλος του Τζούλιο Αντρεότι, δήλωνε, παρά τη δράση και τις τραγικές μηχανορραφίες του, ότι «τα είχε πάντα καλά με τη συνείδησή του». Το μόνο βέβαιο είναι ότι «παίρνει μαζί του» δεκάδες ανομολόγητες αλήθειες για μια περίοδο η οποία καλύπτει τουλάχιστον σαράντα χρόνια ιταλικής ιστορίας και είχε δημιουργηθεί ένας κοινός ιστός επικοινωνίας και αλληλοσυγκάλυψης, η μια άκρη του οποίου ξεκινούσε από τις οικογένειες της μαφίας, συμπεριελάμβανε τη νεοφασιστική άκρα Δεξιά και κατέληγε στις εκτροχιασμένες μυστικές υπηρεσίες και σε αδίστακτους, κυνικούς τραπεζίτες και χρηματιστές.
