Γερμανία: Το δεξιό σκοτάδι και η μικρή αχτίδα

Οι εκλογές στη Γερμανία επιβεβαίωσαν τα προγνωστικά, που εδώ και μήνες έδειχναν μια δεξιά-συντηρητική μετατόπιση του πολιτικού-εκλογικού συσχετισμού, με τους δεξιούς Χριστιανοδημοκράτες να επιστρέφουν στην πρώτη θέση και την ακροδεξιά AfD να εκτινάσσεται στη δεύτερη. Αλλά υπήρξε και μια έκπληξη που φάνηκε να «επωάζεται» στην τελική ευθεία προς την κάλπη: Η ανάκαμψη του αριστερού κόμματος Die Linke.

Πάνος Πέτρου

Η –ασθε­νι­κή– ανά­καμ­ψη της Δε­ξιάς

Η Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τία επέ­στρε­ψε στην πρώτη θέση και ο Φρί­ντριχ Μερτζ θα διεκ­δι­κή­σει την θέση του κα­γκε­λα­ρί­ου στο μελ­λο­ντι­κό κυ­βερ­νη­τι­κό σχήμα, με­τα­τρέ­πο­ντας σε «πα­ρέν­θε­ση» την απώ­λεια της πρω­τιάς και της κα­γκε­λα­ρί­ας από το SPD το 2021. Αυτή τη θέση μο­νο­πω­λεί η γερ­μα­νι­κή Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τία στο με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του αιώνα μας. Όμως δεν λεί­πουν οι εσω­τε­ρι­κές γκρί­νιες στη γερ­μα­νι­κή Δεξιά. Η ανά­καμ­ψη υπήρ­ξε ασθε­νι­κή, με την CDU να μην κα­τα­φέρ­νει καν να ξε­πε­ρά­σει το 30% ή να πλη­σιά­σει τα πο­σο­στά και τις ψή­φους που συ­γκέ­ντρω­νε η Άγκε­λα Μέρ­κελ ακόμα και στις πιο χα­μη­λές εκλο­γι­κές πτή­σεις της. Οι Χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες πήραν 28,5% (14.158.432 ψήφοι), κα­τα­γρά­φο­ντας «άνοδο» (2,8 εκατ. ψήφων και 4,4%) μόνο σε σύ­γκρι­ση με την ιστο­ρι­κή βου­τιά (9 πο­σο­στιαί­ων μο­νά­δων) του 2021 που τους είχε οδη­γή­σει -τό­τε- εκτός κυ­βέρ­νη­σης. Ο Μερτζ θα χρεια­στεί να συ­γκρο­τή­σει κυ­βέρ­νη­ση συ­να­σπι­σμού, καθώς το κόμμα του μάλ­λον απέ­σπα­σε τα εύ­λο­γα κέρδη της βα­σι­κής εκλο­γι­κής εναλ­λα­κτι­κής απέ­να­ντι σε μια κυ­βέρ­νη­ση που κα­τέρ­ρεε παρά μπο­ρεί να ισχυ­ρι­στεί ότι ανέ­κτη­σε την πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που είχε στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν.

Η άνο­δος της ακρο­δε­ξιάς

Αυτό που κάνει πιο μαύρη την ει­κό­να των εκλο­γι­κών απο­τε­λε­σμά­των είναι ότι σε συν­θή­κες όπου δια­τη­ρεί ση­μα­ντι­κές δυ­νά­μεις (και την πρω­τιά) η χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κή Δεξιά, εκτι­νάσ­σε­ται η ακρο­δε­ξιά AfD.  Το 2021, η τάση ενί­σχυ­σής της ακρο­δε­ξιάς είχε ανα­κο­πεί προ­σω­ρι­νά, κα­τα­γρά­φο­ντας μια πε­ριο­ρι­σμέ­νη πτώση 2,2 μο­νά­δων (10,4%). Στον σκο­τει­νό κόσμο και στο ζο­φε­ρό πο­λι­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον που δια­μορ­φώ­θη­κε στα τε­λευ­ταία 4 χρό­νια, η ακρο­δε­ξιά δυ­νά­μω­νε διαρ­κώς και το είχε απο­δεί­ξει σε εκλο­γές σε κρα­τί­δια και στις ευ­ρω­ε­κλο­γές πριν επι­βε­βαιω­θεί και στην πα­νε­θνι­κή κάλπη της 23ης Φλε­βά­ρη, όπου κα­τέ­γρα­ψε τον δι­πλα­σια­σμό της εκλο­γι­κής της επιρ­ρο­ής (20,8% και 10.327.148 ψήφοι) σε σχέση με το 2021 (10,4% και 4.809.228 ψήφοι). Οι άλλες εκλο­γι­κές επι­τυ­χί­ες και η δη­μο­σκο­πι­κή εμπέ­δω­ση της AfD στη δεύ­τε­ρη θέση όλους τους προη­γού­με­νους μήνες είχαν αφή­σει ανοι­χτό το ερώ­τη­μα της πα­ρα­πέ­ρα ενί­σχυ­σής της. Είχαν άλ­λω­στε προη­γη­θεί η εκλο­γή Τραμπ στις ΗΠΑ, οι δια­δο­χι­κές πα­ρεμ­βά­σεις του Ίλον Μασκ υπέρ της AfD και η ομι­λία του Αμε­ρι­κα­νού προ­έ­δρου Τζέι Ντι Βανς στο Μό­να­χο, όπου κα­τήγ­γει­λε τα «τείχη προ­στα­σί­ας» -με σαφή την απεύ­θυν­ση σε γερ­μα­νι­κά και γαλ­λι­κά ακρο­α­τή­ρια. Δεν κα­τόρ­θω­σε (σε αυτήν τη φάση…) να φτά­σει σε επι­δό­σεις που θα την κα­θι­στού­σαν ανα­ντι­κα­τά­στα­το ρυθ­μι­στή της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας, αλλά κα­τα­κτά πρω­τα­γω­νι­στι­κό κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό ρόλο και θα επι­διώ­ξει να χτί­σει πάνω στη ση­με­ρι­νή της επι­τυ­χία για να μπο­ρέ­σει μελ­λο­ντι­κά να διεκ­δι­κή­σει και ισχυ­ρό κυ­βερ­νη­τι­κό ρόλο και να γκρε­μί­σει το «τεί­χος προ­στα­σί­ας» -είτε βρί­σκο­ντας πρό­θυ­μους να της ανοί­ξουν τις πόρ­τες είτε ξε­περ­νώ­ντας τα με μια νέα –εκλο­γι­κή– «έφοδο».

Η πα­ρακ­μή του SPD

Αυτό που κα­θό­ρι­σε τη νίκη των δυ­νά­με­ων Δε­ξιάς-ακρο­δε­ξιάς ήταν η κα­τάρ­ρευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης Σολτζ και η ιστο­ρι­κή ήττα της γερ­μα­νι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας που βυ­θί­στη­κε στο 16,4% (8.148.284 ψήφοι).

Το κά­πο­τε πα­νί­σχυ­ρο κόμμα, στο οποίο ανα­φέ­ρο­νταν τα γερ­μα­νι­κά συν­δι­κά­τα και το οποίο απο­τε­λού­σε το κα­μά­ρι και τη ναυαρ­χί­δα της Σο­σια­λι­στι­κής Διε­θνούς, έχει μπει σε τρο­χιά διαρ­κούς συρ­ρί­κνω­σης από την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη εποχή Σρέ­ντερ στις αρχές του 21ού αιώνα, με­γά­λο μέρος του οποί­ου πέ­ρα­σε ως κυ­βερ­νη­τι­κός εταί­ρος της Άγκε­λα Μέρ­κελ (2005-09, 2013-17, 2017-21) και κα­τα­γρά­φο­ντας δια­δο­χι­κά «αρ­νη­τι­κά ιστο­ρι­κά ρεκόρ».

Το 2009, το 23% ήταν –τότε– η χει­ρό­τε­ρη εκλο­γι­κή επί­δο­ση μετά τον Δεύ­τε­ρο Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο. Το 2017, το αρ­νη­τι­κό ρεκόρ έσπα­σε όταν το SPD βρέ­θη­κε στο 20,5%. Οι ευ­και­ρια­κές «ανα­κάμ­ψεις» (2013, 2021) είχαν πά­ντο­τε τα­βά­νι το 25%, υπο­γραμ­μί­ζο­ντας ένα βα­θύ­τε­ρο φαι­νό­με­νο πα­ρακ­μής σε σχέση με το έν­δο­ξο πα­ρελ­θόν. Υπεν­θυ­μί­ζα­με αυτόν τον πα­ρά­γο­ντα το 2021, όταν με ένα τέ­τοιο ιστο­ρι­κά χα­μη­λό σκορ κα­τέ­κτη­σε την πρω­τιά και τη δυ­να­τό­τη­τα σχη­μα­τι­σμού κυ­βέρ­νη­σης κυ­ρί­ως λόγω της με­γά­λης τότε πτώ­σης της Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τί­ας. Η ιστο­ρι­κή επι­στρο­φή ενός Σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τη στην κα­γκε­λα­ρία ως επι­κε­φα­λής συμ­μα­χι­κής κυ­βέρ­νη­σης για πρώτη φορά από το 2002 άνοι­ξε τε­λι­κά το δρόμο για μια νέα ιστο­ρι­κή βου­τιά στην επιρ­ροή του SPD, που στις 23 Φλε­βά­ρη έχασε 3,8 εκατ. ψή­φους και 9,3 μο­νά­δες. Τα πε­πραγ­μέ­να της κυ­βέρ­νη­σης Σολτζ εξα­έ­ρω­σαν την όποια πε­ριο­ρι­σμέ­νη «συ­σπεί­ρω­ση» είχε πε­τύ­χει το κόμμα του. Το ση­με­ρι­νό απο­τέ­λε­σμα δεν είναι απλά ένα  νέο αρ­νη­τι­κό με­τα­πο­λε­μι­κό ρεκόρ. Για να εντο­πί­σει κα­νείς τέ­τοια εκλο­γι­κή επί­δο­ση του SPD πρέ­πει να ανα­τρέ­ξει στον… 19ο αιώνα, στην εποχή της Αυ­το­κρα­το­ρι­κής Γερ­μα­νί­ας και μά­λι­στα στην εποχή που πα­ρέ­με­ναν ακόμα σε ισχύ οι αντι­σο­σια­λι­στι­κοί νόμοι του Μπί­σμαρκ (πριν το 1888)! Στην ίδια εποχή πρέ­πει να ανα­τρέ­ξει κα­νείς για να βρει το SPD έξω από τις δύο πρώ­τες θέ­σεις.

Οι κυ­βερ­νη­τι­κοί εταί­ροι του Σολτζ

Οι Πρά­σι­νοι υπέ­στη­σαν επί­σης απώ­λειες από τον ρόλο τους στη συμ­μα­χι­κή κυ­βέρ­νη­ση Σολτζ, χά­νο­ντας 3 μο­νά­δες (11,6% από 14,7%) και πε­ρί­που 1 εκα­τομ­μύ­ριο ψή­φους σε σχέση με το 2021. Στο βαθμό που ήλ­πι­ζαν να επω­φε­λη­θούν από την χρό­νια κρίση του «με­γά­λου ασθε­νή» της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς (SPD), πρό­κει­ται για με­γά­λη απο­τυ­χία. Όμως υπήρ­ξαν το μόνο κόμμα του απερ­χό­με­νου κυ­βερ­νη­τι­κού συ­να­σπι­σμού  που δια­σώ­θη­κε σχε­τι­κά, καθώς δια­τη­ρούν μια εκλο­γι­κή επιρ­ροή που πα­ρα­μέ­νει η δεύ­τε­ρη κα­λύ­τε­ρη της ιστο­ρί­ας τους σε πο­σο­στό και ψή­φους μετά το ιστο­ρι­κό υψηλό που έφτα­σαν το 2021, εκ­φρά­ζο­ντας πιο προ­νο­μια­κά ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο ιδιό­μορ­φο τμήμα της γερ­μα­νι­κής κοι­νω­νί­ας: Αυτό που -σχη­μα­τι­κά- θα λέ­γα­με ότι μπο­ρεί να δια­δη­λώ­νει με ει­λι­κρι­νή αγω­νία και πάθος απέ­να­ντι στην απει­λή που απο­τε­λεί η AfD για τη δη­μο­κρα­τία στη Γερ­μα­νία, την ώρα που μπο­ρεί να κλεί­νει τα μάτια στον αυ­ταρ­χι­κό κα­τή­φο­ρο της υπαρ­κτής Γερ­μα­νι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας απέ­να­ντι στην αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη…

Αυτοί που δεν δια­σώ­θη­καν από το κυ­βερ­νη­τι­κό ναυά­γιο ήταν οι Φι­λε­λεύ­θε­ροι Δη­μο­κρά­τες. Οι ούλ­τρα-νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι κα­τρα­κύ­λη­σαν στο 4,3% (2.148.878 ψήφοι), έχα­σαν 7,1 μο­νά­δες και πε­ρί­που 3.140.000 ψή­φους και βρέ­θη­καν εκτός Βου­λής. Έκα­ναν τη βρώ­μι­κη δου­λειά ως «φρένο» (ή ως βο­λι­κό άλ­λο­θι…) για να εγκα­τα­λει­φθούν οι όποιες φι­λο­λαϊ­κές πι­νε­λιές είχε το SPD στο πρό­γραμ­μά του, προ­κά­λε­σαν την κρίση που οδή­γη­σε την κυ­βέρ­νη­ση σε πτώση και τώρα εξω­θού­νται στο εξω­κοι­νο­βού­λιο.

Η άνο­δος της Αρι­στε­ράς

Το Die Linke πέ­τυ­χε ένα μικρό θαύμα, επι­στρέ­φο­ντας από τους νε­κρούς. Το αρι­στε­ρό κόμμα είχε υπο­στεί μια σκλη­ρή ήττα το 2021, όταν πήρε 4,9% και διέ­σω­σε την πα­ρου­σία του στη Βουλή λόγω κά­ποιων ιδιαι­τε­ρο­τή­των του εκλο­γι­κού συ­στή­μα­τος (όσον αφορά την κα­τα­νο­μή εδρών με ένα συν­δυα­σμό μο­νο­ε­δρι­κών πε­ρι­φε­ρειών και κομ­μα­τι­κής λί­στας επι­κρα­τεί­ας). Είχε πλη­ρώ­σει τα πε­πραγ­μέ­να των το­πι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων στις οποί­ες συμ­με­τεί­χε αλλά και το γε­νι­κό­τε­ρο φλερτ με την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά. Αυτό αφε­νός του στε­ρού­σε την «αντι­συ­στη­μι­κή» θέση που εξέ­φρα­ζε στα πρώτα χρό­νια ανά­πτυ­ξής του, όταν λει­τουρ­γού­σε ως αρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση στο Με­γά­λο Συ­να­σπι­σμό. Αφε­τέ­ρου το κα­θι­στού­σε ευά­λω­το σε εκλο­γι­κή λε­η­λα­σία: όσοι επι­θυ­μού­σαν να απο­τρα­πεί ένας νέος Με­γά­λος Συ­να­σπι­σμός και να συ­γκρο­τη­θεί μια «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση», γνώ­ρι­ζαν ότι -παρά τις κι­νή­σεις με­τριο­πά­θειας- το Linke θα είναι απο­κλει­σμέ­νο (ως το «άλλο άκρο» που αντι­με­τω­πί­ζει το «τεί­χος προ­στα­σί­ας») και άρα ο δρό­μος για τη συ­γκρό­τη­σή της περ­νού­σε μέσα από την ψήφο στο SPD και τους Πρά­σι­νους. Ακο­λού­θη­σε μια διε­τία χα­ο­τι­κής και απω­θη­τι­κής  δη­μό­σιας αντι­πα­ρά­θε­σης με την πτέ­ρυ­γα της Σάρα Βά­γκεν­κνε­χτ που πλή­γω­σε ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο το κόμμα και έληξε τον Οκτώ­βρη του 2023, όταν η Βά­γκεν­κνε­χτ απο­χώ­ρη­σε για να ιδρύ­σει λί­γους μήνες μετά τη «Συμ­μα­χία Σάρα Βά­γκεν­κνε­χτ» (BSW). Το κακό απο­τέ­λε­σμα των ευ­ρω­ε­κλο­γών (2,74%) του Ιούνη του 2024, η «εξα­φά­νι­ση» του Linke σε κρα­τί­δια στην ανα­το­λι­κή Γερ­μα­νία αλλά και εσω­κομ­μα­τι­κές κρί­σεις που αφο­ρού­σαν το Πα­λαι­στι­νια­κό (οδη­γώ­ντας σε έξοδο κά­ποιους ακραφ­νείς φι­λο-σιω­νι­στές αλλά -κυ­ρί­ως- ση­μα­ντι­κές αντι­σιω­νι­στι­κές δυ­νά­μεις) προ­μή­νυαν ένα τέλος δια­δρο­μής.

Καθώς πλη­σί­α­ζε η κάλπη, ένας αριθ­μός αν­θρώ­πων με αρι­στε­ρό ρι­ζο­σπα­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό (και με­γά­λες δια­φω­νί­ες με το Linke) άρ­χι­σε να το αντι­με­τω­πί­σει ως το τε­λευ­ταίο –εκλο­γι­κό– οχυρό σε ένα πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό που με­τα­το­πι­ζό­ταν ρα­γδαία προς τα δεξιά. Ακόμα και ομά­δες που είχαν πολύ πρό­σφα­τα απο­χω­ρή­σει από το κόμμα κά­λε­σαν σε κρι­τι­κή ψήφο σε αυτό. Αυτό το πιο «στενό» ακρο­α­τή­ριο που θα μπο­ρού­σε να δια­σώ­σει την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πα­ρου­σία φαί­νε­ται ότι διευ­ρύν­θη­κε στην τε­λι­κή ευ­θεία προς τις κάλ­πες, με κομ­βι­κό ση­μείο την υπερ­ψή­φι­ση μιας νέας αντι­με­τα­να­στευ­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας από μια πλειο­ψη­φία Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τών και AfD, που προ­κα­λού­σε «ρωγμή» στο πε­ρί­φη­μο «τεί­χος» και προ­κά­λε­σε συ­γκλο­νι­στι­κές αντι­φα­σι­στι­κές δια­δη­λώ­σεις εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων αν­θρώ­πων σε πολ­λές γερ­μα­νι­κές πό­λεις. Η κραυ­γή του νε­α­ρού στε­λέ­χους του Linke, Χάι­ντι Ράι­χι­νεκ «Αντι­στα­θεί­τε στον φα­σι­σμό σε αυτή τη χώρα! Στα οδο­φράγ­μα­τα!» επι­κοι­νώ­νη­σε με την αντι­φα­σι­στι­κή οργή και έγινε βάι­ραλ. Στο ζή­τη­μα της πάλης ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό και την ακρο­δε­ξιά, το Die Linke ξα­να­έ­γι­νε αντι­λη­πτό ως «αντι­συ­στη­μι­κό», ως το μόνο που μπο­ρού­σε να εκ­φρά­σει ει­λι­κρι­νά όσους κι όσες στέ­κο­νται έξω κι απέ­να­ντι από την ρα­τσι­στι­κή «εθνι­κή συ­ναί­νε­ση». Η απου­σία του από την συ­γκυ­βέρ­νη­ση (λι­γό­τε­ρο επι­λο­γή της ηγε­σί­ας και πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­ϊ­όν απο­κλει­σμού του) και η υπό­σχε­σή του να είναι «κοι­νω­νι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση» του επέ­τρε­ψε να προ­σελ­κύ­σει απο­γοη­τευ­μέ­νους ψη­φο­φό­ρους του SPD και των Πρα­σί­νων.Το Die Linke βρέ­θη­κε στο 8,8% (+3,9) και στις 4.355.382 ψή­φους (+2,1 εκατ.), επι­στρέ­φο­ντας κοντά στα πα­λιό­τε­ρα «κυ­βι­κά» του. Οι με­γα­λύ­τε­ρες εκλο­γι­κές του επι­τυ­χί­ες αφο­ρούν την κα­τά­κτη­ση της πρώ­της θέσης στη νε­ο­λαία (27%) και –για πρώτη φορά– στο Βε­ρο­λί­νο (20%).

Δο­κά­ρι και έξω για την Σάρα Βά­γκεν­κνε­χτ

Η «Συμ­μα­χία Σάρα Βά­γκεν­κνε­χτ» (BSW), έμει­νε ορια­κά εκτός Βου­λής, συ­γκε­ντρώ­νο­ντας 4,97%. Η πλα­τιά ανα­γνω­ρι­σι­μό­τη­τα (από τις πιο διά­ση­μες προ­σω­πι­κό­τη­τες στη Γερ­μα­νία) της είχε επι­τρέ­ψει να «κλη­ρο­νο­μή­σει» ένα τμήμα της βάσης του Die Linke, ενώ δη­λώ­νο­ντας «ούτε αρι­στε­ρά, ούτε δεξιά», προ­σέλ­κυ­σε έναν κόσμο της απο­χής και ένα κοινό θυ­μω­μέ­νων πρώην ψη­φο­φό­ρων των πα­ρα­δο­σια­κών κομ­μά­των. Αυτά αρ­κού­σαν για να δη­μιουρ­γή­σουν ένα πο­λυ­συλ­λε­κτι­κό ακρο­α­τή­ριο που φά­νη­κε στις ευ­ρω­ε­κλο­γές (πε­ρί­που 2.450.000 ψήφοι και 6,12%). Το καλό σκορ για πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νο κόμμα και οι ακό­λου­θες επι­τυ­χί­ες σε κά­ποια κρα­τί­δια της ανα­το­λι­κής Γερ­μα­νί­ας, καλ­λιέρ­γη­σαν με­γά­λες προσ­δο­κί­ες για την Σάρα.

Απο­δεί­χθη­κε πολύ σύ­ντο­μα ότι το πο­λυ­συλ­λε­κτι­κό ψά­ρε­μα στα θολά (ή και σε βρώ­μι­κα…) νερά, η λαϊ­κι­στι­κή τάχα «υπέρ­βα­ση» του άξονα Αρι­στε­ρά/Δεξιά και η λει­τουρ­γία ως «μη-κόμ­μα» (μια μικρή/κλει­στή ομάδα επί­λε­κτων συ­νερ­γα­τών της Σάρα) δεν μπό­ρε­σε να συ­γκρο­τή­σει ένα πο­λι­τι­κό ρεύμα που θα «αυ­γα­τί­σει» μα­ζι­κή δύ­να­μη. Δια­τή­ρη­σε πε­ρί­που τις ίδιες ψή­φους με εκεί­νες που είχε πάρει στις ευ­ρω­ε­κλο­γές (2.468.670 από πε­ρί­που 2.450.000), που στην εθνι­κή κάλπη της αυ­ξη­μέ­νης συμ­με­το­χής απο­δεί­χθη­καν ορια­κά ανε­παρ­κείς για να της εξα­σφα­λί­σουν την εί­σο­δο στη Βουλή. Οι επι­τυ­χί­ες της στην ανα­το­λι­κή Γερ­μα­νία απλά μαρ­τυ­ρού­σαν ότι «κλη­ρο­νό­μη­σε» την (πα­ρα­δο­σια­κά συ­ντη­ρη­τι­κό­τε­ρη) βάση του Die Linke σε αυτά τα Κρα­τί­δια. Μετά από αυτές τις επι­τυ­χί­ες, η «αντι­συ­στη­μι­κή» BSW μπήκε σε το­πι­κές συ­γκυ­βερ­νή­σεις στο Βρα­δεν­βούρ­γο (με το SPD) και στη Θου­ριγ­γία (με τους Χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες και το SPD).

Και σε αυτές τις εκλο­γές, η Σάρα «ψά­ρε­ψε» ψή­φους από πα­ντού (αποχή, πρώην Linke, Χρι­στα­νο­δη­μο­κρά­τες, Φι­λε­λεύ­θε­ρους, Σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες), δη­λώ­νο­ντας «νό­μι­μη κλη­ρο­νό­μος και της πα­λιάς Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και της πα­λιάς Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τί­ας» (γε­νι­κά ο πο­λι­τι­κός της λόγος κα­θο­ρί­ζε­ται από την εξι­δα­νί­κευ­ση του «πα­λιού καλού» κα­πι­τα­λι­σμού των με­τα­πο­λε­μι­κών δε­κα­ε­τιών). Η μόνη εκλο­γι­κή βάση από την οποία δεν κέρ­δι­σε άξια λόγου με­γέ­θη ήταν αυτή της… AfD. Θυ­μί­ζου­με ότι η υπό­κλι­ση της Σάρα στον ρα­τσι­σμό (και σε άλλες αντι­δρα­στι­κές από­ψεις) είχε ξε­κι­νή­σει με ση­μαία την «από­σπα­ση» κά­ποιων ψη­φο­φό­ρων που στρέ­φο­νταν, λέει, στην ακρο­δε­ξιά με αφε­τη­ρία κά­ποιες -τάχα -«δί­καιες ανη­συ­χί­ες»…

Η επό­με­νη μέρα

Επι­φα­νεια­κά, το «κέ­ντρο» δια­τή­ρη­σε τη δυ­να­τό­τη­τα σχη­μα­τι­σμού κυ­βέρ­νη­σης και οδεύ­ει πι­θα­νό­τα­τα σε μια ακόμα ανα­βί­ω­ση του Με­γά­λου Συ­να­σπι­σμού. Όμως τα δύ­σκο­λα είναι μπρο­στά. Σε αντί­θε­ση με το πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν κρί­σης στην ΕΕ, αυτήν τη φορά είναι η γερ­μα­νι­κή οι­κο­νο­μία ο «με­γά­λος ασθε­νής» που κι­νεί­ται με­τα­ξύ στα­σι­μό­τη­τας και συρ­ρί­κνω­σης. Ο συν­δυα­σμός μα­ζι­κού επα­νε­ξο­πλι­σμού, δη­μο­σιο­νο­μι­κής πει­θαρ­χί­ας και στή­ρι­ξης της οι­κο­νο­μί­ας απο­δεί­χθη­κε ένας κύ­κλος που δεν τε­τρα­γω­νί­ζε­ται (όπως δια­πί­στω­σε ο Όλαφ Σολτζ κατά την πτώση του). Αυτά θα κλη­θεί να δια­χει­ρι­στεί η επό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση.

Η CDU, που έχει μπει σε μια πο­ρεία αργής φθο­ράς ίσως δια­πι­στώ­σει ότι η ασθε­νι­κή της ανά­καμ­ψη μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει πρε­λού­διο μιας νέας πτώ­σης, όπως δια­πί­στω­σε φέτος η ηγε­σία του SPD. Το ίδιο το SPD, μπαί­νει σε μια συμ­μα­χία με την Δεξιά ως σκιά του πα­λιού του εαυ­τού και είναι πραγ­μα­τι­κά άγνω­στο σε τι κα­τά­στα­ση θα βγει από αυτήν.

Η AfD και­ρο­φυ­λα­κτεί καθώς έχει τη στή­ρι­ξη με­ρί­δων της γερ­μα­νι­κής αστι­κής τάξης, ενώ η συ­ναί­νε­ση της αστι­κής πο­λι­τι­κής γύρω από τον σκλη­ρό ρα­τσι­σμό, τον μι­λι­τα­ρι­σμό, τον έξαλ­λο μα­καρ­θι­σμό και την ακραία κρα­τι­κή πυγμή ενά­ντια στην αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη δη­μιουρ­γεί το πλέον έυ­φο­ρο έδα­φος για ενί­σχυ­ση των αντι­δρα­στι­κό­τε­ρων δυ­νά­με­ων –που έχουν πλέον να υπο­λο­γί­ζουν και στα μη­νύ­μα­τα από τις ΗΠΑ που θέ­λουν να κά­νουν τους «πο­λι­τι­σμι­κούς πο­λέ­μους» της Δε­ξιάς (κατά του «woke» κλπ) πα­γκό­σμιους.

Η φορά των εξε­λί­ξε­ων θα κρι­θεί από τις απα­ντή­σεις που θα δο­θούν (ή δεν θα δο­θούν…) από τα κάτω και αρι­στε­ρά. Το εκλο­γι­κό αντα­να­κλα­στι­κό ενός κό­σμου να στη­ρί­ξει το Die Linke χρειά­ζε­ται να με­τα­τρα­πεί σε ενερ­γο­ποί­η­ση και δράση -στις γει­το­νιές, στους χώ­ρους δου­λειάς, στις πλα­τεί­ες. Όσον αφορά το ίδιο το κόμμα της Αρι­στε­ράς, ο προ­γραμ­μα­τι­κός του λόγος, που υπε­ρα­σπί­ζε­ται την κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη και ένα πρό­γραμ­μα αντι­λι­τό­τη­τας χωρίς καμία έκ­πτω­ση στην υπε­ρά­σπι­ση των δι­καιω­μά­των και τον αγώνα κατά της ρα­τσι­στι­κής και έμ­φυ­λης κα­τα­πί­ε­σης απο­τε­λεί την βα­σι­κή του αρετή. Αλλά το Die Linke δεν έχει απαλ­λα­γεί από τα μό­νι­μα προ­βλή­μα­τά του: η υπό­κλι­ση στη γερ­μα­νι­κή «κρα­τι­κή λο­γι­κή» όσον αφορά το Ισ­ρα­ήλ (πα­ρό­τι στέ­κε­ται στο «αρι­στε­ρό» άκρο της και δια­θέ­τει και μέλη/στε­λέ­χη με πιο κα­θα­ρή φι­λο­πα­λαι­στι­νια­κή το­πο­θέ­τη­ση, όπως ο νε­ο­ε­κλε­γείς Φεράτ Κο­τσάκ που σά­ρω­σε στην εκλο­γι­κή του πε­ρι­φέ­ρεια στο Βε­ρο­λί­νο), η μο­νο­με­ρής έμ­φα­ση στις εκλο­γές και η «δια­θε­σι­μό­τη­τα» για κυ­βερ­νή­σεις συ­νερ­γα­σί­ας, τα πε­πραγ­μέ­να τέ­τοιων (το­πι­κών) κυ­βερ­νή­σε­ων που έρ­χο­νται σε αντί­φα­ση με το πρό­γραμ­μά του και η ύπαρ­ξη στε­λε­χών που στή­ρι­ξαν και στη­ρί­ζουν αυτές τις πο­λι­τι­κές σε ηγε­τι­κούς ρό­λους εξα­κο­λου­θούν να θυ­μί­ζουν την ανά­γκη πολύ με­γά­λων με­τα­το­πί­σε­ων που θα αλ­λά­ξουν το υπαρ­κτό τοπίο στην Αρι­στε­ρά. Αλλά η αρι­στε­ρό­στρο­φη εκλο­γι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση που εκ­φρά­στη­κε -εύ­λο­γα- με το βα­σι­κό δια­θέ­σι­μο ψη­φο­δέλ­τιο δεί­χνει ότι του­λά­χι­στον υπάρ­χει το κοι­νω­νι­κό δυ­να­μι­κό το οποίο μπο­ρεί να στη­ρί­ξει -και στο οποίο λο­γο­δο­τεί- μια τέ­τοια προ­σπά­θεια.

https://rproject.gr/article/germania-dexio-skotadi-kai-i-mikri-ahtida