Γεια σας! Προχτές βρέθηκα στο ευρωκοινοβούλιο προσκεκλημένος Ιταλών ευρωβουλευτών. Επιτρέψτε μου στο σημερινό «Εκτος Βουλής» να σας μεταφέρω, επιγραμματικά, όσα είπα εντός της ευρωβουλής, μέσα στη φωλιά της Βρυξελλιώτικης πολεμοκαπηλείας.
Η ουσία είναι απλή: Το ευρωπαϊκό εξοπλιστικό πρόγραμμα, ο ευρωπαϊκός Μιλιταριστικός Κεϋνσιανισμός για να το πως πιο συγκεκριμένα, θα καταστήσει την Ευρώπη λιγότερο ασφαλή, περισσότερο εκμεταλλευτική, πιο υφεσιακή, πιο χρεοκοπημένη, άρα και πολύ πιο αδύναμη.
Γιατί όμως η Ευρώπη πήρε αυτόν τον δρόμο; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση εξ αρχής ήταν ένα αμερικανικό αρχιτεκτόνημα – μέρος του παγκόσμιου σχεδίου των Ηνωμένων Πολιτειών που περιλάμβανε επίσης το σύστημα Bretton Woods, το δόγμα Τρούμαν και, φυσικά, το ΝΑΤΟ.
Πράγματι η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιάστηκε στην Ουάσιγκτον όχι ως μια ανταγωνιστική αγορά αλλά ως ένα Καρτέλ Μεγάλων Επιχειρήσεων που διοικείται από μια εξ επί τούτου αντιδημοκρατική γραφειοκρατία, την Κομισιόν, η έδρα της οποίας (καθόλου τυχαία) ορίστηκε σε απόσταση αναπνοής από την έδρα του ΝΑΤΟ.
Μια κοινή συνισταμένη διατρέχει λοιπόν ολόκληρη την ιστορία της ΕΕ: η απόλυτη οικονομική της εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, η εξάρτηση της ΕΟΚ είχε ως εξής: Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξασφάλιζαν σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες στα ευρωπαϊκά νομίσματα μέσω του δολαρίου. Ουσιαστικά η Ευρώπη ήταν στη ζώνη του δολαρίου. Αυτό της ήταν απαραίτητο ως Καρτέλ Μεγάλων Επιχειρήσεων. Γιατί; Επειδή οι συναλλαγματικές διακυμάνσεις αποσταθεροποιούν κάθε καρτέλ, καθιστούν αδύνατη τη σύμπραξη των συμμετεχόντων μεγαλο-εταιρειών. Ωραία. Κι η Ουάσιγκτον γιατί κρατούσε την Ευρώπη στη ζώνη του δολαρίου; Επειδή η Ευρώπη είχε εμπορικό έλλειμμα με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως, από το 1970, η Ευρώπη άρχισε να έχει εμπορικό πλεόνασμα με τις ΗΠΑ. Τότε ήρθε το EUREXIT (της αποπομπής της Ευρώπης από τη ζώνη του δολαρίου).
Πράγματι, στις 15 Αυγούστου 1971, ο Ντόναλντ Τραμπ εκείνης της εποχής, ο Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον, εκδίωξε την Ευρώπη από τη ζώνη του δολαρίου. Δύο πράγματα συνέβησαν στη συνέχεια.
Πρώτον, για να σώσουν το Καρτέλ των Μεγάλων Επιχειρήσεων, οι ευρωπαίοι έσπευσαν να δημιουργήσουν το δικό τους σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών. Δοκίμασαν τα πάντα: Το λεγόμενο Φίδι. Το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα. Τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών. Όλα αποδείχθηκαν σαθρά σχέδια που οι κερδοσκόποι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τα συντρίψουν. Έτσι, σε απόγνωση, η ΕΕ δημιούργησε το πιο βλαβερό νόμισμα που θα μπορούσε να δημιουργήσει το ανθρώπινο πνεύμα – το ευρώ.
Η δεύτερη εξέλιξη ήταν ότι, καθώς η Αμερική διεύρυνε τα κρατικά και εμπορικά της ελλείμματα, η Ευρωζώνη μετατράπηκε σ’ ένα γερμανόστροφο εξαγωγικό μηχανισμό, με την ζήτηση των εξαγωγών του να τρέφεται από το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ. Να το πω απλά: Το δημόσιο και το εμπορικό έλλειμμα της Αμερικής λειτουργούσαν σαν μια τεράστια ηλεκτρική σκούπα που απορροφούσε στην ενδοχώρα των ΗΠΑ τις καθαρές εξαγωγές της Ευρώπης αλλά και τα κέρδη των ευρωπαίων εξαγωγέων, τα οποία επενδύονταν σε αμερικανικά ομόλογα, αμερικανικές μετοχές και αμερικανικά ακίνητα. Έτσι, αμέσως μετά την αποβολή της από τη ζώνη του δολαρίου, ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός εθίστηκε στα αμερικανικά ελλείμματα.
Αυτό λοιπόν έκανε το σοκ του Νίξον: Μετέτρεψε την απόλυτη εξάρτηση της Ευρώπης από τη ζώνη του δολαρίου στην ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση από τα ελλείμματα των ΗΠΑ.
Το Κραχ του 2008 ήταν ευκαιρία η Ευρωπαϊκή Ένωση να τερματίσει τη βαθιά εξάρτησή της από τις ΗΠΑ – η τέλεια ευκαιρία να μετασχηματιστεί από Καρτέλ Μεγάλων Επιχειρήσεων, που εξαρτιόταν εγγενώς από τις ΗΠΑ για τη συνολική ζήτηση των εξαγωγών του, σε λειτουργική ομοσπονδία.
Όμως, το ακραίο κέντρο της Ευρώπης (τόσο η κεντροδεξιά όσο και η κεντροαριστερά) αποφάσισαν ότι θα αλλάξουν τα πάντα για να μην αλλάξει τίποτα. Σε αυτή τη λογική, προχώρησαν στο έγκλημα: Καθολική λιτότητα για τους πολλούς. Και ξέφρενο τύπωμα χρήματος για τραπεζίτες και το Καρτέλ Μεγάλων Επιχειρήσεων.
Τι συμβαίνει όταν συνθλίβεις τα εισοδήματα των πολλών και χαρίζεις τρισεκατομμύρια στους πολύ λίγους;
Οι πολλοί γίνονται πολύ φτωχοί για να αγοράσουν αγαθά υψηλής προστιθέμενης αξίας. Έτσι, οι πλούσιοι και οι μεγάλες επιχειρήσεις σταματούν να επενδύουν σε παραγωγικό κεφάλαιο αλλά χρησιμοποιούν το τζάμπα χρήμα της Κεντρικής Τράπεζας για να εκτοξεύσουν στα ουράνια τις τιμές των ακινήτων, των μετοχών, των Bitcoin, των έργων τέχνης, των περιουσιακών στοιχείων γενικότερα.
Φυσικό αποτέλεσμα η Κρίση, τα ψυχοφθόρα επίπεδα ανισότητας και η λαϊκή οργή. Οι άνθρωποι απελπίστηκαν τόσο που, στην Ελλάδα, εξέλεξαν κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τότε, τρομοκρατημένοι, Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Ουάσιγκτον μας ανέτρεψαν, ή μάλλον έβαλαν τον κ. Τσίπρα να ανατρέψει την κυβέρνησή του, χρησιμοποιώντας όχι τα τανκς, όπως έκαναν το 1967, αλλά τις τράπεζες (banks, not tanks!). Σιγά τη διαφορά. Κάθε πραξικόπημα είναι πραξικόπημα!
Κάπως έτσι, όπως και στον Μεσοπόλεμο, η δυστυχία κι η απογοήτευση ξανα-γέννησαν τον ξενοφοβικό φασισμό. Κάπως έτσι η ΕΕ έχασε ό,τι νομιμοποίηση είχε στα μάτια των πολιτών.
Αντιλαμβανόμενοι το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια τους, το ακραίο κέντρο επινόησε τη μία αποτυχημένη Μεγάλη Πρωτοβουλία μετά την άλλη. Το επενδυτικό σχέδιο Γιούνκερ, την Τραπεζική Ένωση, την Πράσινη Συμφωνία, το Ταμείο Ανάκαμψης, Την Έκθεση Ντράγκι, που τώρα μπήκε κι αυτή στον ίδιο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.
Κάθε Μεγάλη Πρωτοβουλία που ανακοινωνόταν δεν ήταν παρά ένα βαλς με την αποτυχία. Το αποτέλεσμα; Δεκαπέντε χρόνια ΜΗΔΕΝΙΚΩΝ ΚΑΘΑΡΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ που οδήγησαν σε μια Γερμανία που αποβιομηχανοποιείται εντός μιας όλο και πιο ακροδεξιάς Ευρώπης που αποδομείται.
Σε αυτό το θλιβερό σκηνικό, οι σπουδαίοι ηγέτες μας είχαν άλλη μια θλιβερή ιδέα για μια ακόμα Μεγάλη Πρωτοβουλία: Τώρα που η Πράσινη Συμφωνία πέθανε και το Ταμείο Ανάκαμψης ξοδεύτηκε, γιατί να μην δοκιμάσουμε τον Μιλιταριστικό Κεϋνσιανισμό; Το πρόγραμμα 800 ανύπαρκτων δις για εξοπλισμούς;
Κατ’ αρχάς, αν ο Μιλιταριστικός Κεϋνσιανισμός λειτουργεί στις ΗΠΑ λειτουργεί επειδή η Αμερική διαθέτει τους ομοσπονδιακούς θεσμούς, τη νομισματική κυριαρχία, τη δημοσιονομική ισχύ, την τεχνοδομή και τον ενιαίο σύστημα προμηθειών που είναι απαραίτητα για την υλοποίηση του Μιλιταριστικού Κεϋνσιανισμού. Η Ευρώπη δεν έχει τίποτα από αυτά, ούτε καν η ηγεσία θέλει να τα αποκτήσει. Να γιατί ο Μιλιταριστικός Κεϋνσιανισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει στην Ευρώπη παρά μόνο ως η Νέα Λιτότητα, μεταφέροντας πόρους από το κοινωνικό κράτος στους εμπόρους όπλων.
Δόξα τω Θεώ, που δεν μπορεί να δουλέψει – λέμε εμείς! Διότι αν μπορούσε να λειτουργήσει, η Ευρώπη θα έπρεπε να μιμηθεί τις ΗΠΑ κάνοντας ένα πόλεμο το χρόνο, ώστε τα αποθέματα πυρομαχικών, πυραύλων κ.λπ. να εξαντλούνται περιοδικά για να δικαιολογούν τις νέες κολοσσιαίες παραγγελίες που είναι απαραίτητες για τη διατήρηση του Μιλιταριστικού Κεϋνσιανισμού.
Ωστόσο, ενώ ο ευρωπαϊκός Μιλιταριστικός Κεϋνσιανισμός ούτε μπορεί ούτε και πρέπει να λειτουργήσει, εξυπηρετεί έναν σκοπό – είναι ένα είδος λύσης για, ας πούμε, την Volkswagen: Τώρα που η Volkswagen δεν μπορεί πλέον να πουλήσει τα αυτοκίνητά της, παραδίδει ολόκληρες γραμμές παραγωγής στη Rheinmetall για την παραγωγή αρμάτων μάχης Leopard, τα οποία η von der Leyen αναγκάζει την Ελλάδα και την Ιταλία να αγοράσουν, παρόλο που ούτε τα θέλουμε ούτε τα χρειαζόμαστε.
Ναι, ο Μιλιταριστικός Κεϋνσιανισμός, που ισοδυναμεί με την Νέα Πανευρωπαϊκή Λιτότητα, θα αποτύχει παταγωδώς στην Ευρώπη, αλλά όχι πριν χρεοκοπήσει περαιτέρω τα κράτη μας και ρίξει περισσότερο λάδι στη φωτιά που καίει ζωές και όνειρα στα πεδία θανάτου της Ουκρανίας.
Μπροστά σε αυτή την απειλή, εμείς έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Πανευρωπαϊκά.
Πρώτο καθήκον μας η εκστρατεία πολιτικής ανυπακοής στον ευρωπαϊκό Μιλιταριστικό Κεϋνσιανισμό. Ανυπακοής στους δρόμους, στους δήμους, στα συνδικάτα – με στόχο την κατάληψη κυβερνητικών θώκων έτσι ώστε η ανυπακοή των πολιτών να γεννήσει και κυβερνητική ανυπακοή μέσα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
Δεύτερο καθήκον μας η εκπόνηση ενός λεπτομερούς Σχέδιου το οποίο θα το μεταφέρουμε στους ανθρώπους εκεί έξω όταν μας ρωτάνε, εύλογα, «μα, πως θα έπρεπε, πως θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα;» Σχέδιο που ήδη εκπονεί το DiEM25 δέκα χρόνια τώρα, το οποίο βέβαια χρήζει συνεχούς επικαιροποίησης, αλλά το οποίο
αντί για μια Ευρώπη τύπου von der Leyen, που δίνει το πράσινο φως στη γενοκτονία, εμποδίζει την Ειρήνη, διαγράφει τις συνομιλίες της με την Pfizer, λειτουργεί ως λομπίστας για την Lockheed Martin, και δανείζεται χρήματα που δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε για να αγοράσουμε όπλα που δεν χρειαζόμαστε – ενώ την ίδια ώρα καταδικάζει τον Άνθρωπο και τον Πλανήτη στην Στυγνή Λιτότητα.
σκιαγραφεί μια Ευρώπη εκτός του ΝΑΤΟ. Μια Ευρώπη που καταργεί το Καρτέλ του Μεγάλου Κεφαλαίου, μαζί με την Κομισιόν του. Μια Ευρώπη που αντιμάχεται την ωμή εκμεταλλευτική δύναμη και εργάζεται υπέρ της κοινής ευημερίας. Μια Ευρώπη του ορθολογικού, δηλαδή του ριζοσπαστικού, ανθρωπισμού.
Πριν όμως απ’ όλα αυτά, για να κερδίσουμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε Ειρήνη και Προκοπή, το άμεσο καθήκον μας είναι να τερματίσουμε τον πόλεμο, να τερματίσουμε τη γενοκτονία και να τερματίσουμε, πριν να είναι πολύ αργά, τη Νέα Λιτότητα που ακούει στο όνομα Μιλιταριστικός Ευρωπαϊκός Κεϋνσιανισμός.
Κλείνω μ’ ένα μήνυμα εξαιρετικά αφιερωμένο στους πολιτικούς και τα φερέφωνά τους που ουρλιάζουν ότι η Ευρώπη θα είναι ασφαλής μόνο όταν δουν τη Ρωσία γονατισμένη. Το μήνυμά μου είναι το εξής:
Αν θέλατε πραγματικά να αποδυναμώσετε τη Ρωσία, να την γονατίσετε, θα έπρεπε να είχατε εργαστεί σκληρά για να την εντάξετε στην… Ευρωζώνη. Σε ελάχιστο χρόνο, το ευρώ θα είχε καταστρέψει την παραγωγική βάση της Ρωσίας, θα είχε χρεοκοπήσει και τον λαό και το κράτος της , θα είχε κάνει τους ηγέτες της να σπεύσουν στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη με προτεταμένο το χέρι της επαιτείας!
Αυτά για τώρα. Προχωράμε. Εκτός Βουλής – με βούληση, ελπίδα και υπομονή!
Σχόλια (0)