Στο μικρό του χωριό τα τελευταία χρόνια βλέπει με πόνο τα κλειστά σπίτια να πληθαίνουν, έρημα σοκάκια κι αυλές, μοναχικούς γέροντες που “φυλάνε Θερμοπύλες”, την τρελή του χωριού που παράτησε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα και τώρα περιθάλπει όλα τα αδέσποτα, το μεσήλικο ζευγάρι που μετά από μία ταραχώδη ζωή στράφηκε στη θρησκεία και λειτουργεί όλα τα ερημικά ξωκλήσια, τον αλαφροΐσκιωτο που πετροβολάει τα παιδιά, γιατί θαρρεί πως του κλέβουν τα σύκα, τη μαυροφορεμένη μάνα του παλικαριού που χάθηκε κάπου στην Αμερική και τον καρτερεί ακόμα ριζωμένη στο κατώφλι και τα μνήματα στο κοιμητήρι όλο και πιο πολλά, όλο και πιο πολλά…
- Μαργαρίτα Μανώλη
Και τα άδεια σπίτια ποιον περιμένουν για να ζήσουν, ξεφτισμένα και ξασπρισμένα, ποιον προσμένουν οι άδειες κάμαρες, ποια σώματα να τα κατοικήσουν, να γεμίσουν μυρωδιές κι ιδρώτα, να φωλιάσουν γέλια και χτυποκάρδια, να λιάζεται μια γάτα στο παραγώνι, να ευωδιάζει ζεστό καρβέλι στο τραπέζι κι ένα ποτήρι κρασί, αποκούμπι στον κάματο της ζωής, να κουρνιάσουν όνειρα στο προσκέφαλο της μέρας, να φουντώσουν κατηφέδες και βασιλικά στα πορτοπαράθυρα, να αξιωθούν γεννητούρια και γάμους, παιδικές σκανταλιές κι αντρίκιες προσταγές, να τραντάζονται συθέμελα από καλέσματα και μουσικές…
Κι οι πόρτες διάπλατα ανοιχτές να μπαινοβγαίνει η ζωή…
Υ.Γ. του red line | Κι οι πόρτες διάπλατα ανοιχτές να μπαινοβγαίνει η ζωή… κι ο Αλέξης. Διαβάστε ΕΔΩ και μην ξεχάσετε… “Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία” (Λ.Τ.)
