Για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στον δημόσιο τομέα

Για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στον δημόσιο τομέα

  • |

Η επαναφορά του 13ου & 14ου μισθού στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα βρίσκεται στο επίκεντρο των διεκδικήσεων της ΑΔΕΔΥ τον τελευταίο καιρό.

Η ΑΔΕΔΥ έχει ξε­κι­νή­σει μια σειρά από εκ­δη­λώ­σεις προ­κει­μέ­νου να επα­να­φέ­ρει το αί­τη­μα αυτό στο προ­σκή­νιο και στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα εντός και εκτός του κοι­νο­βου­λί­ου. Μά­λι­στα, με πρό­σφα­το αί­τη­μά της προς το Συμ­βού­λιο της Επι­κρα­τεί­ας (ΣτΕ) ζητά να εκ­δι­κα­στεί σε πρό­τυ­πη δίκη μια αγωγή δη­μο­σί­ου υπαλ­λή­λου με την οποία ζητά την κα­τα­βο­λή του 13ου και 14ου μι­σθού. Η πρό­τυ­πη δίκη από το ΣτΕ ση­μαί­νει ότι θα κρι­θεί το αί­τη­μα ορι­ζό­ντια για όλους τους δη­μό­σιους υπαλ­λή­λους. Ταυ­τό­χρο­να η Εκτε­λε­στι­κή Επι­τρο­πή της ΑΔΕΔΥ πήρε από­φα­ση για πα­νατ­τι­κή στάση ερ­γα­σί­ας στις 4 Φε­βρουα­ρί­ου και πα­ρά­στα­ση δια­μαρ­τυ­ρί­ας του Γε­νι­κού Συμ­βου­λί­ου της ΑΔΕΔΥ στο Υπ. Οι­κο­νο­μι­κών.

Δώρα Σταθοπούλου*

Κα­τά­κτη­ση

Στην Ελ­λά­δα, ο 13ος μι­σθός κα­θιε­ρώ­θη­κε με τον ανα­γκα­στι­κό νόμο 1771/1951. Οι πρώ­τοι ερ­γα­ζό­με­νοι που τον διεκ­δί­κη­σαν ήταν οι τυ­πο­γρά­φοι του Εθνι­κού Τυ­πο­γρα­φεί­ου, το 1822, με στόχο την ενί­σχυ­ση της αγο­ρα­στι­κής τους δύ­να­μης. Η ορ­γά­νω­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και η όξυν­ση των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων στις αρχές του 20ού αιώνα θέτει το αί­τη­μα των Δώρων Πάσχα και Χρι­στου­γέν­νων στο επί­κε­ντρο του διεκ­δι­κη­τι­κού ρε­περ­το­ρί­ου του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Τον αγώνα θα ξε­κι­νή­σουν, αρ­χι­κά, οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις επι­χει­ρή­σεις κοι­νής ωφε­λεί­ας. Ήταν τον Δε­κέμ­βριο του 1927 που οι δη­μό­σιοι υπάλ­λη­λοι απήρ­γη­σαν με αί­τη­μα την κα­τα­βο­λή ενός ολό­κλη­ρου μι­σθού για τις γιορ­τές των Χρι­στου­γέν­νων. Η άρ­νη­ση των κυ­βερ­νή­σε­ων να δώ­σουν αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς και να χο­ρη­γή­σουν τα δώρα των Χρι­στου­γέν­νων και Πάσχα στους ερ­γα­ζό­με­νους και στις ερ­γα­ζό­με­νες βα­σί­ζο­νταν πάντα στην επί­κλη­ση των οι­κο­νο­μι­κών της χώρας που δεν επέ­τρε­παν τη δη­μιουρ­γία νέων δα­πα­νών. Ωστό­σο, η ιστο­ρία του 13ου και 14ου μι­σθού είναι η ιστο­ρία των διεκ­δι­κή­σε­ων του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος στον ιδιω­τι­κό και δη­μό­σιο τομέα, είναι οι αγώ­νες που πυ­ρο­δο­τή­θη­καν από τις ανα­τι­μή­σεις των βα­σι­κών προ­ϊ­ό­ντων αλλά και από την έν­δεια των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων.

Η κα­τά­λη­ξη αυτών των αγώ­νων ήταν οι ανα­γκα­στι­κοί νόμοι του 1944 και 1946, με τους οποί­ους κα­θιε­ρώ­θη­καν οι έκτα­κτες ενι­σχύ­σεις, δη­λα­δή τα δώρα, όπως ονο­μά­στη­καν. Οι ανα­γκα­στι­κοί νόμοι 1771/1951 και 1901/ 1951 όρι­ζαν ότι οι υπουρ­γοί Οι­κο­νο­μί­ας και Ερ­γα­σί­ας μπο­ρού­σαν να προσ­διο­ρί­ζουν, με κοινή υπουρ­γι­κή από­φα­ση, «εκτά­κτως οι­κο­νι­μι­κάς ενι­σχύ­σεις κατά τις εορ­τές Χρι­στου­γέν­νων και Πάσχα εις χρήμα ή εις είδος». Το 1980 με τον νόμο 1082 ρυθ­μί­ζε­ται ορι­στι­κά το ύψος και ο χρό­νος κα­τα­βο­λής των δώρων εορ­τών και αδεί­ας.

Με αφορ­μή την κρίση χρέ­ους στην Ελ­λά­δα, τη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο επι­βάλ­λο­νται τα πιο βίαια μέτρα σε βάρος των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων. Με την υπο­γρα­φή του πρώ­του μνη­μο­νί­ου (06.05.2010), επί κυ­βέρ­νη­σης Γ. Πα­παν­δρέ­ου, ο δη­μό­σιος το­μέ­ας μπαί­νει στο στό­χα­στρο και οι επι­θέ­σεις αφο­ρούν τα «προ­νό­μια» των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων. Η έναρ­ξη των πε­ριο­ρι­στι­κών μέ­τρων γί­νε­ται στο δη­μό­σιο τομέα και αφο­ρούν την υπο­βάθ­μι­ση των όρων ερ­γα­σί­ας των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Τα μέτρα αυτά αφο­ρούν σε μι­σθο­λο­γι­κές πε­ρι­κο­πές, ανα­τρο­πές στις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις στα ΝΠΙΔ του δη­μο­σί­ου, πε­ριο­ρι­σμό των προ­σλή­ψε­ων, συρ­ρί­κνω­ση των υπη­ρε­σιών του δη­μο­σί­ου, αύ­ξη­ση του ερ­γά­σι­μου χρό­νου, αυ­στη­ρο­ποί­η­ση του πει­θαρ­χι­κού ελέγ­χου και ενί­σχυ­ση των ευ­έ­λι­κτων μορ­φών ερ­γα­σί­ας. Πα­ράλ­λη­λα η δη­μιουρ­γία του Τα­μεί­ου Αξιο­ποί­η­σης Ιδιω­τι­κής Πε­ριου­σί­ας του Δη­μο­σί­ου (ΤΑΙ­ΠΕΔ) δη­μιουρ­γεί­ται για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των πο­λι­τι­κών απο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης.

Ει­δι­κό­τε­ρα, με τον ν. 3833/10, ο οποί­ος ψη­φί­στη­κε πριν την υπο­γρα­φή του πρώ­του μνη­μο­νί­ου, επι­βάλ­λο­νται ρυθ­μί­σεις για τη μεί­ω­ση των δα­πα­νών στο δη­μό­σιο τομέα και λαμ­βά­νο­νται μέτρα που επι­φέ­ρουν τη βίαιη συρ­ρί­κνω­ση των αμοι­βών των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων. Με το νόμο αυτό, κα­θο­ρί­ζε­ται ο 13ος και 14ος μι­σθός στο ανώ­τα­το όριο των 500 ευρώ για τους ερ­γα­ζό­με­νους του δη­μό­σιου τομέα που αμεί­βο­νται με μη­νιαί­ες απο­δο­χές κάτω των 3.000 ευρώ (άρθρο 3 παρ.6). Με την υπο­γρα­φή του δεύ­τε­ρου μνη­μο­νί­ου και του νόμου 4093/12 επι­βάλ­λε­ται η κα­τάρ­γη­ση του 13ου και 14ου μι­σθού σε όλον τον δη­μό­σιο τομέα (υπο­πα­ρά­γρα­φος Γ1.εδ.1) και η ορι­στι­κή αφαί­ρε­σή τους από το μι­σθο­λό­γιο των δη­μό­σιων υπαλ­λή­λων. Συ­νο­λι­κά, οι θε­σμι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις και οι πε­ρι­κο­πές των Προ­γραμ­μά­των Οι­κο­νο­μι­κής Προ­σαρ­μο­γής οδή­γη­σαν σε μία ρα­γδαία επι­δεί­νω­ση των ερ­γα­σια­κών και μι­σθο­λο­γι­κών σχέ­σε­ων στον δη­μό­σιο τομέα. Αξί­ζει να ση­μειώ­σου­με ότι όλες αυτές οι πα­ρεμ­βά­σεις πυ­ρο­δό­τη­σαν το δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κό κί­νη­μα το οποίο εκ­φρά­στη­κε με ποι­κί­λα απερ­για­κά μέτρα όπως επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες 48ώ­ρες ή 24ώ­ρες απερ­γί­ες, συλ­λα­λη­τή­ρια, κα­τα­λή­ψεις δη­μό­σιων κτι­ρί­ων, απερ­γία–αποχή από την αξιο­λό­γη­ση, ενώ προ­πο­μπός των με­γά­λων αγώ­νων που θα ακο­λου­θού­σαν υπήρ­ξε η πολύ με­γά­λη απερ­για­κή συ­γκέ­ντρω­ση της ΑΔΕΔΥ στις 10.2.2010.

Αγω­νι­στι­κή διεκ­δί­κη­ση

Η βίαιη συρ­ρί­κνω­ση των μι­σθών των ερ­γα­ζο­μέ­νων, η κα­θή­λω­σή τους για πάνω από μια δε­κα­ε­τία, οι συ­νε­χείς ανα­τι­μή­σεις στα βα­σι­κά αγαθά, όπως είναι τα τρό­φι­μα, που μειώ­νουν τον πραγ­μα­τι­κό μισθό των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο δη­μό­σιο και ιδιω­τι­κό τομέα, έχουν οδη­γή­σει τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες σε κρίση αξιο­πρε­πούς δια­βί­ω­σης. Απέ­να­ντι σε αυτή την πο­λι­τι­κή της φτω­χο­ποί­η­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων τά­ξε­ων και της κρα­τι­κής απα­ξί­ω­σης των δη­μό­σιων αγα­θών, το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα οφεί­λει να ανα­τα­χθεί και να αντι­στα­θεί. Η σύ­ντο­μη ιστο­ρι­κή ανα­φο­ρά στους ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα για τη διεκ­δί­κη­ση των δώρων Χρι­στου­γέν­νων και Πάσχα αλλά και η ανα­φο­ρά στον πο­λύ­μορ­φο αγώνα του δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κού κι­νή­μα­τος τα χρό­νια της μνη­μο­νια­κής πε­ριό­δου, μας υπεν­θυ­μί­ζουν ότι τα αι­τή­μα­τα χρειά­ζο­νται αγώ­νες. Η νο­μι­κή οδός δεν υπήρ­ξε ποτέ στην ιστο­ρία των ερ­γα­τι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων ικανή συν­θή­κη για την νι­κη­φό­ρα κα­τά­λη­ξή τους. Απά­ντη­ση στην κυ­βέρ­νη­ση, που δη­λώ­νει ότι δεν υπάρ­χει «δη­μο­σιο­νο­μι­κός χώρος» και ότι η επα­να­φο­ρά του 13ου και 14ου μι­σθού είναι απει­λή για τη δη­μο­σιο­νο­μι­κή στα­θε­ρό­τη­τα, πρέ­πει να είναι η κλι­μά­κω­ση των αγώ­νων και η ανά­πτυ­ξη ενός πο­λύ­μορ­φου κι­νή­μα­τος. Το αί­τη­μα της δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λί­ας για την επα­να­φο­ρά του 13ου και 14ου μι­σθού απαι­τεί την συ­σπεί­ρω­ση όλων των αγω­νι­στι­κών δυ­νά­με­ων, τον συ­ντο­νι­σμό ποι­κί­λων δρά­σε­ων σε πρω­το­βάθ­μιο και δευ­τε­ρο­βάθ­μιο επί­πε­δο και την άσκη­ση πί­ε­σης προς την ηγε­σία της ΑΔΕΔΥ να ορ­γα­νώ­σει σε πα­νελ­λα­δι­κό επί­πε­δο τις μορ­φές αγώνα. Σε άλλη πε­ρί­πτω­ση η διεκ­δί­κη­ση της επα­να­φο­ράς των μι­σθών, 13ου και 14ου, θα κα­τα­λή­ξει ως άλλο ένα «πάγιο» αί­τη­μα της ΑΔΕΔΥ. Στην κυ­βέρ­νη­ση αλλά και στις συ­στη­μι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που πλα­σά­ρουν τα κο­στο­λο­γη­μέ­να προ­γράμ­μα­τά τους οφεί­λου­με να απα­ντή­σου­με ότι η αξιο­βί­ω­τη ζωή των ερ­γα­ζο­μέ­νων είναι αί­τη­μα ακο­στο­λό­γη­το. Για έναν και μο­να­δι­κό λόγο, είναι αί­τη­μα δί­καιο.

https://rproject.gr/article/gia-tin-epanafora-toy-13oy-kai-14oy-misthoy-ston-dimosio-tomea

Εκτρωφείο Λαγων Καρφής Ευαγγελος

Σχόλια (0)

Το email σας δεν θα δημοσιευθεί.