Μπορεί να ακουστεί πικρό. Μπορεί τελικά και να είναι πικρό. Για την ακρίβεια πικρή. Η αλήθεια.
Όμως ίσως αυτός να είναι κι ο τρόπος να ξεπεράσουμε το «σοκ» του καλοκαιριού.
Και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, όσοι -τέλος πάντων- το κάνουν.
Το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού ηττήθηκε.
Γιατί ξεπουλήθηκε. Ναι από αυτόν τον νεομνημονιακό, σοσιαλνεοφιλελεύθερο, μεταλλαγμένο για κάποιους άλλους, ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά ξεπουλήθηκε και προδόθηκε.
Και γίνεται ακόμα πικρότερο -πέρασε σχεδόν πια ένας χρόνος που πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων η ετυμηγορία του ελληνικού λαού- ότι μοιάζει αναγκαίο να γίνεται κουβέντα και συζήτηση ακόμη και σήμερα γι’ αυτό.
Αλλά το μεγαλειώδες και τεράστιο «ΟΧΙ» του καλοκαιριού ηττήθηκε. Τελεία και παύλα.
Και πράγματι η ήττα υπήρξε βαριά, ακόμη φαίνεται δύσκολο ατομικά και συλλογικά να μπορούμε να την ξεπεράσουμε στον βαθμό που απαιτείται, πάλι ατομικά και συλλογικά.
Χάθηκε όμως ο πόλεμος; Η απάντηση, χωρίς αμφιβολίες, είναι ΟΧΙ.
Αυτό είναι το «ΟΧΙ» που πρέπει πλέον να κουβαλήσουμε και να σηκώσουμε, αυτό είναι το «ΟΧΙ» που μπορεί να προσδώσει αξία στο ηρωικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, στην ηρωική μεν, ήττα δε του περασμένου Ιούλη.
Είναι δύσκολο αυτό το «ΟΧΙ».
Χρειάζονται επιμονή και πείσμα, σχέδιο και οργάνωση.
Έχει διάρκεια, δεν είναι στιγμή, απαιτεί θυσίες και κόπο.
Και σίγουρα επιβάλλει ξεκαθαρίσματα, ατομικά και συλλογικά.
Με ό,τι μας πρόδωσε και μας ξεπούλησε.
Με όσους μας πρόδωσαν και μας ξεπουλούν.
Αυτό το «ΟΧΙ» θα κάνει το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος αφετηρία ενός νέου δρόμου και όχι μία ιστορική στιγμή.
Αυτό το «ΟΧΙ» είναι η αφετηρία ενός -γιατί όχι;- νικηφόρου αγώνα.
Αυτό το «ΟΧΙ» πρέπει να νικήσει.
