Τη Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου, εφτά Σύροι πολίτες προσέφυγαν σε δικαστήριο του Παρισιού για να υποστηρίξουν μια πολιτική αγωγή εναντίον του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς. Οι πέντε άνδρες και οι δύο γυναίκες έχουν χάσει μέλη της οικογένειάς τους και φίλους σε σφαγές που διέπραξαν ένοπλοι που υποστηρίζονταν από τον Φαμπιούς ρητορικά και έμπρακτα. Ζητούν 1 ευρώ ως συμβολική αποζημίωση για τη βλάβη που υπέστησαν.
- Της Νταϊάνα Τζόνστοουν | Μετάφραση Αριάδνη Αλαβάνου
Στο τέλος βέβαια η αγωγή θα απορριφθεί. Η ακρόαση της 7ης Σεπτεμβρίου αποτελεί την εκδίκαση έφεσης επί προηγούμενης απόφασης που έλεγε ότι τα δικαστήρια δεν μπορούν να κρίνουν κυβερνητικές πράξεις στην προκειμένη περίπτωση, ακόμη κι αν η μήνυση είναι θεμελιωμένη. Και όμως, αυτή η μάταιη αγωγή φανερώνει κρίσιμα ζητήματα που οι δυτικοί πολιτικοί και τα ΜΜΕ θα προτιμούσαν διακαώς να αγνοούνται.
Οι δυτικοί ηγέτες , στο σύνολό τους, έχουν μεγάλη ευθύνη διότι έχουν καταστήσει μεγάλο μέρος του κόσμου ακατάλληλο για φυσιολογική ανθρώπινη κατοίκηση. Και μέχρι στιγμής μένουν ατιμώρητοι γι’ αυτό. Η μεγάλη κρίση προσφύγων που κατακλύζουν την Ευρώπη είναι μόλις η αρχή των προβλημάτων προκάλεσαν αυτοί οι αδίστακτοι ηγέτες στις χώρες τους.
Ο Λοράν Φαμπιούς μπορεί δικαίως να αποκληθεί νεοσυντηρητικός. Η ευθυγράμμισή του με την ισραηλινή πολιτική φαίνεται από το γεγονός ότι ήταν ο πιο απρόθυμος στο να υπάρξει τελική συμφωνία μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών που ενεπλάκησαν στις διαπραγματεύσεις με το Ιράν για το θέμα της πυρηνικής ενέργειας.
Ήταν ένας από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές της αλλαγής καθεστώτος στη Συρία, η οποία βρίσκεται εδώ και πολύ καιρό στη λίστα των νεοσυντηρητικών για τις χώρες που αποτελούν στόχους επίθεσης για τον αραβικό εθνικισμό τους και την υποστήριξη του παλαιστινιακού σκοπού.
Οι Σύροι ενάγοντες σημειώνουν τα εξής:
* Στις 29 Μαΐου 2012, ο Φαμπιούς δήλωσε ότι η Γαλλία θα παρενέβαινε ενάντια στο συριακό καθεστώς,
* Στις 17 Αυγούστου 2012, ο Φαμπιούς δήλωσε ότι ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ Αλ Άσαντ “δεν αξίζει να είναι ζωντανός”.
* Στις 14 Δεκεμβρίου 2012, μιλώντας ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης Ομπάμα να χαρακτηρίσει το Μέτωπο Αλ Νούσρα τρομοκρατική οργάνωση, ο Φαμπιούς αντέτεινε ότι η Αλ Νούσρα “κάνει πολύ καλή δουλειά στην περιοχή αυτή”.
* Στις 13 Μαρτίου 2013, ο Φαμπιούς ανακοίνωσε ότι η Γαλλία και η Βρετανία θα παρέδιδαν όπλα στους αντάρτες.
Ως ομάδα, οι ενάγοντες επιμένουν ότι με αυτές τις δηλώσεις του ο υπουργός Εξωτερικών Φαμπιούς υποδαύλισε τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία και ενθάρρυνε τις ένοπλες επιθέσεις των τζιχαντιστών εναντίον της υπάρχουσας κυβέρνησης. Ατομικά, ο καθένας από τους ενάγοντες έχει χάσει μέλη της οικογένειάς του και φίλους στις ένοπλες επιθέσεις και στις σφαγές που έχει εξαπολύσει το Μέτωπο Αλ Νούσρα και οι ομάδες που συμμαχούν μ’ αυτό.
Ο σκιώδης δίδυμος του Ισραήλ: το “Ισλαμικό κράτος”
Υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και την ισραηλινή επιρροή, οι Γάλλοι πολιτικοί ηγέτες έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην “αλλαγή καθεστώτος” στη Λιβύη και στη Συρία προσποιούμενοι σιωπηρά ότι ο εμφύλιος πόλεμος θα ήταν μια κατάσταση καλύτερη για τους λαούς αυτών των χωρών που ζουν υπό “δικτατορία”. Στην πράξη, όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να προχωρούν στη ζωή τους χωρίς ψήφο, αλλά όχι χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι τους ή χωρίς το κεφάλι τους.
Δεν εκπλήσσει καθόλου το γεγονός ότι τα προσεκτικά φιλμαρισμένα και διαχεόμενα βίντεο για τις πειθαρχημένες μεθόδους του “Ισλαμικού Κράτους” (ΙΚ) έχουν προκαλέσει πανικό στους πληθυσμούς που κατοικούν στις περιοχές που κατακτά.
Ο πόλεμος ωθεί τους ανθρώπους να γίνουν πρόσφυγες. Τα δυτικά ΜΜΕ δίνουν προσοχή στους πρόσφυγες μόνο όταν τους αρέσει το “στόρι”. Τεράστια προσοχή δόθηκε στους Αλβανούς του Κοσόβου που έφυγαν προσωρινά λόγω των νατοϊκών βομβαρδισμών εναντίον των Σέρβων, επειδή εκείνοι οι πρόσφυγες μπορούσαν να περιγραφούν ως θύματα της σερβικής “εθνοκάθαρσης”, συνεπώς δικαιωνόταν ο πόλεμος του ΝΑΤΟ.
Όμως, δεν εκδηλώθηκε το ίδιο ενδιαφέρον από την πλευρά των ΜΜΕ για τον πολύ μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων που προκάλεσε η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003, οι οποίοι δεν επέστρεψαν στις εστίες τους. Πάνω από 1 εκατομ. Ιρακινοί πρόσφυγες κατέφυγαν στη Συρία όπου έγιναν όλοι ευπρόσδεκτοι.
Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι κρίσιμη. Το Ισλαμικό Κράτος, οπλισμένο με τον στρατιωτικό εξοπλισμό που άφησαν οι Αμερικανοί στο Ιράκ, πλούσιο από τις παράνομες πωλήσεις πετρελαίου, με τις γραμμές του να πληθύνονται στρατολογώντας νεαρούς τζιχαντιστές από όλο τον κόσμο, απειλεί τους λαούς του Λιβάνου και της Ιορδανίας που ήδη πασχίζουν για να βοηθήσουν τις μάζες των προσφύγων από την Παλαιστίνη, το Ιράκ και τώρα από τη Συρία. Ο φόβος του αποκεφαλισμού από φανατικούς ισλαμιστές ωθεί όλο και περισσότερους ανθρώπους να διακινδυνεύσουν τα πάντα προκειμένου να βρουν ασφάλεια στην Ευρώπη.
Το Ισλαμικό Κράτος είναι, στην πραγματικότητα, μια απαίσια καρικατούρα εχθρού του “εβραϊκού κράτους”, μιας άλλης πολιτικής οντότητας που βασίζεται στην αποκλειστική θρησκευτική ταυτότητα. Όπως το Ισραήλ, δεν έχει σαφώς καθορισμένα σύνορα, αλλά πολύ ευρύτερη δυνητική δημογραφική βάση.
Η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει το Ισλαμικό Κράτος από το να επεκτείνει τη φανατισμένη διοίκησή του σε όλη τη Μεσοποταμία και πέραν αυτής είναι το κράτος της Συρίας υπό τον Μπασάρ αλ Άσαντ. Η επιλογή δεν είναι ανάμεσα στον Άσαντ και τη “δυτική δημοκρατία”. Η επιλογή είναι ανάμεσα στον Άσαντ και το Ισλαμικό Κράτος. Αλλά η Δύση δεν έχει ακόμη απορρίψει την παράφρονα απαίτησή της : “Ο Άσαντ πρέπει να φύγει!”.
Πρόσφυγες, μετανάστες και τρομοκράτες
Τα αποτελέσματα αυτής της παραφροσύνης τα βλέπουμε στις ακτές της Μεσογείου. Εικόνα και συναίσθημα έχουν αντικαταστήσει τη σκέψη για τις αιτίες και τα αποτελέσματα. Μια φωτογραφία ενός πνιγμένου μικρού παιδιού προκαλεί την κατακραυγή των ΜΜΕ και των πολιτικών. Αυτοί οι άνθρωποι εκπλήσσονται πραγματικά; Δεν ήξεραν ότι παιδάκια κομματιάζονται από αμερικανικές βόμβες στο Ιράκ, από τα μη επανδρωμένα αμερικανικά αεροσκάφη στο Αφγανιστάν , στο Πακιστάν και στην Υεμένη; Και τα παιδάκια που αφανίστηκαν από τον πόλεμο του ΝΑΤΟ για να “απελευθερώσει” τη Λιβύη από τον “δικτάτορά” της;
Η τρέχουσα κρίση προσφύγων στην Ευρώπη είναι το αναπόφευκτο, προβλέψιμο, αναμενόμενο αποτέλεσμα της δυτικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική. Η Λιβύη του Καντάφι ήταν το τείχος που συγκρατούσε εκατοντάδες χιλιάδες Αφρικανούς από το να μεταναστεύσουν παράτυπα στην Ευρώπη όχι μόνο με αστυνομικές μεθόδους, αλλά ακόμη πιο αποτελεσματικά προσφέροντάς τους ανάπτυξη στην πατρίδα τους και αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία στην ίδια τη Λιβύη. Τώρα η Λιβύη αποτελεί πηγή τόσο οικονομικών μεταναστών όσο και προσφύγων από την ίδια όπως και από άλλες περιοχές απελπισίας. Προκειμένου να εξασθενήσουν το Σουδάν, οι ΗΠΑ (ιδίως η Σούζαν Ράις) έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία του κράτους του Νότιου Σουδάν, που δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κράτος, αλλά θέατρο σφαγών μεταξύ αντιπάλων ομάδων , οδηγώντας όλο και περισσότερους πρόσφυγες προς χώρες όπου δεν είναι ευπρόσδεκτοι.
Η πασίγνωστη φωτογραφία του μικρού Αϊλάν που πνίγηκε στη Μεσόγειο χρησιμοποιείται κυρίως για να κάνει τους Ευρωπαίους να αισθανθούν ένοχοι. Οι ηγέτες θα έπρεπε πράγματι να αισθάνονται ένοχοι – όπως, ακόμη περισσότερο, ο πλούσιος εγωμανής Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, που επαίρεται ότι έπεισε τον Νικολά Σαρκοζί να αρχίσει τον πόλεμο ενάντια στη Λιβύη , όπου, όπως ισχυριζόταν, δεν υπήρχαν εξτρεμιστές ισλαμιστές, αλλά μόνο φιλοδυτικοί που λαχταρούσαν τη δημοκρατία. Χάρη στο ΝΑΤΟ, οι εξτρεμιστές ισλαμιστές διοικούν κτηνωδώς σε όλη τη χώρα.
Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ συμφώνησε να εισέλθουν στη χώρα της 800.000 Σύροι πρόσφυγες. Αυτό είναι αξιοθαύμαστο από ανθρωπιστικής πλευράς. Η Γερμανία είναι οικονομικά ισχυρή και δημογραφικά αδύναμη, με τον σταδιακά μειούμενο πληθυσμό της, οι Σύροι της μεσαίας τάξης, πολλοί από αυτούς τρομοκρατημένοι χριστιανοί, μπορεί να φαίνονται μια ευπρόσδεκτη προσθήκη στον πληθυσμό. Όμως, αυτό βαθαίνει τις διαιρέσεις ανάμεσα στη Γερμανία και την Ευρώπη.
Αυτό αφορά ιδιαίτερα τα νέα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ανατολική Ευρώπη. Αρχίζοντας από την Ουγγαρία, οι ηγέτες της κατέστησαν σαφές ότι αυτές οι χώρες πάνω απ’ όλα ενδιαφέρονται για την εθνική τους ταυτότητα και δεν θέλουν να εισέλθουν πολλοί άνθρωποι που δεν μιλούν τη γλώσσα τους. Σε αντίθεση με τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, το ανατολικοευρωπαϊκό στρώμα εθνικών κρατών δεν έχει παράδοση εισδοχής μεταναστών ούτε ιδεολογική προσκόλληση στη δυτική άποψη περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στην Ανατολική Ευρώπη, τα “ανθρώπινα δικαιώματα” ηχούσαν καλά όταν επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και της Ρωσίας, αλλά σταματούν εκεί.
Η ελληνική κρίση ήδη έχει δημιουργήσει μεγάλη καταπόνηση στην ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για πρώτη φορά, πολλοί λαοί αμφισβητούν τη συνολική ιδέα. Η κρίση έδειξε ότι δεν υπάρχει πραγματική αίσθηση αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της Ευρώπης: στην κρίσιμη στιγμή, οι Γερμανοί είναι Γερμανοί και οι Έλληνες είναι Έλληνες, το “Ευρωπαίος” είναι μια αφαίρεση. Η προσφυγική κρίση φανερώνει νέες ρωγμές στην “ευρωπαϊκή ενότητα”.
Το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης σήμερα υποφέρει από μαζική ανεργία, ιδίως οι νότιες χώρες που αποτελούν τους πρώτους προορισμούς των προσφύγων: Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία. Οι οικονομικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης , που ήδη στραγγαλίζουν την Ελλάδα, δεν ευνοούν τη δημιουργία θέσεων εργασίας για τις εκατοντάδες χιλιάδες των νεοεισερχόμενων. Ακόμη και οι πρόσφυγες που είναι ειδικευμένοι επαγγελματίες θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να ενταχθούν στους κανόνες που προστατεύουν τα επαγγέλματά τους στις χώρες υποδοχής. Οι πιο πολλές δουλειές που θα καταφέρουν να βρουν θα είναι πιθανώς χαμηλού επιπέδου και παράνομες, με ψαλιδισμένους μισθούς και υποβαθμισμένες συνθήκες εργασίας.
Επιπλέον, είναι αδύνατον στην παρούσα μαζική μετακίνηση ανθρώπων να υπάρχει η διάκριση των “προσφύγων” από τους “οικονομικούς μετανάστες” — δηλαδή, με απλά λόγια, από ανθρώπους που αναζητούν καλύτερες ευκαιρίες εργασίας. Η σημερινή Ευρώπη ελάχιστα έχει να προσφέρει και η εχθρότητα απέναντι σ’ αυτή την αζήτητη μετανάστευση είναι βέβαιο ότι θα βελτιώσει τις πολιτικές τύχες της εθνικιστικής Δεξιάς.
Υπάρχει και άλλος ένας λόγος που πολλοί Ευρωπαίοι δεν αισθάνονται μεγάλο ενθουσιασμό ώστε να καλωσορίσουν εκατοντάδες χιλιάδες άγνωστους ξένους στις πόλεις τους. Το Ισλαμικό Κράτος κομπάζει ανοικτά ότι, ανάμεσα στους πρόσφυγες, στέλνει τρομοκράτες στην Ευρώπη με σαφή πρόθεση να διαπράξουν βίαιες ενέργειες για να αποσταθεροποιήσουν τη Δύση. Βεβαίως, η απειλή της τρομοκρατίας χρησιμοποιείται κυνικά από τις κυβερνήσεις για να ενισχύσουν το αστυνομικό κράτος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι μια πραγματική απειλή. Δυστυχώς, αυτή η απειλή υπάρχει σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της πολιτικής αυτών των ίδιων των δυτικών κυβερνήσεων.
Η προσφυγική κρίση θα έπρεπε να ιδωθεί σαν ένα προειδοποιητικό σινιάλο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ –ιδίως η Βρετανία και η Γαλλία– οδηγούν τον κόσμο σε μια κατάσταση χάους που εξακολουθεί να εξαπλώνεται και πλησιάζει στο σημείο μη επιστροφής. Είναι πολύ εύκολο και γρήγορο να καταστρέφεις και να διαλύεις. Η επανασύνθεση των πραγμάτων μπορεί να αποδειχθεί αδύνατη. Ο ίδιος ο πολιτισμός μπορεί να είναι πολύ πιο εύθραυστος από ό,τι φαίνεται.
Πηγή: Counterpunch, 7/9/2015.
Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου
