Τι να κάνουμε;

Πολύ μαύρη πρό­γνω­ση, θα έλεγε κα­νείς. Ορθή, όμως, κα­θό­λα.

Κατά τη γνώμη μου, η εποχή μας έχει ανα­λο­γί­ες με αυτήν στην οποία έζησε και πέ­θα­νε ο Μπέν­για­μιν. Ζούμε σε μια συν­θή­κη διαρ­κών και δια­πλε­κό­με­νων οι­κο­νο­μι­κών, επι­σι­τι­στι­κών, ενερ­γεια­κών, ιμπε­ρια­λι­στι­κών κρί­σε­ων -και με πυ­ρη­νι­κές ακόμη απει­λές.Σε συν­δυα­σμό με την, ίσως κι ανα­ντί­στρε­πτη, κλι­μα­τι­κή κα­τα­στρο­φή, ο αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός αγώ­νας απο­κτά­ει τον χα­ρα­κτή­ρα του επεί­γο­ντος.

Χρήστος Λάσκος

Η ανα­μο­νή δεν απο­τε­λεί επι­λο­γή. Είναι δε­δο­μέ­νο πως η μα­ζι­κή δράση, που εμπλέ­κει πλειο­ψη­φι­κά τους αν­θρώ­πους στην υπε­ρά­σπι­ση της ζωής τους, πρώτα απ’ όλα, είναι μο­νό­δρο­μος.

Ο εχθρός δεν έχει πάψει να νι­κά­ει. Η επί­θε­σή του ενά­ντια στην ερ­γα­τι­κή τάξη είναι μα­νια­κή, πραγ­μα­τι­κά. Δεν εν­δια­φέ­ρε­ται ούτε καν για την ανα­πα­ρα­γω­γή όσων, με την εκ­με­τάλ­λευ­σή τους, του εξα­σφα­λί­ζουν τη δική του μα­κροη­μέ­ρευ­ση. Είναι σαν το κε­φά­λαιο να βρί­σκει τα όρια του στην ίδια του τη φύση.

Γι’ αυτό και επι­τί­θε­ται, γι’ άλλη μια φορά, με ασύλ­λη­πτη μανία.

Η ερ­γα­τι­κή τάξη βρί­σκε­ται σε μια κα­τά­στα­ση απε­γνω­σμέ­νης άμυ­νας. Η συ­νέ­νω­ση του με­γα­λύ­τε­ρου αριθ­μού δυ­νά­με­ων είναι ανα­γκαιό­τη­τα, ώστε η αντί­στα­σή της να είναι στοι­χειω­δώς βιώ­σι­μη, να προ­στα­τεύ­σει, έστω, όσες από τις κα­τα­κτή­σεις της έχουν ακόμη δια­σω­θεί -κι έτσι, με τις αμυ­ντι­κές, κατ’ αρχήν, νίκες της να ορ­γα­νώ­σει την αντε­πί­θε­σή της.

Να το ξα­να­πώ: η ιστο­ρι­κή φάση, που δια­νύ­ου­με, είναι μια φάση απε­γνω­σμέ­νης, στην αί­σθη­ση των κα­τώ­τε­ρων τά­ξε­ων, άμυ­νας. Η άρση, σε πρώτο χρόνο, αυτής της από­γνω­σης, απαι­τεί τη με­γα­λύ­τε­ρη συ­σπεί­ρω­ση δυ­νά­με­ων. Που ση­μαί­νει, ανα­γκα­στι­κά σχε­δόν, πως το σύ­νο­λο των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς θα πρέ­πει να ανα­λά­βει την δια­μόρ­φω­ση του ανα­γκαί­ου Ενιαί­ου Με­τώ­που για την από­κρου­ση του τα­ξι­κού εχθρού.

Ποιο είναι το εύρος αυτού του με­τώ­που; Κατά τη γνώμη μου το με­γα­λύ­τε­ρο δυ­να­τό. Στα κα­θη­μάς, ακόμη και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα χω­ρού­σε, αν δεν είχε ήδη κάνει την επι­λο­γή της ρα­γδαί­ας δε­ξιάς με­τα­τό­πι­σης και της με­τα­τρο­πής του σε κόμμα συ­στη­μι­κής εναλ­λα­γής. Δεν είναι τυ­χαίο, άλ­λω­στε, πως μι­λά­ει διαρ­κώς για τις ευ­θύ­νες και τα κα­θή­κο­ντα του «πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος», μέρος του οποί­ου αι­σθά­νε­ται και ο ίδιος. Η εκλο­γι­κή του βάση, δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία, πως τον δια­κρί­νει από τη Δεξιά -η ηγε­σία του, ωστό­σο, δεν έχει ως προ­τε­ραιό­τη­τα την ικα­νο­ποί­η­ση των δικών της ανα­γκών. Που ση­μαί­νει πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πο­λι­τεύ­ε­ται ούτε καν ως ρε­φορ­μι­στι­κό κόμμα.

Σε δια­φο­ρε­τι­κή πε­ρί­πτω­ση, ξα­να­λέω, πως θα χω­ρού­σε κι αυτός. Μην ξε­χνά­με πως, στο με­σο­πό­λε­μο, η απεύ­θυν­ση της Τρί­της Διε­θνούς αφο­ρού­σε και τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, αυτήν που λίγο πριν είχε δο­λο­φο­νή­σει τη Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ και τον Καρλ Λί­μπ­κνε­χτ.

Είναι, λοι­πόν, πα­ρά­δο­ξο πως απορ­ρί­πτε­ται μια πο­λι­τι­κή επι­λο­γή συ­στρά­τευ­σης της σύ­νο­λης Αρι­στε­ράς, εν όψει των επερ­χό­με­νων εκλο­γών.

Η γνώμη μου είναι πως, από την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, τη ΔΕΑ και την Ανα­μέ­τρη­ση έως τη ΛΑΕ και το ΜΕ­ΡΑ­25, και το σύ­νο­λο σχε­δόν της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Αρι­στε­ράς, θα μπο­ρού­σε να δια­μορ­φω­θεί ένα μέ­τω­πο αμυ­ντι­κής διά­τα­ξης, που σί­γου­ρα έχει με­γα­λύ­τε­ρες πι­θα­νό­τη­τες απο­τε­λε­σμα­τι­κής αντί­στα­σης στον κα­νι­βα­λι­κό κα­πι­τα­λι­σμό της επο­χής. Με όλες τις θε­με­λιώ­δεις δια­φο­ρές, βρί­σκω πως γί­νε­ται.

Ση­μαί­νει αυτό άρση της ανα­γκαί­ας αυ­το­νο­μί­ας ή, κά­ποιου εί­δους, ιδε­ο­λο­γι­κή προ­σχώ­ρη­ση; Δεν είναι κα­θό­λου ανα­γκαίο. Το αντί­θε­το ισχύ­ει -η ποι­κι­λία των απο­χρώ­σε­ων μπο­ρεί να απο­βεί συ­μπε­ρι­λη­πτι­κή, πλού­τος κι όχι εμπό­διο στην ενιαία δράση.

Τα τέσ­σε­ρα χρό­νια της θα­τσε­ρι­κής -και ακρο­δε­ξιάς- νε­ο­δη­μο­κρα­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­ση­ςέ­γι­ναν πράγ­μα­τα στο δρόμο. Από­τους σπου­δαί­ους ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες στην e-food, τη­νCoscoκαι τη Μα­λα­μα­τί­να,  το σπά­σι­μο της απα­γό­ρευ­σης στις δια­δη­λώ­σεις του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, την κα­τα­δί­κη των να­ζι­στών, την φοι­τη­τι­κή αντί­στα­ση στις αυ­ταρ­χι­κές «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις», τους αγώ­νες των εκ­παι­δευ­τι­κών και των καλ­λι­τε­χνών, το κί­νη­μα του me-too. Από την αλ­λη­λεγ­γύη στη διάρ­κεια της παν­δη­μί­ας και την από­δει­ξη, από το δη­μό­σιο ια­τρι­κό και νο­ση­λευ­τι­κό προ­σω­πι­κό, πως οι ερ­γα­ζό­με­νοι και μόνοι αυτοί μπο­ρούν να σώ­σουν τους αν­θρώ­πους, ενά­ντια, μά­λι­στα, στους άθλιους κυ­βερ­νώ­ντες, που κά­νουν ό,τι μπο­ρούν, για να απα­ξιώ­σουν ο,τι­δή­πο­τε δη­μό­σιο και προ­στα­τευ­τι­κό για τις λαϊ­κές τά­ξεις.

Σπου­δαί­ες στιγ­μές του κι­νή­μα­τος, που δεν κα­τά­φε­ραν, ωστό­σο, να ρί­ξουν την κυ­βέρ­νη­ση. Η θα­τσε­ρι­κή Δεξιά, όμως, πρέ­πει, επί ποινή επι­βί­ω­σης να πέσει ή, του­λά­χι­στον, σε πρώτη φάση, να απο­δυ­να­μω­θεί.

Μια ενιαία εκλο­γι­κή κά­θο­δος της Αρι­στε­ράς θα βοη­θού­σε, σ’ ένα βαθμό, σ’ αυτό. Και θα έφτια­χνε, ίσως, όρους για απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρη πα­ρου­σία της και στο δρόμο.

Αυ­το­διοι­κη­τι­κές κι­νή­σεις, όπως η Πόλη -Ανά­πο­δα στην Θεσ­σα­λο­νί­κη, στην οποία συμ­με­τέ­χουν δώ­δε­κα δια­φο­ρε­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς, δεί­χνουν πως οι εκλο­γές μπο­ρούν να βοη­θή­σουν ση­μα­ντι­κά.

Έρ­χο­μαι, όμως, στην κύρια αντίρ­ρη­ση κά­ποιων, που στρα­τεύ­ο­νται στην αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Μα και το ΜΕ­ΡΑ­25;

Ξε­κα­θα­ρί­ζω, εξαρ­χής, πως η ιδε­ο­λο­γι­κή μου από­στα­ση από το ΜΕ­ΡΑ­25 είναι με­γά­λη. Από τον προ­φα­νή κεϊν­σια­νι­σμό του μέχρι την ανά­λυ­σή του περί ύπαρ­ξης κοι­νών συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­τι­κής τάξης ακόμη και με ερ­γο­δο­τι­κά στρώ­μα­τα, εξαι­τί­ας της μνη­μο­νια­κής επι­βο­λής, που βλά­πτει κα­θο­λι­κά, σχε­δόν, την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία, πλην της «ολι­γαρ­χί­ας», οι αντιρ­ρή­σεις μου είναι ασυμ­βί­βα­στες.

Η άποψή μου είναι πως το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς είναι, κατά βάση, μια ερ­γο­δο­τι­κή δι­κτα­το­ρία.

Παρ’ όλα αυτά, ναι, και το ΜΕ­ΡΑ­25.

Επ’ αυτού, θα μπο­ρού­σα να απα­ντή­σω με απλή προ­σφυ­γή σε όσα είπα προη­γου­μέ­νως για το Ενιαίο Μέ­τω­πο. Νο­μί­ζω, όμως, πως υπάρ­χουν κι άλλα που μπο­ρούν να εξη­γή­σουν γιατί χω­ρά­ει και το ΜΕ­ΡΑ­25 σε μια τέ­τοια, ανα­γκαία, εκλο­γι­κή πάντα, προ­σπά­θεια.

Ήταν, επί τέσ­σε­ρα χρό­νια, η μο­να­δι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δύ­να­μη, που υπε­ρα­σπί­στη­κε, με συ­νέ­πεια και επι­μο­νή, το «Όχι» του 2015.

Ήταν, επί τέσ­σε­ρα χρό­νια, η μόνη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δύ­να­μη, που ανα­δεί­κνυε τη συ­νέ­χι­ση του μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος στη «με­τα­μνη­μο­νια­κή» εποχή και την από­λυ­τη ανά­γκη ρήξης με αυτό.

Συ­γκρού­ε­ται με τον κυ­ρί­αρ­χο εθνι­κι­σμό, από τα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά μέχρι το προ­σφυ­γι­κό.

Είναι η μόνη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δύ­να­μη, που συ­γκρού­στη­κε με τον εξο­ρυ­κτι­κό με­γα­λοϊ­δε­α­τι­σμό. Δεν επέ­λε­ξε ποτέ με­τα­ξύ «κακού» και «καλού» ιμπε­ρια­λι­στή. Είναι συ­νε­πής αντι­να­τοϊ­κή δύ­να­μη.

Πο­λι­τεύ­ε­ται ενω­τι­κά και, σε όλη τη διάρ­κεια της τε­τρα­ε­τί­ας διευ­ρύ­νε­ται, ως πο­λι­τι­κός ορ­γα­νι­σμός, προς τα αρι­στε­ρά.

Η εύ­λο­γη πα­ρου­σία του σε μια ενω­τι­κή προ­σπά­θεια σαν αυτή που πε­ριέ­γρα­ψα πα­ρα­πά­νω, λοι­πόν, κάνει εφι­κτές μια σειρά από πολύ ση­μα­ντι­κές επι­διώ­ξεις.

Την μεί­ω­ση της πι­θα­νό­τη­τας για αυ­το­δυ­να­μία της ΝΔ.

Την απο­τρο­πή μια Βου­λής, όπου τον τόνο θα δί­νουν η Δεξιά και η ποι­κί­λη ακρο­δε­ξιά, όπως στην Ιτα­λία.

Την ύπαρ­ξη μια εκ­φώ­νη­σης, που, χωρίς αυτήν την πα­ρου­σία, δεν πρό­κει­ται να εκ­προ­σω­πη­θεί ούτε από το ΚΚΕ, ούτε, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Δεν είναι και λίγα!

/rproject.gr/