Οι ακροδεξιοί διαγκωνισμοί και οι υπαρκτοί κίνδυνοι

Με­ρι­κές φορές αγ­γί­ζουν τα όρια της φαι­δρό­τη­τας, αλλά η κι­νη­τι­κό­τη­τα αυτού του χώρου απο­τε­λεί πά­ντο­τε έναν δυ­νη­τι­κό κίν­δυ­νο. Η ενερ­γο­ποί­η­ση δυ­νά­με­ων που φι­λο­δο­ξούν να εκ­φρά­σουν πο­λι­τι­κά ένα υπαρ­κτό εκλο­γι­κό-κοι­νω­νι­κό δυ­να­μι­κό με «ανοι­χτά αυτιά» προς τις αντι­δρα­στι­κές ιδέες είναι ένας πα­ρά­γο­ντας που πρέ­πει να παίρ­νει υπόψη το αντι­ρα­τσι­στι­κό κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά.  

Νικόλας Κολυτάς

Ανα­σύ­στα­ση του χώρου

Το 2019 η ακρο­δε­ξιά ψήφος κα­τα­κερ­μα­τί­στη­κε. Το τμήμα που συ­γκρα­τή­θη­κε γύρω από την ΧΑ δεν αρ­κού­σε για να την εί­σο­δό της στη Βουλή, ενώ άλλοι επέ­στρε­ψαν στη με­γά­λη «ομπρέ­λα» της ΝΔ και άλλοι συ­ντά­χθη­καν με το νε­ο­πα­γές τότε κόμμα του Βε­λό­που­λου που επι­χει­ρού­σε να ηγε­μο­νεύ­σει στον «πα­τριω­τι­κό χώρο». Από τότε, όμως έχουν με­σο­λα­βή­σει πολλά. Έχει πα­ρέλ­θει μια τε­τρα­ε­τία στην οποία πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η παν­δη­μι­κή κρίση, τα οι­κο­νο­μι­κά της συ­νε­πα­κό­λου­θα, το τσά­κι­σμα του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, η όξυν­ση των ρα­τσι­στι­κών πο­λι­τι­κών και η έντα­ση στα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά. Ο Μη­τσο­τά­κης επι­χεί­ρη­σε να παί­ξει μπάλα σε ένα προ­νο­μια­κό πεδίο για τη δεξιά, προ­τάσ­σο­ντας την ασφά­λεια, την πα­τρί­δα και το επι­χει­ρείν σε πρώτο πλάνο. Αυτό έδωσε ζω­τι­κό πεδίο πα­ρέμ­βα­σης για δια­φό­ρους πο­λι­τευ­τές της άκρας δε­ξιάς που μυ­ρί­στη­καν πο­λι­τι­κό ψω­μά­κι. Το 2019, η ΝΔ συ­γκρο­τού­σε πο­λι­τι­κό ρεύμα νίκης και συ­σπεί­ρω­νε τη δεξιά ψήφο, ενώ σή­με­ρα βρί­σκε­ται σε κρίση, που μπο­ρεί να «απε­λευ­θε­ρώ­σει» συ­ντη­ρη­τι­κά  ακρο­α­τή­ρια και αυτό ανοί­γει την όρεξη στους διά­φο­ρους σχη­μα­τι­σμούς «στα δεξιά της Δε­ξιάς». Κάπως έτσι δια­μορ­φώ­νε­ται μια νέα πο­λι­τι­κή χαρ­το­γρά­φη­ση σε αυτό το χώρο, που θέτει ως κέ­ντρο του προ­φα­νώς την πα­τρί­δα, την πρόσ­δε­ση στη μία ή την άλλη ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη, την έμ­φα­ση στη θρη­σκεία και την οι­κο­γέ­νεια, τον αντι­προ­σφυ­γι­κό λόγο και τον αντι­τουρ­κι­σμό.

Ο Βε­λό­που­λος είναι η υπαρ­κτή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση αυτού του ρεύ­μα­τος. Με θε­ω­ρί­ες συ­νω­μο­σί­ας, επι­κοι­νω­νια­κά κόλπα και προϊ­στο­ρία στον εθνι­κι­στι­κό χώρο, επι­χει­ρεί να αξιο­ποι­ή­σει τη φθορά της ΝΔ, ει­δι­κά μετά την επι­τά­χυν­σή της από το έγκλη­μα στα Τέμπη. Αλλά οι διερ­γα­σί­ες είναι πυ­κνές και στην εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ακρο­δε­ξιά. Μια φι­λό­δο­ξη από­πει­ρα ενο­ποί­η­σης αυτού του χώρου εξε­λί­χθη­κε με κέ­ντρο το κόμμα Τζή­με­ρου-Κρα­νι­διώ­τη, που συν­δυά­ζει τον πιο αχα­λί­νω­το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό με την πιο έξαλ­λη επι­θε­τι­κό­τη­τα σε ό,τι θε­ω­ρεί­ται «ατζέ­ντα της Αρι­στε­ράς» και προ­σέλ­κυ­σε «αστέ­ρια» της ελ­λη­νι­κής ιντερ­νε­τι­κής Alt-Right (Μπο­γδά­νος, Λα­τι­νο­πού­λου), πριν ακο­λου­θή­σουν οι τρα­γε­λα­φι­κές εξε­λί­ξεις δια­γρα­φών-δια­σπά­σε­ων-αλ­λη­λο­μα­χαι­ρω­μά­των. Αυτές θα προ­κα­λού­σαν μόνο γέλιο αν δεν εμπλέ­κο­νταν και «οι­κο­νο­μι­κοί πα­ρά­γο­ντες», από τον  ερ­γο­λά­βο Πρό­δρο­μο Εμ­φιε­τζό­γλου (ο οποί­ος απο­φά­σι­σε να με­τα­τρα­πεί από «χο­ρη­γός» άλλων ακρο­δε­ξιών κομ­μά­των σε ιδιο­κτή­της δικού του) μέχρι τον Δη­μή­τρη Γιαν­να­κό­που­λο (για την στή­ρι­ξη του οποί­ου ερί­ζουν όλες οι φυλές της ακρο­δε­ξιάς). Ασφα­λώς υπάρ­χει και ένα τμήμα στε­λε­χών που επι­μέ­νει στην «με­γά­λη ομπρέ­λα» της ΝΔ, με εμ­βλη­μα­τι­κό τον Γιώρ­γο Κα­ρα­τζα­φέ­ρη, που όπου στα­θεί και όπου βρε­θεί απο­θε­ώ­νει τον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη και δη­λώ­νει έτοι­μος να δώσει αγώνα για να ανα­κό­ψει τις απώ­λειες της ΝΔ «στον κόσμο της Δε­ξιάς».

Κα­σι­διά­ρης και ευ­θύ­νες

Όλο το πα­ρα­πά­νω ακρο­δε­ξιό τουρ­λου­μπού­κι προ­κα­λεί ενί­ο­τε γέλιο με τους καυ­γά­δες του και δεί­χνει ανί­κα­νο να δη­μιουρ­γή­σει συ­νε­κτι­κή-κοι­νή πρό­τα­ση. Ο λόγος που το πα­ρου­σιά­ζου­με είναι για να ανα­δεί­ξου­με ότι υπάρ­χει ένας χώρος στα δεξιά της ΝΔ, στη διεκ­δί­κη­ση του οποί­ου στη­ρί­ζο­νται οι φι­λο­δο­ξί­ες ενός «γα­λα­ξία» γκρο­τέ­σκων στε­λε­χών και δυ­νά­με­ων να παί­ξουν πο­λι­τι­κό ρόλο.

Το πιο ανη­συ­χη­τι­κό είναι ότι αυτός που δεί­χνει να «παίρ­νει κε­φά­λι» σε αυτό το δια­γκω­νι­σμό είναι ο φυ­λα­κι­σμέ­νος νε­ο­να­ζί Ηλίας Κα­σι­διά­ρης. Με την ανοχή των Αρχών, από τη φυ­λά­κι­σή του κι έπει­τα, κάνει κα­νο­νι­κό προ­ε­κλο­γι­κό αγώνα. Έχει στή­σει έναν κομ­μα­τι­κό μη­χα­νι­σμό εκτός φυ­λα­κής, ενώ ο ίδιος μέσα από το κελί προ­βάλ­λε­ται ως πο­λι­τι­κός κρα­τού­με­νος που φι­μώ­νε­ται για τις ιδέες του. Το εθνι­κι­στι­κά και ρα­τσι­στι­κά λο­γύ­δριά του στο δια­δί­κτυο συ­γκε­ντρώ­νουν εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες προ­βο­λές. Πολ­λές δη­μο­σκο­πή­σεις τον πα­ρου­σιά­ζουν σε πο­σο­στά διεκ­δί­κη­σης της ει­σό­δου στη Βουλή, κά­νο­ντας σαφές ότι από τα θραύ­σμα­τα της ΧΑ, το κόμμα Κα­σι­διά­ρη ήταν αυτό που κα­τά­φε­ρε να «κλη­ρο­νο­μή­σει» προ­νο­μια­κά τους πιο αμε­τα­νό­η­τους οπα­δούς της (2,93% το 2019)  να ανα­συ­γκρο­τή­σει πο­λι­τι­κή δύ­να­μη.

Το ανα­βά­πτι­σμα του νε­ο­να­ζί Κα­σι­διά­ρη στην πο­λι­τι­κή σκηνή το εί­χα­με δει πριν τη φυ­λά­κι­σή του. Ο ίδιος ίδρυ­σε νέο κόμμα με τη μορφή θε­σμι­κής ακρο­δε­ξιάς και όχι νε­ο­να­ζι­στι­κής ορ­γά­νω­σης, χωρίς να αμ­φι­σβη­τεί­ται ότι αυτό το νέο μόρ­φω­μα έχει στους κόλ­πους του νε­ο­να­ζι­στι­κούς βρα­χί­ο­νες. Η δη­μό­σια ει­κό­να άλ­λα­ξε, όχι η πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα. Και με αυτό τον τρόπο επι­βε­βαιώ­θη­καν με τον πιο κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό τρόπο οι συ­νή­γο­ροι πο­λι­τι­κής αγω­γής στη δίκη της Χρυ­σής Αυγής και όλοι όσοι μετά την από­φα­ση δή­λω­ναν ότι τε­λειώ­σα­με με τη Χρυσή Αυγή, όχι όμως με τον κίν­δυ­νο του φα­σι­σμού. Κάπως έτσι φτά­σα­με στο ση­μείο, η ΝΔ στο πα­ρα­πέ­ντε κυ­ριο­λε­κτι­κά των εκλο­γών, να επι­χει­ρεί να ανα­κό­ψει την κά­θο­δο του κόμ­μα­τος Κα­σι­διά­ρη στις εκλο­γές, με το βλέμ­μα στην διευ­κό­λυν­ση της αυ­το­δυ­να­μί­ας της (τότε…) και  φέρ­νο­ντας προς ψή­φι­ση στη βουλή ένα νο­μο­σχέ­διο το οποίο δεν απο­τε­λεί αντι­φα­σι­στι­κή νο­μο­θε­σία, αλλά υπο­στη­ρί­ζει ιδε­ο­λο­γι­κά λο­γι­κές «δύο ακρών». Αυτό μά­λι­στα, γί­νε­ται, χο­ρη­γώ­ντας στον Άρειο Πάγο το δι­καί­ω­μα να προ­βαί­νει σε ου­σια­στι­κό έλεγ­χο των προ­γραμ­μά­των, των δια­κη­ρύ­ξε­ων και των σκο­πών πο­λι­τι­κών κομ­μά­των που κα­ταρ­τί­ζουν εκλο­γι­κούς συν­δυα­σμούς.

Αντι­ρα­τσι­στι­κό κί­νη­μα και Αρι­στε­ρά

Το αντι­ρα­τσι­στι­κό κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά οφεί­λουν να πα­ρέμ­βουν στο νέο πε­ρι­βάλ­λον που δια­μορ­φώ­νε­ται. Η κρίση επι­δει­νώ­νε­ται, η κοι­νω­νία βου­λιά­ζει και τα συ­στη­μι­κά κόμ­μα­τα αδυ­να­τούν να δώ­σουν απά­ντη­ση. Το αν θα υπάρ­ξουν συλ­λο­γι­κοί αγώ­νες και διεκ­δι­κή­σεις που θα ενι­σχύ­ουν την αυ­το­πε­ποί­θη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων και θα ενι­σχύ­ουν τις τά­σεις πο­λι­τι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης ή αν θα υπάρ­ξει από­γνω­ση και απελ­πι­σία, που ενι­σχύ­ει τις πιο σκο­τει­νές δυ­νά­μεις, είναι ένα ανοι­χτό στοί­χη­μα που χρειά­ζε­ται να το δούμε σο­βα­ρά. Ο αντι­φα­σι­στι­κός, αντι­ρα­τσι­στι­κός και αντι­πο­λε­μι­κός λόγος χρειά­ζε­ται να ρι­ζώ­σει μέσα στους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους. Να γίνει κομ­μά­τι της πα­ρέμ­βα­σης σε σχο­λεία, σχο­λές, χώ­ρους δου­λειάς. Να υπάρ­ξουν συ­γκλί­σεις και μέ­τω­πα μπρο­στά στις προ­κλή­σεις που ανοί­γο­νται χωρίς μι­κροη­γε­μο­νι­σμούς και αυ­το­α­να­φο­ρι­κό­τη­τες. Μόνο έτσι μπο­ρού­με να απα­ντή­σου­με πο­λι­τι­κά στην θε­σμι­κή ρα­τσι­στι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης, αλλά και στα ακρο­δε­ξιά ζι­ζά­νια που ξε­φυ­τρώ­νουν το ένα μετά το άλλο.

Τα προη­γού­με­να χρό­νια δό­θη­καν με­γά­λες και ιστο­ρι­κές μάχες απέ­να­ντι στο φα­σι­σμό. Το τρί­πτυ­χο μα­ζι­κά-ενω­τι­κά-ρι­ζο­σπα­στι­κά, βρήκε την κα­λύ­τε­ρή του έκ­φρα­ση στους δε­κά­δες χι­λιά­δες δια­δη­λω­τές/τριες έξω από το Εφε­τείο, τον Οκτώ­βριο του 2020. Πάνω σε αυτή την εμπει­ρία πρέ­πει να πα­τή­σει το αντι­ρα­τσι­στι­κό κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά προ­κει­μέ­νου να μην υπάρ­ξει σπι­θα­μή πο­λι­τι­κού χώρου για την ακρο­δε­ξιά. Οι μα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις του τε­λευ­ταί­ου δια­στή­μα­τος έδω­σαν τον τόνο. Οι γε­νι­κές απερ­γί­ες, η 8η και η 21η Μάρτη, οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις των καλ­λι­τε­χνών, οι δια­δη­λώ­σεις για την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του νερού, είναι ση­μά­δια μιας πο­λι­τι­κής αφύ­πνι­σης μετά το λή­θαρ­γο της παν­δη­μί­ας. Στο χέρι μας είναι αυτή η αφύ­πνι­ση να γίνει συ­νεί­δη­ση και η αγα­νά­κτη­ση να γίνει δύ­να­μη. Στο χέρι μας είναι να μην επι­τρέ­ψου­με στο φίδι να βγει από την τρύπα του.

rproject.gr