Πηχτό το σκοτάδι στις καρδιές. Ιστορίες παιδιών που παίζουν με τη βία. Γίνονται χάντρες στις πολλαπλές σκοπιμότητες. Χάνονται ζωές, χάνουν την ψυχή τους. Και η απορία έρχεται να θέσει τα αμείλικτα ερωτήματά της. Τι στο διάολο κάνουμε λάθος; Οι οικογένειες. Η κοινωνία. Τα κατ’ ευφημισμόν λεγόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ή λένε την αλήθεια; Εργάζονται για να μας κάνουν μάζα. Να χάσουμε τη δυνατότητα αξιολόγησης. Τη δύναμη της αντίστασης στη βούληση όσων επιθυμούν να βάλουν τις ψυχές και τη λογική στο μίξερ.
Τι γίνεται στην ψυχή των δεκαπεντάχρονων -και πολύ μικρότερων ενίοτε- που δέρνονται στις αυλές των σχολείων και στους δρόμους των πόλεων; Σε ποιες βαθιές σπηλιές αποθηκεύεται η δυσανεξία για τους άλλους; Η διάθεση για σύγκρουση χωρίς έλεος; Πού αρμέγεται αυτό το μίσος για συνομηλίκους; Ατέρμονες συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Γιατί εμείς που συζητάμε είμαστε υπόλογοι για η βία και το μίσος που έχει φωλιάσει στις ψυχές των παιδιών μας, των μαθητών μας.
Η απάντηση ήρθε από τους ίδιους τους εφήβους. Αγόρια και κορίτσια δεκαπεντάχρονα που άστραφτε το χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Οταν έκλεισε η πόρτα της τάξης τους και άρχισε η κουβέντα για πολλά και διάφορα. Τα μάτια τους λίμνες ήρεμες. Που μαρτύραγαν την ύπαρξη ενός άλλου εφηβικού κόσμου. Που είναι οι πολλοί.
Η αγωνία για τον χρόνο που δεν υπάρχει. Για τις πολλαπλές υποχρεώσεις. Στην καθημερινότητά τους γίνονται τρεχαντήρια με μια τσάντα που αλλάζει περιεχόμενο κάθε ώρα. Με γονείς που περνάνε την ώρα τους μέσα στο αυτοκίνητο. Με μια κοινωνία που φορτώνει τα παιδιά με συνεχείς υποχρεώσεις. Συσσωρεύοντας γνώσεις. Και πτυχία. Χωρίς να λάβει υπόψη το σπουδαιότερο. Την ανάγκη των παιδιών να παίξουν. Να εκτονωθούν. Να φλερτάρουν. Να ανακαλύψουν το σώμα τους. Να γίνουν μέλη μιας ομάδας. Με συντροφικότητα.
Η ανάγκη αυτή βρίσκει υποκατάστατο σε κάποιες περιπτώσεις. Είναι οι παραβατικές ομάδες. Που θεοποιούν τη βία ως σημαία της εφηβικής και νεανικής τους ταυτότητας.
Δεν έχουμε χρόνο. Το κοινό σχόλιο των μαθητών/τριών. Και αν βρούμε, οι συνομήλικοί μας μένουν κλεισμένοι στα σπίτια. Παίζοντας με το κινητό. Επιλέγοντας παιχνίδια βίας. Και εξοικείωσης στην επιθετικότητα.
Η βία μπαίνει στα σπίτια με το διαδίκτυο. Και βρίσκει στον σταυρό την ψυχή των εφήβων. Που διψάει για δράση. Ενας φαύλος κύκλος. Κι έτσι οι δρόμοι και οι αυλές των σχολείων γίνονται δοκιμαστήρια για όσα έμαθαν. Ιδίως για εκείνους/ες που έχουν βιώσει τη βία αλλά και την αδιαφορία μες στο σπίτι.
Η τάξη αφοπλιστική. Χωρίς περίπλοκα σχήματα και νοηματικούς ακροβατισμούς τράβηξαν την κουρτίνα. Κι έδειξαν το τραύμα. Νοιαστείτε για τα παιδιά. Αφήστε τις στατιστικές. Εμπιστευτείτε τους εκπαιδευτικούς. Δώστε τους δύναμη. Μην τους κρεμάτε στα τηλεοπτικά μανταλάκια.
https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/415014_istories-efibon
