«Τίποτε δεν μπορεί να έχει αξία, αν δεν έχει χρησιμότητα»
(Καρλ Μαρξ)
Αλλαγή έτους «προ των πυλών», λοιπόν, γιατί ο χρόνος είναι ασταμάτητος, είτε τον αισθανόμαστε κάποιες φορές πιο βιαστικό, είτε άλλες πιο νωχελικό. Ώρες περισυλλογής για όσους θέλουν να τις δουν έτσι. Εγώ θέλω… Ώρες δύσκολες για όσους βρίσκονται σε «περίεργη» κατάσταση. Ώρες βασανιστικές για όσους υποφέρουν από κάτι. Η κοινωνία των ανθρώπων απαρτίζεται από όλο το εύρος των διαθέσιμων καταστάσεων… Ο καθένας και η κάθε μία κάπου μπορεί «να βρει» και να εντάξει τον εαυτό του/της… Γιατί εκεί τον/την έχει τοποθετήσει η ίδια η ζωή… Και από τη στιγμή που ο υλισμός προηγείται κάθε «μεταφυσικής» ερμηνείας του κόσμου, κονιορτοποιώντας την για να πούμε και την αλήθεια…, δεν είναι δύσκολο να βρούμε πού ανήκουμε…
Φώτα πολλά, βιτρίνες, άδολες πρόζες ανακούφισης και διαφυγής. Συναθροίσεις, γλέντια, φαγητό, ποτό, παιχνίδια, ανέμελες συζητήσεις, γέλια. Όλα απαραίτητα, αρκεί να τα τοποθετούμε στη σωστή τους βάση. Μην καταργούμε τις ιεραρχίες των αναγκών μας, μην χάνουμε όμως και τη διάθεση για ψυχαγωγία και διασκέδαση. Ψάχνουμε μόνο την ουσία και οτιδήποτε έχει νόημα. Ευδοκιμούν κυρίως όσοι ξέρουν να αναγνωρίζουν το πού ανήκει το κάθε τι, και με ποια σειρά κιόλας…
Το 2023, με ύφος «περήφανου αστού», παραδίδει στο 2024 πολλά προβλήματα, πολλά ανοιχτά μέτωπα, και πολλαπλάσιους προβληματισμούς. Στο ευρύτερο πεδίο, πλέον πολλά πράγματα φαίνεται να δρομολογούνται από τις δυτικές κυρίαρχες ελίτ με μία βιασύνη που «προδίδει» ανασφάλεια. Κάποιοι σπεύδουν να παγιώσουν οτιδήποτε προλάβουν να καρπωθούν μέχρι να εξαντλήσουν τα περιθώρια που τους παρέχει το υπαρκτό και κρίσιμο σημείο ανεκτικότητας της κοινωνικής συμβίωσης. Αν είχαν τον έλεγχο δεν θα βιάζονταν…
Έτσι, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, ακόμα και οι πολιτικές αντιθέσεις δημιουργούν ένα έδαφος «πρόσφορο» για ακόμα μεγαλύτερες εντάσεις. Για μία πιο άμεση αντιπαράθεση, έστω και δια αντιπροσώπων ή εκ του ασφαλούς (χωρίς εισαγωγικά, γιατί δεν είμαστε τώρα και για πυρηνικό όλεθρο…). Και η οποία θα απέχει κατά πολύ από κάποια έννοια ελεγχόμενων δημοκρατικού τύπου διαφωνιών… Αυτό δεν γίνεται τυχαία. Προκύπτει από μία συνθήκη που περιγράφεται από κάτι στυγνό μεν, πραγματικό δε: τα κυρίαρχα στρατόπεδα επιχειρούν να φθείρουν το εσωτερικό του αντιπάλου, δεν αρκούνται μονάχα στο «να αφήσουν τα δικά τους λουλούδια να ανθίσουν». Και αυτό τελικά αποτελεί κατά την προσωπική μου κρίση τη βασική αιτία της όξυνσης των προβλημάτων σε διεθνές επίπεδο.
Στο σήμερα αυτοί που τρέχουν να καλύψουν τα νώτα τους ήταν εκείνοι που στα τέλη της δεκαετίας του 1970 είχαν καταφέρει να κερδίσουν -μάλλον κατά κράτος- το υλικό παιχνίδι, αλλά και εκείνο το κρίσιμο στοιχείο των λεγόμενων «πολιτισμικών εντυπώσεων». Οι δυτικοί. Στο σήμερα η φορά της ανίσωσης έχει αλλάξει και όλοι μας καλούμαστε επί της ουσίας να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τις σχετικές αναταράξεις… Ας αφήσουμε τα προσχήματα και τα ωραία λόγια. Τα προβλήματα οξύνονται γιατί κανένας δεν επιθυμεί την «ειρηνική διευθέτηση» των διαφορών. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, που κάποτε θα έρθει…, θα καταμετράμε έτη δύσκολα, βίαια και γεμάτα προβλήματα… Ο πλανήτης θα δοκιμάζεται και εννοώ τους ανθρώπους που διαμένουν σε αυτόν… Εμάς…
ΥΓ. Στον ελλαδικό χώρο λαμβάνουν χώρα πολλά άσχημα φαινόμενα που ενισχύονται από τα παραδοσιακά τρωτά της φύσης μας και του εγχώριου νεοελληνικού ιδιότυπου. Όπως τη φιλαργυρία, την τσιγκουνιά, την αχαριστία, την αδιακρισία, την αχρείαστη περιέργεια, τον ξερολισμό, το κουτσομπολιό, το τσατσιλίκι. Μπρος, πίσω, δεξιά και αριστερά, πάνω ή κάτω από αυτά, δυστυχώς προστίθενται και άλλα, «για να κάνουν παρέα στα πρώτα»: οι (αόρατες μέχρι να πάει κάποιος στο γιατρό…) περιβαλλοντικές επιπτώσεις, οι ψυχικές ασθένειες, οι υλικές πιέσεις, η έλλειψη αρχών και ιδεολογικών πυλώνων, οι δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις, ο άμετρος ανταγωνισμός για τα λιγότερα και μικρότερα κομμάτια της πίτας, η αφελής και βολική εναπόθεση των ελπίδων σε έναν αυτόματο πιλότο τον οποίον θα ρυθμίζουν άλλοι και όχι εμείς, η αποποίηση ευθυνών, ακόμα και η πονηρή-χυδαία πτυχή της εθελοδουλίας… Ας είναι. Ας περάσουμε καλά και όλα αυτά θα τα βρούμε ξανά μπροστά μας μόλις οι γιορτές αποχωρήσουν από το πάλκο… Δεν φεύγουν τα ρημάδια… Κατά βάθος, «μας αγαπάνε»…
ΥΓ1. Ευχές για το 2024, λοιπόν. Ελπίζω στο νέο έτος, στο μέτρο του εφικτού, να έχουν τα ηνία σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής (ειδικά στους πιο κομβικούς από αυτούς) εκείνοι οι ικανοί άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, γυναίκες και άνδρες, που καταλαβαίνουν βαθιά τι διακυβεύεται και θέλουν να βάλουν τις ικανότητές τους «ενέχυρο» για τη γενική ποιότητα και τη συλλογική ευδοκίμηση. Εκείνοι που μπορούν ακόμα να θέλουν να βοηθήσουν τους ανθρώπους… Καλή χρονιά, λοιπόν, σε όλες και σε όλους και κυρίως σε εκείνα τα άτομα που σε οτιδήποτε κάνουν δεν έχουν ξεχάσει πως είναι άνθρωποι…
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/416928_me-yfos-perifanoy-astoy
