Μπλόκο στην Ερυθρά Θάλασσα

Οι «ρα­κέν­δυ­τοι αντάρ­τες µε τις σα­γιο­νά­ρες», που ελέγ­χουν το βο­ρειο­δυ­τι­κό τµήµα της φτω­χό­τε­ρης χώρας του αρα­βι­κού κό­σµου και µιας από τις φτω­χό­τε­ρες διε­θνώς, αξιο­ποί­η­σαν την κρί­σι­µη γε­ω­στρα­τη­γι­κά το­πο­θε­σία της χώρας τους για να πλή­ξουν έµπρα­κτα το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ.

Πάνος Πέτρου

Στις 19 Νο­έ­µβρη, οι Χούθι κα­τέ­λα­βαν το ισ­ραη­λι­νό πλοίο Galaxy Leader. Η επί­θε­ση κι­νη­µα­το­γρα­φή­θη­κε, ενώ το πλοίο που ρυ­µουλ­κή­θη­κε στο λι­µά­νι της Χο­ντέι­ντα, έχει µε­τα­τρα­πεί σε «του­ρι­στι­κή ατρα­ξιόν» για τους Υε­µέ­νιους. Ήταν η πρώτη, δη­µό­σια, αναγ­γε­λία των Χούθι: Όσο η Γάζα είναι απο­κλει­σµέ­νη, τα ισ­ραη­λι­νά πλοία και τα πλοία που εφο­διά­ζουν το Ισ­ρα­ήλ δεν θα περ­νά­νε ασφα­λή από το Στενό Μπαµπ Ελ Μα­ντέ­µπ.

Ακο­λού­θη­σαν δε­κά­δες επι­θέ­σεις (µε drones, µε πυ­ραύ­λους, µε τα­χύ­πλοα) που έχουν προ­κα­λέ­σει τε­ρά­στια ανα­στά­τω­ση στις µε­γά­λες ναυ­τι­λια­κές, καθώς η Ερυ­θρά Θά­λασ­σα, συν­δέ­ο­ντας τη Με­σό­γειο µε τον Κόλπο του Άντεν και κατ’ επέ­κτα­ση τον Ιν­δι­κό Ωκε­α­νό, έχει κο­µβι­κή ση­µα­σία στο πα­γκό­σµιο εµπό­ριο. Από εκεί κι­νεί­ται το 12% της πα­γκό­σµιας ναυ­τι­λια­κής κί­νη­σης και αφορά κο­ντέι­νερ και τάν­κερ. Ήδη 8 ναυ­τι­λια­κές (από τις µε­γα­λύ­τε­ρες του πλα­νή­τη), αλλά και η πε­τρε­λαϊ­κή BP, έχουν ανα­κοι­νώ­σει ότι στα­µα­τά­νε τη διέ­λευ­ση από τη Διώ­ρυ­γα του Σουέζ και την Ερυ­θρά Θά­λασ­σα, επι­λέ­γο­ντας τον χρο­νο­βό­ρο και κο­στο­βό­ρο πε­ρί­πλου της Αφρι­κής. Ανά­µε­σά τους και η ΖΙΜ, η µε­γά­λη ισ­ραη­λι­νή ναυ­τι­λια­κή που έχει κη­ρυ­χτεί «ανε­πι­θύ­µη­τη» στα λι­µά­νια από το διε­θνές κί­νη­µα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη.

«Αν δεν µπο­ρεί­τε εσείς, µπο­ρού­µε εµείς!», λένε οι τα­πει­νό­τε­ροι των τα­πει­νών στις πε­τρο-µο­ναρ­χί­ες του Κόλ­που µε την οι­κο­νο­µι­κή ισχύ, στα αυ­ταρ­χι­κά αρα­βι­κά κα­θε­στώ­τα που έχουν ως «κορµό» τις ισχυ­ρές και ακρι­βές ένο­πλες δυ­νά­µεις, στις κυ­βερ­νή­σεις που ελέγ­χουν πε­ρά­σµα­τα, που στέ­κο­νται σε κρί­σι­µα εµπο­ρι­κά σταυ­ρο­δρό­µια, που δια­θέ­τουν «φωνή» σε κέ­ντρα απο­φά­σε­ων, αλλά πα­ρα­κο­λου­θούν µια γε­νο­κτο­νία σε εξέ­λι­ξη επι­φυ­λάσ­σο­ντας ρη­το­ρι­κές κα­τα­δί­κες.

Η ση­µα­σία της δρά­σης των ανταρ­τών της Υε­µέ­νης έχει φανεί και από την αντί­δρα­ση των ιµπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­µε­ων. Ο Economist κάνει λόγο για µια «νέα κρίση του Σουέζ» και η Ουά­σινγ­κτον συ­γκρό­τη­σε «συ­µµα­χία προ­θύ­µων», για την επι­χεί­ρη­ση «Φρου­ρός της Ευ­η­µε­ρί­ας» (Prosperity Guardian).

Στο πεδίο αυτό ξε­δι­πλώ­νο­νται και αντα­γω­νι­σµοί. Η Γαλ­λία ανα­κοί­νω­σε ότι θα επι­χει­ρή­σει αυ­τό­νο­µα, προ­στα­τεύ­ο­ντας µόνο τα δικά της πλοία, η Ιτα­λία δή­λω­σε ότι στέλ­νει φρε­γά­τα µόνο «κατ’ απαί­τη­ση Ιτα­λών πλοιο­κτη­τών» ενώ η Ισπα­νία δη­λώ­νει πρό­θυ­µη να συ­µµε­τέ­χει µόνο στα πλαί­σια κά­ποιου επί­ση­µου ορ­γα­νι­σµού (είτε ΕΕ είτε ΝΑΤΟ). Χώρες όπως η Δανία και η Ολ­λαν­δία θα συ­µµε­τέ­χουν απο­στέλ­λο­ντας λί­γους αξιω­µα­τι­κούς στο κέ­ντρο επι­χει­ρή­σε­ων στο Μπα­χρέιν. Στο πλευ­ρό του αµε­ρι­κα­νι­κού Στό­λου, θα συ­µµε­τέ­χουν σί­γου­ρα µε πλοία µόνο η Βρε­τα­νία και… η Ελ­λά­δα.

Στις πρώ­τες εβδο­µά­δες πε­ρι­πο­λιών, ο αµε­ρι­κα­νι­κός Στό­λος έχει λει­τουρ­γή­σει και «απο­τρε­πτι­κά» (κα­ταρ­ρί­πτο­ντας πυ­ραύ­λους και drones) και «επι­θε­τι­κά» (σε πε­ρι­στα­τι­κό όπου βύ­θι­σε σκάφη των Χούτι), αλλά η απει­λη­τι­κή πα­ρου­σία του στις θά­λασ­σες της πε­ριο­χής δεν έχει κά­µψει τη διά­θε­ση των Χούτι να συ­νε­χί­σουν τις επι­θέ­σεις. Καθώς γρά­φο­νταν αυτές οι γρα­µµές, ο κο­λοσ­σός «Maersk», που είχε επι­χει­ρή­σει να ξα­να­πλεύ­σει στην Ερυ­θρά Θά­λασ­σα µετά την ενερ­γο­ποί­η­ση του αµε­ρι­κα­νι­κού Στό­λου, ανα­κοί­νω­νε ότι ανα­κα­τευ­θύ­νει εκ νέου τα δρο­µο­λό­γιά του. Οι επι­λο­γές των ναυ­τι­λια­κών µπο­ρεί να έχουν και τα δικά τους αυ­τό­νο­µα κί­νη­τρα (το «επι­χει­ρείν» βρί­σκει ευ­και­ρί­ες και µέσα στις κρί­σεις…), αλλά η συ­νέ­χεια της ανα­στά­τω­σης στην Ερυ­θρά Θά­λασ­σα απο­τε­λεί έν­δει­ξη ότι ο «Φρου­ρός της Ευ­η­µε­ρί­ας» δεν έχει πα­ρά­ξει άµεσα απο­τε­λέ­σµα­τα.

Σε αυτό το φόντο, στο διε­θνή Τύπο κυ­κλο­φο­ρούν σε­νά­ρια για µια ιµπε­ρια­λι­στι­κή εξό­ρµη­ση Βρε­τα­νί­ας-ΗΠΑ κατά των Χούθι, µε σα­ρω­τι­κά πλή­γµα­τα στη θά­λασ­σα αλλά εν­δε­χο­µέ­νως και στο έδα­φος της Υε­µέ­νης. Η πρώτη αντί­δρα­ση των Υε­µέ­νιων ανταρ­τών στις πρό­σφα­τες αµε­ρι­κα­νι­κές απει­λές για κλι­µά­κω­ση, ήταν να συ­νε­χί­σουν να εξα­πο­λύ­ουν επι­θέ­σεις…

Η πα­ρέ­µβα­ση των ανταρ­τών της Υε­µέ­νης είναι µια υπεν­θύ­µι­ση της δυ­να­τό­τη­τας των αρα­βι­κών µαζών να παί­ξουν ενερ­γό ρόλο στην Πα­λαι­στι­νια­κή Υπό­θε­ση. Αυτό που αγω­νί­ζο­νται να πε­τύ­χουν µε τα drones και τα τα­χύ­πλοα που δια­θέ­τουν οι Υε­µέ­νιοι µα­χη­τές, είναι υπό­θε­ση του συ­νό­λου της αρα­βι­κής ερ­γα­τι­κής τάξης, µιας δύ­να­µης πολ­λών εκα­το­µµυ­ρί­ων χε­ριών που κι­νούν -και µπο­ρούν να πα­ρα­λύ­σουν- όλη την πε­ρι­φε­ρεια­κή οι­κο­νο­µία, που µπο­ρούν να γκρε­µί­σουν τα κα­θε­στώ­τα που δη­µό­σια κα­τα­δι­κά­ζουν τη σφαγή και από µέσα τους εύ­χο­νται να τα απαλ­λά­ξει το Ισ­ρα­ήλ από την πα­ρου­σία της Χαµάς…

Στη Δύση, η δράση των Χούθι πρέ­πει να γίνει αντι­λη­πτή ως κά­λε­σµα στον κόσµο της αλ­λη­λεγ­γύ­ης να κλι­µα­κώ­σει τη δική του πα­ρέ­µβα­ση, στις δια­φο­ρε­τι­κές συν­θή­κες που αντι­µε­τω­πί­ζου­µε και µε τα δια­φο­ρε­τι­κά µέσα που δια­θέ­του­µε. Κα­ταγ­γέ­λο­ντας την επι­χεί­ρη­ση «Φρου­ρός της Ευ­η­µε­ρί­ας», αγω­νι­ζό­µε­νοι για την ακύ­ρω­σή της, απαι­τώ­ντας ει­δι­κά στην Ελ­λά­δα την από­συρ­ση του ελ­λη­νι­κού ναυ­τι­κού από αυτήν, συ­µµε­τέ­χο­ντας µε τα δικά µας µέσα στο «µποϊ­κο­τά­ρι­σµα» του Ισ­ρα­ήλ, πιέ­ζο­ντας και εµείς από την πλευ­ρά µας να υπο­χρε­ω­θεί να εγκα­τα­λεί­ψει ο Ισ­ραη­λι­νός Στρα­τός την Γάζα…

Οι Χούθι και ο πό­λε­µος στην Υε­µέ­νη

Οι Χούθι ξε­κί­νη­σαν ως θρη­σκευ­τι­κό κί­νη­µα «ανα­γέν­νη­σης του ζαϊ­δι­σµού» (το­πι­κή εκ­δο­χή του Ισλάµ που απο­τε­λεί «µα­κρι­νό ξα­δέρ­φι» του πα­ρα­δο­σια­κού σι­ι­τι­σµού), που απει­λού­ταν από τα σα­λα­φι­στι­κά σχο­λεία που ίδρυαν οι Σα­ούντ στις πε­ριο­χές όπου ήταν συ­γκε­ντρω­µέ­νοι. Εξέ­φρα­ζαν τις ευ­ρύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές δυ­σφο­ρί­ες των κα­τοί­κων στο πα­ρα­µε­λη­µέ­νο βό­ρειο τµήµα της χώρας. Η αµε­ρι­κα­νι­κή ει­σβο­λή στο Ιράκ το 2003 και ο «πό­λε­µος κατά της τρο­µο­κρα­τί­ας» ήταν ο πρώ­τος πα­ρά­γο­ντας πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης του κι­νή­µα­τος, που κα­τήγ­γει­λε τη συ­µµα­χία του προ­έ­δρου Σάλεχ µε τις ΗΠΑ και τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία. Το κα­θε­στώς Σάλεχ επι­χεί­ρη­σε να συλ­λά­βει τον ηγέτη τους, τον οποίο τε­λι­κά δο­λο­φό­νη­σε το 2004, ενώ ακο­λού­θη­σαν 6 χρό­νια επι­θέ­σε­ων του κυ­βερ­νη­τι­κού στρα­τού στις πε­ριο­χές των Χούθι και ένο­πλες συ­γκρού­σεις.

Το 2011, η «αρα­βι­κή άνοι­ξη» έφτα­σε και στην Υε­µέ­νη, µε µια πο­λύ­µη­νη πα­νε­θνι­κή εξέ­γερ­ση να συ­γκλο­νί­ζει το κα­θε­στώς και τους οπα­δούς των Χούθι να συ­µµε­τέ­χουν και αυτοί στο κί­νη­µα. Με πα­ρέ­µβα­ση των Σα­ούντ, ο Σάλεχ συ­µφώ­νη­σε να απο­µα­κρυν­θεί από την προ­ε­δρία, για να ορ­γα­νω­θεί µια «οµαλή µε­τά­βα­ση». Ο µέχρι πρό­τι­νος αντι­πρό­ε­δρος Χάντι ανέ­λα­βε την εξου­σία, ενώ το κα­θε­στώς έµει­νε άθι­χτο, όπως και όλα τα δί­κτυα επιρ­ρο­ής και ισχύ­ος της οι­κο­γέ­νειας Σάλεχ (στην οι­κο­νο­µία, το πο­λι­τι­κό σύ­στη­µα, αλλά και τις ένο­πλες δυ­νά­µεις). Οι Χούθι ανή­καν στις δυ­νά­µεις που απέρ­ρι­ψαν τη συ­µφω­νία.

Αυτή η «από τα πάνω» λύση εκτό­νω­σε την επα­να­στα­τι­κή κρίση προ­σω­ρι­νά, αλλά δεν αντι­µε­τώ­πι­σε τις αι­τί­ες της εξέ­γερ­σης. Το 2014 ξέ­σπα­σαν µα­ζι­κές αντι­κυ­βερ­νη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις ενά­ντια στη φτώ­χεια και κά­ποια νέα µέτρα λι­τό­τη­τας (πε­ρι­κο­πή επι­δο­τή­σε­ων). Σε αυτήν τη συ­γκυ­ρία οι Χούθι απο­φα­σί­ζουν τη µε­τα­τρο­πή τους από «το­πι­κό» αντάρ­τι­κο που εκ­φρά­ζει τις δυ­σφο­ρί­ας µιας µειο­νό­τη­τας σε «πα­νε­θνι­κή» δύ­να­µη και προ­ε­λαύ­νουν προς την πρω­τεύ­ου­σα Σαναά. Την κα­τέ­λα­βαν µε εντυ­πω­σια­κή ευ­κο­λία και ο πρό­ε­δρος Χάντι κα­τέ­φυ­γε πρώτα στο Άντεν, στα νότια, όπου δή­λω­σε ότι πα­ρα­µέ­νει «νό­µι­µη εξου­σία», πριν υπο­χρε­ω­θεί να δια­φύ­γει στη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, που τον πήρε υπό την προ­στα­σία της. Η κα­τάρ­ρευ­ση του Χάντι ήταν συ­νέ­πεια της αντι­δη­µο­φι­λί­ας του, αλλά και της ευ­και­ρια­κής συ­µµα­χί­ας των Χούθι µε τον πρώην διώ­κτη τους, τον Σάλεχ, ο οποί­ος δια­τη­ρού­σε επιρ­ροή στις ένο­πλες δυ­νά­µεις και έδωσε εντο­λή ευ­µε­νούς ου­δε­τε­ρό­τη­τας κατά την προ­έ­λα­ση των ανταρ­τών από τα βό­ρεια προς την Σαναά και έπει­τα στο Άντεν.

Ακο­λού­θη­σε ο βάρ­βα­ρος πό­λε­µος που εξα­πέ­λυ­σε ο Σα­ου­δά­ρα­βας «πρί­γκι­πας του στέ­µµα­τος» Μο­χά­µεντ Μπιν Σα­λµάν, που µε τα­κτι­κή «κα­µέ­νης γης» και µε έναν απάν­θρω­πο απο­κλει­σµό προ­κά­λε­σε µια ανεί­πω­τη φρίκη και κα­τα­στρο­φή (βο­µβαρ­δι­σµοί σχο­λεί­ων, νο­σο­κο­µεί­ων, υπο­δο­µών ύδρευ­σης και ηλε­κτρι­σµού, χτυ­πή­µα­τα σε κη­δεί­ες και γά­µους, κα­τα­στρο­φι­κές ελ­λεί­ψεις σε ανα­γκαία φά­ρµα­κα, λι­µο­κτο­νία, χο­λέ­ρα κ.ο.κ.).

Στη διάρ­κεια του πο­λέ­µου, οι Χούθι έχα­σαν τα νότια της χώρας (όπου δεν είχαν ιδιαί­τε­ρη βάση κοι­νω­νι­κής στή­ρι­ξης, καθώς εκεί ήταν ιστο­ρι­κά δη­µο­φι­λές το αυ­το­νο­µι­στι­κό κί­νη­µα της Νό­τιας Υε­µέ­νης που δεν ανα­γνώ­ρι­σε την εξου­σία τους), αλλά άντε­ξαν στο βό­ρειο τµήµα, την πρω­τεύ­ου­σα Σαναά και τις δυ­τι­κές ακτές, όπου κα­τέ­κτη­σαν πλα­τιά νο­µι­µο­ποί­η­ση ως «εθνι­κή» πλέον ηγε­σία.

Αυτή η «εθνι­κο­ποί­η­ση» του κι­νή­µα­τος αντα­να­κλά­ται και στη ρη­το­ρι­κή του, που ανα­φέ­ρε­ται στην δια­φθο­ρά και την υπα­νά­πτυ­ξη της Υε­µέ­νης, στην πάλη ενά­ντια στον αµε­ρι­κα­νι­κό ιµπε­ρια­λι­σµό και το σιω­νι­σµό, την υπε­ρά­σπι­ση της κυ­ριαρ­χί­ας της Υε­µέ­νης απέ­να­ντι στους Σα­ούντ, την πίστη στο «πνεύ­µα της αρα­βι­κής άνοι­ξης».

Ασφα­λώς η συ­µµα­χία µε τον Σάλεχ, τον άρ­χο­ντα της δια­φθο­ράς, επί δε­κα­ε­τί­ες υπεύ­θυ­νο της υπα­νά­πτυ­ξης, σύ­µµα­χο των ΗΠΑ και εχθρό της «αρα­βι­κής άνοι­ξης», έρι­χνε σκιές σε αυτές τις προ­θέ­σεις. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, ο οπορ­του­νι­στι­κός «γάµος» έληξε το Δε­κέ­µβρη του 2017, µε πρω­το­βου­λία του Σάλεχ. Ο πρώην δι­κτά­το­ρας, γνω­στός για τους ελι­γµούς και τις λυ­κο­συ­µµα­χί­ες του («χο­ρεύ­ει πάνω σε κε­φά­λια φι­διών»), εκτί­µη­σε ότι είχε έρθει η ώρα του. Αφού έπαι­ξε ενερ­γό ρόλο στον εµφύ­λιο, τώρα θα επα­νερ­χό­ταν ως εθνο-ενω­τι­κός «σω­τή­ρας» της χώρας από αυτόν. Ανα­κοί­νω­σε τη ρήξη µε τους Χούτι και την προ­θυ­µία του να κάνει διά­λο­γο µε τους Σα­ούντ και τον Χάντι. Οι Χούθι συ­γκρού­στη­καν νι­κη­φό­ρα µε τις ένο­πλες δυ­νά­µεις του Σάλεχ και εκτέ­λε­σαν τον ίδιο για προ­δο­σία.

Εν τω µε­τα­ξύ το υε­µε­νι­κό αντάρ­τι­κο είχε κα­θη­λώ­σει το «συ­να­σπι­σµό» (Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, Ηνω­µέ­να Αρα­βι­κά Εµι­ρά­τα κ.λπ.) σε έναν επι­χει­ρη­σια­κό «βάλτο», επι­δει­κνύ­ο­ντας και ικα­νό­τη­τες να µε­τα­φέ­ρει στι­γµιαία τον πό­λε­µο σε Σα­ου­δα­ρα­βι­κό έδα­φος, όπως µε την εντυ­πω­σια­κή επί­θε­ση στις εγκα­τα­στά­σεις της πε­τρε­λαϊ­κής Aramco.

Ο Μο­χά­µεντ Μπιν Σα­λµάν, που το 2015 προσ­δο­κού­σε να συ­ντρί­ψει γρή­γο­ρα κι εύ­κο­λα αυ­τούς που στα µάτια της Αυτού Με­γα­λειό­τη­τος ήταν «απλά Υε­µέ­νιοι», υπο­χρε­ώ­θη­κε σε συ­νο­µι­λί­ες. Με τη µε­σο­λά­βη­ση του ΟΗΕ, µια κα­τά­παυ­ση του πυρός τέ­θη­κε σε ισχύ τον Απρί­λη του 2022, ανα­νε­ώ­θη­κε δια­δο­χι­κές φορές (µε πρό­θε­ση να µο­νι­µο­ποι­η­θεί) και πα­ρα­µέ­νει σε ισχύ µέχρι σή­µε­ρα.

Σή­µε­ρα έχει επα­νέλ­θει -ντε φά­κτο- η παλιά διαί­ρε­ση µε­τα­ξύ Βό­ρειας και Νό­τιας Υε­µέ­νης. Η πρώτη ελέγ­χε­ται από την «Ανσάρ Αλλάχ», ενώ η «διε­θνώς ανα­γνω­ρι­σµέ­νη κυ­βέρ­νη­ση» ελέγ­χει στην ουσία την αραιο­κα­τοι­κη­µέ­νη έκτα­ση στα ανα­το­λι­κά, καθώς στην πε­ριο­χή γύρω από το Άντεν, η (στα χαρ­τιά) «εξου­σία» της, εξαρ­τά­ται από τις προ­θέ­σεις του «Με­τα­βα­τι­κού Συ­µβου­λί­ου του Νότου», του διοι­κη­τι­κού βρα­χί­ο­να του αυ­το­νο­µι­στι­κού κι­νή­µα­τος, που κυ­βερ­νά ντε φάκτο και βρί­σκε­ται τα τε­λευ­ταία χρό­νια σε µια σχέση αντα­γω­νι­στι­κής συ­νύ­παρ­ξης µε την «κυ­βέρ­νη­ση».

Αλλά οι Χούθι στην ουσία κέρ­δι­σαν τον πό­λε­µο, στο βαθµό που στό­χος του ήταν η εξό­ντω­σή τους. Και στην πο­ρεία αυτού του πο­λέ­µου, κα­τέ­κτη­σαν την λαϊκή νο­µι­µο­ποί­η­ση στο βό­ρειο τµήµα που δια­τή­ρη­σαν υπό τον έλεγ­χό τους, µε τις γρα­µµές τους να πυ­κνώ­νουν και την αρ­χι­κή τους φυ­σιο­γνω­µία (ως «ζαϊ­δι­στι­κή» ορ­γά­νω­ση) να έχει αλ­λά­ξει ση­µα­ντι­κά.

Σή­µε­ρα, πα­ρε­µβαί­νο­ντας ενερ­γά στο πλευ­ρό της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης, ενι­σχύ­ουν ακόµα πε­ρισ­σό­τε­ρο τη δη­µο­φι­λία τους και εδραιώ­νουν την ηγε­µο­νία τους καθώς πα­ρου­σιά­ζο­νται ως «κλη­ρο­νό­µοι» της πα­ρα­δο­σια­κής αντι-ιµπε­ρια­λι­στι­κής και φι­λο-πα­λαι­στι­νια­κής πα­ρά­δο­σης στην Υε­µέ­νη. Ενώ όσα υπέ­φε­ραν και άντε­ξαν τα τε­λευ­ταία 7-8 χρό­νια, έχουν δη­µιουρ­γή­σει µια «ανο­σία» στις πο­λε­µι­κές απει­λές που εκτο­ξεύ­ο­νται ενα­ντί­ον τους. Σε αντί­θε­ση µε άλλες δυ­νά­µεις, πιο «τα­κτο­ποι­η­µέ­νες» κοι­νω­νι­κά, που µπρο­στά στο ερώ­τη­µα µιας κλι­µά­κω­σης έχουν να συ­νυ­πο­λο­γί­σουν οφέλη και κιν­δύ­νους, οι Υε­µέ­νιοι αντάρ­τες δεν έχουν και πολλά να χά­σουν…