Τα κάθε λογής δρώμενα χρειάζονται ολιστική παρακολούθηση και διερεύνηση. Nα απλώνεις πάνω στο τραπέζι όλο το εύρος των δεδομένων… Διαβάζαμε τις πρώτες μέρες του νέου έτους πως οι BRICS αναλαμβάνουν πια μία ευκρινώς πιο έντονη δράση στα πεδία δραστηριοποίησής τους. Και αν η αποδολαριοποίηση είναι ένας πολύ φιλόδοξος στόχος που όμως απέχει κατά πολύ από μία ολική πραγμάτωσή του, ο συντονισμός που περιλαμβάνει (και) διαδικασίες διεύρυνσης πλέον εντατικοποιείται. Το παραδέχονται όλοι οι γνώστες πως αναδύεται ένα εναλλακτικό μοντέλο, ένας άλλος πόλος που «ξαμολύθηκε» στο διεθνές περιβάλλον αναζητώντας συνεργάτες και «αύξηση του τζίρου»…
Οι προοπτικές που έχει αυτός ο συνασπισμός κρατών για το μέλλον είναι αρκετές και πολυσήμαντες. Αφορούν, δε, σε διάφορα μέτωπα. Αυτό το ομολογούν πλέον ολοένα και περισσότεροι σοβαροί δυτικοί αναλυτές. Στις μέρες μας υπάρχουν πολλές πηγές ενημέρωσης για την αναζήτηση κρίσιμων στοιχείων που περιγράφουν την πραγματικότητα, όπως ο συνολικός κύκλος εργασιών, το ΑΕΠ, οι τραπεζικές λειτουργικότητες, οι συναλλαγματικές τακτικές, τα γεωγραφικά πεδία των εμπορικών κινητικότητων, οι τεχνικές διάσπασης του εσωτερικού μετώπου συνοχής των αντιπάλων, και πάει λέγοντας. Ο παλιός κόσμος γέρασε, αλλά αρνείται να το παραδεχτεί. Ξέρει, όμως, τι έρχεται και προσπαθεί να προσαρμοστεί. Γιατί τα ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι δεδομένα και οι τάσεις αδυσώπητες…
Πολλοί καλοπροαίρετοι, ίσως και δύσπιστοι…, άνθρωποι προβληματίζονται. Μπορούν, άραγε, από μία τέτοια εξέλιξη να βγουν κερδισμένα τα μικρότερα κράτη; Πάμε να δούμε, πάλι, το πραγματικό πεδίο. Πολλές κυβερνήσεις χωρών της Αφρικής και της Ασίας διαλέγουν «να παίξουν τις πιθανότητές τους». Να συστρατευθούν με τη Ρωσία και την Κίνα (και με τις δύο μαζί, ή και ξεχωριστά), να συνεργαστούν ποικιλοτρόπως, να ποντάρουν στην επένδυση χρήματος στην πραγματική οικονομική δραστηριότητα, να ανακαλύψουν στην πράξη και μέσα στο χρόνο αν όντως υπάρχει μία διαφορετική προοπτική από εκείνη που «παρείχαν» οι χώρες του δυτικού άξονα για δεκαετίες (στις οποίες τα κάθε λογής προβλήματα δεν εξαφανίστηκαν, αντιθέτως μεγάλωσαν…). Πάνω από όλα, όμως, εξασφαλίζεται κάτι το απαραίτητο: το δικαίωμα στην επιλογή. Το να μπορείς να διαλέξεις με ποιους θα συνεργάζεσαι και με ποιους όρους, και όχι απλά να καθυποτάσσεται με όρους δουλικότητας σε κάποιον ισχυρό που για οτιδήποτε σου δανείζει σου ζητάει μακροχρόνιες υποθηκεύσεις που υπονομεύουν εντελώς κάθε αναπτυξιακή σου προοπτική…
Από την πλευρά της, η ελληνική αστική τάξη έχει κάνει τη βασική της επιλογή εδώ και δεκαετίες. Κάποιοι παραμένουν κερδισμένοι και πασχίζουν να διατηρηθεί αυτή η συνθήκη και στο μέλλον. Όμως, καθώς αναδύονται οι όροι του καινούριου σκηνικού, πολλοί είναι εκείνοι οι σοβαροί άνθρωποι εδώ στην Ελλάδα που αναρωτιούνται αν πλέον παραμένει «η σωστή» αυτή η επιλογή ή αν χωράνε περιθώρια αλλαγής ρότας τα επόμενα χρόνια. Παρότι η δυτικοφιλία είναι διάχυτη στον ελλαδικό χώρο υπάρχουν κάποιοι επιχειρηματίες που μεμονωμένα (και με διάφορους τρόπους…) κάνουν δουλειές με τους λεγόμενους Ανατολικούς. Το κεφάλαιο αναζητά τις πηγές κερδοφορίας του προς κάθε διαθέσιμη πλευρά, με την πυξίδα στο χέρι και «την ανταποδοτικότητα στην ψυχή»…, τις περισσότερες φορές πολύ πιο γρήγορα από τους αντίστοιχους πολιτικούς βηματισμούς. «Πλάκα (δεν) έχει» εκείνη η συνθήκη στην οποία οι κυβερνήσεις πρέπει να εναρμονίζονται με τα θέλω και τις ενέργειες των (μεγαλο)επιχειρηματιών, ενώ νωρίτερα ευαγγελίζονταν περιπαθώς τα αντίθετα…
Σε κάθε περίπτωση, και αυτό ισχύει και για την πολύπαθη Ουκρανία, το προτιμότερο θα ήταν να μπορούσε ένα κράτος να συνεργάζεται με πολλούς πόλους, ισότιμα και με win win λογική. Και να προσπαθεί να μεγιστοποιεί τα οφέλη του δίχως να προσκολλάται με εμμονή σε ένα στρατόπεδο, πληρώνοντας βαρύ τίμημα. Το θέμα είναι πως πλέον κάτι τέτοιο το συνειδητοποιούν περισσότεροι άνθρωποι σε όλη την υφήλιο. Π.χ., στη Γερμανία, είναι ξεκάθαρο πόσο λανθασμένη αποδείχτηκε η επιλογή σύμπλευσης της εγχώριας πολιτικής ελίτ με τις «απαιτητικές» αγγλοσαξονικές επιθυμίες εναντίον της Ρωσίας, μία όψιμη τακτική που ήταν σε αντίθεση με την παραδοσιακή γεωπολιτική στρατηγική που ασκούσε το γερμανικό κράτος μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την ενοποίηση των κυριαρχικών όρων σε παγκόσμιο επίπεδο. Και από την οποία είχε πολλαπλά οφέλη η γερμανική παραγωγική «ατμομηχανή», όπως βεβαίως και η Ρωσία (που προσδοκούσε σε αυτά τα οφέλη μετά την απόφασή της να παραχωρήσει την Ανατολική Γερμανία στη δυτική σφαίρα επιρροής)… Στο σήμερα, η γερμανική κοινωνία βλέπει τις επικίνδυνες και επαχθείς συνέπειες και άρχισε να αντιδρά. Αν όχι απέναντι στην πραγματική πηγή «του κακού», τουλάχιστον στις συνέπειες που βιώνει… Οι Γερμανοί βρίσκονται σε εσωτερικό αναβρασμό και η συνείδησή τους τους «χτυπάει καμπανάκι»…
Βρισκόμαστε σε ένα πολύ κομβικό χωροχρονικό σημείο, καθώς άρχισε και το 2024 να «τρέχει». Δεν είναι ακριβώς οι στυγνές και απάνθρωπες πολεμικές συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα πια με τον πιο «ανοιχτό» τρόπο, το βασικό σημείο που «προδίδει» αυτή την κρισιμότητα. Είναι που ακόμα και οι πόλεμοι εντάσσονται στο ευρύτερο παιχνίδι αναδιανομής της παγκόσμιας πίτας. Και σε διάφορους τομείς όταν ξεκινάνε τέτοιες διεργασίες οι συνέπειες είναι στα πρώτα στάδια αρκετά σκληρές. Έχω, όμως, μία αισιοδοξία πως στο τέλος κάτι καλό θα προκύψει. Γιατί το υπάρχον από μόνο του γεννοβολάει τα είδη του ξεπεράσματός του…
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/419283_o-palios-kosmos-gerase
