Eπανερχόμαστε, λοιπόν, μετά από καιρό στην εγχώρια πολιτική πραγματικότητα, κάνοντας μία απόπειρα να σταθούμε σε κάποιες συγκεκριμένες ατραπούς. Γιατί σε σχέση με την τελευταία φορά έχουν προκύψει κάποια δεδομένα. Που δεν αποτελούν «πυροτεχνήματα», αλλά εν δυνάμει μπορούν να αποτελέσουν μία απαρχή για μία διαφορετική πορεία των πραγμάτων στο άμεσο μέλλον. Το σημερινό σημείωμα μοιάζει με επιστροφή στα χιλιοειπωμένα του περασμένου καλοκαιριού, αλλά μία επικαιροποίηση ποτέ δεν έβλαψε κανέναν…
Γενικώς, στην πολιτική οι κύκλοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο (άλλοτε πιο γρήγορα, άλλοτε πιο αργά), αλλά τις περισσότερες φορές ο βασικός καμβάς είναι ο ίδιος. Αυτός, για την ακρίβεια, μεταβάλλεται σε μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα… Παρατηρούμε σχεδόν όλοι πλέον πως το τελευταίο χρονικό διάστημα «φουντώνει» ξανά μία έντονη δυσαρέσκεια εναντίον του κυβέρνησης. Λίγο η επέτειος για τα Τέμπη, λίγο διάφορα γεγονότα όπως η εισαγγελική πρόταση για τον Μίχο, λίγο η επαχθής καθημερινότητα, λίγο κάποια νομοσχέδια της κυβέρνησης, λίγο το ξεσάλωμα διάφορων μορφών παρανομισμού, λίγο ένα παγιωμένο πλέον κλίμα έλλειψης σταθερών αξιών και αμοιβαίας κοινωνικής εμπιστοσύνης (σε οτιδήποτε από αυτά ευθύνεται πραγματικά -και όχι προπαγανδιστικά- η ωμότητα της κυβερνητικής τεχνοτροπίας), ε, δεν θέλει και πολύ για να κυριαρχήσει η αμφισβήτηση και να εμφανίζονται διαφόρων μορφών αντιδράσεις… Εδώ να μου συγχωρέσετε τη λέξη λίγο που χρησιμοποίησα παραπάνω, αλλά υπάρχει και η λεγόμενη «ποιητική αδεία»…
Να θυμίσω πως σε πολλά πράγματα υπάρχει μία προφανής αντίφαση, η οποία όμως «ανοίγει τις πύλες της εξέλιξης». Όσο οδυνηρό κι αν είναι το να υπόκειται σε διάφορες δυσχερείς και επαχθείς καταστάσεις ένα ευρύτερο κοινωνικό σώμα, άλλο τόσο «αποκαλυπτικό» είναι… Γιατί; Μα, όταν κάτι φανερώνει πτυχές του γονότυπού του, ο φαινότυπος αργά ή γρήγορα θα διαμορφωθεί υπό το συγκεκριμένο πρίσμα… Γιατί αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα θα ήταν και πιο δύσκολα τα ξεσκεπάσματα και πιο λίγες οι όποιες προοπτικές ανατροπής των δεδομένων. H NΔ δίνει ξανά από μόνη της την ευκαιρία για να αναπτυχθούν δυνάμεις που θα την αντιστρατεύονται στις βασικές της πολιτικές επιλογές. Κυρίως σε εκείνες που θίγουν τα συμφέροντα μίας λεγόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, εξυπηρετούν μία ακραία εφαρμοστική μονομέρεια, και υποθηκεύουν το μέλλον σε μία σειρά από κρίσιμους τομείς. Φυσικά και κάποια πράγματα που κάνει και λέει η Νέα Δημοκρατία έχουν μία λογική και συμβάλλουν στο δημόσιο διάλογο, εμένα προσωπικά μου αρέσει πολύ να τα μελετάω…, αλλά πλέον δεν νομίζει κανείς πως είναι και τόσα πολλά όσα επί του πρακτέου θα άλλαζαν προς το καλύτερο τη ζωή πολλών ανθρώπων…
Όμως, μην ξεχνάμε και το εκλογικό αποτέλεσμα του 2023. Σε αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέτυχε μία ιστορική και σημαντική νίκη. Πέρασαν κάποιοι αρκετοί μήνες από τότε, μεσολάβησαν διάφορα γεγονότα, αλλά η βάση των όποιων μελλοντικών εξελίξεων είναι/παραμένει το αποτέλεσμα του περασμένου καλοκαιριού. Δεν ξεκινάει τίποτα από το μηδέν, αλλά από τους συσχετισμούς που δημιούργησαν οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Βεβαίως, ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που έχουν δικαίωμα ψήφου στην Ελλάδα, είπε όχι στην κυβέρνηση. Όμως, είπε όχι και στους υπόλοιπους… Ερμηνεύοντας (για πολλοστή φορά) το αποτέλεσμα, αυτό δεν ήταν μία μορφή επικύρωσης κάποιας ικανοποίησης για την κυβέρνηση.
Απλή συσπείρωση των δικών της και των φίλα προσκείμενων, κυρίως για να μη χαθούν κάποια κεκτημένα, ήταν, σε συνδυασμό με την έλλειψη πειστικής εναλλακτικής πρότασης. Επί της ουσίας, το βροντώδες όχι το είπε ο κόσμος στους κάθε διαλογής αντιπολιτευόμενους. Κανένας δεν έπεισε στο μέτρο που αναλογούσε στις ιδιαίτερες συνθήκες που είχε προκαλέσει η κυβερνητική παράταξη και τα πεπραγμένα της την προηγούμενη τετραετία.
Αυτό πρέπει να αλλάξει. Το ξέρουν όλοι, το λένε όλοι, το προσπαθούν πολλοί. Τα ξαναγράφω, για να τα θυμίσω και να μην θεωρήσουμε πως ο χρόνος άπλωσε το πέπλο κάποιας αφηρημένης λήθης… Έγραφα μήνες πριν τι θα πρότεινα εγώ -αν ήταν στο χέρι μου- ως ένα πρόχειρο μείγμα «προαπαιτούμενων συνθηκών» για κάποια ουσιαστική και έγκαιρη αλλαγή των συσχετισμών: ρεαλισμός στα όρια του κυνισμού (γιατί πλέον οι όποιες ωραιοποιήσεις και τα όποια συγχωροχάρτια αποτελούν καταστροφική επιλογή), ενδελεχής στροφή στα καθοριστικότατα οικονομικά ζητούμενα, στιβαρότητα θέσεων-λόγου-πράξεων, αποδοτική και έξυπνη κοινωνική πειθώ, προσγειωμένος οραματισμός, ποιοτική αναδημιουργία (όπου χρειάζεται και είναι και εφικτό συνάμα…). Στο σήμερα πολλοί προσπαθούν, αλλά προς το παρόν κανένας δεν μπορεί να επαίρεται πως έχει πετύχει κάτι το απτό ως προς το μέγα ζητούμενο της κοινωνικής απήχησης. Πάντως, κάτι κινείται και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Από τους αντιεξουσιαστές/αριστεριστές/αναρχικούς (που πάντα αποτελούν ένα χρήσιμο δείκτη του είδους και του επιπέδου των κοινωνικών ενεργοποιήσεων) μέχρι τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς (που συμμετέχουν ενίοτε στον καθορισμό των εξελίξεων σε κεντρικό σκηνικό), έχουν αυξηθεί οι βηματισμοί και «έχουν κερδηθεί μέτρα»… Απαιτούνται, όμως, πολλά ακόμα…
Τα πράγματα το 2024 δεν θυμίζουν 2020, για αυτό και πλέον είναι εφικτή μία αποτελεσματική προσπάθεια. Είναι σημαντικό να ξέρεις πως για κάθε σου μόχθο, μπορεί να ακολουθήσει ένας κατακτημένος στόχος. Κάποιοι όπως το ΚΚΕ συνεχίζουν από εκεί που βρίσκονταν (επιθυμώντας την περαιτέρω βελτίωση της θέσης τους), κάποιοι όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά κάνουν ένα νέο ξεκίνημα, διάφοροι αριστεριστές οργανώνονται, κοκ. Και η κοινωνία, που εξακολουθεί να ασφυκτιά, περιμένει. Δεν παραμονεύει, τα προβλήματα είναι αυτά που παραμονεύουν. Αλλά, η κοινωνία θα στραφεί προς κάποιες κατευθύνσεις μονάχα και όταν πειστεί… Για να δούμε, ποιοι, πότε και πώς θα καταφέρουν να την πείσουν. Μέχρι τότε η κυβέρνηση σπεύδει να εφαρμόσει ό,τι προλάβει και έτσι η επικαιρότητα από εδώ και πέρα προβλέπεται σχεδόν πάντα καυτή…
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/426179_allo-toso-apokalyptiko-einai
