Ο «κανένας» είναι επικίνδυνος αντίπαλος // του Αντώνη Νταβανέλου

Ο Μητσοτάκης στριµωγµένος από τις συνέπειες της πολιτικής του

Με τις εξε­λί­ξεις του φε­τι­νού κα­λο­και­ριού, είναι λες και η πρα­γµα­τι­κό­τη­τα έχει βαλ­θεί να εξη­γή­σει στον Μη­τσο­τά­κη γιατί τα «απρό­σµε­να» απο­τε­λέ­σµα­τα των ευ­ρω­ε­κλο­γών θα έπρε­πε να είναι ανα­µε­νό­µε­να για κάθε σο­βα­ρό πο­λι­τι­κό επι­τε­λείο. Και κυ­ρί­ως, να προει­δο­ποι­ή­σει ότι αυτά τα απο­τε­λέ­σµα­τα µπο­ρούν να ανα­πα­ρα­χθούν -και ακόµα χει­ρό­τε­ρα…- στις εθνι­κές πο­λι­τι­κές εκλο­γές, όποτε κι αν αυτές γί­νουν. Και τότε, τι; Μετά την εξα­έ­ρω­ση του 41% της ΝΔ (µέσα σε µόλις 1 χρόνο) και τον πε­ριο­ρι­σµό της «κυ­βερ­νή­σι­µης» αντι­πο­λί­τευ­σης στα φτωχά όρια του ΠΑΣΟΚ και τα φθί­νο­ντα όρια του κασ­σε­λα­κι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, µε ποιον πο­λι­τι­κό «κορµό» θα µπο­ρού­σε να σχη­µα­τι­στεί κυ­βέρ­νη­ση ικανή να υπη­ρε­τή­σει αξιό­πι­στα τους κα­πι­τα­λι­στές µέσα σε µια συ­γκυ­ρία που γί­νε­ται διε­θνώς όλο και πιο πιε­στι­κή και επι­κίν­δυ­νη;

Το ερώ­τη­µα αυτό έρ­χε­ται κατά πάνω στις κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­µεις και όπως δεί­χνουν οι σε­λί­δες του «σο­βα­ρού» συ­στη­µι­κού Τύπου απα­σχο­λεί έντο­να τα στε­λέ­χη της κυ­ρί­αρ­χης τάξης, πίσω και πάνω από τα κό­µµα­τα.

Συ­νε­χι­ζό­µε­νη λι­τό­τη­τα

Στη βάση του ερω­τή­µα­τος προ­φα­νώς είναι η οι­κο­νο­µι­κή πο­λι­τι­κή. Όλοι γνω­ρί­ζουν ότι η πε­ρί­ο­δος της υπε­ραι­σιο­δο­ξί­ας σχε­τι­κά µε την ανά­πτυ­ξη έχει τε­λειώ­σει. Η ΕΛ­ΣΤΑΤ, οι τρά­πε­ζες και οι διε­θνείς «θε­σµοί» εκτι­µούν ότι το ελ­λη­νι­κό ΑΕΠ θα «µε­γε­θυν­θεί» στα όρια του 2%, κάτω από το 2,9% που προ­βλέ­πει ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σµός και κάτω από το 2,5% που απαι­τεί το Πρό­γρα­µµα Στα­θε­ρό­τη­τας, επι­τάσ­σο­ντας από το 2024 και για µε­γά­λη πε­ρί­ο­δο να δια­σφα­λί­ζο­νται «πλε­ο­νά­σµα­τα» της τάξης του 2,1% του ΑΕΠ για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους.

Αυτήν την πίεση η κυ­βέρ­νη­ση τη «δια­χει­ρί­ζε­ται» µε την πάγια συ­ντα­γή της λι­τό­τη­τας και της φο­ρο­λη­στεί­ας. Στο πρώτο εξά­µη­νο του 2024 το µέσο ει­σό­δη­µα των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών µειώ­θη­κε κατά 2%, παρά τα κυ­βερ­νη­τι­κά κο­κο­ρέ­µα­τα περί αυ­ξή­σε­ων στους µι­σθούς και στις συ­ντά­ξεις. Στο ίδιο διά­στη­µα, τα έσοδα του κρά­τους από τους φό­ρους αυ­ξή­θη­καν κατά 11,27% ή 4 δισ. ευρώ, σε σύ­γκρι­ση µε το ίδιο εξά­µη­νο του 2023, όπου είχε ση­µειω­θεί ρεκόρ αύ­ξη­σης των εσό­δων από τους φό­ρους επί των φυ­σι­κών προ­σώ­πων (δη­λα­δή κυ­ρί­ως του ερ­γα­ζό­µε­νους) και τον ΦΠΑ και τους λοι­πούς «ει­δι­κούς» άµε­σους φό­ρους. Σε µια τέ­τοια πε­ρί­ο­δο όπου τα κρα­τι­κά έσοδα από την φο­ρο­λη­στεία σε βάρος των απλών αν­θρώ­πων αυ­ξά­νουν από ρεκόρ σε ρεκόρ, οι κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες µειώ­νο­νται στα­θε­ρά, µε ρυθµό -500 εκατ. ευρώ ανά εξά­µη­νο (κατά τα επί­ση­µα στοι­χεία, γιατί η πρα­γµα­τι­κό­τη­τα είναι χει­ρό­τε­ρη). Με αυτή τη µέ­θο­δο δια­σφα­λί­ζο­νται, µέχρι τώρα, τα αι­µα­τη­ρά «πλε­ο­νά­σµα­τα».

Επ’ αυτής της «µε­θό­δου», η κυ­βέρ­νη­ση δη­λώ­νει ανυ­πο­χώ­ρη­τη. Τα πα­πα­γα­λά­κια δια­κι­νούν ήδη δη­µο­σιεύ­µα­τα ότι οι αυ­ξή­σεις στους µι­σθούς και στις συ­ντά­ξεις υπήρ­ξαν «υπερ­βο­λι­κές» και µε­γα­λύ­τε­ρες των «πρα­γµα­τι­κών αντο­χών της οι­κο­νο­µί­ας». Ο Χα­τζη­δά­κης δη­λώ­νει ότι δεν δέ­χε­ται ούτε προς συ­ζή­τη­ση προ­τά­σεις για µε­τα­φο­ρά προ­ϊ­ό­ντων από τον υψηλό δεί­κτη ΦΠΑ του 24% (τον υψη­λό­τε­ρο στην ευ­ρω­ζώ­νη…) προς τον χα­µη­λό­τε­ρο δεί­κτη του 13%, αλλά και καµιά σκέψη για «χα­λά­ρω­ση» των συ­ντε­λε­στών φο­ρο­λό­γη­σης των φυ­σι­κών προ­σώ­πων (που κυ­µαί­νο­νται µε­τα­ξύ 9% στο ετή­σιο ει­σό­δη­µα µέχρι 10.000 ευρώ και φτά­νουν στο 44% στο ετή­σιο ει­σό­δη­µα πάνω από 40.000 ευρώ), παρά τις τε­ρά­στιες µειώ­σεις φόρων που έχουν κα­τα­κτή­σει τα «νο­µι­κά πρό­σω­πα», δη­λα­δή οι Α.Ε. και λοι­ποί ανα­ξιο­πα­θού­ντες όπως οι εφο­πλι­στές. Που µέσα στο 2023 είχαν τη «ρευ­στό­τη­τα» για να πα­ραγ­γεί­λουν νε­ό­τευ­κτα πλοία αξίας µε­γα­λύ­τε­ρης των 200 δισ. ευρώ, κα­τα­κτώ­ντας την πρώτη θέση στη σχε­τι­κή πα­γκό­σµια κα­τά­τα­ξη. Με τούτα και άλλα, µε­τα­ξύ 2020 και 2024, δη­λα­δή στην πε­ρί­ο­δο όπου η φο­ρο­λό­γη­ση κα­θο­ρί­ζε­ται από την «πο­λι­τι­κή Μη­τσο­τά­κη», οι φόροι επί των φυ­σι­κών προ­σώ­πων (δη­λα­δή των ερ­γα­ζο­µέ­νων, των αγρο­τών και των αυ­το­α­πα­σχο­λού­µε­νων) αυ­ξή­θη­καν πάνω από 41%… Αυτά δεί­χνουν την πρα­γµα­τι­κή πρό­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης…

Όµως πέρα από τη (δε­δο­µέ­νη) πρό­θε­ση, πλέον µε­τρά­ει και η δυ­να­τό­τη­τα µιας πο­λι­τι­κής που είναι εγκλω­βι­σµέ­νη σε συ­γκε­κρι­µέ­νες κοι­νω­νι­κές ανα­φο­ρές. Η επι­δεί­νω­ση των διε­θνών οι­κο­νο­µι­κών συν­θη­κών, θα κάνει την πο­λι­τι­κή Μη­τσο­τά­κη ακόµα πιο ανάλ­γη­τη και αδί­στα­κτη. Γι’ αυτό πα­ρό­τι η ΝΔ χρειά­ζε­ται επει­γό­ντως ένα «σήµα» φι­λο­λαϊ­κής στρο­φής, οι ανα­µε­νό­µε­νες εξαγ­γε­λί­ες του Μη­τσο­τά­κη στη ΔΕΘ θα είναι πε­ριο­ρι­σµέ­νης αξίας. Όλα δεί­χνουν ότι το «κα­λά­θι» των ενι­σχύ­σε­ων που θα πα­ρου­σια­στούν θα είναι µικρό, µε συ­νο­λι­κό «κό­στος» που δεν θα ξε­περ­νά τα 800 εκατ. ευρώ. Και αν ανα­λο­γι­στεί κα­νείς ότι µέσα σε αυτό, το πιο «ακρι­βό» µέτρο είναι η µεί­ω­ση των ερ­γο­δο­τι­κών ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών κατά ένα (πρό­σθε­το) 0,5%, τότε κα­τα­λα­βαί­νει ότι οι «ενι­σχύ­σεις» που θα αφο­ρούν τον ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό κόσµο θα είναι λι­γό­τε­ρες και από ψί­χου­λα.

Ανοι­χτά µέ­τω­πα

Αυτή η πο­λι­τι­κή συ­νε­χί­ζει να «χτυπά» µια κοι­νω­νία που έχει ρη­µά­ξει µέσα από την πο­ρεία στην έρηµο µιας υπερ­δε­κα­ε­τούς κρί­σης. Τα πε­ρι­θώ­ρια αντο­χής έχουν εξα­ντλη­θεί. Γι’ αυτό σε όλες τις µε­τρή­σεις, η ακρί­βεια στα τρό­φι­µα, στην ενέρ­γεια, στη στέγη κ.ο.κ. δια­πι­στώ­νε­ται ως το πρώτο κρι­τή­ριο στη δια­µόρ­φω­ση της πο­λι­τι­κής στά­σης του κό­σµου.

Σε αυτόν τον «ξερό κάµπο», ακόµα και τυ­χαί­ες «σπί­θες» µπο­ρούν να ανά­ψουν µε­γά­λες φω­τιές. Και από «σπί­θες» η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή πα­ρά­γει πε­ρισ­σό­τε­ρες απ’ όσες µπο­ρεί να δια­χει­ρι­στεί. Η φωτιά που ξε­κί­νη­σε από τον Βαρ­νά­βα και σε ελά­χι­στες ώρες έκαι­γε στα Βρι­λήσ­σια και στο Χα­λάν­δρι, δεί­χνει µε το δά­χτυ­λο τις ευ­θύ­νες εκεί­νων που µε­τέ­τρε­ψαν την Πυ­ρο­σβε­στι­κή σε ένα ανορ­γά­νω­το ασκέ­ρι, επαν­δρω­µέ­νο από ελα­στι­κο­ποι­η­µέ­νους και επο­χι­κούς ερ­γα­ζό­µε­νους που θα πρέ­πει χωρίς εκ­παί­δευ­ση και εξο­πλι­σµό να παί­ξουν τη ζωή τους κο­ρώ­να-γρά­µµα­τα για να σώ­σουν ακόµα και γει­το­νιές της πρω­τεύ­ου­σας της χώρας. Οι αθλιό­τη­τες του Γε­ωρ­γιά­δη που, στην ώρα της κα­τάρ­ρευ­σης του ΕΣΥ, δια­λέ­γει να επι­τί­θε­ται κα­θη­µε­ρι­νά στους για­τρούς και στις νο­σο­κό­µες, λει­τουρ­γούν ως πρό­κλη­ση στο θυµό του κό­σµου, που έχει πλέον αρ­κε­τές εµπει­ρί­ες από την κα­τά­στα­ση στα δη­µό­σια νο­σο­κο­µεία και ξέρει ποιοι-ποιες τα κρα­τούν µε κόπο ζω­ντα­νά. Ένα δυ­στύ­χη­µα σε ένα τυ­χαίο λού­να-παρκ, µπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει ως ένα «µε­γά­λο γε­γο­νός» όταν ανα­δει­κνύ­ει την υπο­χώ­ρη­ση του δη­µό­σιου ελέγ­χου, τη δια­φθο­ρά, την επι­κρά­τη­ση των κρι­τη­ρί­ων της αρ­πα­χτής κερ­δο­φο­ρί­ας, ακόµα και µε τον κίν­δυ­νο να χα­θούν ζωές.

Και στο βάθος, σε λίγες εβδο­µά­δες, η Κε­ρα­µέ­ως οφεί­λει, λέει, να ορ­γα­νώ­σει και να πε­ρά­σει µια νέα άγρια αντι­µε­ταρ­ρύ­θµι­ση του ασφα­λι­στι­κού…

Όλα αυτά, και πολλά άλλα, λει­τουρ­γούν επι­δει­νώ­νο­ντας το συ­σχε­τι­σµό σε βάρος του Μη­τσο­τά­κη, αφαι­ρώ­ντας πο­λι­τι­κή δύ­να­µη από αυτήν που ανέ­δει­ξε στην κάλπη των ευ­ρω­ε­κλο­γών.

Ο πα­ρά­γο­ντας αυτός, που έχει γίνει πλέον φα­νε­ρός και δη­µό­σιος, θα έχει αυ­τό­νο­µη λει­τουρ­γία στο εσω­τε­ρι­κό της ΝΔ και της ίδιας της κυ­βέρ­νη­σης. Η επι­λο­γή για τη θέση του/της Προ­έ­δρου της Δη­µο­κρα­τί­ας, είναι σή­µε­ρα για τον Μη­τσο­τά­κη µια «άσκη­ση» κατά πολύ πιο δύ­σκο­λη απ’ ό,τι ήταν λί­γους µόνο µήνες πριν. Το ίδιο ισχύ­ει και ως προς τον χει­ρι­σµό της «δε­ξιάς» πτέ­ρυ­γας της ΝΔ, όπου η µεί­ω­ση του κύ­ρους του Μη­τσο­τά­κη πολ­λα­πλα­σιά­ζει τους «πει­ρα­σµούς» για αυ­το­νο­µή­σεις, ιδίως µέσα στις συν­θή­κες όπου από τις ΗΠΑ και την ΕΕ έρ­χε­ται µια ει­κό­να που δεί­χνει ότι η ακρο­δε­ξιά ρη­το­ρι­κή κερ­δί­ζει ακρο­α­τή­ρια.

Στον µόνο τοµέα που ο Μη­τσο­τά­κης πάει καλά είναι η εξέ­λι­ξη της… αντι­πο­λί­τευ­σης.

Ο Κασ­σε­λά­κης απο­δει­κνύ­ε­ται απο­τε­λε­σµα­τι­κός στην κα­τε­δά­φι­ση, ακόµα και στη γε­λοιο­ποί­η­ση, του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Στο τέλος αυτής της δια­δρο­µής θα µά­θου­µε αν πρό­κει­ται απλώς για φαρ­σο­κω­µω­δία ανί­κα­νων στε­λε­χών, ή για πο­λι­τι­κό σχέ­διο δη­µιουρ­γί­ας ενός «νέο-πο­τα­µί­σιου» µορ­φώ­µα­τος, µε τις ευ­λο­γί­ες του Δη­µο­κρα­τι­κού Κό­µµα­τος των ΗΠΑ, που θα είναι δια­θέ­σι­µο για κυ­βερ­νή­σεις συ­νερ­γα­σί­ας µε τη ΝΔ, ή τα θραύ­σµα­τά της, σε πε­ρί­πτω­ση ανε­ξέ­λεγ­κτης πο­λι­τι­κής κρί­σης.

Παρά την κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στο ΠΑΣΟΚ η ηγε­τι­κή οµάδα Αν­δρου­λά­κη δεν µπο­ρεί να δη­µιουρ­γή­σει «ορµή» ανά­κα­µψης. Η εναλ­λα­κτι­κή του Δούκα, πα­ρό­τι είναι «προ­τί­µη­ση» αρ­κε­τών κο­µµα­τιών του τσι­πρι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν έχει δο­κι­µα­στεί σε στά­διο πιο απαι­τη­τι­κό από εκεί­νο της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης. Πα­ρό­λα αυτά, δεν πρέ­πει να υπο­τι­µη­θεί η δια­πί­στω­ση ότι οι πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις φαί­νε­ται να κου­βα­λούν νερό στο ξε­ρα­σµέ­νο αυ­λά­κι της ντό­πιας σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τί­ας.

Οι πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις δεν είναι µο­νο­σή­µα­ντες. Στην (όχι και τόσο) µα­κρι­νή Αρ­γε­ντι­νή, ο θυµός του κό­σµου µέσα σε µια πα­ρα­τε­τα­µέ­νη κρίση εκ­φρά­στη­κε µε την οργή του συν­θή­µα­τος «Να φύ­γουν όλοι!» που κα­τε­δά­φι­σε όλο το παλιό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό. Όµως η αδυ­να­µία της Αρι­στε­ράς -όλων των απο­χρώ­σε­ων- να δώσει κα­τεύ­θυν­ση και προ­σα­να­το­λι­σµό σε αυτόν το θυµό, άφησε ανοι­χτό το δρόµο για το αντι­δρα­στι­κό «πεί­ρα­µα» Μιλέι.

Όλα αυτά µαζί, ση­µαί­νουν ότι για τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά αυ­ξά­νει η πίεση για εξω­στρέ­φεια και για πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες που θα ανα­φέ­ρο­νται στις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις και στις ανά­γκες του κό­σµου µας.

https://rproject.gr/article/o-kanenas-einai-epikindynos-antipalos