Για τη μαζική Ριζοσπαστική Αριστερά που επείγει!

Παρέμβαση της Αντικαπιταλιστικής Πολιτικής Ομάδας στην εκδήλωση «Για μια Κινηματική Αριστερά με μαζική πολιτική απεύθυνση» που πραγματοποιήθηκε στις 20/12/25 στην Αθήνα.

Το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα γε­νι­κά, στην Ελ­λά­δα (και όχι μόνο), βρί­σκε­ται σε κα­τά­στα­ση δια­λυ­τι­κή και σε με­γά­λη ανυ­πο­λη­ψία στα μάτια της κοι­νω­νί­ας. Ιδιαί­τε­ρα ο χώρος της αρι­στε­ρής αντι­πο­λί­τευ­σης στην κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ, κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και αρι­στε­ρά, είναι πο­λυ­κερ­μα­τι­σμέ­νος και μη ικα­νός να συ­γκρο­τή­σει προς ώρας, κυ­βερ­νη­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή. Γι’  αυτό η ΝΔ πα­ρα­μέ­νει κυ­ρί­αρ­χη αν και η κυ­βέρ­νη­σή της είναι απε­χθής στη με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.

Γιώργος Σαπουνάς

Ισχυ­ρή έν­δει­ξη και έκ­φρα­ση της πα­ρακ­μής του «πο­λι­τι­κού» γε­νι­κά και του αρι­στε­ρού χώρου συ­γκε­κρι­μέ­να, είναι η ανά­δυ­ση, όλο το τε­λυ­ταίο διά­στη­μα, «προ­σώ­πων – ηγε­τών- σω­τή­ρων». Πρό­σω­πα που θα νι­κή­σουν το πρό­σω­πο (τον Μη­τσο­τά­κη). Πρό­κει­ται για εκ­φυ­λι­στι­κό φαι­νό­με­νο που αντα­να­κλά την αδυ­να­μία συ­γκρό­τη­σης κομ­μά­των της Αρι­στε­ράς με πραγ­μα­τι­κές σχέ­σεις με τα μα­ζι­κά κοι­νω­νι­κά/ τα­ξι­κά ακρο­α­τή­ρια και ταυ­τό­χρο­να με εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση, χρή­σι­μη σε αυτά στον πα­ρό­ντα χρόνο. Βέ­βαια το θλι­βε­ρό φαι­νό­με­νο της «προ­σω­πο­λα­τρεί­ας» δεν είναι νέο στην Αρι­στε­ρά. Ωστό­σο οι προ­βε­βλη­μέ­νοι ηγέ­τες του πα­ρελ­θό­ντος ήταν εκ­πρό­σω­ποι πραγ­μα­τι­κών και ισχυ­ρών πο­λι­τι­κών ορ­γα­νι­σμών σε αντί­θε­ση με σή­με­ρα όπου απο­τε­λούν υπο­κα­τά­στα­ση πολύ αδύ­να­μων έως ανύ­παρ­κτων κομ­μά­των. Πιο εμ­βλη­μα­τι­κό πα­ρά­δειγ­μα είναι ο ίδιος ο Τσί­πρας αλλά δυ­στυ­χώς όχι το μο­να­δι­κό. Και βέ­βαια όσο πιο αρι­στε­ρά εμ­φα­νί­ζε­ται το φαι­νό­με­νο τόσο το χει­ρό­τε­ρο για την Αρι­στε­ρά!

Απέ­να­ντι σε αυτά τα φαι­νό­με­να και την κρίση της Αρι­στε­ράς που δεν μπο­ρεί να συ­νέλ­θει από την ήττα του 2015, η μα­χό­με­νη κοι­νω­νία έχει στα­θεί πολύ πιο αν­θε­κτι­κά και ρι­ζο­σπα­στι­κά. Πα­ρά­γει όλα αυτά τα χρό­νια με­γα­λύ­τε­ρες ή μι­κρό­τε­ρες αντι­στά­σεις και κι­νη­μα­τι­κές εκ­φρά­σεις ενί­ο­τε πολύ με­γά­λης έντα­σης και έκτα­σης, όπως τα Τέμπη και η αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη. Η αδυ­να­μία συ­γκρό­τη­σης ηγε­μο­νι­κής εναλ­λα­κτι­κής πρό­τα­σης και πόλου από την πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά, σε όλο της το φάσμα (από τα θραύ­σμα­τα της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς έως τον χώρο της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς), τεκ­μη­ριώ­νει την αντί­φα­ση.

Στο πο­λι­τι­κό «διά­νυ­σμα» δια­γρά­φε­ται ένας οιω­νεί πο­λι­τι­κός χώρος εκτε­τα­μέ­νου κοι­νω­νι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου. Αφορά σε όσες/ους αντι­λαμ­βά­νο­νται, από λίγο ως πολύ, τα (ανύ­παρ­κτα) όρια της σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς απέ­να­ντι στη Δεξιά και ταυ­τό­χρο­να δεν ικα­νο­ποιού­νται από έναν ορι­σμέ­νο «αδιάλ­λα­κτο αντι­κα­πι­τα­λι­σμό» ο οποί­ος όμως δεν δια­θέ­τει καμία εναλ­λα­κτι­κή μα­ζι­κής κλί­μα­κας και άμε­σης χρη­σι­μό­τη­τας. Είναι ο κό­σμος που απο­τέ­λε­σε ση­μα­ντι­κό τμήμα του πο­λι­τι­κο­ποι­η­μέ­νου πυ­ρή­να του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και έπει­τα του κι­νή­μα­τος των Τε­μπών, του κι­νή­μα­τος της αλ­λη­λεγ­γλύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη κ.α. Φυ­σι­κά αυτή η «πε­ριο­χή» του «πο­λι­τι­κού δια­νύ­σμα­τος» δεν μπο­ρεί να κα­τα­γρα­φεί με ακρί­βεια δη­μο­σκο­πι­κά και ούτε εκλο­γι­κά χωρίς να συ­γκρο­τη­θεί πο­λι­τι­κά. Ο κό­σμος αυτός υφί­στα­ται τον «εκ­βια­σμό» των πραγ­μα­τι­κών συν­θη­κών και των υπαρ­κτών πο­λι­τι­κών συ­ντε­λε­στών και «αλιεύ­ε­ται» τόσο από την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά όσο και από τις εκ­φρά­σεις του σε­χτα­ρι­σμού/αρι­στε­ρι­σμού και όχι μόνο.

Ο στό­χος μιας σύγ­χρο­νης και μα­ζι­κής Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς (πρέ­πει να) είναι, υπό αυτή την οπτι­κή, η πο­λι­τι­κή συ­γκρό­τη­ση αυτού του χώρου. Με­τα­ξύ σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού/ κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και αρι­στε­ρι­σμού/ σε­χτα­ρι­σμού. Στη βάση της απόρ­ρι­ψης των «συ­στη­μι­κών συ­ντε­ταγ­μέ­νων», της δε­ξιάς/ ακρο­δε­ξιάς κα­τρα­κύ­λας του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και του κρά­τους, της σκλη­ρής τα­ξι­κής εξυ­πη­ρέ­τη­σης των «νόμων της αγο­ράς», του ρα­τσι­σμού, του φα­σι­σμού και του πο­λέ­μου και ταυ­τό­χρο­να στη βάση εναλ­λα­κτι­κής πρό­τα­σης με μα­ζι­κή κοι­νω­νι­κή απεύ­θυν­ση και με ξε­κά­θα­ρη χρη­σι­μό­τη­τα για την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. Ένα σχέ­διο με άμεση εφαρ­μο­γή, ανα­δια­νο­μής πλού­του και ισχύ­ος για τους «πολ­λούς και από κάτω» και σε βάρος των «λίγων και από πάνω». Ένα σχέ­διο για τη σύγ­χρο­νη αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, σο­σια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή με μα­ζι­κή απεύ­θυν­ση.

Σε αυτόν τον οιω­νεί πο­λι­τι­κό χώρο συ­νω­θού­νται ορ­γα­νώ­σεις, πρω­το­βου­λί­ες, άτομα χωρίς ωστό­σο να υπάρ­χει σή­με­ρα κα­νέ­να ηγε­μο­νι­κό σχέ­διο και πόλος. Ούτε ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά, ούτε ορ­γα­νω­τι­κά ούτε βέ­βαια μα­ζι­κά εκλο­γι­κά – όλες οι σχε­τι­κές πο­λι­τι­κές εκ­φρά­σεις βρί­σκο­νται εκτός κοι­νο­βου­λί­ου. Αντί­θε­τα εμ­φα­νί­ζο­νται πολ­λές και δια­φο­ρε­τι­κές από­ψεις, πολλά και δια­φο­ρε­τι­κά σχέ­δια, πρω­το­βου­λί­ες και … κακές σχέ­σεις με­τα­ξύ τους! Για λό­γους ενί­ο­τε ση­μα­ντι­κούς για το κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά αλλά επί­σης και συχνά για λό­γους υπο­κει­με­νι­κούς και ασή­μα­ντους στη «με­γά­λη ει­κό­να».

Σε αυτές τις συν­θή­κες δεν υπάρ­χουν λύ­σεις «πα­ρά­καμ­ψης» των προ­βλη­μά­των, των πο­λι­τι­κών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων και λύ­σεις δήθεν «επι­τάγ­χυν­σης» των εξε­λί­ξε­ων. Η απαι­τού­με­νη συ­γκέ­ντρω­ση της δύ­να­μης στο κί­νη­μα, στο πο­λι­τι­κό πεδίο και στις εκλο­γές, μπο­ρεί να προ­κύ­ψει σή­με­ρα μόνο από με­τω­πι­κή, συλ­λο­γι­κή δια­δι­κα­σία που ναι μεν επεί­γει αλλά δεν μπο­ρεί να υπο­κα­τα­στα­θεί.

Δια­δι­κα­σία που απαι­τεί πρώτα και κύρια τη συ­γκέ­ντρω­ση της δύ­να­μης στο κί­νη­μα ξε­περ­νώ­ντας συ­νή­θειες και λο­γι­κές «τι­μα­ρί­ων» με προ­νο­μια­κή πα­ρου­σία ομά­δων και ορ­γα­νώ­σε­ων, για την επί­τευ­ξη νικών και βέ­βαια τη συ­γκρό­τη­ση μιας δη­μό­σιας προ­γραμ­μα­τι­κής συ­ζή­τη­σης από την οποία μπο­ρεί να προ­κύ­ψει το ανα­γκαίο και ικανό πλαί­σιο μιας σο­βα­ρής πο­λι­τι­κής συ­σπεί­ρω­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής έως αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Οι ανά­γκες τρο­φο­δο­τούν και θα τρο­φο­δο­τή­σουν αναμ­φί­βο­λα κι­νή­σεις και πρω­το­βου­λί­ες. Κατά πόσο είναι εφι­κτή η απαι­τού­με­νη συ­γκέ­ντρω­ση της δύ­να­μης, στο κί­νη­μα και στο πο­λι­τι­κό πεδίο, μένει να απο­δει­χθεί.

https://rproject.gr/article/gia-ti-maziki-rizospastiki-aristera-poy-epeigei