Εισέρχεται κάποιος σε ένα συνεταιριστικό εγχείρημα έχοντας αποβάλει το «εγώ» του, ένα «εγώ» που έχει διαμορφωθεί σε συνθήκες άγριου ανταγωνισμού, οχυρωμένο πίσω από άκρατο ατομικισμό· επίσης: έχοντας αποτινάξει κάθε ιδεολογία, καθαρή ή σε σύγχυση, χωρίς να την απαρνηθεί βεβαίως αλλά υπακούοντας σε νέους θεσμούς ισότητας που απαιτούνται σε έναν συνεταιρισμό. Εννοείται έτσι όφειλε να εισέρχεται, αλλά αυτά είναι ζόρικα πράγματα, ειδικά για όσους έχουν γαλουχηθεί σε κομματικές νεολαίες, θεωρώντας ότι η ιδεολογία των κομμάτων τους είναι η αληθέστερη, η δυναμικότερη, η μόνη ρεαλιστική πρόταση για τη βελτίωση των κοινωνιών [κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και λοιπά].
Γιώργος Σταματόπουλος
Οταν η [πολύπλευρη] κρίση άρχισε να επικρατεί και να είναι ολοφάνερη [διότι πρωτύτερα την έκρυβαν επιμελώς οι κυρίαρχοι της οικονομίας και της γεωγραφίας], όταν η ανεργία χτύπησε τη θύρα πολλών, αποφασίστηκε να ιδρυθεί μία εφημερίδα από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, χωρίς κεφάλαια, χωρίς ιδιοκτήτες και με μόνο σφεντικό τη γενική συνέλευση και την αγάπη των αναγνωστών, κάτι που φαινόταν απίθανο για την εποχή και τη γενικότερη ελληνική νοοτροπία. Η εφημερίδα στάθηκε όρθια για δεκατρία ολόκληρα χρόνια τόσο σε οικονομικό όσο, κυρίως, σε συμβολικό επίπεδο διότι πολλούς εργαζόμενους επηρέασε και τους ώθησε σε ανάλογες προσπάθειες τόσο στον αγροτικό όσο και στον μικρομεσαίο χώρο. Ενα αεράκι αυτοδιαχείρισης και αυτονομίας δρόσισε τη χώρα, κάποια ανάσα πήραν απολυμένοι, άνεργοι, εξαθλιωμένοι από την κοινωνική ανισότητα που είχε σκιάσει τα πάντα.
Το καπιταλιστικό όμως «εγώ» και ο αυτοδιαχειριστικός αναλφαβητισμός, ο ατομικισμός και η [όποια] ιδεολογία, οι κακές επιλογές απέναντι στις εξουσίες δεν επέτρεψαν να θριαμβεύσει ο μετασχηματισμός των εργασιακών συνθηκών σε καθαρά αντικρατική στάση και αμφισβήτηση, σε μια ανατροπή των έως τούδε υφιστάμενων δομών. Δεν προέκυψε, δυστυχώς, μια νέα αντίληψη για τον άνθρωπο, δεν μπόρεσε να γεννηθεί ένας νέος ανθρωπολογικός τύπος βασιζόμενος στην αλληλεγγύη, τον αλληλοσεβασμό, στην αμοιβαιότητα, που αποκλείουν την αποξένωση και όλες τις ανισότητες. Γι’ αυτό και τα περισσότερα κινήματα που επηρεάστηκαν από το αυτοδιαχειριστικό πείραμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» οδηγήθηκαν, μετά από προσπάθειες ασφαλώς, σε μια κλιμακούμενη απίσχνανση και, τέλος, στον μαρασμό.
Στα δεκατρία αυτά χρόνια της αυτοδιαχείρισης πολλά καλά και θαυμαστά θα έλεγα συνέβησαν και αυτό οφείλεται κυρίως στο υψηλό επίπεδο των αναγνωστών και στην αγάπη με την οποία μας τύλιξαν, παρ’ όλες τις διαφωνίες ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης της, ας πούμε, πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης.
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/494993_dekatria-hronia
Σχόλια (0)