Το τελευταίο διάστημα έχει αναζωπυρωθεί η συζήτηση σχετικά με την αναγκαιότητα η Αριστερά να κινηθεί ενωτικά. Δεν εννοώ με αυτό την αναζήτηση κοινού βηματισμού -«για να πέσει ο Μητσοτάκης»- της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, από το ΠΑΣΟΚ μέχρι τον αντικασσελακικό (sic) συνασπισμό των 87+ και τον αυτοπροτεινόμενο -για τι, άραγε;- Τσίπρα.
Η χρησιμοποίηση του «γαλλικού μοντέλου» για την υποστήριξη μιας τέτοιας επιλογής είναι ανεκδοτολογικού χαρακτήρα. Στη Γαλλία στο επίκεντρο της πρωτοβουλίας βρέθηκε η Ανυπότακτη Γαλλία, που διαμόρφωσε τον προγραμματικό πυρήνα σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Πράγμα κεντρικής σημασίας για την εκλογική επιτυχία. Στα καθ’ ημάς, με πλήρως και δικαίως απαξιωμένο τον Τσίπρα και διαλυμένο το κόμμα του και τον Ανδρουλάκη αντικειμενικά «αρχηγό της δημοκρατικής (;) παράταξης», η θεατρική επιθεώρηση έχει κάθε δυνατότητα να γνωρίσει νέες πιένες.
Χρήστος Λάσκος
Η συζήτηση, αντίθετα, που έχει κάποια σημασία, είναι αυτή που αφορά ένα νέο ενωτικό εγχείρημα στον χώρο της Αριστεράς. Από τη ΝΕ.ΑΡ. και πέρα, δηλαδή. Ή, κατ’ άλλους, πέρα από τη ΝΕ.ΑΡ.
Η πρώτη εκδοχή βρήκε την πιο ενδιαφέρουσα έκφρασή της στο κείμενο υπογραφών, ανένταχτων αριστερών, αλλά και μελών του ΜέΡΑ25 και της ΝΕ.ΑΡ., που δημοσίευσε πριν από λίγο καιρό η «Εφ.Συν.». Πρόκειται για μια ειλικρινή έκκληση, που θέτει ένα εύλογο ζήτημα.
Δεδομένης της οικτρής κατάστασης της Αριστεράς -όχι μόνο στην Ελλάδα- δεν είναι πρόδηλο πως πρέπει να κινηθούμε με τις μεγαλύτερες δυνατές δυνάμεις; Δεν είναι λογικό να υποστηρίξει κάποιος πως, χωρίς την κρίσιμη μάζα, την οποία κανείς από τους επιμέρους χώρους δεν μπορεί να προσφέρει, δουλειά δεν γίνεται ούτε στα στοιχειώδη;
Επιπλέον -και επί του πρακτικού- με βάση την τελευταία εκλογική καταγραφή, αλλά και συγκλίνουσες με αυτήν μετέπειτα δημοσκοπήσεις, φαίνεται ότι μια εκλογική σύμπλευση θα είχε καλά αποτελέσματα, ίσως, μάλιστα, σημαντικά πάνω από το άθροισμα των χώρων.
Η γνώμη μου είναι πως τα πράγματα είναι περίπου έτσι. Νομίζω, όμως, ότι, ενώ πρόκειται για κάτι εξαιρετικά επείγον, είναι, κατά ειρωνικό τρόπο, τουλάχιστον «πρόωρο».
Από την άλλη, θέτει ζητήματα, που δεν είναι καθόλου πιθανό ότι μπορούν να απαντηθούν. Δίνω ένα παράδειγμα: η Ενωτική Πρωτοβουλία -ΜέΡΑ25/Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά έκανε ειλικρινείς προσπάθειες να βρεθεί μαζί με άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, πέρα από την κοινή δράση και στην κεντρική πολιτική παρέμβαση. Η προγραμματική συνάφεια είναι δεδομένη -καλύτερα, η σχεδόν εφ’ όλης της ύλης προγραμματική σύγκλιση. Δεν καρποφόρησε -για λάθος λόγους, νομίζω ή και χωρίς λόγο. Το βέβαιο είναι, πάντως, πως δεν έχει λόγο η Ενωτική Πρωτοβουλία να δημιουργήσει και νέα εμπόδια σε μια πορεία ευρείας συνεύρεσης των δυνάμεων της κινηματικής και νεολαιίστικης ριζοσπαστικής Αριστεράς κάνοντας επιλογές που θα δημιουργούσαν «νέες παρεξηγήσεις».
Θέλω να πω ότι για την αυτοσυνείδηση της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, η ΝΕ.ΑΡ. δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί μέρος της. Νομίζω ότι μια τέτοια στάση, αν και δικαιολογημένη είναι περιοριστική. Αν δικαιώνεται σε ό,τι αφορά τους επαγγελματίες πολιτικούς, που ηγούνται μέχρι στιγμής, δεν ισχύει για τμήμα της βάσης της και, ακόμη περισσότερο, για ένα σημαντικό μέρος της «περιφέρειάς» της.
Η ηγεσία της ΝΕ.ΑΡ. συχνά διακηρύσσει ότι δεν είναι διατεθειμένη να προβεί σε πράξεις αυτομαστιγώματος. Και πολύ καλά κάνει. Στο μέτρο που νιώθει πως όσα έγιναν, με την πρωταγωνιστική παρουσία της ίδιας, είναι, «κατά πλειοψηφία», καλώς καμωμένα, καλά κάνει. Αν θεωρεί πως είναι αξιόπιστο να καταγγέλλει, εκ των πολύ υστέρων και ανέξοδα για την «υλική της συνθήκη», τον αρχηγισμό και τον κυβερνητισμό και πάλι καλά κάνει.
Το «να αφήσουμε πίσω το ’15», όταν εκφράζεται από τον «απλό» κόσμο της Αριστεράς, έχουμε λόγο να το δούμε. Μόνο που, προγραμματικά, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη -και σε μείζονα ζητήματα. Τι θα λέμε, π.χ., για το υπερταμείο ή για τα πρωτογενή έως το 2060; Και χίλια άλλα.
Από την άλλη, η ΝΕ.ΑΡ. παραείναι επιθετική για τα «παλιά». Να τι λέει το συνεδριακό κείμενο:
«Στο όνομα του “καμία θυσία για το ευρώ” δεν θα μπορούσε να θυσιαστεί ο ελληνικός λαός για λόγους ιδεολογικής καθαρότητας και αλαζονικού δογματισμού. Για την Αριστερά η πολιτική λαμβάνει χώρα στο πεδίο του πραγματικού και όχι στο πεδίο του φαντασιακού και του βολονταρισμού».
Αρα, «εμείς», όσοι αποχώρησαν τότε, ήμασταν έτοιμοι να θυσιάσουμε τον ελληνικό λαό για λόγους ιδεολογικής καθαρότητας και αλαζονικού δογματισμού.
Δεν σας μοιάζει αυτό με κάτι που λένε κάποιοι από «εμάς» για «προδοσία»; Οταν από αλαζονεία (;), αναμεμειγμένη ίσως και με βλακεία, μπορούσαμε να θυσιάσουμε τον λαό, δεν είμαστε χειρότεροι και από προδότες;
Σε ό,τι με αφορά -και πολλούς ακόμη αλαζόνες δογματικούς- η κριτική στην επιλογή του 3ου μνημονίου αφορούσε την τεράστια ζημιά που έκανε στο ελληνικό και διεθνές κίνημα, την τεράστια ζημιά στον «ελληνικό λαό» και την απολύτως αντιδημοκρατική -πραξικοπηματική μεθόδευση, που έκανε η τότε «προεδρική φρουρά» με πλήρη και προσβλητική αγνόηση της θεσμικής συλλογικότητας του κόμματος.
Θα επανέλθω.
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/453516_gia-tin-enotita-tis-aristeras
Σχόλια (0)