Καζανίσματα…

Xρόνια πολλά είχα να βρεθώ σε καζανίσματα στην Κρήτη. Οποιος έχει παρευρεθεί γνωρίζει. Ο κόσμος εξακολουθεί να συμμετέχει και να γλεντάει. Συνήθως λαβαίνει χώρα η γιορτή, διότι μόνο περί γιορτής πρόκειται, αποβραδίς και κρατάει έως τις πρώτες πρωινές ώρες. Δοκιμάζονται εκεί οι αντοχές του καθενός στην αγρύπνια και στο πίειν ασφαλώς.

Γιώργος Σταματόπουλος

Παρά το πένθος, αντέχουμε ακόμη. Ξυπνάνε εκεί και καταλαμβάνουν την ομήγυρη αρχέγονα, διονυσιακά, πώς, στοιχεία. Τα μάτια βέβαια αστράφτουν, τα μέλη παραλύουν, αλλά δυναμικά, η επαφή χορεύει γύρω γύρω -και μέσα- στους συμπότες, στους συντρόφους, στους φίλους και φίλους των φίλων και γειτόνους και γνωστούς αλλά και περαστικούς. Οι μουσικοί, γνήσιοι ρεμπέτες, ακούραστοι· απορεί κανείς με τις αντοχές τους, βλέπεις όμως τη χαρά στα πρόσωπά τους και στα σώματά τους και μπαίνεις μέσα τους, όπως ακριβώς η μουσική τους εισχωρεί μέσα σου και πυρπολεί τη συγκίνηση.

Χαίρεσαι τη διακριτικότητα των ανθρώπων που σε προσκαλούν, μακριά από επιδειξιμανίες και τοπικούς τάχα ηρωισμούς και αστείες υπερηφάνειες, γελαστοί όμως, προσηνείς, με έκδηλη την αγωνία τους να σε φροντίσουν, να σε κάνουν να νιώσεις καλά και να ξεχάσεις έστω για λίγο τον πόνο, που ο καθείς μπορεί να κουβαλάει εσαεί. Αφθονα ποτά και φαγητά. Ο κόσμος δεν το βάζει κάτω. Στερείται ίσως άλλα, αλλά προσφέρει αφειδώλευτα το περίσσευμά του για την επίτευξη της συμμετοχής, μάλλον μόνο για τη συμμετοχή· η συμμετοχή δεν είναι «κατόρθωμα», είναι αρχή και αξία. Φανερώνεται εδώ ολοζώντανα η τραγική φύση του ανθρώπου, που αγωνιά να ξεπεράσει το πεπερασμένο της και να υμνήσει τον χορό, το ποτό, τη μουσική, τη συνύπαρξη, την αγάπη.

Συναισθήματα ξεχασμένα ή παραμελημένα αναδύονται από τους μυχούς και οπωσδήποτε το τοπίο μεταμορφώνεται και απλώνεται στα όρη της Κρήτης και στα κύματα του Αιγαίου. Eίναι οι στιγμές ξεχωριστές που συντροφεύουν τη γιορτή ειδικά όταν δεν εκλείπει το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός εκ μέρους μερικών φίλων -φίλων πολύτιμων. Κοπιάζουν άνθρωποι για την οργάνωση -πώς αλλιώς;- αυτής της γιορτής. Ο Σπύρος και η Ρένα, που μας φιλοξενούν στο μικρό αλλά πανέμορφο σπίτι τους στους Κουνάβους Ηρακλείου, ένα μικρό χωριό δίπλα στις γνωστές Αρχάνες, λιτοί και ανοιχτόκαρδοι και δοτικοί, μας επιφυλάσσουν μία έκπληξη. Φιλοξενούν επίσης φίλο, που ενώ μένει μόλις τρία χιλιόμετρα μακριά μας στην Αθήνα και είχαμε να ιδωθούμε σχεδόν τρία χρόνια, εδεήσαμε να τον βρούμε στην Κρήτη! Σε καζανίσματα! Είναι ένας απρόσιτος τύπος, αλλά απροσδόκητος και είρων -δεν σε αφήνει σε χλωρό κλαρί με τους φαρμακερούς υπαινιγμούς του και τις σκανταλιές του· άμα σε βρει μπόσικο σε κάτι, σε πατάει κάτω, με κυνισμό [έτσι φαίνεται αλλά τα ελατήριά του έχουν πηγή μια βαθιά αγάπη, σε ό,τι αφορά τους καλούς του φίλους]. Τι να του κάνουμε. Τον υφιστάμεθα. Τον σκανταλιάρη…

Καζανίσματα. Στιγμές ανάτασης αλλά και αντίστασης στον προωθούμενο εκφασισμό των κοινωνιών. Ζεστή, αχνιστή ρακή. Νέκταρ. Λίγο είναι ένα ευχαριστώ στους οικοδεσπότες μας. Ας τυπωθεί εντούτοις..

https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/453643_kazanismata