Είμαι άθεος.
Γνωρίζω ή κάνω υπομονή έως ότου κατανοηθούν από την Επιστήμη ορισμένα φυσικά φαινόμενα, αλλά δεν κατασκευάζω μύθους, ώστε εδώ και τώρα, να βρω εξήγηση για το μυστήριο.
Αντιμετωπίζω την καθημερινότητα και το μέλλον, στηριζόμενος στις θετικές επιστήμες, στον χειρισμό των κοινωνικών αντιθέσεων και στο όνειρο για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και με ισότιμη αξιοποίηση των ανθρωπίνων επιτευγμάτων.
Επιζώ, εμπιστευόμενος την Ιατρική Επιστήμη.
Κώστας Κάππας
Παρηγοριέμαι για ότι μου συμβεί, δυσάρεστο, λυπηρό ή τραγικό, στηριζόμενος στην φιλία και στην συντροφικότητα των ανθρώπων μου.
Νοιώθω πλήρης και καλυμμένος απέναντι στις σωματικές, ψυχολογικές και κοινωνικές προκλήσεις. Πως τα κατάφερα; οικογένεια; βρήκα χρόνο και κουράγιο να σκεφθώ γιατί το μεροκάματο δεν ήταν εξοντωτικό; διάβασα πολύ; ενσυναίσθηση; σπούδασα το κατάλληλο αντικείμενο; επέλεξα το πιο ορθό κοινωνικό–ταξικό μετερίζι; συνέκρινα; ταξίδεψα και επιβεβαίωσα; όλα μαζί;
Δεν είχαν όλοι τις δικές μου ευκαιρίες. Για πολλούς η γνώση ήταν απαγορευμένη ή διαστρεβλωμένη. Η υγεία πανάκριβο αγαθό. Η πείνα ή/και η απειλή της ανεργίας, μόνιμος σύντροφος να τους μπλοκάρει το μυαλό. Οι φίλοι στην ίδια ή χειρότερη κατάσταση.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει την ιδέα να αντιστρέψουν χειροπιαστά την κατάστασή τους. Την αποδέχονται, είτε με απαισιοδοξία, είτε μπολιασμένοι με το Σύνδρομο της Στοκχόλμης για το Σύστημα.
Μόνο ένας μάγος, ένας ουρανοκατέβατος σωτήρας, ένας “από μηχανής Θεός” θα μπορούσε “να τους εξηγήσει τα μυστήρια, να παρέμβει θετικά στην καθημερινότητά τους, να τους θεραπεύσει σωματικά και να τους παρηγορήσει για τα δεινά της ζωής τους”.
.Δεν έχουν άδικο! Σκεπτόμενος σαν θετικός επιστήμων, με γνώμονα την Αρχή “Η λύση ενός προβλήματος εξαρτάται αποκλειστικά από τα αρχικά δεδομένα και όχι από το ότι θα θέλαμε να είχαμε ως αρχικά δεδομένα”, καταλαβαίνω απόλυτα το αδιέξοδο αυτών των ανθρώπων και αρνούμαι να τους στερήσω την ελπίδα, έστω και εάν η ικανότητα της θρησκείας να παρηγορεί δεν της προσδίδει αλήθεια… Ας θυμηθούμε ότι ο αμερικανός φιλόσοφος Daniel Dennett, στο ‘Breaking the Spell: Religion as a Natural Phenomenon’ (‘Σπάζοντας το Ξόρκι: Η Θρησκεία ως Φυσικό Φαινόμενο’, κάνει μια διάκριση μεταξύ της πίστης στον Θεό και της πίστης στην πίστη· την πίστη ότι αξίζει να πιστεύουμε, έστω κι αν η ίδια η πίστη στερείται αντικειμένου.
Παρ’ ότι άθεος δεν δίστασα να δώσω κουράγιο σε υπέργηρο καρκινοπαθή τελικού σταδίου ότι “ο Θεός δεν θα τον εγκαταλείψει” και σε μάνα που έχασε το παιδί της, ότι “είναι ευτυχισμένο εκεί ψηλά κοντά στον Θεό”. Ήταν απείρως πιο θετικό από το “Δεν έχεις παρά μερικές εβδομάδες ζωής” και “Το παιδί σου υπάρχει μόνο στην σκέψη σου”.
Συχνά η αλήθεια είναι ασήμαντη σε σύγκριση με τα ανθρώπινα συναισθήματα!
Ας μην σκοτώνουμε την ελπίδα σε αυτόν που την έχει απόλυτη ανάγκη. Εάν την σκοτώσουμε, σκοτώνουμε εν ψυχρώ και τον ίδιο. Τολμώ να πω ότι ο χειρισμός του πόνου με το εργαλείο της θρησκείας (για όσους είναι δεκτικοί στο να καταφεύγουν σε αυτήν) είναι πολύ πιο υγιής από τον χειρισμό του πόνου με ναρκωτικά, αλκοόλ ή τρέλλα.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να ισορροπήσουμε και εμείς, ανάμεσα στις γνώσεις μας περί ανυπαρξίας του Θεού και της αντιμετώπισης του πόνου του Άλλου, είναι να τον προστατεύσουμε από το εμπόριο της θρησκείας από τους επιτήδειους “εκπροσώπους” του Θεού στην Γη. Δεν θα βρει παρηγοριά προσκυνώντας “θαυματουργές” ζώνες, σκουφάκια, κρανία και παπούτσια με το αζημίωτο. Ένα ιεραποστολικό (και όχι μόνο) χέρι και ένας ψίθυρος αγάπης είναι πολύ πιο θαυματουργά…
Σχόλια (0)