Αισιο(απαισιό)δοξα…

Αισιο(απαισιό)δοξα…

  • |

Είτε αισιόδοξος είναι κανείς είτε απαισιόδοξος, ο καιρός περνάει· έτσι κι αλλιώς αδιάφορος είναι ο καιρός για το πώς νιώθουμε όλοι εμείς, το ζώο άνθρωπος με άλλα λόγια, που ζει σε κοινωνίες, μικρές ή πλανητικές. Τελικά, ένα χωριό κατάντησε ο πλανήτης, μια πολιτεία αλλόφρονων και παράφρονων όντων, αμοραλιστών ή θρησκόληπτων, φοβισμένων ή συγχυσμένων, χαζοχαρούμενων ή μανιοκαταθλιπτικών [κωφών, τυφλών, ανάπηρων και λοιπών κατατάξεων]. Ο καιρός βέβαια [ο χρόνος], όπως σοφά είπε πριν από δυόμισι χιλιετίες ο σοφιστής Αντιφών, δεν έχει υπόσταση, μια ανθρώπινη επινόηση είναι, έλα όμως που καθορίζει τις ζωές όλων. Ολων; Οχι, δυστυχώς. Δεν είναι αποδεκτό το συναπάντημα του τυχαίου, του άλογου με τον θάνατο, δεν γίνεται κατανοητό το παραλήρημα του χάρου, όταν επιτίθεται αναίτια σε αθώες ψυχές.

Γιώργος Σταματόπουλος

Δεν χορεύουν πια οι άνθρωποι, εννοείται δεν πηδάνε έξω από τον εαυτό τους, δεν αφαιρείται αλλά ούτε και πολλαπλασιάζεται η αγωνία τους, δεν επιδιώκεται η πτητικότητα, αρκούνται στη χοϊκότητα· σημειωτέον: ο χορός, όπως είχε διαπιστώσει (;) θαυμάσια ο Πολ Βαλερί, «αποτελεί τη σύνθεση των αντιθετικών ιδιοτήτων του ανθρώπινου σώματος, της πτητικότητας και της βαρύτητας. Της αναγκαιότητας στην οποία υπακούει το σώμα και της ελευθερίας του να κινείται και να αυτοσχεδιάζει με την κίνηση». Εχει, μάλλον, δίκιο ο Γάλλος διανοητής. Ολοι υφιστάμεθα μεταξύ κίνησης και ακινησίας [μεταξύ αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας]. Τελικά το θέμα είναι η ύπαρξη λαού. Μπορούμε να φτιάξουμε λαό; Δεν μπορούμε, όπως έχει αποδειχτεί εδώ και χιλιάδες χρόνια, άρα χορεύουμε εν ακινήτω κινήσει. Ποιος πρωτάνθρωπος να το έλεγε…(Πρωτάνθρωπος: κλάμα, γέλιο, παιγνίδι, τρόμος αλλά και χορός, οργασμός. Ταυτόχρονα: η επιδίωξη διατροφής και στέγασης και ασφάλειας, όπερ και επικράτησε, καθόλου όμως δεν σημαίνει αυτό ότι όλα τα προηγούμενα χάθηκαν ή ξεχάστηκαν -μας συντροφεύουν καθημερινά αλλά εμείς αρκούμαστε στο να αγοράζουμε αγρούς…].

Ο Τραμπ και ο Ελον Μασκ θέλουν να αγοράσουν όλη σχεδόν τη γη. Εδώ αισιοδοξία και απαισιοδοξία υποκλίνονται στη ματαιοδοξία, στην αλαζονεία που απλόχερα, χωρίς την παραμικρή αντίδραση, τους προσέφερε το δημοκρατικό [μας] σύστημα. Η εγκληματικότητα και ο «αντρισμός», ο νεοφασισμός και ο ρατσισμός καλπάζουν, οι πόλεμοι καλά κρατούν ανά την υφήλιο, ο ελληνικός λαός σέρνεται, οργίζεται αλλά και καθεύδει μακαρίως, «τεχνολογίζεται» και σπαρταρά στην ηδονή της εξέλιξης, εκτελεί το δημοκρατικό του δικαίωμα να ψηφίζει [πιάσε λύκο και καβάλα], επιλέγει σφαγείς δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας αλλά δεν τον νοιάζει -η ύλη έχει επικρατήσει επί του πνεύματος εδώ και πολλές δεκαετίες [όποιος έχει ένσταση και πει χιλιετίες δεν θα έχει και τόσο άδικο…]. Δεν ντρέπεται η ανθρωπότητα γι’ αυτήν την εξέλιξη, για την αδιανόητη οικονομική ανισότητα, για τη συσσώρευση πλούτου σε ελάχιστους, ευφυείς ή βλάκες, δεν έχει σημασία, που καθορίζουν το [ζοφερό] μέλλον της. Πού κατέληξαν οι τόσες επαναστάσεις των λαών εναντίον της τυραννίας; Εδώ [εδώ!] κατέληξαν, έως τούδε τουλάχιστον [αυτό είναι αισιόδοξο;]. Αυτό το «εδώ» ικανοποιεί εντούτοις πολλούς από τον χώρο των επιχειρήσεων, των μέσων ενημέρωσης και των φερεφώνων τους, ήγουν των πολιτικών. Μην εκπλησσόμαστε, οι πολιτικοί είναι φερέφωνα των δημοσιογράφων και όχι το αντίθετο. Λοιπόν: αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι;

https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/459440_aisioapaisiodoxa

Εκτρωφείο Λαγων Καρφής Ευαγγελος

Σχόλια (0)

Το email σας δεν θα δημοσιευθεί.