Tόση φασαρία, τέτοιος θόρυβος για ένα διακοσμητικό, όπως έχει καταντήσει, πρόσωπο της πολιτικής, αυτό του Προέδρου της Δημοκρατίας, ταιριάζουν μόνο σε υπανάπτυκτα καθεστώτα, τα οποία υπηρετούν με ζέση και αυτοθυσία ανάλογου επιπέδου [υπανάπτυκτου εννοείται] δημοσιογράφοι με τους γνωστούς μαϊντανούς της πολιτικής, επιχειρηματικής, πολιτιστικής ζωής του τόπου.
Γιώργος Σταματόπουλος
Από όλα αυτά απουσιάζει εμφανώς η κοινωνία και τα προβλήματά της. Αναλύσεις επί αναλύσεων, μακρόσυρτες, βαρετές, κουραστικές και, τέλος, ενοχλητικές δώσαν και πήραν τους τελευταίους (!) μήνες. Η Ελλάδα δεν είχε άλλο πρόβλημα αυτό το διάστημα. Πού κατέληξαν οι περισπούδαστες τούτες αναλύσεις; Στο φιάσκο του Τασούλα, ενός φανατικού δεξιού, προέδρου έως πρότινος της Βουλής των Ελλήνων. Οποιο όμως και να ήταν το πρόσωπο, πάλι το πολιτικό σύστημα δεν θα απέφευγε το φιάσκο. Το γνωρίζει όμως καλά αυτό το φιάσκο το πολιτικό σύστημα διότι είναι «παιδί» του, γέννημά του και προστατευόμενό του, ένα περιτύλιγμα των αυθαιρεσιών του και της αυταρχικής, εξουσιαστικής δομής του. Μάλλον έχει δίκιο το ΚΚΕ να απέχει από όλο αυτό το ξεδιάντροπο πανηγύρι της πολιτικής τάχα ζωής τής -ας πούμε- χώρας.
Η χώρα αυτή λοιπόν έχει προσωπικότητες, διεθνούς μάλιστα κύρους, οι οποίες ευτυχώς αρνούνται να αποδεχτούν τη θέση αυτή όταν τους προτείνεται. Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα ταπεινώσει τον εαυτό του και τις αξίες του αναλαμβάνοντας μια θέση εκ των προτέρων καταδικασμένη να λέει ο κάτοχός της ναι στο πρωθυπουργικό κατεστημένο, χωρίς ίχνος αντίρρησης ή διαφωνίας, πλην των ματαιόδοξων και όσων φουσκώνουν από υπερηφάνεια όταν το Σύνταγμα τους αποκαλεί πρώτους [πρώτους, για δες!] πολίτες της Ελλάδας; Η κοινωνία δεν τους αποκαλεί έτσι βεβαίως, αλλά, είπαμε, η κοινωνία απουσιάζει παταγωδώς απ’ όσα συμβαίνουν και χαλκεύονται στην πολιτική ζωή.
Είναι γεγονός εντούτοις πως η απέχθεια και η οργή δηλητηριάζουν την πραγματικότητα και όσο κι αν η πηγή τους είναι δικαιολογημένη δεν παύουν να μολύνουν τη σκέψη, τον ορθό λόγο και την άδολη κριτική, καταντούν άρνηση και ίσως και μηδενισμός, κάτι που σημαίνει ότι αλλού πρέπει να στραφούν [η οργή και η απέχθεια] και όχι στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Εδώ που τα λέμε πώς θα έβγαζαν το ψωμί τους οι εκπομπάρχες και οι περί αυτούς [οι ίδιοι και οι ίδιοι]; Ελα, ντε. Ναι, αλλά κάποτε πρέπει (;) να σταματήσει η απάθεια και η συνεπακόλουθη αδράνεια, που στιγματίζουν τις κοινωνίες αλλά και το νόημα ίσως της ίδιας της ύπαρξης. Χάνει ο κόσμος σιγά σιγά κάθε αυτοπεποίθηση για τη ζωή, για την εργασία του, για τις παρέες του, για την οικογένειά του· καταφεύγει σε θρησκευτικά δόγματα ή σε φάρμακα, καταδικάζεται στην απομόνωση και την παράνοια, ο φόβος γίνεται η σκιά του και ο τρόμος κι ο πανικός ο ψυχισμός του. Τι να κάνει ο κόσμος, μόνος μέσα στην καταιγίδα του φιλελευθερισμού, αδυνατώντας να κάνει πράξη τις επιθυμίες του και να τυφλωθεί μπροστά σε όλα αυτά τα ιλουστρέ φέιγ βολάν της «αφθονίας» και της «λαμπρότητας». Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον μάρανε τον κόσμο [τις κοινωνίες…].
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/460195_proedrika#goog_rewarded
Σχόλια (0)