Στη θέση του υπουργείου Παιδείας βρίσκεται, λέει, ένας τεχνοκράτης εκσυγχρονιστής.
Ο «εκσυγχρονισμός» είναι όρος δυσώνυμος για τους απλούς ανθρώπους. Η βαλκανική εκδοχή του, υπό τον κ. Σημίτη, δεν άφησε καλά για τη χώρα. Σε σημαντικό βαθμό, μάλιστα, συνέργησε στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων της χρεοκοπίας. Οι ανοησίες περί της σωτήριας παρέμβασης του κ. Γιαννίτση στο ασφαλιστικό, που εμπόδισαν οι «συντεχνίες», δεν αντέχουν ούτε και στην πιο επιφανειακή κριτική. Θα το βεβαίωνε, πλέον, ακόμη και ο Πέτρος Κωστόπουλος.
Οι «εκσυγχρονιστές» υπήρξαν πραγματική λαίλαπα. Και παραμένουν τέτοιοι. Αποτελούν τον πυρήνα του σημερινού αγριανθρωπικού ακραίου Κέντρου και έχουν αναλάβει μεγάλο μέρος της βρόμικης δουλειάς του μητσοτακισμού.
Ο κ. Πιερρακάκης είναι μεταρρυθμιστής. Συνεχίζει, μέχρι κεραίας, το έργο της προηγούμενης μεταρρυθμίστριας, της κ. Κεραμέως. Βασική του συμβολή είναι η παραγωγή δεκάδων ηλεκτρονικών «βοηθημάτων». Εχουμε e-parents, e-class… και οσονούπω, ίσως, e-ballesvoley, e-sfuggaristres, e-lekanes κ.λπ.
Ο κ. Πιερρακάκης είναι τεχνοκράτης. Βέβαια, όλοι οι παιδαγωγοί ξέρουν ότι η εκπαίδευση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να ανατεθεί σε «τεχνοκράτες». Οι τεχνοκράτες, όμως, δεν το ξέρουν. Γι’ αυτό και είναι στρατευμένοι στο να μας «εκσυγχρονίσουν». Την προηγούμενη φορά, άλλωστε, όπως προείπα, μια χαρά πήγε το πράγμα. Με τη συμβολή του «εκσυγχρονισμού» όσο και της «επανίδρυσης του κράτους», οι μισθοί από 80% του μέσου όρου της Ε.Ε. βρίσκονται σήμερα στο 44%.
Η εκπαίδευση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να ανατεθεί σε ακροκεντρώους. Πέρα από όλα τα άλλα, γιατί είναι παροιμιώδης η παιδαγωγική τους αδιαφορία. Ενας δεξιός μπορεί και να ενδιαφέρεται για ζητήματα ηθικής και φιλοσοφικής εκπαίδευσης. Μπορεί να διαφωνείς ριζικά μαζί του, αλλά υπάρχει μια βάση έλλογης αντιπαράθεσης.
Ο «τεχνοκράτης» ακροκεντρώος ενδιαφέρεται μόνο για «μετρήσιμα» αποτελέσματα. Που μπορεί να είναι οι βαθμοί των μαθητών σε ανταγωνιστική σύγκριση με άλλα σχολεία – χωρίς να δίνουν καμιά σημασία στο κοινωνικό και εκπαιδευτικό υπόβαθρο των περιοχών ή των οικογενειών. Ακόμη καλύτερο «μετρήσιμο» στοιχείο, φυσικά, είναι το μέγεθος των «χορηγιών», που θα εξασφαλίζει ο μάνατζερ-διευθυντής. Γι’ αυτό και οι «τεχνοκράτες» αποδίδουν τόση σημασία στην «αξιολόγηση».
Ενα μάτσο «επόπτες» και «σύμβουλοι» «αξιολογούν», σήμερα, τους εκπαιδευτικούς. Οι περισσότεροι από αυτούς είμαι σε θέση να ξέρω πως δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για ζητήματα παιδαγωγικής, εκπαιδευτικής ψυχολογίας, ιστορίας της εκπαίδευσης, φιλοσοφίας της παιδείας, εκπαιδευτικής κοινωνιολογίας και κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης. Δεν έχουν εκπαιδευτεί ποτέ σε αυτά τα καθοριστικά για την παιδεία αντικείμενα. Τότε τι στον διάολο «αξιολογούν»; Ως επί το πλείστον, τον κακό τους τον φλάρο. Λειτουργούν όχι ως εκπαιδευτικοί οι ίδιοι, αλλά ως τεχνικοί της εξουσίας. Στόχος είναι ο έλεγχος και η πειθάρχηση.
Ο κ. Πιερρακάκης είναι, βέβαια, ακόμη πιο άσχετος από τους «επόπτες» και τους «συμβούλους» σε όλα όσα είναι ουσιώδη για την εκπαίδευση. Νομίζω, δε, πως αυτή του η ασχετοσύνη είναι το βασικότερο προσόν του, για «να κάνει τη δουλειά». Η γνώση σε υποψιάζει, έστω λίγο. Η άγνοια σε «εκτοξεύει» – και γαία πυρί μιχθήτω.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος παίζει τα «οικονομικά» στα δάχτυλα, αρκεί να μην περιλαμβάνουν πρωτοβάθμιες εξισώσεις ή δύσκολες διαιρέσεις. Για να ξαναγυρίσω στα εκπαιδευτικά, είχα βρεθεί, εκεί κοντά στο 2015, σε εκπομπή του «Σκάι», μαζί με τον Θάνο Πλεύρη. Μου εξηγούσε πως είχε γνώσεις για την εκπαιδευτική πολιτική, αφού κι αυτός έδωσε πανελλαδικές! Δεν αστειεύομαι.
Οι δεξιοί και ακροκεντρώοι «μεταρρυθμιστές», συχνά, στις εγκυκλίους τους, αναφέρονται στους στόχους της «διαθεματικότητας», της «ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας» και άλλων παιδαγωγικών προτάσεων, οι οποίες προέρχονται από την αριστερή-προοδευτική παιδαγωγική. Πρόκειται για ξεκάρφωμα στεγνό. Ανταγωνισμός και συνεργατική μάθηση είναι αντίφαση εν τοις όροις. Απλή βλακεία. Αλλά τι να κάνουν και αυτοί. Η μόνη παιδαγωγική, που έρχεται από την παράδοσή τους, είναι αυτή του κομμουνιστοφάγου επιθεωρητή των δεκαετιών μέχρι το ’80.
Κάνω μια παρέκβαση. Δείτε τι έγραφε ο Τάσος Λιγνάδης, γνωστός δημόσιος διανοούμενος και μπαμπάς του Δημήτρη Λιγνάδη, εν έτει 1989:
«Οπωσδήποτε, τεράστια, κυρίως ως προς τα υποδείγματα [είναι η καταστροφή που επέρχεται με την κατάργηση των αρχαίων κειμένων από το Γυμνάσιο]. Δηλαδή, σε κάποιον θα πρέπει να μοιάσουμε. Ειδεμή τα παιδιά θα μοιάσουν με αυτούς της εταιρείας “δολοφόνων”. Τι να σου κάνουν τα παιδιά; Με ποιους να μοιάσουν;».
Βέβαια, αυτό δεν πήγε πολύ καλά. Θα ήταν δύσκολο, σήμερα, να προτείνει στα παιδιά να μοιάσουν στον αρχαιογνώστη γιο του!
Τότε ήταν ο ηθικός πανικός.
Σήμερα είναι ο «μετρητικός» πανικός. Αυτός που καταργεί ολοκληρωτικά την παιδαγωγική ελευθερία, για δασκάλους και μαθητές, και έτσι καταργεί και την παιδαγωγική πράξη. Πράγμα που εξηγεί την πλήρη εξαφάνιση των κοινωνικών και πολιτικών μαθημάτων από το Λύκειο.
Ο κ. Πιερρακάκης θεωρεί πως με τα διάφορα ηλεκτρονικά τζιτζιμπλίκια του «εκσυγχρονίζει» την εκπαίδευση. Θα μπορούσε κάποιος να πει «τόσα ξέρει τόσα κάνει». Θα ήταν απλό, αν δεν έβλαπτε σοβαρά την ελληνική κοινωνία.
Σχόλια (0)