Για μερικούς η κοινωνία έχει πάρει τον κατήφορο και τίποτε δεν φαίνεται ικανό να εμποδίσει το κατρακύλισμα. Αυτό αποδίδεται βεβαίως στη διάλυση των δομών της Πολιτείας [μας], αυτής της φθίνουσας νοηματικής συνιστώσας της συνύπαρξης και της διαιώνισης των ανισοτήτων σε ό,τι αφορά τις τάξεις και τους ανθρώπους αυτών των τάξεων ασφαλώς, που βολοδέρνουν ανάμεσα στην αδράνεια και την υποταγή, στην αδιαφορία και τη σκλαβιά, στην αδαημοσύνη και τον ξερολισμό -δηλαδή: πιάσε λύκο και καβάλα. Εχει σημασία ότι αυτοί που υποτίθεται εκπροσωπούν πολιτικά και πολιτισμικά την κοινωνία δεν έχουν καταφέρει και την καλύτερη εκπροσώπηση είτε λόγω έλλειψης ικανοτήτων είτε λόγω βραδείας καύσης του υλικού που λέγεται πολιτική και πολιτισμός.
Γιώργος Σταματόπουλος
Συγκρινόμενοι οι σημερινοί τούτοι εκπρόσωποι με εκπροσώπους άλλων εποχών φαίνονται ολίγιστοι, ανεπαρκείς, χαμένοι μέσα στις προκλήσεις της ταχύτητας και της τεχνολογίας [στην ταχύτητα της τεχνολογίας ή στην τεχνολογία της ταχύτητας]. Πώς να κατανοήσουν οι εκπρόσωποι τα δεδομένα της εξέλιξης, πώς να φιλτράρουν στο μυαλουδάκι τους τι τρέχει [τι ακριβώς συμβαίνει] στην παγκόσμια κοινότητα, όταν είναι ασφαλώς εγκλωβισμένοι στη διατήρηση και μόνο της εξουσίας που εμείς τους έχουμε απλόχερα προσφέρει. Δεν είναι… οι άνθρωποι και ας κατανοούν λίγα από εκείνα που όφειλαν να ξέρουν,
Οι σημερινοί υπουργοί, βουλευτές, βολεμένοι και παρατρεχάμενοι, αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ανενδοίαστα εκστομίζουν ότι δεν οφείλουν να ξέρουν τα πάντα, αρκούνται οι δόλιοι δειλοί να εμπιστεύονται (!) όσα τους πληροφορούν αναξιόπιστοι μάρτυρες. Αμετανόητοι και σχεδόν αναίσθητοι εμφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα αλλά και μέσα στη Βουλή και αναμασούν ψεύτικες δικαιολογίες για όσα εγκληματικά έχουν διαπράξει στο θέμα των Τεμπών· τρόμο προκαλεί η αναισχυντία τους απέναντι στους συγγενείς των δολοφονημένων. Τι να πεις; Μπροστά στις καρέκλες τι είναι δυο τρία [τερατώδη] ψέματα; Και ας ολοφύρονται για τον πόνο τάχα των συγγενών των αθώων θυμάτων. Σαν ολολύζοντες ψιττακοί ακούγονται εκτοξεύοντας ανόητους, ψεύτικους βερμπαλισμούς και πομφόλυγες, που απλώς δείχνουν την αβελτηρία τους και τον κυβισμό τους [τον κυνισμό είχα ξεκινήσει να γράφω…]. Και η κοινωνία τα καταπίνει όλα ετούτα χωρίς να βαρυγκομεί, χωρίς να δυσανασχετεί…-αλλά ίσως δεν έχει έλθει η ώρα της ακόμη· για να δούμε, ας μην απελπιζόμαστε, ας μη χάνουμε την αισιοδοξία μας, όπως προτείνουν οι πιο θαρραλέοι [οι πιο αφελείς].
Το θέμα φαίνεται να είναι η κοινωνία, δεδομένης της υπάρχουσας Πολιτείας, αν μπορεί δηλαδή να βρει δυο τρία στέρεα βήματα για να μπορέσει να ανακόψει την κατρακύλα της και να αποβάλει τη ραθυμία της την επίκτητη, και όχι αυτήν που προϋπάρχει, είτε το θέλουμε είτε όχι. Αν περιμέναμε κάτι θετικό από τους πολιτικούς και πολιτισμικούς εκπροσωπίσκους απλώς θα ματαιοπονούσαμε και θα ήμασταν κι εμείς [η κοινωνία] για τα πανηγύρια. Πάνε οι συνεργατισμοί, η αλληλεγγύη, οι συνεταιρισμοί, πάνε οι οικολόγοι και οι αντιωφελιμιστές, πάνε όλα -όλα στον βωμό της βαρεμάρας· τι να σημαίνει η τελευταία λέξη; Απόρροια των εκπροσωπίσκων να είναι; Μήπως το αίτιό της; Να ’χαμε να λέγαμε, δυστυχώς.
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/463312_ekprosopiskoi
Σχόλια (0)