Οι συνταξιούχοι της Αργεντινης στους δρόμους του αγώνα μαζί με τα εγγόνια τους, με τους συλλόγους οπαδών 22 ομάδων ποδοσφαίρου της Α’ Β’ και Γ’ κατηγορίας .
του Κώστα Ησυχου *
Βλέπεις μόνο αυτό που κοιτάς και κοιτάς μόνο αυτό που είσαι έτοιμος να δεις. Αυτό μας διδάσκει ότι η πραγματικότητα, που μερικές φορές μας φαίνεται ως μια αδιαμφισβήτητη και απόλυτη αξία, δεν είναι παρά ένα υποκειμενικό προϊόν που εξαρτάται από τις περιστάσεις και τις κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες.
Τι «είδαν» λοιπόν χιλιάδες ποδοσφαιρόφιλοι στην Αργεντινή που δεν το έβλεπε η υπόλοιπη χώρα; Γιατί όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο ή οποιοδήποτε άλλο άθλημα να μην αγαπούν και τις γιαγιάδες και παππούδες τους;
Κάτι βάναυσο, που εντείνεται: η ατιμία, η ανημποριά, η κατάχρηση, η καταστολή, η ψεύτικη, συντριπτική δήθεν ελευθερία που αγνοεί την ευθραυστότητα των άλλων και την περιφρόνηση για όσους έχουν χλωροφορμωθεί ή αναισθητοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που εγκαταλείπουν την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και των δικαιωμάτων των άλλων.
Χειρονομίες καταφυγίου με σάρκα, μυς, πρόσωπο. Οι συνταξιούχοι που εκδιώκονται από το σύστημα δεν χρειάζεται να αγαπούν περισσότερο τον εαυτό τους, αλλά μάλλον χρειάζονται η κοινωνία να τους αγκαλιάσει με την πιο στοιχειώδη αγωνιστική αλληλεγγύη, με την πιο βασική συνοχή, αντιστεκόμενοι στην πολλαπλή κακοποίηση ως μόνιμη πρόσκληση για εξανθρωπισμό. Έτσι, οπαδοί και «απόμαχοι της δουλειάς» αγωνίζονται μαζί για να αποχαιρετήσουν τον φόβο και το μίσος μια άγριας υπέρ νεοφιλελεύθερης Ακροδεξιάς και φασίζουσας κυβέρνησης στην «ποδόσφαιρομάνα» Αργεντινή !
Το να κρυφοκοιτάξεις την πραγματικότητα δεν είναι το ίδιο με το να την κλωτσήσεις. Και το κλώτσησαν. Η καταστολή που βίωσαν στις 12.3.25 ήταν βάναυση. Δεκάδες στα νοσοκομεία, ορισμένοι βαριά. Αρκετοί υπέργηροι, ένας ιερέας που συνέλλαβαν γιατί ανήκει στην ομάδα «ιερείς που πολεμούν την φτώχεια». Μια 87 χρονη συνταξιούχος με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Αντιμετώπισαν ξυλοδαρμούς, δακρυγόνα και την ανεξέλεγκτη, ψυχωτική εμμονή της κυβέρνησης Μιλει με την άγρια καταστολή.
Φάνηκαν μπλουζάκια και σημαίες πολλών ομάδων. Το «ταξικό-πολιτικό» ποδόσφαιρο ήταν παρόν με σάρκα και οστά, συνοδεύοντας την οργή που αναδύεται όπου κυριαρχεί η απογοήτευση και όσο ζούμε και εμείς εδώ στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, ή σε οποιαδήποτε χώρα σε μια χώρα όπου η τρίτη ηλικία βρίσκεται στην ακραία φτώχεια, η οργή θα είναι πάντα παρούσα. Το θέμα είναι τι αντίδραση θα φέρει. Πότε, πώς, και πού…. Το έγκλημα των Τεμπων έφερε κάτι παρόμοιο, θα δούμε πως θα εξελιχθεί. Πρόκειται για ιστορικό στοίχημα.
Θα μπορούσαν να ήταν οι δικοί μας άνθρωποι. Υποστηρικτές των ποδοσφαιρικών συλλόγων φορώντας της φανέλες των αγαπημένων τους ομάδων, πλάι, πλάι, όχι παίζοντας ξύλο μεταξύ τους, αλλά υποστιρζντας το δίκαιο βρέθηκαν κατά δεκάδες χιλιάδες μαζί , οι πολύχρωμες φανέλες από Los Andes, Nueva Chicago, Tigre, River Plate, Boca Juniors, Argentinos Juniors, Gimnasia y Esgrima La Plata, Atlanta, Ferro, Lanús, Almirante Brown, All Boys, Independiente, Racing, Tristán Suárez, Estudiantes, μεταξύ άλλων.
Το υπερφιλελεύθερο εγχείρημα έχει τη δική του ιδέα για την κοινωνική «γενοκτονία»: να καταστρέψει κάθε ιδέα της όποιας αλληλεγγύης, δηλαδή της κοινότητας, της μνήμης, της κοινωνικής σύνδεσης και κάθε κληρονομιάς που μας επιτρέπει να είμαστε κάτι περισσότερο από απομονωμένα άτομα βυθισμένα στον μικρόκοσμό τους. Ουσιαστικό είναι το αντίδοτο Νεοφιλελευθερισμού, που πιστεύει στην θεοποίηση του άτομου και όχι στην κοινωνία και αξίες της. Μερικές φορές οι αγωνίες δεν καθορίζουν μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τις ιστορικές εποχές.
Αλλά όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει όταν οι αγανακτισμένοι, οι εξατομικευμένοι, αυτοί που εκδιώκονται από κάθε κοινό συμφέρον εγκαταλείπουν ξαφνικά τη φαινομενική αδιαφορία τους. Το ζήσαμε εδώ στην Ελλάδα στις πλατείες εναντίων των μνημονίων, το ζούμε αυτές τις μέρες για το έγκλημα των Τεμπων.
Υπάρχουν εκλογικές νίκες που συντρίβουν ολόκληρες χώρες. Χρειάζονται λίγες μέρες για να καταλάβεις τον κανόνα του Μιλέι, αλλά μια ζωή για να συνέλθεις από το σοκ. Το δόγμα του σοκ που τώρα η παγκόσμια Ακροδεξιά φαίνεται να καλπάζει. Ένας Πρόεδρος που πρόκειται να αφήσει «όμορφα ερείπια», «ομορφαίνοντας» τον κόσμο με μια χούφτα μπάζα. Τα μπάζα που και εδώ στην χώρα μας σκέπασαν την αλήθεια πάνω στα δικά μας παιδιά.
Ένας συγγενής μου στο Μπουενος Άιρες βρέθηκε στο δρόμο με τους συνταξιούχους και μου περιέγραψε στην συνομιλία μας ότι ένας παππούς του είπε ότι στην Ελλάδα βγήκαν στον δρόμο γιατί θέλουν «οξυγόνο» . Το ίδιο κάνουν τώρα στην Αργεντινή .
Πρέπει να ξανα οικοδομήσουμε ένα «προστατευτικό» αλληλέγγυο «τείχος », εμείς και όχι εγώ. Που δεν θα είναι το άθροισμα ενός «εγώ» συν ενός άλλου «εγώ», αλλά μάλλον η συνέπεια της μετατροπής αυτών των δύο μοναδικών ταυτοτήτων σε μια άλλη πληθυντική. Με έννοια και πράξη, αυτή που αντιβαίνει τους κανόνες των απλών μαθηματικών αλλά βρίσκεται στις καρδιές και στις ψυχές των ανθρώπων που γράφουν ιστορία όλοι μαζί. Αγωνιστική , ελπιδοφόρα με αξιοπρέπεια και όραμα. Αλλιώς έχουμε φάει το γκολ από τα αποδυτήρια. Το έχουν καταλάβει συνταξιούχοι, συνδικάτα, φοιτητές και ποδοσφαιρόφιλοι στην Αργεντινή, τελικά πόσο μακριά είναι χώρες και λαοί που σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές φέρνουν τούμπα εκείνους που χάνουν την γη κάτω από τα πόδια τους ;
«…..Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος
Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο»….
Μπορούμε να ξανά τραγουδήσουμε.
Ο Κώστας Ησυχος είναι ομογενής από την Αργεντινή 3 η γενιάς. Είναι μέλος της Π.Γ. της Λαϊκής Ενότητας – Ανυπότακτης Αριστεράς . Διετέλεσε βουλευτής και αναπλ,υπουργός Εθνικής» Άμυνας στην πρώτη κυβέρνηση Συριζα , παραιτήθηκε από όλα δρα αξιώματά του μαζί με δεκάδες βουλευτές και υπουργούς κατά την υπογραφή του 3 του μνημονίου το 2015.
https://thepressproject.gr/ta-pio-omorfa-gkol-bainoun-sto-90/
Σχόλια (0)