Πολιτικοί: ευθύνονται για τα πάντα αλλά δεν είναι υπεύθυνοι για τίποτα. Κοινωνία: δεν ευθύνεται για τίποτα αλλά είναι υπεύθυνη για όλα [κυρίως για τη δομή της]. Ξεφτίζει σε κωμωδία η συνύπαρξη και επικυρώνει τον θρίαμβο του γελοίου. Τι να σου κάνει και η αντιπολίτευση. Σέρνεται στην άγνοιά της και στην ατολμία της προσφέροντας απλόχερα τη νομή της εξουσίας στη σύμπηξη όλων σχεδόν των συντηρητικών δυνάμεων. Δεν ζητάει αγάπη από την εξουσία η κοινωνία, μόνο δικαιοσύνη και ευγένεια, ίσως και κατανόηση έτσι άμοιρη που είναι αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού – ίσως πάλι και αυτό να είναι η ευθύνη της· να μην τη βγάζουμε λάδι την κοινωνία, που ακρωτηριάζεται στα αιχμηρά δόντια της αφασίας της και της αδράνειάς της.
Γιώργος Σταματόπουλος
Κι ενώ η ποίηση είναι παντού δεν τη βλέπουμε πουθενά, δεν την αγροικάμε, δεν τη θωπεύουμε [δεν την αγγίζουμε καν], δεν την ακούμε, δεν την οσφριζόμαστε και δεν τη μιλάμε την κακομοίρα – τέτοιο το φελέκι της.
Δεν υπάρχει μανία και ενθουσιασμός, στραγγαλίστηκε ο Διόνυσος από τους νέους ποιητές· πώς να κολυμπήσει κανείς στο μύχιο; Πώς να ανασύρει από το σώμα της γλώσσας τις πολύτιμες, σπάνιες αλλά και καθημερινές, λέξεις της; Γνωρίζουμε (;) ότι η ποίηση λέξεις χρειάζεται και όχι ιδέες, λέξεις όμως βουτηγμένες στο αίμα και στον ιδρώτα του καθημερινού βίου, στη βιοπάλη αλλά και στη ραθυμία, στη χαρά αλλά και στην έκσταση, στον φόβο των πολλών απέναντι στην ελευθερία. Τι να την κάνεις την ελευθερία όταν δεν σκαμπάζεις πώς να τη (δια)χειριστείς; Τι να την κάνεις την ποίηση όταν δεν ζεις ποιητικά; Φρονούσε στην Ποιητική του ο Αριστοτέλης για τους ποιητές ότι καλύτεροι είναι οι παθόντες: «Με δεδομένη την ίδια φύση πειστικότατοι είναι όσοι βιώνουν και οι ίδιοι τα πάθη που περιγράφουν· την τρικυμία της ψυχής την εκφράζει με τον πιο πειστικό τρόπο αυτός που έχει τρικυμισμένη τη δική του ψυχή, όπως και την οργή ο οργισμένος». Ποια ψυχή; Μόνο ο νους [μας] είναι τρικυμισμένος σήμερα έτσι που είναι δαρμένος από εξουσίες και υποτελείς αυτών των εξουσιών, που δεν είναι και λίγοι – μάλλον οι πολλοί είμαστε ανεμοκυματοδαρμένοι, μην μπορώντας να καταλάβουμε πού πατάμε και πού μας πηγαίνουν. Απουσιάζουν και η τρικυμία και η οργή παρότι μας έχουν καταλάβει κυριολεκτικά.
Ο πυρετός της ποίησης.
Να καταργηθεί ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας της Ποίησης και να αναζητηθεί στην κάθε μέρα της ζωής; Πώς, όμως, να βρίσκει κανείς κάθε μέρα το ανίδωτο και το ανείπωτο, πώς να ακούσει την κραυγή του ορμέμφυτου, πώς να σχηματίσει στο πρόσωπο και στο σώμα του το γέλιο και τον χορό; Πώς να ακούσει τη μουσική της γης και του σύμπαντος; Δεν είναι αυτό ορισμός της ποίησης, εξάλλου δεν είναι εύκολο να πει κανείς -εκτός από τους ίδιους τους ποιητές- τι είναι ποίηση. Εντούτοις ήταν πάντοτε ποιητική χώρα η Ελλάδα παρότι οι πλείστοι αγνοούμε τι σημαίνει να ζούμε ποιητικά. Ευθύνονται οι πολιτικοί για τούτη μας την άγνοια; Ε, είπαμε ότι φταίνε για όλα αλλά δεν είναι υπεύθυνοι για τίποτα. Αινίγματα…
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/466915_i-poiisi-simera
Σχόλια (0)