«Ελα», μου λέει ο Βαγγέλης στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, «τι κάνεις; Πού βρίσκεσαι;». Καλά, καλούτσικα. Κι εσύ; «Ε, εδώ, στον Αγιο Νικόλαο, στην Αχαρνών» μου λέει. Α, κι εγώ σε άγιο είμαι, στον Αγιο Μάρκο της Βενετίας, απαντώ -κι επικρατεί μικρή σιωπή. Τη σπάω. Καλά, και συ σε άγιο κι εγώ σε άγιο, στις πλατείες τους είμαστε και είναι αυτός ένας λόγος να τους αγαπάμε. Συμφωνείς; Ασμένως συμφωνεί ο φίλος Βαγγέλης. Είχα να τον δω από τότε που μεσουρανούσε ο ίδιος με την ένδοξη κομπανία του (Τα παιδιά από την Πάτρα) στη δεκαετία του ’80 και εντεύθεν με τις βαθιές λαϊκές επιτυχίες τους. Παίρνει αμέσως τα πάνω του. «Εσύ είσαι στον βούρκο του τουρισμού κι εγώ στον βούρκο της αποχαύνωσης. Ισορροπούμε λοιπόν και δεν θέλω βεβαίως να χαλάσω το ταξιδάκι σου». Δεν πειράζει, λέω, εγώ «πίνω μπίρες, πίνω μπίρες»…
Γιώργος Σταματόπουλος
Γελάμε, κάτι σπάνιο στις μέρες μας, που δεν οφείλεται μόνο στον πόνο του καθενός αλλά στην ασχήμια της πραγματικότητας -τόσο έχουμε συνηθίσει στην επικράτησή της, στην επικράτειά της πλέον. Είναι κρίμα αυτό γιατί έστω και μία ημέρα να περάσει χωρίς να γελάσει ο άνθρωπος είναι ευτελισμός της ζωής -και δεν γίνεται λόγος για την απώλεια του χορού, για την περιφρόνησή του καλύτερα. Η έλλειψη γέλιου και χορού [επίσης: παιγνιδιού, έρωτα, ποίησης, κριτικής και αμφισβήτησης] οδηγεί ντουγρού στην αδυναμία έκφρασης της ομορφιάς, ειδικά σήμερα που η Αριστερά έχει στραφεί στον αισιόδοξο προοδευτισμό, που δεν είναι παρά ο δρόμος προς την ουτοπία. Ο κόσμος καίγεται, η Αριστερά καλλωπίζεται· μόνο λεκτικά και σφυρίζοντας κλέφτικα συνάμα, ό,τι βολεύει την ανεπάρκειά της και τη λήθη της, δυστυχώς. Τι τραβάνε λαοί και ιδέες…
Αλλά, πού, διάβολε, κατοικεί η ομορφιά; Και τι εννοούσε ο Ντοστογιέφσκι όταν φώναζε ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο; Ας απαντήσουν οι φωστήρες της ελληνικής νεοαριστεράς, αυτής της καρικατούρας, πλέον, των τάξεων και της τεχνολογίας. Μάλλον δεν τους επιτρέπει ο αμφιβληστροειδής τής αυταρέσκειάς τους να αντικρίσουν την ωμή, αρκούντως τραγική, αντιδημοκρατική εν όλω πραγματικότητα. Συνήθισαν και αυτοί, κι εμείς μαζί τους, την ασχήμια και τη μετριοκρατία -αλλά πότε δεν συνέβαινε αυτό κατά τη διάρκεια των γνωστών ιστορικών χιλιετιών; Κούνια που μας κούναγε λοιπόν, αλλά μια ταπεινοφροσύνη δεν θα έβλαπτε, όπως και μια συγκράτηση της μεγαλοφωνίας καθώς και της ασυναρτησίας του πολιτικού τους λόγου, που μόνον ασυνάρτητος είναι -για δες… Υπάρχουν σαφώς άνθρωποι στους κόλπους της Αριστεράς που γνωρίζουν καλά τι σήμαινε και τι σημαίνει σήμερα Αριστερά, χάνονται όμως στη δίνη πολυπολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων και δικαιωμάτων όντων πάσης φύσεως [πιθήκων, μερμηγκιών, φιδιών, πεταλούδων κ.λπ.]. Η δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από υπερασπιστές δικαιωμάτων, μειονοτήτων, προσφύγων και λοιπών. Ή είναι δημοκρατία ή δεν είναι.
Συμφωνεί ο Βαγγέλης και πίνουμε στη συνέχεια μια ήσυχη μπίρα στη μνήμη της Αριστεράς, των θαυμαστών και μοναδικών αγώνων της -κάποτε…
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/468423_agioi-kai-aristera
Σχόλια (0)