Eχουν γίνει συνήθειο πια οι τερατολογίες, τιποτολογίες, πομφόλυγες, που εκπέμπονται καθημερινά στον δημόσιο βίο ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να αποκαλεί αυτήν την αθλιότητα της ελληνικής τηλεόρασης· και όμως εκεί χτίζονται πολιτικές «καριέρες», άνθρωποι ημιεγγράμματοι πλουτίζουν και γίνονται αγενείς -όχι πως είχαν ποτέ τους κάποια υποτυπώδη ευγένεια. Αν παρακολουθήσει κανείς την τρεμάμενη [και ενοχλητική με τη μονομέρειά της] αντιπολίτευση είναι βέβαιο ότι θα πέσει σε κατάθλιψη, θα ντραπεί ίσως για το δικό του πολιτικό υπόβαθρο, για την κοσμοεικόνα του [αν έχει καταφέρει να σχεδιάσει ή να οικοδομήσει κάποια]. Βέβαια δεν γίνεται λόγος για την απερίγραπτη και ανερμάτιστη κυβέρνηση, η οποία όμως κουτσά-στραβά κατορθώνει το ακατόρθωτο: να είναι ακόμη πειστική, έστω για λίγους -δεν είναι λίγο αυτό…
Δεν είναι ασφαλώς η εποχή της πολιτικής σκέψης και φιλοσοφίας, η εποχή της συμμετοχής και της εγρήγορσης [διαδηλώσεων, εξεγέρσεων και λοιπών κοινωνικών δραστηριοτήτων -για να φανταστεί κανείς τι διάολο συμβαίνει]. Διαμαρτύρονται αρκετοί για την κατάντια της πολιτείας αλλά και της κοινωνίας, αλλά μήπως πάντα έτσι δεν λειτουργούσε η οργάνωση και διοίκηση της ανθρωπότητας; Ναι, αλλά η δ ο μ ή της δεν ήταν πάντα η ίδια. Σπουδαίοι καθηγητές και πολιτειολόγοι [ο θεός κι η ψυχή τους…] γράφουν και αναλύουν καθημερινά όσα μας περιτριγυρίζουν, όσα μας αφαιρούν το οξυγόνο και είναι ικανοποιημένοι από αυτήν τους την παρέμβαση [παρέμβαση!]. Οι πολλοί τους ακούμε σαν χάνοι ή έχουμε μεγάλη στραβομάρα -διανοητική στραβομάρα, μην παρεξηγιόμαστε…
Στραβοί, θεόστραβοι οι πλείστοι, αδιαφορούμε για την ολική επικράτηση της ασχήμιας -είπαμε, τη συνηθίσαμε. Εδώ που τα λέμε δεν έχουμε αναρωτηθεί γιατί ο Ομηρος, που κολυμπάει στο αίμα, θεωρούσε, όπως και η Σαπφώ, ότι η ομορφιά βαραίνει σαν κατάρα και δεν είναι καμιά υπόσχεση ευτυχίας. «Η Ωραία Ελένη δεν ανήκει ούτε στον Πάρη ούτε στον Μενέλαο, ούτε στους Τρώες ούτε στους Αχαιούς. Αν και μπορεί κανείς να την αποκτήσει, η ομορφιά ανήκει πάντα στον εαυτό της και μόνο. Εγκαταλείπει όποιον τη δημιουργεί, την ατενίζει ή την ποθεί. Ο Ομηρος τη θέλει τόσο άτεγκτη όσο τη δύναμη, κάνοντάς τη να συγγενεύει με τη μοίρα (…) Ο Ομηρος αποφεύγει επιμελώς να περιγράψει την ομορφιά, λες και θα διέπραττε καμιά ιεροσυλία». Τα παραπάνω σημειώνει η Ρασέλ Μπεσμπαλόφ στο εξαιρετικό βιβλίο της «Για την Ιλιάδα», Εκδόσεις Μάγμα, υποσημειώνοντας ότι «μόνο η ομορφιά καταργεί τις τυχαιότητες».
Αξίζει να παρατεθεί ακόμη μία παράγραφος, είτε για να γίνει τούτο το σημείωμα πιο εύληπτο είτε πιο δύσπεπτο ή δύστροπο: «Τελικά -και σε αντίθεση με ό,τι διατείνονται οι οικονομολόγοι μας- οι λαοί που συγκρούονται για τις αγορές, για τις πρώτες ύλες, για όλα τα γόνιμα εδάφη και τους θησαυρούς τους, μάχονται πρωτίστως και πάντα για την Ελένη. Δεν μας είπε ψέματα ο Ομηρος», Μάλιστα. Πάνε περίπατο -προφανώς;- οι περισπούδαστες αναλύσεις για τον Τραμπ και τον φασισμό του ή την παράνοιά του.
Λοιπόν: αντιδρά η αντιπολίτευση για τα γελοία μέτρα στήριξης της κυβέρνησης. Ιδού, τότε: χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι… Να βρει ο καθένας την ομορφιά -αυτό ίσως…
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/470461_gia-tin-eleni
Σχόλια (0)