Βαρβαρότητα και υποκρισία |
Η ελπίδα, όσο κι αν βομβαρδίζεται, αναπαράγεται πάντα μέσα από τα ερείπια |
Η Μέση Ανατολή βυθίζεται για άλλη μια φορά στο αίμα και τις στάχτες. Οι πόλεμοι που μαίνονται από τη Γάζα μέχρι την Υεμένη και από τη Συρία μέχρι το Ιράν δεν είναι «εθνικιστικές συγκρούσεις», «θρησκευτικά μίση» ή «γεωπολιτικές ισορροπίες». Είναι το ανοιχτό πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και αυταρχικών καθεστώτων από τη μια κι από την άλλη λαών που παλεύουν με εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθορύς, για αξιοπρέπεια και αυτοδιάθεση.
Λευτέρης Τηλιγάδας
Το πρόσφατο χτύπημα των ΗΠΑ στο Ιράν δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός επιθετικής πολιτικής, ούτε «αντίποινα» για κάποια υποτιθέμενη απειλή. Είναι στρατηγική επίθεση κατά ενός περιφερειακού αντιπάλου, στο πλαίσιο της ανατροπής της ισορροπίας των δυνάμεων υπέρ των αμερικανοϊσραηλινών συμφερόντων. Το Ισραήλ, με την κάλυψη της Ουάσιγκτον, επιζητά την πλήρη εξόντωση κάθε δύναμης που μπαίνει εμπόδιο στα σχέδια του, και το Ιράν είναι το βασικότερο εμπόδιο στα σχέδιά του για κυριαρχία στην περιοχή.
Η στάση των δυτικών κυβερνήσεων και θεσμών – από την Ουάσιγκτον έως τις Βρυξέλλες – είναι η επιτομή της πολιτικής υποκρισίας. Επικαλούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν αυτά καταπατώνται από «ανεπιθύμητα» καθεστώτα, αλλά σιωπούν ή ενθαρρύνουν τις ίδιες βαρβαρότητες όταν τις διαπράττουν «σύμμαχοι».
Όταν το Ιράν καταστέλλει φεμινιστικά κινήματα, η Δύση κόπτεται για τα δικαιώματα των γυναικών.
Όταν όμως η Σαουδική Αραβία μαστιγώνει ακτιβίστριες, οι δυτικές κυβερνήσεις υπογράφουν συμβόλαια δισεκατομμυρίων σε πετρέλαιο και εξοπλισμούς.
Όταν ο ρωσικός στρατός χτυπά την Ουκρανία, ονομάζεται «πόλεμος επιθετικότητας» και επισύρει κυρώσεις.
Όταν το Ισραήλ καταστρέφει ολόκληρες πόλεις στη Γάζα, η ΕΕ μιλά για «δικαίωμα στην αυτοάμυνα».
Όταν μια χώρα της περιφέρειας επιχειρεί να εθνικοποιήσει πόρους, να ανεξαρτητοποιηθεί από το ΝΑΤΟϊκό δόγμα ή να στηρίξει λαϊκές κυβερνήσεις, τότε βαφτίζεται «δικτατορική» και γίνεται στόχος υπονόμευσης ή ανοικτής επέμβασης.
Η ίδια η έννοια της «διεθνούς νομιμότητας» έχει μετατραπεί σε όπλο – χρησιμοποιείται κατά το δοκούν από τις δυτικές ηγεσίες για να νομιμοποιούν τις επιθέσεις τους και να δαιμονοποιούν αντιπάλους.
Η κατοχή της Παλαιστίνης δεν αντιμετωπίζεται ως διεθνές έγκλημα, αλλά ως «πρόβλημα ασφάλειας».
Οι δολοφονίες Ιρανών επιστημόνων από το Ισραήλ ή τις ΗΠΑ είναι «προληπτικά πλήγματα».
Οι επιθέσεις κατά νοσοκομείων στη Γάζα βαφτίζονται «χειρουργικές επιχειρήσεις».
Πρόκειται για μια Δύση που κατασκευάζει «ανθρώπινα δικαιώματα» à la carte, εφόσον δεν απειλείται το κεφάλαιο, το μονοπώλιο της ισχύος, και οι συμφωνίες για το φυσικό αέριο ή την αγορά drones. Δεν είναι ζήτημα ανικανότητας, είναι ζήτημα συνειδητής συνενοχής.
Αλλά και οι διεθνείς οργανισμοί – ΟΗΕ, Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή – αποδεικνύονται όχι θεματοφύλακες της ειρήνης, αλλά θεσμικά άλλοθι της ισχύος. Σπάνια αγγίζουν τα εγκλήματα των μεγάλων ή των συμμάχων τους. Οι λέξεις «κατάπαυση πυρός», «ειρηνική λύση» και «διεθνές δίκαιο» έχουν μετατραπεί σε κούφιες διατυπώσεις που συνοδεύουν τις βόμβες.
Και η Ελλάδα σε όλα αυτά δεν είναι απλός θεατής. Είναι ενεργά εμπλεκόμενη στη νέα φάση του πολέμου και της κατοχής στη Μέση Ανατολή, είτε μέσω της στρατηγικής της συμμαχίας με το κράτος του Ισραήλ είτε μέσω της στενής πρόσδεσης στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς. Οι στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ σε Σούδα, Αλεξανδρούπολη και Λάρισα δεν είναι “διευκολύνσεις” – είναι ορμητήρια πολέμου, που πιθανότατα χρησιμοποιούνται και για τις επιχειρήσεις ενάντια στο Ιράν. Η συμμετοχή της Ελλάδας σε κοινά στρατιωτικά γυμνάσια με το Ισραήλ, σε συμφωνίες ανταλλαγής τεχνολογίας και σε ενίσχυση της ενεργειακής απομόνωσης των χωρών της περιοχής, δείχνει μια κυβέρνηση πρόθυμη να στηρίξει εγκλήματα, αρκεί να εξασφαλίσει «θέση στο τραπέζι» των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.
Απέναντι σε αυτή την εμπλοκή, η ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα οφείλει να πει καθαρά: ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών. Να απαιτήσει το κλείσιμο των βάσεων, τη διακοπή των στρατιωτικών συμφωνιών με το Ισραήλ, την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους χωρίς όρους, την απεμπλοκή από κάθε εμπρηστικό σχεδιασμό ενάντια στο Ιράν και τους λαούς της περιοχής. Ο διεθνισμός δεν αρχίζει και τελειώνει στις διακηρύξεις· μετριέται στην πράξη και στην ανυπακοή.
Η σύγκρουση δεν είναι ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα, όπως ισχυρίζονται οι δυτικοί. Είναι ανάμεσα στην παγκόσμια καταπίεση και στη διεθνή ελπίδα. Και η ελπίδα, όσο κι αν βομβαρδίζεται, αναπαράγεται πάντα μέσα από τα ερείπια.
Σχόλια (0)