Σύννεφα θλίψης νοτίζουν την ατμόσφαιρα, διαβρώνουν την πολιτική ζωή. Θυμωμένα σύννεφα αλλά σιωπηλά [δεν γίνεται μεγάλη ποίηση χωρίς σιωπή], σκιάζουν κάθε αχτίνα φωτός που προσπαθεί να μας εμφυσήσει δύναμη, κουράγιο και μια στάλα αισιοδοξίας ώστε να μην αποτρελαθούμε, να μην τα παρατήσουμε εντελώς, να μη γίνουμε άβουλα όντα, αθύρματα στις βουλές, στη δοκησισοφία και στην ολοκληρωτική νοοτροπία των «εραστών» της εξουσίας. Ζούμε υπό σκιάν.
Γιώργος Σταματόπουλος
Καλύτερα ίσως· εάν θυμηθούμε τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες θα μπορούσαμε να τον μιμηθούμε και να πούμε ότι αυτό είναι θαυμάσιο, θα πολεμήσουμε εναντίον τους υπό σκιάν [χαρίεν ει υπό σκιάν αυτοίς μαχεσόμεθα]! Και καλά, αυτοί ήξεραν με ποιον θα αναμετρηθούν. Εμείς; Εναντίον ποιων; Εκείνων ασφαλώς που αφαιμάσσουν τον ελληνικό λαό, που διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα, που πλουτίζουν αναίσχυντα, που αδιαφορούν για τον ιδρώτα και τον πόνο και την αγωνία του καθενός, που παλεύει με νύχια και με δόντια να μην απολέσει την αξιοπρέπειά του τουλάχιστον.
Να βρεθούν διάλεκτοι της σιωπής, να κυλήσει μες στα έγκατα το νερό της μνήμης – και της εξέγερσης. [Η υγρότητα είναι αρχή της ομιλίας]. Από κοιμώμενο ον μπορεί ο άνθρωπος να ξυπνήσει αίφνης και να αρθρώσει λόγια του νερού [αργότερα και της φωτιάς]. Κάπως έτσι ίσως θα μπορούσε να αποτινάξει τη μελαγχολία και τη λύπη που έχουν καταλάβει αυτό το ον – άσε που πρέπει να γίνει άλλος αγώνας ώστε να μη χαθεί το νόημα και η ουσία της έννοιας άνθρωπος [το ον που μόλις προαναφέρθηκε]…
Μάλλον, όμως, είναι βαθύς ο ύπνος μας· επιπροσθέτως –και κυρίως;– ο κόσμος έχει γίνει ένας βαθύτατος, απέραντος νάρκισσος, απασχολημένος –λένε– με τη σκέψη του εαυτού του. Να είναι έτσι; Είχε γράψει ο πείσμων Νίτσε ότι η ζωή χωρίς τη μουσική θα ήταν μία πλάνη και να, σήμερα, η μουσική είναι πλάνη, ίσως γιατί σε αυτήν όλοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για μια σταγόνα ευχαρίστησης – αλλά δεν αρκεί η μουσική για να μας σώσει από το τέλμα του άγχους και του πόνου. Ο κόσμος λοιπόν αυτός, όχι μόνο ο ελληνικός, αποτελείται από ανθρώπους που δεν θρηνούν, που έχουν ξεχάσει να πενθούν, που αρνούνται [αδιαφορούν] να συμπονέσουν, που χορεύουν άγαρμπα, που βρίσκονται σε καθεστώς μίσους με τον διπλανό τους και τον εαυτό τους – για δες… «Το Συνηθισμένο, το Μικρό, το Χθαμαλό, τρυπώνει σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου», διαπιστώνει ο Γερμανός φιλόσοφος («Το πάθος για την αλήθεια», εκδόσεις Gutenberg). Αρα, ο κόσμος έχει αποφανθεί για την τύχη του εδώ και απέραντο χρόνο πρωτύτερα. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον εθισμό στην ασχήμια και την αδιαφορία.
Να ήταν καλύτερα να μην υπήρχε σκέψη; Και τι θα κάναμε με τα πάθη, με το άλογο στοιχείο; Θα αντιδρούσαμε τουλάχιστον με το πάσχον σώμα, το στομάχι του, τον ιδρώτα του, το αίμα του – αλλά θα εμπλεκόμασταν με βιολογισμούς και δεν είναι κατάλληλη η στιγμή για διευκρινίσεις.
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/477414_bathys-ypnos
Σχόλια (0)