Η χώρα έχει μπει για τα καλά σε μια διαδικασία αποσύνθεσης. Η διαφθορά και η αλλοτρίωση φτιάχνουν έναν βαθύ αυταρχισμό που καταστρέφει κοινωνικές δυνάμεις.
Η ολιγαρχία ρυθμίζει ξεδιάντροπα τις εξελίξεις στην δεξιά και στην (κέντρο-) αριστερά
Η ιστορία με την κρητική Μαφία, με τον Μελχισεδέκ, με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, με τις 10 περίπου εταιρείες οι οποίες έλαβαν δισεκατομμύρια από ευρωπαϊκά κονδύλια μπορούν να αντιμετωπιστούν με τον απολύτως ταιριαστό στο και επιθυμητό από το κατεστημένο, κυνισμό.
Μπορούμε επίσης να μείνουμε στις κάπως κωμικοτραγικές πτυχές αυτών των υποθέσεων.
Στην πραγματικότητα όμως αποτελούν μια ακτινογραφία της αποσύνθεσης της πατρίδας μας και του Ελληνισμού, την οποία θα πληρώσουμε με τεράστιο κόστος ή την οποία για να είμαστε ειλικρινείς πληρώνουμε ήδη πολύ ακριβά. Απλώς αυτό που έρχεται είναι πολύ μεγαλύτερο και απλώνεται από την οικονομία ως τα λεγόμενα εθνικά θέματα.
Οι περιβόητοι διάλογοι οι οποίοι έχουν δημοσιευτεί και οι οποίοι είναι προφανές ότι δόθηκαν στη δημοσιότητα για λόγους σκοπιμοτήτων, όπως και ότι συνιστούν μικρό μέρος μόνο των όσων έχουν καταγραφεί, ακτινογραφούν το σύμπλοκο εξουσίας το οποίο ρυθμίζει τις τύχες της χώρας: μαφία (στο κάτω άκρο), ολιγαρχία (στο πάνω άκρο και στα «ψηλά»), ξενοκρατία ή αμερικανοκρατία και οι σύμμαχοί της (στην κορυφή). Στο κέντρο αυτού του τριγώνου τοποθετούνται η εκτελεστική, η νομοθετική, ένα μεγάλο μέρος της δικαστικής λειτουργίας και της κρατικής γραφειοκρατίας.
Η ξένη κυριαρχία δεν έχει να κάνει μόνο με τις ένοπλες δυνάμεις και με τα πολιτικά κόμματα. Έχει διεισδύσει σε κάθε επιμέρους εξουσία, όπως και στου οργανικούς διανοουμένους, στα ΜΜΕ, στον άμεσο έλεγχο κρισίμων τμημάτων της επικράτειας. Δεν είναι μόνο πολιτική αλλά και κατεξοχήν οικονομική, επεκτείνεται δε και σε μεσοστρώματα. Το ξένο κεφάλαιο (κυρίως από ΗΠΑ, Ισραήλ, Τουρκία, Βαλκάνια και χώρες της Ε.Ε.) ελέγχει όχι μόνο τις κομβικές υποδομές και επιχειρήσεις αλλά σταδιακώς το real estate, τον τουρισμό και επομένως χτίζει μεσοστρώματα με οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα προσανατολισμένα προς το εξωτερικό.
Ο μεταπρατισμός και ο παρασιτισμός αναδεικνύονται σε μια διάχυτη διαβρωτική κατάσταση, η οποία θρέφει τη διαφθορά και τις ανισότητες. Ταυτοχρόνως τόσο η κεντρική, όσο και οι επιμέρους εξουσίες, χωρίς καμία ντροπή αντλούν την ισχύ τους από τον ξένο παράγοντα και τον υπηρετούν μετατρέποντας τη χώρα σε σχετικώς φυλασσόμενο οικόπεδο ή αλλιώς σε χώρο.
Η ολιγαρχία ρυθμίζει ξεδιάντροπα τις εξελίξεις στη δεξιά και στην (κέντρο-) αριστερά. Εφημερίδες, λοιπά ΜΜΕ, «ηγέτες» και στην πραγματικότητα ηγετίσκοι συνωθούνται γύρω από επιχειρηματικούς κύκλους οι οποίοι επιδιώκουν να αναδιατάσσουν τη «φρουρά» τους σε πολιτικό- κυβερνητικό επίπεδο κατά πώς βολεύει το μοίρασμα των μεγάλων δουλειών που δίνει το κράτος ή κατά πώς τους ζητάει ο ξένος παράγοντας. Καριερίστες πολιτικοί υπό μορφή κάστας στελεχώνουν το νομοθετικό σώμα και την εκτελεστική λειτουργία σε όλα τα επίπεδά της (από τους υπουργικούς θώκους έως τους κρατικούς οργανισμούς) διαφημίζοντας κατ’ ουσίαν και ελαχίστως κεκαλυμμένα τις σχέσεις τους με τους ως άνω οικονομικούς παράγοντες. Η πρόσβαση στην ολιγαρχία και στο «πολιτικό» της χρήμα αποτελεί όχι απλώς διαβατήριο αλλά επιπλέον διαφημίζεται με διαφόρους τρόπους ενώ συζητείται ανοιχτά. Εσωκομματικές ακόμα εξελίξεις ρυθμίζονται με τον ίδιο τρόπο.
Τέλος, η μαφία, το νέο φρούτο του ελληνικού δημοσίου βίου είναι σαφές ότι έχει εισέλθει παντού, πέρα από τις παραδοσιακές λειτουργίες της στις παράνομες και «μαύρες» δραστηριότητες τις οποίες εξασκούσε. Πλέον, κινείται με άνεση σε όλα σχεδόν τα επίπεδα του δημοσίου βίου, συνομιλεί με υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη και κάνει «χατίρια» υπό μορφή αντικατάστασης ή και υποκατάστασης κρατικών και δικαιοδοτικών λειτουργιών. Ακόμα και ψήφοι σε μαζική και κρίσιμη κλίμακα, ρυθμίζονται και μετατοπίζονται μέσα από «μαύρα», «πελατικά» δίκτυα, είτε παραδοσιακής, είτε κεκαλυμμένης μαφίας.
Με άλλα λόγια η χώρα έχει μπει για τα καλά σε μια διαδικασία αποσύνθεσης. Η διαφθορά και η αλλοτρίωση φτιάχνουν έναν βαθύ, βρώμικο αυταρχισμό, ο οποίος καταστρέφει κοινωνικές δυνάμεις, άλλοτε δια της καταστολής και άλλοτε δια της διαφθοράς τους. Το βάθος της κρίσης είναι τέτοιο ώστε δεν αρκούν μεταρρυθμιστικές και διορθωτικές, άλλως εκσυγχρονιστικές μεταβολές. Απαιτούνται γνήσια επαναστατικοί μετασχηματισμοί ή αλλιώς μάχη.
https://kommon.gr/politiki/item/25134-mafia-oligarchia-xenokratia-tou-themi-tzima
Σχόλια (0)