Αναυδοι αλλά και ταυτόχρονα δοκησίσοφοι, οι δοξόσοφοι του Πλάτωνα, όσοι επιχειρούν να βρουν μια απάντηση σε όλο αυτό που συμβαίνει στην Πολιτεία και την κοινωνία βέβαια – πώς αλλιώς; Οχι μόνο σε τούτη τη χώρα. Ηνωμένες Πολιτείες και Ισραήλ [Ρωσία, Τουρκία και άλλες] αδιαφορούν παντελώς για δικαιοσύνη και ειρήνη, ούτε καν τον στοιχειώδη σεβασμό απέναντι στην ανθρώπινη ζωή δεν επιδεικνύουν. Και τι να πουν τα κακόμοιρα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που με νύχια και με δόντια προσπαθούν απεγνωσμένα να επιτύχουν τουλάχιστον την είσοδό τους στη Βουλή. Ας πούμε ότι τα καταφέρουν. Και λοιπόν; Μια κοινοβουλευτική πομφόλυξ η «επιτυχία» τους και μια διάχυση περισσότερης λύπης στον λαό.
Γιώργος Σταματόπουλος
Στο βάθος οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι επικρατεί η δύναμη: οι μεγάλες εδαφικές εκτάσεις, ο έλεγχος των πηγών ενέργειας και του νερού, τα μέσα ενημέρωσης, ο έλεγχος όλων των πλασμάτων. Αυτά τα πλάσματα, εμείς, ούτε κατά διάνοια αναλογιστήκαμε ότι υπάρχει δύναμη επίσης εντός μας. Κάτι πήγαμε να χαμπαριάσουμε [ότι έχουμε δύναμη] όταν ξεχυθήκαμε αυθόρμητα στα συλλαλητήρια για το εθνικό και φριχτό έγκλημα των Τεμπών και τώρα που δείχνουμε συμπαράσταση στον γονέα απεργό πείνας. Εως εκεί, που δεν είναι και λίγο εδώ που τα λέμε, αλλά η διάρκεια είναι εκείνη που χαρακτηρίζει το πάθος και το μέγεθος κάθε μορφής εξέγερσης. Το πολιτικό σύστημα θα τη βρει την άκρη. Πάντα μισητό ήταν και πάντα αντεργατικό, απλώς τώρα έχει χάσει και το ίδιο τον μπούσουλα, αφού η κοινωνία αδυνατεί να ανακαλύψει ένα πολιτικό υποκείμενο ικανό να αντιστρέψει [όχι να καταστρέψει] αυτό το πολιτικό σύστημα, να φροντίσει δηλαδή για την οιονεί ίασή του, να νιώσουν κάπως καλά όλα τα κομμάτια της κοινωνίας και κυρίως αυτά που πεινάνε ή τα βγάζουν πέρα με δανεικά και με εξαντλητικές μειώσεις στις ανάγκες τους.
Είναι γεγονός ότι τέτοια αναιδή και αυταρχική κυβέρνηση σπάνια έχει δει ο τόπος, όπως επίσης και εμετικός είναι ο λόγος όσων την υποστηρίζουν αλλά και εκείνων που σφοδρά την κατακρίνουν και επιθυμούν τάχα τον καταποντισμό της. Τι είπε π.χ. αυτή η Διαμαντοπούλου; Οτι δεν θα ήθελε ποτέ να γίνει Καρυστιανού. Για δες! Μα και να ήθελε η καψερή δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει· να γίνει άνθρωπος με αξιοπρέπεια μπροστά στον αφόρητο πόνο της απώλειας του παιδιού της και να παλεύει ακούραστα, με σθένος, να λάμψει η αλήθεια, να επέλθει επιτέλους δικαιοσύνη σε αυτή τη σάπια χώρα, σε αυτή την απέραντη μοναξιά του ανθρώπου, που τολμά και τα βάζει με την ακρότατη εξουσία της Δικαιοσύνης και τον αμοραλισμό των κυβερνητικών στελεχών.
Θα πει κανείς δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με αυτήν την κυρία, ναι, αλλά δεν είναι μόνη της, υπάρχουν πολλές «κυρίες» και πολλοί «κύριοι», που σκέπτονται με αυτόν τον άθλιο τρόπο – άπονοι, άκαρδοι, ψυχικά και κοινωνικά απολίτιστοι. Είναι η επιτομή της τρέχουσας εξουσίας. Δεν ορρωδούν δηλαδή προ ουδενός προκειμένου να καταλάβουν τους θώκους της – έτσι γινόταν πάντα αλλά τώρα έχουν ξεσαλώσει, έχουν κόψει καπίστρι…
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/486028_kapistri
Σχόλια (0)