Στις 12 Νοέμβρη, το Φεστιβάλ, από κοινού με το Πάντειο Πανεπιστήμιο, φέρνει στην Αθήνα τον Νόρμαν Φίνκελστάιν, τον άνθρωπο που με επιμονή και βαθύτατη γνώση επιμένει να μας μιλάει όπως κανείς για την Παλαιστίνη, για μια διάλεξη με θέμα, «Γάζα, Πως φτάσαμε Εδώ και Που Πάμε;».
Λαμπρινή Θωμά
Αν η ρήση του Πικάσσο ισχύει για τη ζωγραφική μια φορά, για το Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου που από τις 16 του μηνός Οκτωβρίου ως τις 16 του Νοέμβρη γεμίζει εικόνες σπαραγμού και αντίστασης την Αθήνα, ισχύει δέκα. Μιλάω για τη ρήση πως, «η ζωγραφική δεν είναι για να διακοσμεί τοίχους. Είναι επιθετικό και αμυντικό όπλο ενάντια στον εχθρό».
Αυτό ακριβώς είναι, περισσότερο από ποτέ, φέτος το Φεστιβάλ Παλαιστινιακού κινηματογράφου που για 4η χρονιά οργανώνεται στην Αθήνα. Και αυτό γνωρίζει πολύ καλά το Αθηναϊκό κοινό, που κατακλύζει τις αίθουσες, που μετέτρεψε την πρεμιέρα σε λαϊκό προσκύνημα και υπόσχεση στην σορό της Χιντ Ρατζαμπ, της 5χρονης παλαιστίνιας, στοχευμένου θύματος της γενοκτονίας, που η φωνή της έγινε σύμβολο και το όνομά της έγινε αίτημα δικαιοσύνης.
Η «Φωνή της Χιντ Ρατζαμπ», που άνοιξε το φεστιβάλ, έδινε και το στίγμα της διοργάνωσης, και όλες οι ταινίες που ακολουθούν τιμούν όσο κανένα άλλο φεστιβάλ τη ρήση του Πικάσο, με επιθετικά όπλα μας, πια, τα «Ό,τι απόμεινε από σένα» (All that’s left of you) της Σεριέν Νταμπίς, το βραβευμένο «Κάποτε στη Γάζα» (Once upon a time in Gaza) των αδερφών Νάσερ, το «Σε μια άγνωστη Γη» (To a Land Unknown) του Μαγντί Φλάιφελ, το «Πάρε την Ψυχή σου στα χέρια και περιπάτει» (Put Your Soul on Your Hand and Walk) του Σεπιντέ Φαρσί, και πυρά εκείνες τις μικρές βόμβες αλήθειας, τις ταινίες μικρού μήκους του Palescope, σε ειδικές προβολές… Και τόσες ταινίες ακόμη*, και πολλές με παρόντες τους δημιουργούς και συζήτηση μετά την προβολή.
Δύο γεγονότα της διοργάνωσης δίνουν, όμως, πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο, το στίγμα του δικού μας ρόλου, των θεατών που αρνούνται να είναι απλοί θεατές.
Το πρώτο, την Κυριακή που μας έρχεται, στις 2 Νοεμβρίου, αποτελεί μέρος του «βαρέως πυροβολικού» του Φεστιβάλ. Εκείνη τη μέρα θα γίνει παράλληλη προβολή σε 20 σημεία σε όλη την Ελλάδα της ταινίας «Πάθους Τόπος» (A State of Passion), της ταινίας των Κάρολ Μονσούρ και Μούνα Χαλίντι, που μας συστήνει τον γιατρό Γκασάν αμπού Σίττα, και μέσα από αυτόν όλους τους ήρωες υγειονομικούς που σε καιρό πολέμου και γενοκτονίας. Μιλώ και για πόλεμο, γιατί πριν τη γενοκτονία ο ηρωικός γιατρός έζησε ακόμη πέντε πολέμους στη Γάζα, πέντε επιχειρήσεις «κουρέματος του γρασιδιού», όπως σαρκαστικά ονομάζουν την μαζική δολοφονία αμάχων και παιδιών της Γάζας οι δράστες Ισραηλινοί. Η επέκταση της διοργάνωσης, με αυτή την ταινία, σε όλη την Ελλάδα, μας ενώνει αόρατα, σε ένα μεγάλο ελληνικό – κι όχι πια αθηναϊκό- κοινό, και μας τοποθετεί απέναντι στο έγκλημα ενωμένους, με μέτρο της ανθρωπιάς μας το πρόσωπο που γεμίζει τη σκηνή.
Το δεύτερο, είναι το αεροπλανοφόρο κι η ατομική μας βόμβα: Στις 12 Νοέμβρη, το Φεστιβάλ, από κοινού με το Πάντειο Πανεπιστήμιο, φέρνει στην Αθήνα τον Νόρμαν Φίνκελστάιν, τον άνθρωπο που με επιμονή και βαθύτατη γνώση επιμένει να μας μιλάει όπως κανείς για την Παλαιστίνη, για μια διάλεξη με θέμα, «Γάζα, Πως φτάσαμε Εδώ και Που Πάμε;».
Η ποιήτρια, κινηματογραφίστρια και ψυχή της διοργάνωσης, Κάρολ Σανσούρ, πάντα παρούσα εκεί και όπου αλλού τη χρειάζεται η Παλαιστίνη και η αλήθεια, είχε πει πως «Στο Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου Αθήνας, η αποστολή μας είναι απλή: να προσφέρουμε καλό σινεμά. Μέσα από τις δυνατές ιστορίες που προβάλλουμε, δίνουμε στο κοινό την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με αυθεντικές παλαιστινιακές φωνές που μας προβληματίζουν, μας εμπνέουν και μας φέρνουν πιο κοντά».
Τολμώ να προσθέσω πως, ο τρόπος που λειτουργεί, ειδικά φέτος, το Φεστιβάλ, ξεφεύγει από όποιο φεστιβάλ έχω δει – κι είμαι παιδί του πάλαι ποτέ Β’ Εξώστη της Θεσσαλονίκης. Γιατί, εδώ οι ταινίες δεν αποτελούν μόνο αφορμή για συζήτηση αλλά και αφορμή για στήριξη, παρουσία και παρρησία του αδελφού ελληνικού λαού στην και πάλι δοκιμαζόμενη Παλαιστίνη. Πριν δεις καν τα πρόσωπα των ανθρώπων,των θεατών, βλέπεις τις καφίγιες, τα t-shirts, τις τσάντες, όλα γεμάτα το ίδιο αίτημα, τη Λευτεριά της Παλαιστίνης. Κι όταν δεις τα πρόσωπα των ανθρώπων, αντικρίζεις την ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο – γιατί, ναι, εμάς σώζει και στηρίζει η Παλαιστίνη, εμάς φέρνει απέναντι στα καβαφικά μεγάλα Ναι και μεγάλα Όχι. Κι όσοι εδώ λένε το Όχι και το Παρών! είναι κομμάτι της σωτηρίας μας.
*Οι ταινίες, η αλληλεγγύη και η ενότητα μας περιμένουν στους κινηματογράφους Studio New Star Art Cinema (24-26/10) και Newman (13-16/11), αλλά και στα Onassis Air, Ταινιοθήκη της Ελλάδας, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Baumstrasse και Noucmas Exhibition Space.
Φωτογραφίες Αγγελος Μπαράι
https://thepressproject.gr/palaistiniakos-kinimatografos-i-techni-sto-sosto-tis-rolo/
Σχόλια (0)