Αν και η γηραιά εγχώρια θυμοσοφία συμπύκνωσε -για τον τρόπο και την ταχύτητα που έχουν οι Έλληνες, ώστε, οιονεί να αντιμετωπίζουν μια σοβαρή δυσκολία ή ένα πρόβλημα-, πως : «Τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα – μετά θα οργανωθούμε!», εν τούτοις, στην περίπτωση του «ελληνικού προβλήματος» (δες την ατελεύτητη αναζήτηση και συζήτηση γύρω από το τις πταιει και αυτή – τούτη η χώρα δεν μπορεί να ξεπεράσει τις εγγενείς αδυναμίες της και να σταθεί, έστω, αξιοπρεπώς), ως φαίνεται, τα εκατό χρόνια είναι ολίγιστα : μάλιστα, σε εξ χρόνια από σήμερα, κλείνουν αισίως και τα διακόσια χρόνια (!), από την θρυλική επανάστασή μας και… ακόμη δεν έχει βρεθεί ικανός και επαρκής τρόπος, προκειμένου, να οργανωθούμε και κάποια στιγμή να καταφέρουμε, επιτέλους, να λειτουργήσουμε ως ένα σύγρονο κράτος της Εσπερίας!!
- του Σπύρου Χ. Τάγκα |
| red line
Παρά ταύτα, το ορόσημο, εν πολλοίς, γεγονός (και όλων των άλλων ιδανικών που συμβολίζει), του 1821, έρχεται ξανά και ξανά στην επικαιρότητα. Σε μια μάταια, τρόπον τινά, προσπάθεια (κυρίως των ιθυνόντων που ασκούν εξουσία, διοίκηση ή πνεύμα αφ’ υψηλού), χρησιμοποιείται ως βάση θεωριών και άλλων εγερτήριων ιδεοληψιών, προκειμένου, να δημιουργήσει – τι άλλο άραγε; -, από κίβδηλες οριοθετήσεις και οροθετήσεις για το παρόν και, κυρίως, το μέλλον του Τόπου.
Και όπως πριν εκατό χρόνια, ήγουν, παραμονές του 1921, οι τότε εθνικοί ταγοί είχαν δώσει το «σύνθημα» ότι στην εκατονταετηρίδα από την επανάσταση η Ελλάδα θα ξαναγίνει Μεγάλη – θα μπούμε στη Πόλη (… θα λειτουργήσει η Αγιά Σοφιά με τα πολλά τα σήμαντρα – το μέγα μοναστήρι), έτσι και τώρα – παραμονές του 2021 και της διακοσιετηρίδας από την επανάσταση, προτάσσουν ως αδήριτη, σχεδόν, την ανάγκη να πορευτούμε σύσσωμοι και μονοιασμένοι προς τη νέα απελευθέρωση (sic), με ένα νέο Σύνταγμα που θα τη συμβολίζει απερίφραστα και αυθεντικά!
Είναι γνωστό ότι το 1921 (με την «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών»), ήρθε, κάπως, διαφορετικά απ’ ότι περίμεναν οι μεγαλοιδεάτες εμπνευστές του : μετατράπηκε σε μια ανείπωτη τραγωδία για το νεότερο ελληνισμό και ορόσημο –όχι μιας νέας λαμπρής πορείας, αλλά, συρρίκνωσης και σμίκρυνσής του. Έκτοτε, ο ελληνισμός δεν αποτόλμησε να ξανασκεφτεί και να αφηγηθεί μια «μεγάλη Ιδέα», αλλά, το πώς θα μαζέψει τα κουρέλια του : τους ρακένδυτους και τους πεινασμένους που είχαν ενσκήψει και, κακά τα ψέματα, έγιναν αργότερα πάλι βάση και αφετηρία νέων διαφιλονικών, νέων δεινών και ανωμαλιών.
Και αν το 1921 (που είμαστε στα «πολύ πάνω μας» – ως του σημείου να γίνουμε δύναμη κατοχής στα απέναντι παράλια), κατέληξε σε χιονοστιβάδα που ακόμη κατρακυλάει, φανταστείτε τι μπορεί να γίνει με την έλευση του 2021 που, έτσι κι αλλιώς, θα συνεχίζουμε υπό σκληρή – σκληρότατη επιτήρηση και, άρα, είμαστε στα «πολύ κάτω μας»! Όθεν, καλό είναι να χρησιμοποιούμε τα σύμβολα και τα ορόσημα, ώστε, να κάνουμε πολιτική, αλλά, θα πρέπει να ξέρουμε καλά ιστορία (που να λειτουργεί σαν αυτογνωσία), ώστε, μη πάθουμε τα ίδια (ίσως και χειρότερα). Και γι’ αυτή την υπόθεση, άλλωστε, η γηραιά εγχώρια θυμοσοφία έδωκε την μαρτυρία της : «Πήγε για μαλλί, αλλά, βγήκε κουρεμένος» συνόψιζε αείποτε και … όποιος κατάλαβε – ας χαίρεται που κατάλαβε. Καλή, λοιπόν, η ιστορία με τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, αλλά, καλύτερα (ακόμη), να μείνουμε στα της δυσοίωνης και λίαν θλιβερής εποχή μας. Μη πάθουμε καμιά μεγαλύτερη αβαρία, δηλαδή, καθότι, θα δούμε άλλους «Κολοκοτρωναίους» και άλλους «Καραϊσκάκηδες» να κάμνουν γιούρια…
s.h.tagas@hotmail.gr
