Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως μία στάση άρνησης στο επαχθές (αλλά όχι επαχθέστερο των προηγουμένων) τρίτο μνημόνιο που – εκβιαζόμενη με χρεοκοπία -υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποτελεί μία ‘φυσιολογική’ αντίδραση στους κόλπους της αριστεράς η οποία θέλει να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων.
- του Κ. Καλλωνιάτη |
| red line
Στην πολιτική, ωστόσο, οι διεργασίες είναι πολύ πιο περίπλοκες από απλές αντιδράσεις της ‘φυσιολογίας’ ενός οργανισμού. Στην πολιτική χρειάζεται πρόβλεψη κι έγκαιρη προετοιμασία, πέραν αυτόματων αντιδράσεων, για το πέρασμα σε ενεργό δράση με τη συνειδητή συμμετοχή και στήριξη των πολιτών και με συγκεκριμένη εναλλακτική κατεύθυνση.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπήρξε στην στάση της Αριστερής Πρωτοβουλίας (ΑΠ) και στη συνέχεια της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ). Καμία πρόβλεψη δεν υπήρξε για το ενδεχόμενο οι πιστωτές της ΕΕ να μην αποδεχθούν τις προτάσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ο Π. Λαφαζάνης το παραδέχθηκε ξεκάθαρα στη τελευταία του συνέντευξη στο κανάλι STAR υπογραμμίζοντας πως ‘δεν υπήρχε εναλλακτικό σχέδιο’ και συμπληρώνοντας πως «τόσο ο ίδιος όσο κι η ΑΠ ήταν άκρως επικριτικοί για την διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης από την πρώτη στιγμή» ! Χαρακτήρισε μάλιστα την τακτική αυτή ως ‘ασπόνδυλη, αντιφατική και χωρίς αρχή, μέση και τέλος’ τονίζοντας πως ‘το λέγανε αυτό σε όλα τα κυβερνητικά και κομματικά συλλογικά όργανα’ !!
Με τη διαφορά πως σε θέματα αρχών και στρατηγικής σημασίας για το μέλλον της κυβέρνησης της αριστεράς και της ελληνικής κοινωνίας που την εξέλεξε, τις κρίσιμες κι αποφασιστικής σημασίας διαφωνίες τους οι ηγέτες δεν τις κρατάνε στα όργανα αλλά επωμίζονται την ευθύνη να τις προβάλλουν στον λαό τον οποίο υπηρετούν και στον οποίο απευθύνονται προκειμένου να τον ενεργοποιήσουν.
Όταν λοιπόν για τέτοια κρίσιμα θέματα δεν εισακούγεσαι με τις όποιες αντιρρήσεις προβάλλεις στα όργανα, όταν εξαντλείς τα περιθώρια επεξεργαζόμενος και καταθέτοντας ο ίδιος εναλλακτικό σχέδιο (πλάνο Β) σε ώτα μη ακουόντων, τότε προχωράς στο επόμενο βήμα να διαχωρίσεις τη θέση και τη στάση σου παραιτούμενος από τα όργανα αυτά κι απευθυνόμενος στη κομματική βάση και τον ελληνικό λαό. Κι αυτό το κάνεις γιατί έχεις προβλέψει το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων και θέλεις να προφυλάξεις την αριστερά και τον λαό από τον αιφνιδιασμό της συνθηκολόγησης επειδή ακριβώς θεωρείς πως διαθέτεις εναλλακτική λύση.
Όμως, οι Λαφαζάνης-Στρατούλης παρέμειναν υπουργοί της κυβέρνησης κι η Κωνσταντοπούλου πρόεδρος της Βουλής σε όλη τη διάρκεια της εξάμηνης διαπραγματευτικής διαδικασίας με την οποία υποτίθεται διαφωνούσαν, καλλιεργώντας έτσι μεγάλες αυταπάτες στην ελληνική κοινωνία και δη την αριστερά πως αν και δεν έβαιναν όλα καλώς, ωστόσο, υπήρχαν ελπίδες ενός ‘έντιμου συμβιβασμού’. Κι αυτό το έπραξαν μολονότι ‘από την πρώτη στιγμή’ (προεκλογικά ακόμη) ήταν αντίθετοι με την προκριθείσα διαπραγματευτική τακτική. Ακόμη, δε, χειρότερα δεν φρόντισαν να ετοιμάσουν το δικό τους εναλλακτικό σχέδιο το οποίο ακόμη και τώρα προεκλογικά σαν ΛΑΕ επεξεργάζονται !!!
Με τη στάση τους αυτή και με τις κόκκινες γραμμές που έθεταν στο εργασιακό, το ασφαλιστικό και τη ΔΕΗ, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα λειτούργησαν σαν το αριστερό άλλοθι της κυβερνητικής τακτικής και συγχρόνως ως δήθεν ανάχωμα στις πιέσεις των εταίρων…
Αν ήθελαν να είναι συνεπείς με την κριτική τους στα όργανα κι αν πίστευαν πραγματικά ότι ήταν εσφαλμένη η ‘χωρίς αρχή, μέση και τέλος’ διαπραγματευτική τακτική και πως θα οδηγούσε σε στρατηγική ήττα όφειλαν να παραιτηθούν εγκαίρως από τα αξιώματα και να καταγγείλουν ανοιχτά την πορεία Τιτανικού της κυβέρνησης.
Είναι με αυτή την έννοια που η ηγεσία της ΛΑΕ φέρει τεράστια ευθύνη για τη στρατηγική ήττα του γ’ μηνμονίου της ‘για πρώτη φορά κυβέρνησης της αριστεράς’ κι είναι με αυτή την λογική που η ευθύνη αυτή διπλασιάζεται όταν στα παρά πέντε τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης εμμένοντας στο ‘ΟΧΙ’ χωρίς καν να διαθέτει συγκροτημένο εναλλακτικό σχέδιο (τι κάνουμε ;), χωρίς να έχει πείσει την λαϊκή βάση για τις νέες προοπτικές κι ενώ είναι σίγουρο πως έτσι το γ’ μνημόνιο θα περάσει με κάθε δυνατό τρόπο.
Στο όνομα της ‘καθαρότητας των αρχών’ απεμπολούνται ουσιαστικές διαχειριστικές ευθύνες και πυροδοτείται η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγοντας τον δρόμο στην ανάκαμψη κι αντίδραση της δεξιάς κάθε είδους.
Ας αφήσουμε όμως την ασυνεπή στάση λόγων κι έργων και την εσφαλμένη μεθόδευση της ρήξης κι ας δούμε την πολιτική ουσία της αντιπρότασης που προβάλλει η ΛΑΕ για επιστροφή στη δραχμή με εθνικά ανεξάρτητη και περήφανη οικονομική ανάπτυξη.
Σύμφωνα με τον Π. Λαφαζάνη «μνημόνιο είναι το ίδιο το ευρώ» και «συστημικά κόμματα είναι όσα στηρίζουν τα μνημόνια όπως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ».
Μα είναι δυνατόν ; Από την απουσία ανοιχτής σύγκρουσης 6 μηνών, στο ανάθεμα και την πλήρη ισοπέδωση των πάντων…Ώστε μέσα σε μία νύχτα και χάρις σε μία ψήφο ο μέχρι χθες αριστερορεφορμιστικός και ‘λαφαζανικός’ ΣΥΡΙΖΑ έγινε συστημικό, δηλαδή αστικό, δηλαδή ταξικό κόμμα που προωθεί πολιτικές λιτότητας. Μεταλλάχθηκε σαν με μαγικό ραβδί, ανεξάρτητα από ηγετικές διαφοροποιήσεις, κομματικές διεργασίες (σε πλήρη εξέλιξη) και τη στάση της κοινωνίας. Μόνο και μόνο επειδή ο Τσίπρας υπέγραψε κι ο Λαφαζάνης αποχώρησε…Κι αυτό διεκδικεί δάφνες μαρξιστικής πολιτικής ανάλυσης ;
Πρόκειται για δύο εμφανώς λαθεμένες παραδοχές που προβάλλονται ως αυτονόητες, εν είδη αξιώματος, από την ηγεσία της ΛΑΕ.
Την πολιτική της λιτότητας δεν την υπαγορεύει κανένα νόμισμα, την υπαγορεύει η κρίση του καπιταλισμού. Η οποία θα ήταν τυφλός κανείς για να πιστέψει πως περιορίζεται στα όρια της Ευρωζώνης και του ευρώ. Οι πραγματικοί μισθοί και διαθέσιμο εισόδημα περιορίζονται στα χρόνια της κρίσης σε ΗΠΑ και Ιαπωνία παρά την εκτύπωση χρήματος. Τελευταία με τις ανταγωνιστικές υποτιμήσεις των νομισμάτων σειράς χωρών πλήττεται το εισόδημα των λαϊκών τάξεων διεθνώς, ενώ η μείωση του βιοτικού επιπέδου δεν ξεκίνησε από την περιφέρεια της Ευρωζώνης αλλά από τις χώρες της Αν. Ευρώπης πολλά χρόνια πρωτύτερα.
Είτε λοιπόν με μνημόνια είτε με προγράμματα σταθεροποίησης όπως λέγονταν παλιότερα από το ΔΝΤ οι ταξικές πολιτικές της λιτότητας έχουν απλώσει διεθνώς και τώρα με τις νομισματικές υποτιμήσεις – όπως αυτή που επιζητεί η ΛΑΕ με την επιστροφή στη δραχμή – γενικεύονται με συνέπεια να ακυρώνονται τα όποια θετικά αποτελέσματα θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποφέρουν σε εποχές ομαλότητας σε εξαγωγές και οικονομική ανάπτυξη.
Για το ότι η παγκόσμια κρίση είναι όλη μπροστά μας δεν το καταδείχνουν μόνον οι πρόσφατες ανταγωνιστικές νομισματικές υποτιμήσεις αλλά και η εξασθένιση των ρυθμών ανάπτυξης παρά τις συνεχείς τονωτικές ενέσεις ρευστότητας (βλ πολιτικές ποσοτικής χαλάρωσης σε όλη τη Δύση), η αδυναμία δημιουργίας απασχόλησης σε αυτά τα επίπεδα ανάπτυξης (μόνο χαμηλά αμοιβόμενες θέσεις εργασίας δημιουργούνται και μάλιστα προσωρινού χαρακτήρα), η συνεχιζόμενη αύξηση των χρεών, η φούσκα των διεθνών αγορών μετοχών κι ομολόγων και, τέλος, η επιδείνωση των γεωπολιτικών συγκρούσεων και η εξάντληση των μέσων παρέμβασης της οικονομικής πολιτικής (δημόσια ελλείμματα, μειώσεις επιτοκίων κλπ).
Αν η ηγεσία της ΛΑΕ βλέπει τις στρεβλώσεις κι ανισότητες που επιτείνει το ευρώ αλλά δεν αντιλαμβάνεται πως η κρίση και η μείωση των ποσοστών κέρδους οδηγούν τις δυνάμεις του κεφαλαίου να επιβάλλουν λιτότητα σε όλο τον κόσμο (σε διαφορετική ένταση και ρυθμό), τότε δεν βλέπει πέρα από τη μύτη της.
Ακόμη χειρότερα, δε, παραπλανά τον κόσμο όταν προχωρά σε ρήξη χωρίς συγκροτημένο εναλλακτικό σχέδιο (ούτε κουβέντα για σοσιαλισμό) κι όταν μάλιστα προτείνει εθνικό νόμισμα, ταυτίζοντας το επιπόλαια με την εθνική ανεξαρτησία, σε μία περίοδο καταποντισμού των εθνικών νομισμάτων λόγω της όξυνσης της κρίσης, χωρίς να λογαριάζει την εγχώρια αστική τάξη, τον κατασταλτικό ρόλο του εθνικού αστικού κράτους στο οποίο θέλει να στηριχθεί και χωρίς να λέει πουθενά για το τίμημα που θα κληθεί να πληρώσει ο απλός εργαζόμενος εξαιτίας της επιστροφής σε μία υποτιμημένη δραχμή.
Όταν θα αρχίσουν να δίνονται απαντήσεις σε όλα αυτά τα κεφαλαιώδη ζητήματα τότε ίσως ανοίξει πάλι ένας γόνιμος διάλογος πάνω κι ανάμεσα στα διαλυμένα σήμερα κομμάτια της αριστεράς… Ας ελπίσουμε να μην είναι αργά.
