Πώς να απολαύσεις χωρίς αναστολές τα Σταφύλια Της Οργής αντί για το εθνοπατριωτικό κουτόχορτο, που σου έχουν δώσει να μηρυκάζεις
Το παρακάτω κείμενο δεν απευθύνεται σε όσουν πέρναγαν καλά πριν την “κρίση”και που γι’ αυτό σήμερα αναπολούν εκείνη την εποχή (ή και που ακόμα ελπίζουν… ότι θα ξανάρθει). Δεν απευθύνεται σε όσους παραμένουν βολεμένοι (έστω και με ένα ανώδυνο μερικό “ξεβόλεμα”). Δεν απευθύνεται σε όσους πιστεύουν ότι για τη δύσκολη θέση, στην οποία -θεωρούν ότι- βρίσκονται σήμερα, φταίνε οι “κακοί” ευρωπαίοι, ή οι “κακοί” γερμανοί” (ή οι πρόσφυγες των πολέμων που διεξάγουν η “Ε”.Ε., το Ισραήλ, οι Η.Π.Α. -και οι τζιχαντιστές μπράβοι τους- στη Μέση Ανατολή). Δεν απευθύνεται στις αριστεράντζες που πιστεύουν ότι η χρεωκοπία του ελληνόφωνου ψευδοκράτους οφείλεται στη διεθνή οικονομική κρίση και όχι σε εσωτερικές αποκλειστικά αιτίες τού ψευδοκράτους. Δεν απευθύνεται σε όσους γεννημένους δούλους πιστεύουν ότι φταίνε οι Μέρκελ και Σόιμπλε για το ότι ο βρωμοέλληνας εργοδότης τους δεν τους δίνει ούτε αυτά τα 490 ψωροευρώ βασικού μισθού, ή δεν τους έχει ασφαλίσει. Δεν απευθύνεται σε όσους γεννημένους καρπαζοεισπράκτορες εξακολουθούν να ελπίζουν κάτι ο,τιδήποτε, ενώ τους έχουν αφήσει μόνο με το σώβρακο. Δεν απευθύνεται σε όσους φοβούνται (βλακωδώς από επιστημονική οικονομολογική άποψη) ότι αν το ελληνόφωνο ψευδοκράτος βγει από την ευρωζώνη, θα τους πάρουν “για ένα κομμάτι ψωμί” τα ακίνητά τους (που σημαίνει ότι έχουν ακόμα ακίνητα και άρα ότι δεν είναι άστεγοι, ή μελλοντικοί άστεγοι, ή “κοκκινισμένοι” δανειολήπτες, ή νοικάρηδες απειλούμενοι με έξωση). Δεν απευθύνεται σε όσους η διασφάλιση των εισοδημάτων τους, ή της εργασιακής/ επαγγελματικής τους θέσης εξαρτάται από τη συνέχιση του δανεισμού προς το ψευδοκράτος. Δεν απευθύνεται στους (β)ρωμηούς έχουν ταυτίσει κουτοπόνηρα το “εθνικό” συμφέρον με το συμφέρον της κλίκας, του “κλάδου”, ή της συντεχνίας τους. Δεν απευθύνεται στα βλαχαδερά που “μένουναι Εβρόπι” ενώ μπροστά στα μάτια τους μαίνεται ένας εγχώριος Τρίτος Κόσμος. Δεν απευθύνεται στο τοξικό κομμάτι του πληθυσμού. Δεν απευθύνεται στους κουτοπόνηρους (β)ρωμηούς που απαιτούν από την πραγματική κοινωνία να πληρώνειτα φροντιστήρια των παιδιών τους. Δεν απευθύνεται σε όσους (β)ρωμηούς ξερόλες συστήνουν (από θέση βολέματος φυσικά…), να μετοικίσουν οι άνεργοι στις Μανωλάδες των ευρωεπιδοτούμενων νεοτσιφλικάδων και των λαχαναγοριτών δουλεμπόρων ή στα άγονα κατσάβραχα της ορεινής Ελλάδας (απ’ όπου είχαν φύγει ξυπόλητοι οι γονείς τους). Δεν απευθύνεται σε όσους (β)ρωμηούς πιστεύουν ότι η χρεωκοπία του ψευδοκράτους είναι … φυσικό φαινόμενο και ότι τα δύο εκατομμύρια των εργασιακώς τελειωμένων (“εγγεγραμμένων” και μή) πρέπει να πεθάνουν ησύχως και αδιαμαρτύρητα. Δεν απευθύνεται στους νυν και πρώην ψηφοφόρους / συνδαιτυμόνες των διαφόρων Πάγκαλων, ούτε σε ψηφοφόρους γενικώς. Δεν απευθύνεται σε όσους έχουν κρυμμένα ευρώ στα στρώματα (ή στις ξένες τράπεζες). Δεν απευθύνεται σε όσους φοβούνται “τα χειρότερα” (που σημαίνει ότι δεν βρίσκονται -ακόμα- μέσα σε αυτά).
Το παρακάτω κείμενο απευθύνεται αποκλειστικά και μόνον στους ζωντανούς νεκρούς της “κρίσης”. Απευθύνεται σε αυτούς, που και πριν την “κρίση” ζορίζονταν (και που γι’ αυτό δεν πολυνοσταλγούν εκείνη την περίοδο). Απευθύνεται σε αυτούς που δεν “προνόησαν” να φτιάξουν “λίπος” συντρώγοντας με τους διάφορους Πάγκαλους την εποχή του Μεγάλου Φαγοποτιού. Απευθύνεται στο μόνο -και εν αγνοία του- ευρωπαϊκό πληθυσμιακό κομμάτι της χώρας, δηλαδή αυτούς που ανέκαθεν στηρίζονταν στα δικά τους πόδια, που δεν βοηθήθηκαν από τη μαμά και τον μπαμπά, που δεν κληρονόμησαν, που δεν βολεύτηκαν στις πλάτες κανενός, που δεν διαπλέχθηκαν, που υπήρξαν αυτοδημιούργητοι, που έζησαν πελατειακώς έκθετοι και απροστάτευτοι, και που γι’ αυτό υπήρξαν οι πρώτοι -και οι κατεξοχήν- που σαρώθηκαν από την “κρίση” (το μόνο μή ευρωπαϊκό τους γνώρισμα είναι η χαρακτηριστικά ανατολίτικη και ολέθρια -για τους ίδιους- υποτακτικότητά τους). Απευθύνεται στο μή τοξικό κομμάτι του πληθυσμού.Απευθύνεται σε αυτούς που σήμερα βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, σε αυτούς που δεν θα ξαναβρούν ποτέ δουλειά (ούτε καν σαν αυτή την αναξιοπρεπή που είχαν πριν την “κρίση”), στους νεομετανάστες, σε αυτούς που το μέλλον της χώρας δεν τους περιλαμβάνει, σε αυτούς που χέστηκαν για τα capital controls, σε αυτούς που αποτελούν τις προϋπολογισμένες θυσίες, “για να σωθεί η πατρίδα” των βολεμένων (οι οποίοι συνέτρωγαν με τους Πάγκαλους και οι οποίοι τη χρεωκόπησαν). Απευθύνεται σε αυτούς που η σημερινή αδιέξοδη κατάστασή τους σχετίζεται αιτιακά με το -συνεχιζόμενο- βόλεμα των άλλων. Απευθύνεται σε αυτούς που δεν έχουν πλέον τίποτα να χάσουν και άρα δεν έχουν κανέναν λόγο να φοβούνται “τα χειρότερα” (για τους άλλους).
Αν λοιπόν δεν ανήκεις σε αυτήν την δεύτερη κατηγορία, προειδοποιείσαι ότι η συνέχιση της ανάγνωσης θα είναι για σένα χάσιμο χρόνου.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (και άρα κακό για σένα)
Εθνική ενότητα και ομοψυχία, κοινωνική ειρήνη, ομαλότητα, σταθερότητα του βολέματος και των βολεμένων.
Σύμφωνα με μια γνωστή παροιμία, ο πατριωτισμός ήταν ανέκαθεν το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων και των απατεώνων. Μέσω της μαζικής χορήγησης πατριωτικού κουτόχορτου τα εκάστοτε κοινωνικο-οικονομικά κορόιδα ή θύματα πείθονται, όχι μόνο να δεχτούν την κατάστασή τους, αλλά και ότι θυσιάζονται επί ίσοις όροις μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία για κάποιον δήθεν ανώτερο σκοπό, που δήθεν αφορά σε όλους. Με αυτόν τον τρόπο, το μόνο που καταφέρνουν είναι να συμβάλλουν στην κοινωνική ειρήνη, την ομαλότητα και τη σταθερότητα του βολέματος αυτών που τους έχουν εξαπατήσει ή θυματοποιήσει (και που θα επωφεληθούν από την “πατριωτική” θυσία τους). Αυτό φυσικά είναι καλό για την Ελλάδα.
Εθνική ανεξαρτησία, διαιώνιση της ελίτ και του πελατειακού ψευδοκράτους, βλακοκρατία.
Η “εθνική ανεξαρτησία” αφορά αποκλειστικά και μόνο στον βαθμό αυτονόμησης της εγχώριας ελίτ από αυτές άλλων χωρών (και ειδικά των εκάστοτε δανειστών της). Π.χ. η νεοελληνική ελίτ θέλει “εθνική ανεξαρτησία” από τις άλλες ευρωπαϊκές, ώστε να μπορεί να δανείζεται χωρίς προσκόμματα και να διαχειρίζεται ανεξέλεγκτα τα μυθικά ποσά (δάνεια, “πακέτα”, “κονδύλια”, επιδοτήσεις κλπ.) που λαμβάνει από την είσοδο της χώρας στην πάλαι ποτέ Ε.Ο.Κ. Γι’ αυτό και καλλιεργεί τον εθνικισμό εναντίον των (παντελώς ανεύθυνων για τη χρεωκοπία του ψευδοκράτους) ευρωπαίων (και ειδικά των γερμανών). Με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί να διατηρεί την εγχώρια “εθνική” κυριαρχία της επί τής κοινωνίας, να χρηματοδοτεί τον μεταπρατικό παρασιτισμό της (στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ καπιταλιστές, παρά μόνο τριτοκοσμικοί νεοφεουδάρχες με αστικό ψευδεπίχρισμα), να συντηρεί τον πελατειακό στρατό της (υπερμισθοί και υπερσυντάξεις δημοσίων υπαλλήλων, προκλητικές παροχές όπως “εφάπαξ” κλπ.), να εξορίζει τους καλύτερους (από τους οποίους φυσικά απειλείται) στην Εσπερία, να διαιωνίζει το καθεστώς της βλακοκρατίας και της υπανάπτυξης, να χρεωκοπεί επανειλημμένα το ψευδοκράτος της, να δανείζεται εξίσου επανειλημμένα και να φορτώνει πάντα το κόστος στους πελατειακώς έκθετους και απροστάτευτους (σαν κι εσένα).
Πρέπει να εμπεδώσεις ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και επτά χρόνια δεν είναι … φυσικό φαινόμενο, ούτε βέβαια έχει σχέση με τη διεθνή οικονομική κρίση. Στην Ελλάδα, απλώς χρεωκόπησε το ψευδοκράτος (όπως τόσες φορές στο παρελθόν) και το κόστος της χρεωκοπίας έχει μετακυλιστεί σε ανθρώπους σαν εσένα, ενώ προστατεύονται (έστω και με αμυχές) οι ευνοούμενοι του διεφθαρμένου καθεστώτος (ελίτ και πελατειακός στρατός). Με άλλα λόγια η οικτρή και αδιέξοδη κατάστασή σου σχετίζεται αιτιακά με τη διασφάλιση του βολέματος κάποιων άλλων.
Το ζητούμενο, λοιπόν, για σένα δεν είναι, να γίνεις… “εθνικά ανεξάρτητος” (και μάλιστα απέναντι στους γερμανούς που δεν σου φταίνε σε τίποτα), αλλά κοινωνικάανεξάρτητος (=απρόσβλητος) απέναντι στους πονηρούς και βολεμένους ομοεθνείς σου. Αν βέβαια φανείς μαλάκας (όπως έκανες μέχρι τώρα), αυτό είναι καλό για την Ελλάδα.
Παραμονή πάση θυσία στο ευρώ, ή έστω σε διπλό νόμισμα και συνέχιση του δανεισμού προς το ψευδοκράτος.
Το νεοελληνικό ψευδοκράτος σκαρώθηκε από τη βρετανική αυτοκρατορία (ναυμαχία του Ναβαρίνου, 1827), όταν η κοινωνική επανάσταση του 1821 είχε ολοφάνερα κατασταλεί από τους οθωμανούς (εκστρατεία του Ιμπραήμ) και τους ταξικούς συμμάχους τους (τούς ελληνόφωνους κοτσαμπασήδες και την Εκκλησία Α.Ε.). Οι θαλασσοκράτορες βρετανοί αποικιοκράτες αντιλήφθηκαν ότι τα ρήγματα που είχαν δημιουργηθεί στην δύουσα οθωμανική κυριαρχία έπρεπε να “μερεμετιστούν” προοδευτικά με μια σειρά από βαλκανικά ψευδοκράτη-μαριονέτες, τα οποία θα εμπόδιζαν την κάθοδο της Ρωσίας στη Μεσόγειο (ρόλο που πλέον δεν μπορούσαν να διεκπεραιώνουν οι παραπαίοντες οθωμανοί). Ένα από αυτά ήταν και το νεοελληνικό. Η εγχώρια ελίτ νεοκοτσαμπασήδων μεταπραττών του παρα-οικονομικού παρασιτισμού (που οι ιστορικές ρίζες τους φτάνουν βαθιά στον προ-οθωμανικό βυζαντινό μεσαίωνα και που υπήρξαν οι τοποτηρητές και φοροεισπράκτορες των οθωμανών) ανέλαβανπλέον τον ρόλο τοποτηρητών τής αποικιοκρατίας. Σε αντάλλαγμα, οι αποικιοκράτες εξασφάλισαν έκτοτε τη δανειακή επιχορήγηση της παρασιτικής εγχώριας ελίτ (έστω και με διάφορα τιμωρητικά προσκόμματα για τις αναπόφευκτες επανειλημμένες χρεωκοπίες της). Και έτσι, όχι μόνο η κοινωνική επανάσταση του 1821 ηττήθηκε ιστορικά, αλλά το ελληνόφωνο τριτοκοσμκό ψευδοκράτος διατηρεί μέχρι σήμερα όλα τα ειδοποιά οικονομικά και ηθικά χαρακτηριστικά τής τουρκοβυζαντινής φεουδαρχίας πίσω από ένα ψευδεπίχρισμα (=μόστρα) “καπιταλισμού” και -ενός ολοκληρωτικά διαπλεκόμενου μαφιόζικου τριτοκοσμικού– “κοινοβουλευτισμού”. Πάρ’ το απόφαση: αυτή είναι η Ελλάδα, δεν υπάρχει άλλη.
Μετά όμως από μια σειρά γεγονότων, όπως η δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους (από τον Κεμάλ Ατατούρκ), η απόσυρση της Βρετανίας από τη Μεσόγειο (και η αντικατάστασή της από τις Η.Π.Α.) και η κατάρρευση του (αν)υπαρκτού “σοσιαλισμού”, οι συσχετισμοί στην περιοχή άλλαξαν εις βάρος τής -κάποτε- στρατηγικής γεωπολιτικής θέσης τής εγχώριας ελίτ. Έτσι, από το 1922 ο δοτός ρόλος της στην περιοχή χάνει αργά αλλά σταθερά σε σημασία. Γι’ αυτόν τον λόγο, το κόστος τού δανεισμού της πρέπει να επανεξεταστεί και να αναθεωρηθεί προς τα κάτω (έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι πολλές ευρωπαϊκές ελίτ δεν δίνουν δεκάρα πλέον για το αν η Ελλάδα παραμείνει στην ευρωζώνη – κάμποσες μάλιστα προτείνουν απερίφραστα την αποπομπή της από ευρωπαϊκές συνθήκες όπως η “Σένγκεν”, ή την προσωρινή έξοδό της από την ευρωζώνη, ή ακόμα και την εκπαραθύρωσή της από την Ε.Ε.).
Ο μόνος λόγος, λοιπόν, που το ελληνόφωνο ψευδοκράτος επιδιώκει να παραμείνει πάση θυσία (…ενός συγκεκριμένου πληθυσμιακού του κομματιού) στο ευρώ, είναι για να εξακολουθήσει να δανείζεται. Και ο μόνος λόγος που θέλει να εξακολουθήσει να δανείζεται, είναι για να μπορεί η εγχώρια παρασιτική μεταπρατική ελίτ να συνεχίσει να υπεξαιρεί τα δανειζόμενα ποσά (βλ. “ανακεφαλαιοποίηση”/αιμοδότηση τραπεζιτών, δάνεια σε χρεωκοπημένους μηντιάρχες, μίζες σε πολιτικούς, υπερτιμολογημένες αναθέσεις “μεγάλων έργων” σε κρατικοδίατους εργολάβους κλπ.) να τα “ξεπλένει” και τέλος να τα “εξάγει” σε ελβετικές τράπεζες και φορολογικούς “παραδείσους”. Επιπλέον, για να μπορεί με ένα μέρος από αυτά να συνεχίσει να συντηρεί τον δημοσιοϋπαλληλικό πελατειακό στρατό που τής είναι απαραίτητος ώστε να εξασφαλίζεται η “κοινωνική ειρήνη” και “συναίνεση” (“μαζί τα φάγαμε”).
Αν παρ΄όλα αυτά, όπως φαίνεται, δεν αποφευχθεί το grexit, η ελίτ διαθέτει και δεύτερη γραμμή άμυνας: το “διπλό νόμισμα”, θιασώτης και αρχιτέκτονας του οποίου είναι ο εν μαθητεία μάγος Γιάνννης Βαρουφάκης, ο οποίος θα κληθεί σύντομα να αντικαταστήσει την αποτυχημένη αριστεράντζα, που παριστάνει τον … ευρωπαϊστή και … τον σωτήρα της Ε.Ε. από τους κακούς γερμανούς.
Με το “διπλό νόμισμα”, το χρεωκοπημένο ψευδοκράτος (δηλαδή η εγχώρια ελίτ) θα συνεχίσει να δανείζεται -και να συναλλάσεται- απρόσκοπτα σε ευρώ, ενώ ένα μέρος τους θα το μετατρέπει σε “τσιγκάκια” (εθνικό νόμισμα) για να συναλλάσονται τα κορόιδα (στα οποία ήδη ανήκεις). Ενδεχομένως έτσι η ελίτ θα αναγκαστεί να θυσιάσει και ένα μέρος από (ή και ολόκληρον) τον πελατειακό στρατό της, να είσαι όμως βέβαιος ότι αυτός θα της παραμείνει πιστό σκυλί: είναι τόσο δουλικός, τόσο τρομοκρατημένος, τόσο εξαρτημένος και τόσο χαμερπής, που δεν θα διανοηθεί ούτε καν να ψάξει αλλού για προστάτες. Εξάλλου θα διατηρήσει τουλάχιστον την κοινωνικά προκλητική εργασιακή του εξασφάλιση, έστω κι αν θα πληρώνεται με “τσιγκάκια”. Έτσι δεν θα διαταραχθεί η κοινωνική ειρήνη, η ομαλότητα και η σταθερότητα της κυριαρχίας της ελίτ.
4. “Κούρεμα” του χρέους
Αυτό απλώς θα διαιωνίσει το ψευδοκράτος. Άρα είναι καλό για την Ελλάδα. Το χρέος θα γίνει εξυπηρετήσιμο, η χώρα θα ξαναβγεί στις “αγορές” και θα αρχίσει να ξαναδανείζεται περιορισμένα. Η ελίτ θα καλύψει τις ζημιές της και θα ξανα-αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων στα προ χρεωκοπίας επίπεδα. Οι κρατικοδίαιτοι (“επιχειρηματίες” και δημόσιοι αργόμισθοι) θα οργιάσουν. Ούτε ένα ευρώ από τα δανεικά δεν θα πάει στην πραγματική οικονομία και στην πραγματική κοινωνία πριν ανακάμψει η τσέπη της ελίτ και του πελατειακού κομματιού του πληθυσμού.
Να μην χάσουν τα σπίτια τους οι “κοκκινισμένοι” δανειολήπτεςστεγαστικών δανείων.
Με αυτόν τον τρόπο θα είναι μειωμένος ο αριθμός των απελπισμένων (δεν υπάρχει ίσως μεγαλύτερη απελπισία από το να μην έχεις εξασφαλισμένη στέγη – ρώτα και τους πρόσφυγες απ’ τη Συρία). Οι απελπισμένοι θα περιοριστούν στους άστεγους και στους άνεργους νοικάρηδες, που κινδυνεύουν με έξωση. Έτσι το καθεστώς δεν θα προκαλέσει επιπλέον τριγμούς στον εαυτό του. Αντίθετα, θα μπορεί να το παίζει και προστάτης των “αδυνάμων” (ενώ την ίδια στιγμή θα υπάρχουν π.χ. σαράντα χιλιάδες άστεγοι αφημένοι σαν σκυλιά στην τύχη τους…).
Να … καταβληθούν οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις.
Πρόκειται για σενάριο εθνικιστικής ρωμηοφαντασίας. Αλλά αν συνέβαινε, τα χρήματα θα τα τσέπωνε και θα τα διαχειριζόταν η ελίτ, όπως και όλα τα άλλα που έχουν περάσει απ’ τα χέρια της.
Να … μην ψωνίζεις απ’ το Lidl. (…)
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ (και άρα κακό για την Ελλάδα)
1. “Εμφύλιος” πόλεμος, αποσταθεροποίηση, ανωμαλία, ξεχαρβάλωμα του ψευδοκράτους (ή: η καταστροφή είναι η πρώτη πράξη της δημιουργίας).
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται απλώς αλλαγή κυβέρνησης, εμφάνιση νέων εθνοσωτήρων κλπ. Η Ελλάδα χρειάζεται αλλαγή καθεστώτος (=οικονομικού συστήματος και τρόπου παραγωγής). Χρειάζεται να πραγματοποιήσει το ιστορικό πέρασμα από την τουρκοβυζαντινή φεουδαρχία και τον μεσαιωνικό τριτοκοσμικό μεταπραττισμό (με τις παθογένειές του) στον σύγχρονο δυτικό καπιταλιστικό κόσμο (με τα ιστορικά θετικά του και αρνητικά του). Αλλά η έξοδος των δυτικών κοινωνιών από τη φεουδαρχία και ο (έστω και μερικός) εξανθρωπισμός τους προαπαίτησε κοινωνικούς πολέμους και λουτρά “ομοεθνούς” αίματος, και δεν επετεύχθη με ειρηνικά (βλ. θεσμικά) μέσα. Για να γίνει,λοιπόν, η Ελλάδα δυτική κοινωνία, θα πρέπει να ακολουθήσει υποχρεωτικά τον ίδιο δρόμο (αν κάποιος γνωρίζει άλλους τρόπους, ας μας πληροφορήσει…).
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στην -πνιγμένη στην ηθικολογία- νεοελληνική διάλεκτο, ο κοινωνικός πόλεμος αποκαλείται παραπλανητικά “εμφύλιος”, ώστε να του δοθεί αποτρεπτικό συγκινησιακό περιεχόμενο (εξάλλου είναι γνωστό πόσο “κόλλημα” έχει ο νεοέλληνας με την οικογένεια…).
Ο κοινωνικός πόλεμος (ή πόλεμος μεταξύ πολιτών: civil war, guerre civile, guerra civil, Bürgerkrieg κλπ. όπως αποκαλείται σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες πλην τής νεοελληνικής) είναι ιστορικώς διαπιστωμένα ο μόνος τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνονται ποιοτικές (δηλαδή πραγματικές) αλλαγές σε μια κοινωνία. Π.χ. επαναστάσεις, όπως η γαλλική (1789), η μεξικανική (1910), ή το διεθνές underground κίνημα της ταραγμένης δεκαετίας του 1960 κ.α. αποτελούν παραδείγματα κοινωνικού (“εμφυλίου”) πολέμου, που άλλαξαν ριζικά και προς το καλύτερο τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. Αντιθέτως καμμία κοινωνική αλλαγή δεν προήλθε ποτέ από καθεστωτικές διαδικασίες, όπως π.χ. οι εκλογές (με μόνη εξαίρεση την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού στον μεσοπόλεμο, που έφεραν όντως αλλαγές, αλλά, δεν νομίζω τού είδους που θα ήθελες…), ή από πραξικοπήματα (Ρωσία, Οκτώβριος 1917), ή από κομματικούς συμμοριτο- πολέμους για την κατάληψη της εξουσίας (σαν αυτόν του 1943-1949 στην Ελλάδα, μεταξύ δεξιών και αριστερών κομματικών συμμοριών).
Κανονικά μια επανάσταση (“εμφύλιος πόλεμος”) είναι το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να είχε συμβεί τελευταία στην Ελλάδα. Εκπληρούνται όλες οι ιστορικές προϋποθέσεις γι’ αυτή την εξέλιξη: μια διεφθαρμένη και παρακμασμένη ελίτ που έχει φάει τα “ψωμιά” της (και το ξέρει), μια ψευδεπίγραφη “μεσαία” τάξη νοικοκυραίων χεσμένων από τρόμο για το μέλλον τού βολέματός τους, ένα πολιτικό σύστημα τόσο αναξιόπιστο που δεν το πιστεύουν ούτε αυτοί που ακόμα ψηφίζουν, και από κάτω τους μάζες φτωχοποιημένων που περιφέρονται σαν λατινοαμερικάνοι κολλήγοι του 19ου αιώνα (ενώ με ένα απλό “φύσημά” τους το καθεστώς θα κατέρρεε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα). Ο λόγος που δεν έχει ακόμα ξεσπάσει αυτή η επανάσταση δεν είναι φυσικά … η “απουσία οράματος”: ακόμα και οι σημαντικότερες επαναστάσεις στην Ιστορία δεν ήσαν παρά “τυφλά” ξεσπάσματα συσσωρευμένης οργής και ποτέ καμμίαεπανάσταση δεν είχε “σχέδιο” καi “στόχους”. Οι επαναστάσεις είναι πράξεις απελπισίας και απελπισμένων, είναι συλλογικές εκδηλώσεις του ενστίκτου αυτοσυντήρησης των θαμμένων ζωντανών και γι’ αυτό είναι απλώς αδύνατον να έχουν κάποιο οποιοδήποτε προκάτ “σχέδιο”. Κατά μία έννοια, οι αυθεντικές επαναστάσεις γίνονταν ανέκαθεν “για την κάβλα τους” (“εργάτες όλων των χωρών, διασκεδάστε”, λέει ένα παλιό γαλλικό σύνθημα) και δεν είχαν να απολογηθούν σε κανέναν για τίποτα. Αντίθετα με ό,τι έχει δρομολογηθεί να πιστεύει ο πολιτικά και ιστορικά αγράμματος νεοέλληνας, η αναζήτηση για την ανοικοδόμηση της κοινωνίας σε άλλες βάσεις και οι σχετικές διατυπώσεις της, είναι κάτι που έρχεται κάμποσους μήνες μετά το ξέσπασμα των επαναστάσεων.
Ένας ιστορικής φύσεως λόγος που δεν έχει ξεσπάσει μια επανάσταση στην Ελλάδαείναι η πολιτική υπανάπτυξη του -ανατολίτη- νεοέλληνα, η παντελής απουσία κοινωνικής Ιστορίας δυτικού τύπου (Αναγέννηση, Διαφωτισμός, Εργατικό Κίνημα κλπ.) και η αναμενόμενη απουσία αναλόγων σημείων αναφοράς από τη συλλογική μνήμη. Ο κυριότερος λόγος, όμως, είναι η βαθύτατα εσωτερικευμένη υποτακτικότητα, η θλιβερή απουσία αυτοσεβασμού, αλλά και η γονιδιακή θρασυδειλία του κουραδόμαγκα (β)ρωμηού, που αυτοϊκανοποιείται με ανέξοδους λεονταρισμούς προς τον γερμανό (που είναι μακριά) ενώ στέκεται “σούζα” στον εργοδοτίσκο του (που τον έχει ακριβώς μπροστά του).
Οι άνθρωποι μας ρωτάνε πάντα: “ποιό είναι το πρόγραμμά σας;”. Τους δίνω λοιπόν το πρόγραμμα της Μητροπολιτικής Όπερας. Ή τους λέω να ρίξουν μια ματιά στον Χρυσό Οδηγό. “Θα βρείτε εκεί το πρόγραμμά μας”. Άντε γαμηθείτε με τα προγράμματά σας! Ο στόχος της επανάστασης είναι να καταστρέψει τα προγράμματα και να κάνει τους θεατές πραγματικούς δράστες. Είναι μια επανάσταση “άνευ διδασκάλου” και θα επεξεργαστούμε το μέλλον στη διάρκεια της πορείας.
(Απόσπασμα από το θρυλικό εγχειρίδιο Do It! του Τζέρρυ Ρούμπιν, 1969)
Ουσιαστικά ο Ρούμπιν περιγράφει το στερεότυπο μοτίβο όλων των αυθεντικών επαναστάσεων από την αρχαία Ελλάδα μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση του 1789 και τον Μάη του 1968. Λόγω τού κατεπείγοντος τού χαρακτήρα τους οι αυθεντικές επαναστάσεις δεν διέθεταν ποτέ ετοιματζίδικο “σχέδιο” και “όραμα”, σκαρωμένα σε κομματικά γραφεία: π.χ. οι δημοκρατίες τής κλασικής Ελλάδας (ο επιδραστικότερος πολιτισμός της Ιστορίας) προήλθαν από τις οξύτατες ταξικές συγκρούσεις της αρχαϊκής εποχής και διαμορφώθηκαν σε ένα διάστημα πολιτικής αναζήτησης και δημιουργικότατου κοινωνικού πειραματισμού δύο-τριών αιώνων, ενώ το γνωστότερο σύνθημα του γαλλικού Μάη ήταν το “αόριστο” Η Φαντασία στην Εξουσία (κάτι το οποίο οι αρχαίοι έλληνες ιδρυτές τής Κοινωνικής Αυτοθέσμισης θα το υπέγραφαν και με τα δύο χέρια).
Οι αυθεντικές επαναστάσεις πρώτα κατέστρεφαν και μετά ανοικοδομούσαν με την ησυχία τους. Η Καταστροφή είναι η πρώτη πράξη της Δημιουργίας.
Αυτό που παραμένει όμως, είτε σου αρέσει είτε όχι, είναι το ότι οι συνθήκες στη νεοελληνική κοινωνία έχουν φτάσει πλέον στο σημείο, όπου η κατάστασή σου θα βελτιωθεί μόνο με ριζικές (=βίαιες) κοινωνικές λύσεις και όχι με καθεστωτικά θεσμικά γιατροσόφια, για τα οποία οι ίδιοι οι ηθικολόγοι προπαγανδιστές τους δεν θέλουν να εγγυηθούν (και πολύ καλά κάνουν). Για παράδειγμα, ποιός από αυτούς μπορεί να σου απαντήσει έγκυρα και υπεύθυνα, πόσο θα χρειαστεί να παραμείνεις στην κατάσταση του ζωντανού νεκρού, πότε θα έρθει η πολυδιαφημισμένη “ανάπτυξη”, ή πώς θα παραμείνεις στη ζωή μέχρι τότε; Φυσικά όλοι τους αποφεύγουν έξυπνα να σου δώσουν μία, έστω και κατά προσέγγιση, απάντηση. Αυτό αποδεικνύει ότι απλώς σε εξαπατούν ροκανίζοντας τον χρόνο (σου). Εξάλλου, δεν έχεις αντιληφθεί ότι κανείς τους δεν αναφέρεται πλέον στους ζωντανούς νεκρούς σαν κι εσένα και ότι θεωρούν την ύπαρξη δύο εκατομμυρίων εργασιακώς τελειωμένων (“εγγεγραμμένων” και μή), κοινωνικώς αποκλεισμένων, αστέγων κλπ. ως φυσιολογικό γεγονός; Δεν έχεις αντιληφθεί ότι η συνεχιζόμενη λαίλαπα της ανεργίας, των κοινωνικώς αποκλεισμένων, των αστέγων, των νεογκασταρμπάιτερ, ή τηςκαταστροφής των επομένων γενεών, έχει αποσυρθεί πονηρά από τη δημόσια συζήτηση;
Αντίθετα με ό,τι σε έχουν δρομολογήσει να νομίζεις, δεν σου φταίει ο Σόιμπλε που ο εργοδοτίσκος σου δεν σε πληρώνει ούτε αυτά τα 490 ψωροευρώ “βασικού” μισθού, ή που δουλεύεις με καθεστώς γαλέρας, ή που είσαι πέντε χρόνια άνεργος (και που δεν θα ξαναδουλέψεις ποτέ). Μάλιστα, κάτι που προσπαθούν να σου κρύβουν είναι ότι η εξευτελιστική μείωση (490€) ενός ήδη εξευτελιστικού προ “κρίσης” βασικού μισθού (680€) δεν ήταν απόφαση των “κακών γερμανών” αλλά των “δικών” μας. Ο εχθρός σου, λοιπόν, είναι μπροστά σου, είναι ο τραπεζίτης, ο εργοδοτίσκος, ο πολιτικάντης, ο “ευχαριστημένος πελάτης” (=βολεμένος δημόσιος αργόμισθος) και φυσικά ο μαφιοζοδικαστής που ξεπλένει όλους αυτούς. Είναι οι ομοεθνείς σου που έχουν αποφασίσει να σε θυσιάσουν για να διασωθούν οι ίδιοι και η πατρίδα τους. Αυτοί έχουν πατρίδα, εσύ όχι. Αυτοί είναι που θέλουν την “εθνική ομοψυχία” σου, για να συνεχίσεις να πεθαίνεις κάθε μέρα ησύχως. Αυτοί είναι που σε θάβουν κάθε μέρα ζωντανό, και σου υποδεικνύουν νηστεία και προσευχή μέχρι να έρθει … η ανάπτυξη. Αυτοί είναι που σε εμπαίζουν πετώντας σου το μπαλάκι και λέγοντάς σου να “προτείνεις” εσύ “εναλλακτικές” … για να μην σε θυσιάσουν. Πρέπει, λοιπόν, να συνειδητοποιήσεις ότι δεν θα παραιτηθούν από τα -εις βάρος σου- προνόμιά τους, αν δεν δουλέψουν υπερωρίες οι γκιγιοτίνες της κοινωνικής δικαιοσύνης στην πλατεία Συντάγματος κι αν δεν βασιλέψει οκουρνιαχτός και ο τρόμος τής κοινωνικής αυτοάμυνας, για ένα διάστημα λίγων ημερών ή εβδομάδων ή και μηνών. Αυτή είναι η μόνη εναλλακτική σου μπροστά στη μοίρα που σου επιφυλάσσουν, και δεν έχεις καμμία υποχρέωση να εκπονήσεις … εθνοσωτήρια σχέδια, εκτός από το εξής πρόχειρο ένα: πώς θα σκοτώσεις πρώτος ό,τι σε σκοτώνει.
Η ερώτηση “με τί σκοπεύεις να αντικαταστήσεις αυτό που θέλεις να καταστρέψεις;” είναι παγίδα! Μην πέσεις μέσα της! Η γενική σου κατεύθυνση πρέπει να είναι προς την ολοσχερή αποσάθρωση των πολιτικών και οικονομικών πυλώνων του ψευδοκράτους (διακοπή του δανεισμού προς το ψευδοκράτος, κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, καταστροφή τής κρατικοδίαιτης παρασιτικής “επιχειρηματικότητας”, αδυναμία μισθοδότησης και διάλυση του πελατειακού στρατού, αδυναμία σχηματισμού “σταθερής” κυβέρνησης κλπ.) και προς τη “γενοκτονία” ή “εθνοκάθαρση” τής ελίτ ώστε νααποκλειστεί κάθε πιθανότητα επιστροφής της. Όλα αυτά, άμεσα και με χρήσηοποιουδήποτε μέσου (κατά προτίμηση του συντομότερου και αυτού που θα “πονέσει” πιο πολύ) ώστε να ξεβρωμίσει ο τόπος από τα παντοειδή βολεμένακαρκινώματα, που απαιτούν από εσένα να πεθάνεις χωρίς να κάνεις θόρυβο (και ταυτόχρονα σε ειρωνεύονται θρασύτατα ζητώντας σου “εναλλακτικές”). Μετά θα σκεφτείς για το μέλλον ψυχικά και διανοητικά ξαλαφρωμένος και με ελεύθερο το πεδίο δράσης
Όσο πιο πολύ προσπαθούν να καρφώσουν τη σκέψη σου στα προκρούστεια καλούπια της “νομιμότητας”, τόσο πιο πολύ πρέπει να απελπίζεσαι ότι η κάθαρση του δράματος (σου) θα προέλθει κάποτε (πότε;) από αυτήν. Μην ξεχνάς άλλωστε ότι και οομοεθνής κοινωνικός εχθρός σου απεργαζόταν βίαιες εξωθεσμικές λύσεις στην αρχή της “κρίσης”, όταν φοβόταν για “ανεξέλεγκτες” κοινωνικές αντιδράσεις. Ούτε αυτός ο ίδιος δεν πιστεύει στη “νομιμότητα” και τους “θεσμούς”, στους οποίους έχει δρομολογήσει εσένα να υπακούς. Γιατί λοιπόν να τους σεβαστείς εσύ; Για να μην σε πούνε … “μπαχαλάκια”;
Ούτε πρέπει να περιμένεις παθητικά την κατάρρευση του καθεστώτος. Το καθεστώς έχει ήδη καταρρεύσει, αλλά επάνω σου: τα ρετιρέ και οι μεσαίοι όροφοι, έχουν μείνει σχεδόν ανέπαφα, ενώ έχουν συνθλίψει το ισόγειο ή το υπόγειο όπου έμενες. Κι όλος ο αγώνας και η έγνοια των ενοίκων τους είναι να ρίξουν νέα θεμέλια (δηλαδή να χτίσουν τη “νέα Ελλάδα” τους, έστω και κοντύτερη από την “παλιά”) επάνω στο δικό σου καλά κρυμμένο κουφάρι (όπως παλιότερα, όπου έσφαζαν και έθαβαν κοκκόρια στα θεμέλια ενός νεόδμητου). Αν, λοιπόν, δεν ξεθάψεις μόνος σου τον εαυτό σου γκρεμίζοντας τους ορόφους που σε καταπλακώνουν, απλώς θα παραμείνεις θαμμένος ζωντανός και απλώς θα διαιωνίσεις ό,τι σε έθαψε.
Αν πάλι φοβάσαι μήπως με ένα σύντομο “εμφύλιο” τα πράγματα γίνουν χειρότερα για σένα, αυτό σημαίνει ότι δεν σε έχουν βρει ακόμα τα χειρότερα, ότι έχεις ακόμα περιθώρια να ελπίζεις, ότι έχεις ακόμα πράγματα να παζαρέψεις με το καθεστώς, ότι δεν τα έχεις χάσει όλα, ότι αντέχεις να σε πατήσουν κι άλλο, και άρα ότι αυτό το κείμενο δεν απευθύνεται σ’ εσένα.
“Η επαναστατική πράξη δεν χρειάζεται να προσφέρει το συνολικό και λεπτομερειακό σχήμα της κοινωνίας που σκοπεύει να εγκαθιδρύσει, ούτε να “αποδείξει” και να εγγυηθεί, απολύτως, ότι αυτή η κοινωνία θα μπορέσει να λύσει όλα τα προβλήματα που θα της τεθούν ποτέ. Της αρκεί να δείξει ότι σ’ αυτά που προτείνει δεν υπάρχει ασυνέπεια και ότι, όσο μακριά κι αν κοιτάξουμε, η πραγματοποίησή της θα ανέπτυσσε απέραντα την ικανότητα της κοινωνίας να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της.”
Κορνήλιος Καστοριάδης, Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας (1975)
2. Απευθείας υπαγωγή της Ελλάδας στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, ως το 17ο ομόσπονδο κρατίδιό της.
Αυτό είναι κάτι που δεν το θέλει ούτε η ίδια η Γερμανία (ποιός θα ήθελε να επωμιστεί μια χρεοκοπημένη μπανανία;). Αξίζει όμως να φανταστούμε τί θα “πάθαινες”, αν συνέβαινε.
Θα καταργείτο η ολέθρια “διαμεσολάβηση” της εγχώριας ελίτ (και η ίδια η ελίτ), αφού η Ελλάδα θα υπαγόταν στη γερμανική διακυβέρνηση. Κατ’ αρχήν οι γερμανοί θα επέβαλαν στην Ελλάδα την αξιοκρατική κουλτούρα τους. Έτσι θα απολύονταν άμεσα και χωρίς “αποζημιώσεις” μισό εκατομμύριο άχρηστοι, όπως ανειδίκευτοι “διοικητικοί” δημόσιοι αργόμισθοι, παπάδες, ΜΑΤατζήδες, καθαρίστριες/”γραμματείς” κ.α. (ως γνωστόν διορισμένοι με αδιάβλητες πελατειακές διαδικασίες). Στη θέση τους θα προσλαμβανόταν ταχύτατα μόνο ο αναγκαίος αριθμός (ας πούμε εκατό χιλιάδες) και μόνο άνθρωποι με ικανότητες, υπευθυνότητα, σοβαρότητα κλπ. Έτσι θα εξοικονομούνταν δισεκατομμύρια ευρώ (τόσο από τη μείωση του προσωπικού των αχρήστων, όσο και από την αύξηση της αποτελεσματικότητας λόγω τής πρόσληψης ικανών). Τα οφέλη για την πραγματική κοινωνία θα ήσαν άμεσα και προφανή. Επιπλέον θα εξοικονομείτο άμεσα διαθέσιμο και φθηνό εργατικό δυναμικό, από τους ανειδίκευτους απολυμένους του Δημοσίου, το οποίο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε δημόσια έργα που έχουν διακοπεί λόγω χρεωκοπίας (σε αυτά που τόσα χρόνια σακατεύονταν οι, ανασφάλιστοι από τους δουλεμπόρους εργολάβους, μετανάστες), ή να προσφερθεί από τον Ο.Α.Ε.Δ. στον ιδιωτικό τομέα (π.χ. σε αγροτικές εργασίες, σε διάφορες εποχικές χαμαλοδουλειές κλπ.).
Θα λειτουργούσε ο αληθινός (κι όχι ο νεοφιλελεύθερος) κοινωνικός δαρβινισμός. Όλοι αυτοί οι ξερόλες που σήμερα σε προτρέπουν να πας να δουλέψεις στις Μανωλάδες, ή να γυρίσεις στο ορεινό χωριό σου (από το οποίο έφυγαν λόγω πείνας οι γονείς σου), θα αναγκαστούν να εφαρμόσουν τις εκ του ασφαλούς υποδείξεις τους προς εσένα. Και τότε οι μαλθακοί, οι καλομαθημένοι, οι εξυπνάκηδες, που είχαν βολευτεί στην πλάτη σου, θα πεθάνουν εκείνοι αντί για σένα.
…είπε κάποτε ένας σοφός τοίχος
Επιπλέον με τη “γερμανική κατοχή” θα έπεφτε άμεσα μαχαίρι στην παραδοσιακήνεοελληνική κουλτούρα της απόλυτης διαφθοράς (“φακελάκια”, “γρηγορόσημα” κλπ.). Δεν θα σε ρωτάγανε … “από ποιόν έρχεστε;” όταν θα πήγαινες να ψάξεις κάπου γιαδουλειά. Θα γινόταν ορθότερη διαχείριση του δημόσιου πλούτου και χρήματος, θα ασκείτο η λεγόμενη χρηστή διοίκηση (ή, τουλάχιστον, χρηστότερη από τη νεοελληνική), θα καθιερωνόταν ένα απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα (π.χ. τεσσάρων μόνο βαθμίδων, όπως το γερμανικό). Θα επεκτεινόταν αναγκαστικά και στον ιδιωτικό τομέα η εργασιακή αξιοκρατία και η επιχειρηματική σοβαρότητα (π.χ. θα έκλειναν οι χιλιάδες μή σοβαρές επιχειρήσεις ψιλικατζήδων και αεριτζήδων που κοιτάνε να κλέψουν τους σκλάβους τους, για να αγοράσουν Καγιέν, ή να φτιάξουν πισίνες, ή να πηγαίνουν τα πουτανάκια τους στα μπουζούκια). Θα έκλειναν οι χρεοκοπημένεςτράπεζες, τα μήντια και οι λοιπές παρασιτικές διαπλεκόμενες “επιχειρήσεις” που σήμερα διασώζονται με αντίτιμο δύο εκατομμύρια ζωντανούς νεκρούς (οι οποίοι δεν διαπλέχθηκαν ποτέ). Και μόλις έκλειναν, θα άνοιγε επιτέλους ο δρόμος για την ανάκαμψη της φιμωμένης πραγματικής οικονομίας. Κι αυτό θα έπαιρνε πολύ λιγότερο καιρό, από αυτόν που -δεν σου λένε πόσος- χρειάζεται με τις σημερινές συνθήκες.
Η κοινωνία θα μετατρεπόταν σε εργασιοκεντρική (κάτι απευκταίο για τους σημερινούς άχρηστους βολεψοκωλάκηδες του Δημοσίου και τα κάθε είδους κρατικοδίαιτα “επιχειρηματικά” παράσιτα). Θα αναπτυσσόταν η παραγωγική (και όχι η κρατικοδίαιτη) επιχειρηματικότητα (=βιομηχανία). Η οικονομία θα γινόταν σύγχρονη (=βιομηχανική) αντί να αναζητάει σανίδα σωτηρίας στα τριτοκοσμικά πασαλείμματα του “τουρισμού” και της “αγροτικής οικονομίας” (η αγροτική παραγωγή σε μια ορεινή χώρα σαν την Ελλάδα ήταν πάντα ανεπαρκέστατη, ενώ ο τουρισμός αφορά, ως γνωστόν, σε ορισμένες μόνο περιοχές και δεν μπορεί να απορροφήσει εργασιακά ή επιχειρηματικά το σύνολο του πληθυσμού). Έτσι κανείς βολεμένος δεν θα υποδείκνυε όλο οίηση τους ζωντανούς νεκρούς “να πάνε στα χωριά τους” και να γίνουν “αγρότες” (χωράφια … στην ορεινή Ελλάδα;!), ούτε ο κάθε αυτοδίδακτος “οικονομολόγος” του καφενείου θα πρότεινε ως εθνική λύση … τον τουρισμό. Η ύποπτη προβολή του τουρισμού και της “επιστροφής στην επαρχία” ως προσανατολισμών της οικονομίας, αποσκοπεί στο να μην εκβιομηχανιστεί η οικονομία, ώστε να παραμείνει υπανάπτυκτη και κρατικοδίαιτη στα χέρια των παρασιτικών μεταπραττών που παριστάνουν την αστική τάξη της χώρας (και οι οποίοι τρέμουν κυριολεκτικά την ανάδυση μιας γνήσιας -δηλαδή βιομηχανικής- αστικής τάξης).
Δεν θα υπήρχαν δύο εκατομμύρια άνεργοι (“εγγεγραμμένοι” και μή) με προσόντα ή/και εμπειρία που θα σάπιζαν στην απραξία, ενώ την ίδια στιγμή θα υπήρχαν μισό εκατομμύριο ανειδίκευτοι βυσματούχοι στο Δημόσιο, τους υπερμισθούς των οποίων θα τους πλήρωνε η πραγματική κοινωνία. Από την άλλη, η εργασία (και όχι η γνωστή κρατικοδίαιτη νεοελληνική “αρπαχτή”) θα θεωρείτο προτεσταντικά ως το θεμέλιο της κοινωνίας και, προκειμένου να είναι αποτελεσματική, θα είχε την ανάλογη σοβαρή αντιμετώπιση σε επίπεδοοργάνωσης, εργασιακών συνθηκών, αξιοκρατίας, και αμοιβών. Δηλαδή δεν θα κυριαρχούσε η γνωστή νεοελληνική εργοδοτική τσαπατσουλιά και μιζέρια που θέλει εργαζόμενους-“λάστιχα”, ο κάθε εργαζόμενος θα είχε το αυστηρά καθορισμένο του αντικείμενο (και δεν θα γινόταν Τιραμόλα), δεν θα κατεφθείρετο η εργασιακή δύναμη, ούτε θα απαξιωνόταν η εργασία με … 490 ψωροευρώ βασικού μισθού στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα (ενώ την ίδια στιγμή τα ανεύθυνα και ανειδίκευτα κομματόσκυλα και πελατόσκυλα του Δημοσίου εξακολουθούν να αμείβονται προκλητικά, παρά τις “περικοπές”). Ούτε θα είχε θυσιαστεί η επόμενη γενιά για να μην χάσει τα προνόμιά της η κοινωνική σαβούρα των βολεμένων. Δεν θα είναι βέβαια ο παράδεισος (δεν το λέω ειρωνικά) όπου θα έχει καταργηθεί η εργασιακή αλλοτρίωση και θα έχει εγκαθιδρυθεί η εργασιακή και κοινωνική αυτοδιεύθυνση, αλλά θα είναι κάτι πολύ πιο ανθρώπινο από αυτό που έχεις τώρα. Δεν νομίζεις;
Θέλεις κι άλλα οφέλη; Θα φορολογείτο αλύπητα η Εκκλησία Α.Ε., αφού πρώτα διαχωριζόταν από το κράτος. Θα εξαρθρώνονταν τα καρτέλ των σούπερ μάρκετς, τηςτηλεφωνίας κλπ., ώστε να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός. Το εκπαιδευτικό σύστημαθα έπαυε να είναι εξετασιοκεντρικό, πράγμα που θα σήμαινε και τη θανατική καταδίκη της παραπαιδείας. Θα συγκροτούντο θεμελιώδεις για τον ευρωπαϊκό κόσμο κοινωνικές δομές, όπως πραγματική δημόσια υγεία και ασφάλιση (και θα εξέλειπαν εκ των πραγμάτων τα αίσχη της παραϋγείας και της παρα-ασφάλισης), πραγματική δημόσια παιδεία, πραγματικές δημόσιες υπηρεσίες. Έτσι, το κόστος ζωής σου θα μειωνόταν όσο και σε οποιαδήποτε δυτική χώρα.
Η Ελλάδα θα γινόταν επιτέλους δυτική χώρα (με όλα τα θετικά τού πράγματος για κάποιους, και με όλα τα αρνητικά του για κάποιους άλλους). Για τα ευρωπαϊκότερα πληθυσμιακά στοιχεία της χώρας που σήμερα πλήττονται κατεξοχήν από την “κρίση”, δηλαδή για όλους αυτούς που δεν συνέφαγαν με τους Πάγκαλους, για τους αυτοδημιούργητους, τους υπεύθυνους, τους ικανούς όλων των βαθμίδων, τους ευσυνείδητους, τους κοινωνικούς, ή τους “απλά” αξιοπρεπείς, αυτό θα ήταν απείρως καλύτερο από αυτό που υφίστανται σήμερα. Αντιθέτως θα ήταν θανατηφόρο για όλους τους συνδαιτυμόνες των Πάγκαλων, για τα αντικοινωνικά αρπακτικά και λαμόγια, τους ανεύθυνους αεριτζήδες, τα κουτοπόνηρα κρατικοδίαιτα παράσιτα, τους άχρηστους και ανίκανους βολεψοκώληδες του “βύσματος”, και γενικώς για αυτόν τον θρασύτατο τριτοκοσμικό κοπροπολτό τών “μένουμαι Εβρόπι” (ο οποίος εξακολουθεί να προστατεύεται προκλητικά και από την αναίσχυντη αριστερή κυβέρνηση).
Η Ελλάδα “θέλει τον γερμανό της”. Δυστυχώς όμως για σένα, αυτός δεν τη θέλει, ούτε κι αν του τη χαρίσουνε…
Η υπανάπτυκτη (κρατικοδίατοι μεταπράττες, μιζαδόροι, λαμόγια, αεριτζήδες κλπ.) ελλαδική οικονομία, δεν διαθέτει τις προδιαγραφές ώστε να λειτουργήσει σε απαιτητικά ενοποιημένα οικονομικά περιβάλλοντα ενός τόσο ακριβού (και σχεδιασμένου για βιομηχανικές οικονομίες) νομίσματος, όπως το ευρώ. Το μόνο που “επιτυγχάνεται” με το ευρώ είναι να διευκολύνονται οι εισαγωγές, κάτι που όμως διαιωνίζει την ανάγκη για διαρκή δανεισμό ο οποίος οδήγησε στη χρεωκοπία, ενώ ταυτόχρονα στραγγαλίζει την ισχνή παραγωγική βάση της χώρας (αφού εκλείπουν τα κίνητρα για να παράγεις). Το να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ αλλά να συμπιεστεί το ατομικό εισόδημα κυρίως των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα (…), ώστε να μην μπορούν να αγοράζουν “τόσα πράγματα”, με την ελπίδα ότι έτσι θα μειωθούν οι εισαγωγές, δεν λειτουργεί, γιατί τα εγχωρίως παραγόμενα προϊόντα δεν θα έχουν ζητησιακό πλεονέκτημα έναντι των εισαγομένων (αφού παράγονται με κόστος σε ευρώ). Η προτίμηση των ελληνικών προϊόντων θα μπορούσε θεωρητικά να βοηθήσει, αλλά, όταν δεν υπάρχει λόγος για τον καταναλωτή (όπως π.χ. χαμηλότερη τιμή τους), αυτό είναι ανεδαφικό (και αποπροσανατολιστικό) να το συζητάει κάποιος.
Διακοπή του δανεισμού προς το ψευδοκράτος και πλήρης έξοδος από το ευρώ (ούτε “διπλό” νόμισμα, ούτε άλλες κουτοπόνηρες ελληνιές)
Με αυτόν τον τρόπο το ψευδοκράτος θα αναγκαστεί να παραδεχτεί τη χρεωκοπία του και να κηρύξει πτώχευση. Έτσι όμως θα στερηθεί τις πηγές χρηματοδότησής της η κρατικοδίατη ελίτ, αφού ο δανεισμός προς το ψευδοκράτος της θα κοπεί “μαχαίρι”. Αυτό θα ήταν θανάσιμο χτύπημα γι΄αυτήν, δεδομένου ότι γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο (φθηνός και ανεμπόδιστος δανεισμός) έμπασε τη χώρα με χαλκευμένα στοιχεία στην Ο.Ν.Ε. το 2001. Ο δανεισμός προς το ψευδοκράτος (δηλαδή προς την κρατικοδίαιτη τριτοκοσμική ελίτ) αποτελεί τη μόνη δύναμη τής εγχώριας ελίτ. Αν ο δανεισμός διακοπεί, η φτώχεια δεν θα μπορεί να κρατιέται περιορισμένη σε δύο μόνο εκατομμύρια μαλάκες: θα γενικευτεί, και τότε η αποδυναμωμένη ελίτ θα αναγκαστεί να κάνει σοβαρότατες οικονομικές παραχωρήσεις στην πραγματική κοινωνία, για να αποφύγει τα χειρότερα (κατάρρευση του καθεστώτος, άνοιγμα των ασκών της κοινωνικής απελπισίας, “εμφύλιος” πόλεμος κλπ.). Η διακοπή του δανεισμού θα έφερνε την ελίτ σε δεινή θέση. Ηπροπαγάνδα τρόμου που εξαπέλυσαν οι μηντιάρχες τής ελίτ στο “δημοψήφισμα” του Ιουλίου 2015, αποδεικνύει ακριβώς τον δικό της τρόμομπροστά στην διακοπή του δανεισμού της. Αποδεικνύει ότι οι βολεμένοι δεν είναι άτρωτοι και “παντός καιρού” όπως έχεις εκπαιδευτεί να πιστεύεις μοιρολατρικά. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να είναι επαρκές επιχείρημα για σένα.
Αν όμως δεν σου αρκεί, έχω κι άλλα.
Φυσικά η κήρυξη πτώχευσης, η διακοπή της δανειακής αιμοδότησης και η έξοδος από το ευρώ πάνε “πακέτο”. Η ελίτ θα αναγκαζόταν σε “επαναπατρισμό” των φυγαδευμένων κεφαλαίων της, γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε πλέον να χρηματοδοτήσει τις “δραστηριότητές” της στην Ελλάδα. Γιατί όμως μόνο στην Ελλάδα; Μα γιατί πρόκειται για κρατικοδίατη παρασιτική ελίτ, που δεν έχει τη νοοτροπία καπιταλιστών και γι αυτό είναι παντελώς ανίκανη να λειτουργήσει σε γνήσια καπιταλιστικά περιβάλλοντα. Ίσως μάλιστα να έχουμε και την ηδονή να δούμε μεγάλα κρατικοδίαιτα “τζάκια” να καταρρέουν με πάταγο.
Η χρεωκοπία του ψευδοκράτους είναι και η μόνη πιθανότητα να δει κάποιος εισροή φυγαδευμένων κεφαλαίων στην Ελλάδα. Όχι πως η ελίτ θα κάνει τίποτε σοβαρές επενδύσεις με αυτά. Αλλά ακόμα κι έτσι, θα αναγκαστεί να κάνει κάτι, ο,τιδήποτε και θα πέσει κάμποσο χρήμα στην “αγορά”. Το σίγουρο πάντως είναι ότι εκτός από “επαναπατρισμό” κεφαλαίων, θα δούμε και πολλά ευρώ να βγαίνουναναγκαστικά απ΄τα στρώματα.
Η στάση πληρωμών του ψευδοκράτους δεν θα είναι μόνο προς τους δανειστές, αλλά και προς το εσωτερικό. Έτσι θα δούμε και εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων αργομίσθων, που το ψευδοκράτος δεν θα έχει πλέον να τους πληρώσει. Έτσι θα υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη, αφού οι συνέπειες της χρεωκοπίας του ψευδοκράτους δεν θα περιορίζονται στους συνήθεις μαλάκες σαν κι εσένα (μην παρεξηγείσαι, φιλικά σου το λέω), αλλά θα κατανεμηθούν σε περισσότερους. Σε νοιάζει τί θα απογίνουν όλοι αυτοί; Τότε μάλλον δεν έχεις ακόμα αρκετά προβλήματα και άρα αυτό το κείμενο δεν απευθύνεται σε σένα.
Γενικά η έξοδος απ΄το ευρώ δεν θα έχει αρνητικές συνέπειες για σένα, αλλά μόνο γι΄αυτούς, για χάρη των οποίων θυσιάζεσαι εσύ. Αυτό και μόνο είναι κατ’αρχήν καλό. Η ανεργία θα πάει στο 80% και δεν θα σε κοιτάνε με λύπηση, ούτε θα σου υποδεικνύουν (οι σημερινοί βολεμένοι) να πας στις Μανωλάδες, ή να γίνεις νεομετανάστης. Δεν θα υπάρχουν πια βολεμένοι. Θα είναι όλη η χώρα μια ωραία παρέα (“μαζί και στα εύκολα και στα δύσκολα”). Κανείς δεν θα μπορεί να μαγειρεύει τα ποσοστά των ανέργων και να τους κρύβει έτσι κάτω απ’ το χαλάκι (π.χ. μετατρέποντας σε … 25% το πραγματικό 40% της ανεργίας). Η κοινωνία θα αναγκαστεί επιτέλους να ασχοληθεί με το πρόβλημα. Εξάλλου, αφού δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική εξίσωση προς τα πάνω, ας υπάρξει τουλάχιστον προς τα κάτω. Το λένε και Κοινωνική Δικαιοσύνη…
Κανείς δεν θα έχει να πάει διακοπές όταν άλλοι θα πεινάνε. Οι άστεγοι θα γίνουν εκατοντάδες χιλιάδες (ή και εκατομμύρια) κι έτσι δεν θα μπορεί να τους “σκουπίζει” ο κάθε βλαχοδήμαρχος της Αθήνας, για να μην δυσφημίζεται τουριστικά η χώρα, ή για να οργανώνει τις “αθλητικές” φιέστες του. Κανείς δεν θα έχει λεφτά για να στείλει τα παιδιά του φροντιστήριο, κι έτσι τα παιδιά σου θα έχουν ίσες ευκαιρίες με αυτά των σημερινών βολεμένων, που θα έχουν ξεβολευτεί (και που σήμερα απαιτούν από εσένανα τους πληρώνεις τα φροντιστήρια των παιδιών τους).
Και για να διασκεδάσω έναν φόβο που καλλιεργούν οι εγχώριοι “ευρωπαϊστές”, ότι σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή η ελίτ “θα αγοράσει για ένα κομμάτι ψωμί τα σπίτια μας”. Καταρχήν για να αγοράσει κάποιος το σπίτι σου πρέπει να του το πουλήσεις. Αλλά γιατί να το κάνεις (και μάλιστα “για ένα κομμάτι ψωμί”); Για να μείνεις και άστεγος εκτός από άνεργος; Έπειτα τί να το κάνει το διαμέρισμά σου αυτός που υποτίθεται ότι “καίγεται” να σου πάρει; Σε ποιόν θα το μεταπωλήσει, ή νοικιάσει το διαμέρισμά σου ο αγοραστής; Σε σένα που δεν θα έχεις ούτε να φάς, ή σε δέκα εκατομμύρια άλλους που θα έχουν βρεθεί στη δική σου θέση;
Από την άλλη, αν δεν έχεις σπίτι, γιατί να σε νοιάζει τί θα γίνει με τα σπίτια ή τα ακίνητα των άλλων; Δεν έχεις ήδη δικά σου σοβαρότατα προβλήματα; Εκτός αν τελικά είσαι όντως μαλάκας
Να μην γίνει “κούρεμα” του χρέους
Το “κούρεμα” απλώς θα διαιωνίσει το ψευδοκράτος και ό,τι σε σκοτώνει. Άρα είναι κακό για σένα.
Το χρέος θα γίνει εξυπηρετήσιμο, η χώρα θα ξαναβγεί στις “αγορές” και θα αρχίσει να ξαναδανείζεται περιορισμένα. Η ελίτ θα καλύψει τις ζημιές της και θα ξανα-αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων στα προ χρεωκοπίας επίπεδα. Οι κρατικοδίαιτοι (“επιχειρηματίες” και δημόσιοι αργόμισθοι) θα ξαναοργιάσουν. Ούτε ένα ευρώ από τα δανεικά δεν θα πάει στην πραγματική οικονομία και στην πραγματική κοινωνία πριν ανακάμψει η τσέπη της ελίτ και του πελατειακού κομματιού του πληθυσμού. Η ανεργία θα παραμείνει στο πραγματικό 40% και οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα δεν θα δουν αύξηση πριν το 2050. Η ζωή θα συνεχιστεί χωρίςεσένα (όπως δηλαδή συμβαίνει σήμερα).
5. Να χάσουν τα σπίτια τους οι “κοκκινισμένοι” δανειολήπτες στεγαστικών δανείων.
Καταρχήν δεν είναι ακόμα “σπίτια τους”, αλλά της τράπεζας. Και ναι ρε, να τα χάσουν! Δηλαδή εσύ που έμεινες άστεγος, ή που πρόκειται να φας έξωση επειδή έμεινες άνεργος, ή επειδή αμείβεσαι με 490€ και δεν έχεις να πληρώσεις το ενοίκιο, τί είσαι; Μαλάκας; Είσαι μαλάκας επειδή δεν πήρες στεγαστικό τη εποχή της “ισχυρής Ελλάδας” του Σημίτη; Πρέπει να τιμωρηθείς επειδή δεν φέσωσες κάποια κωλοτράπεζα; Και πρέπει να προστατευτεί ο ασυνεπής οφειλέτης; Δηλαδή να του χαριστεί το σπίτι; Αν πρέπει να προστατευτούν οι “κοκκινισμένοι” δανειολήπτες, τότε πρέπει να εξασφαλιστεί επ’ αόριστον σε όλες τις “κοκκινισμένες” κατηγορίες του πληθυσμού (δηλαδή σε κάθε άνεργο νοικάρη, σε κάθε υποαμειβόμενο σκλάβο και σε κάθε άστεγο) δωρεάν σπίτι μέχρι να περάσει η “κρίση” (όπως μας διαβεβαιώνουν ότι θα συμβεί κάποτε, οι ταγοί του καθεστώτος). Αυτό είναι κοινωνική (και όχι επιλεκτική) δικαιοσύνη.
6. Να μην καταβληθούν οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις.
Μια τέτοια “εθνική νίκη” είναι σενάριο εθνικιστικής ρωμηοφαντασίας. Πέραν αυτού,θα ήταν άδικο για τη Γερμανία. Το γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα έχει εξοφληθεί με πολλούς τρόπους: οι Η.Π.Α. ανέλαβαν όλα τα έξοδα της μεταπολεμικής ανοικοδόμησηςτης Ελλάδας (η οποία δεν είχε υποστεί και τίποτε σοβαρές καταστροφές συγκρινόμενη με άλλες χώρες) χορηγώντας της (για λογαριασμό της Γερμανίας, που την ήθελαν ως “μαξιλάρι” απέναντι στη σταλινική Ρωσία) τα μυθώδη -και πρωτοφανή ιστορικώς- ποσάτου σχεδίου Μάρσαλ. Αλλά και η Γερμανία ανέλαβε να απορροφήσει στις δεκαετίες του 1950 και 1960 έναν σεβαστό όγκο κοινωνικώς δυσαρεστημένων ελληνοφώνων(ξαλαφρώνοντας έτσι την εγχώρια ελίτ από μια βραδυφλεγή “κοινωνική βόμβα”). Γι’ αυτό, οι εκλεγμένες ελληνικές κυβερνήσεις έχουν παραιτηθεί προ πολλού από τη διεκδίκηση των “αποζημιώσεων”. Η σημερινή ανακίνηση αυτού του -ανύπαρκτου- “ζητήματος” από τις κυβερνώσες αριστεράντζες, μόνο θεατρινίστικους σκοπούς εξυπηρετεί.
Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι καταβάλονταν (για δεύτερη φορά) οι γερμανικές αποζημιώσεις, τα χρήματα θα τα τσέπωνε και θα τα διαχειριζόταν η ελίτ, όπως άλλωστε και όλα τα άλλα που έχουν περάσει απ’ τα χέρια της. Ούτε ένα ευρώ δεν θα έφτανε σε σένα. Επομένως γιατί να συνταχθείς με τα … “εθνικά δίκαια” (της ελίτ); Για να τη ενδυναμώσεις; Ή για να της επιτρέψεις να συνεχίσει να σε κοροϊδεύει;
7. Να ψωνίζεις από το Lidl
Ως γνωστόν, τα ελληνικά σούπερ μάρκετ είναι τα -αδικαιολόγητα- ακριβότερα στην Ευρώπη (και ίσως στον κόσμο). Και όπως όλοι έχουν παρατηρήσει, παρά τη μείωση της ζήτησης, ανεβάζουν κάθε τόσο τις τιμές τους. Για όσους ξέρουν πώς λειτουργεί ο μηχανισμός (και όχι … νόμος) της προσφοράς και της ζήτησης, αυτό δεν είναι παράδοξο: όταν η ζήτηση μειώνεται, ο επιχειρηματίας χάνει ένα ποσό, το οποίο θα αναπληρώσει παίρνοντάς το από εκείνους που μπορούν ακόμα να ψωνίζουν (δηλαδή ανεβάζοντας τις τιμές). Βέβαια, για να το κάνει αυτό (π.χ.) ο ΑΒ Βασιλόπουλος, πρέπει να έχει στήσει καρτέλ με τον (π.χ.) Hellas Spar Βερόπουλος και τους άλλους του ολιγοπωλίου. Το Lidl όμως είναι εκτός καρτέλ και πουλάει πολύ φθηνότερα απ΄όλους τους. Δηλαδή χαλάει την “πιάτσα” του καρτέλ. Βέβαια το Lidl της Ελλάδας πουλάει ακριβότερα από το Lidl της Γερμανίας (μαλάκας είναι να μην το κάνει, όταν έχει μπροστά του έναν αρχιμαλάκα καταναλωτή σαν τον νεοέλληνα;) αλλά, ακόμα κι έτσι πουλάει τόσο φθηνότερα από το καρτέλ, ώστε να τού δημιουργεί “πρόβλημα”.
Επιπλέον το Lidl δίνει ράφια σχεδόν αποκλειστικά σε ανεξάρτητους (μή “επώνυμους”) μικροπαραγωγούς και συνεταιρισμούς από όλη την Ελλάδα, βοηθώντας τις τοπικές αγορές και χτυπώντας το διατροφικό καρτέλ εκεί που πονάει.
Επίσης το εργασιακό καθεστώς στο Lidl είναι πολύ καλύτερο από τα σούπερ μάρκετς του καρτέλ. Π.χ. κάτι που δεν σου έχουν πει είναι ότι ακόμα και ο μισθός μερικής απασχόλησης στο Lidl είναι μεγαλύτερος από τον βασικό μισθό πλήρους απασχόλησης που ισχύει στη χώρα (μια ένδειξη για το πώς θα διαμορφώνονταν οι μισθοί αν η Ελλάδα τελούσε υπό … “γερμανική κατοχή”).
ΕΡΓΑΤΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΏΝ, ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΕ! (σύνθημα του γαλλικού Μάη 1968)
Δεν ξέρω αν σε έπεισα να δεις τα πράγματα από τη σκοπιά που τα βλέπουν αυτοί που επικαλούνται τον πατριωτισμό σου, την … “Ευρώπη” και έναν γραφικόαντιγερμανισμό. Αυτοί οι θρασύτατοι που σου λένε κατάμουτρα ότι “οι φτωχοί κάνουν λάθος επιλογές τις κρίσιμες (για τους βολεμένους) στιγμές”. Θεώρησα ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αντιληφθείς ότι δεν έχεις τίποτα κοινό με αυτούς, και άρα πώς ό,τι είναι καλό για εκείνους (συνέχιση της υφιστάμενης κατάστασης) είναι εξ΄ορισμού κακό για σένα. Και επίσης, πως ό,τι είναι καλό για σένα (κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία, υπευθυνότητα κλπ.) εκείνοι το εκλαμβάνουν ως κακό γι΄αυτούς.
Όλο το κείμενο θα μπορούσε στην πραγματικότητα να συμπυκνωθεί σε μια απλή -απλούστατη- ερώτηση, που θεωρώ ότι θα πρέπει το συντομότερο να την κάνεις στον εαυτό σου κοιτάζοντας έναν καθρέφτη: “ως πότε θα είμαι ο χρήσιμος ηλίθιος που θέλουν;”.
Και μετά να αρχίσεις να επεξεργάζεσαι τις “λάθος” επιλογές και να χτυπάς (ή μήπως απλώς … να φυσάς;) αλύπητα προς τη σωστή κατεύθυνση.
hypnovatis
