Σε όλους είναι λίγο – πολύ γνωστό το ποιος ήταν ο Νίκος Μπελογιάννης που, έστω, τόσα χρόνια μετά απέκτησε το δικό του μουσείο μνήμης και τιμής.
- του Σπύρου Τάγκα |
| red line
Από μικρός οργανωμένος στην ΟΚΝΕ και μετέπειτα στο ΚΚΕ˙ εξελίχθηκε στα χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης (μάλιστα, του χρεώνεται η ηθική αυτουργία -ως πολιτικός επίτροπος του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου-, για το κανιβαλισμό στο Μελιγαλά – όχι άστοχα), και του Εμφυλίου Πολέμου σε ανώτερο και ανώτατο επιτελικό στέλεχος του κόμματος. Στάλθηκε δε, στην Ελλάδα ως επικεφαλής του κλιμακίου που θα καθάριζε το κομμουνιστικό κίνημα από τους «χαφιέδες» και, επέκεινα, θα το ανασυγκροτούσε στο βαθμό και στο επίπεδο που το επιθυμούσε η ζαχαριαδική ηγεσία (sic), που βρίσκονταν στην παρανομία -πάντα στο εξωτερικό.
Γνώστες της ιστορίας, καθώς, και παλαιά στελέχη του ΚΚΕ επιμένουν, πάντως, πως ο ερχομός του Νίκου Μπελογιάννη στην Ελλάδα˙ δεν ήταν παρά μια συνέχεια της παλιάς διαπάλης για τους συσχετισμούς δύναμης και ελέγχου μέσα σε αυτό. Σε αυτό το πλαίσιο δίνονταν, αείποτε, σκληρές εσωτερικές μάχες και, μάλιστα, η εκτέλεση του πολύπειρου και θρυλικού Στέργιου Αναστασιάδη το 1949 (πρώην αρχηγού της ΟΠΛΑ, επίλεκτου μέλους του Π.Γ.), εντάσσεται στην διαπάλη με το άλλο κλιμάκιο που υπήρχε στην Ελλάδα με υπεύθυνο και επικεφαλής το Νίκο Πλουμπίδη η αλλιώς «μπάρμπα». Στο Νίκο Πλουμπίδη που, ασφαλώς, εκτελέστηκε κι αυτός αργότερα, χρεώνεται, όπως ο εντοπισμός και εξουδετέρωση Αναστασιάδη έτσι, και η «αποκάλυψη», καθώς, και πιο μετά η «εκτέλεση Μπελογιάννη» από την κυβέρνηση Πλαστήρα˙ ήτις, βεβαίως, έκτοτε άρχισε να φυλλοροεί μέχρι της τελικής πτώσεως και του ερχομού πλέον του Αλέξανδρου Παπάγου και της ΕΡΕ. Αυτό – τούτο, τελικώς, ήταν και το μείζον διακύβευμα κορυφής που παίζονταν στη κεντρική πολιτική σκηνή, εν πολλοίς, χωρίς ηθικούς φραγμούς και κανόνες.
Όπως, λοιπόν, τότε η «υπόθεση Μπελογιάννη» δίχασε, αφενός, την ελληνική κοινωνία της εποχής˙ για τον αν τελικά ήταν ένας ήρωας – αγωνιστής του κόμματος που εκτελέστηκε άδικα˙ ή ένας παράνομος που συνέχιζε τον εμφύλιο πόλεμο και, αφετέρου, δίχασε περισσότερο τις γραμμές στο, ήδη, προβληματικό εσωτερικό του ΚΚΕ, εφόσον, τούτο ολίσθησε ολότελα στην «χαφιεδολογία» και τον «τυχοδιωκτισμό», έτσι, και σήμερα …65 χρόνια μετά συνεχίζει να διχάζει. Μόνο που αυτή την φορά δεν διχάζει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία αλλά, μόνο εκείνους –αριστερά κόμματα και στελέχη-, που διεκδικούν πια στον ποιόν ανήκει περισσότερο πολιτικά και ιδεολογικά «το σύμβολο» Μπελογιάννης. Στην κυβερνώσα Αριστερά που, κακά τα ψέματα, όλα τα στελέχη της προέρχονται από παλιούς «Κνίτες» και «Ρηγάδες» ή στο ορθόδοξο και, αλήθεια είναι, συνεπές ΚΚΕ (;), που επιχειρηματολογεί δεόντως ότι : «ο Μπελογιάννης ήταν ένας ασυμβίβαστος της πολιτικής, δεν διαπραγματεύτηκε, ούτε πρόδωσε ποτέ τις ιδέες του –εκτελέστηκε γι’ αυτές !»;
Όποια και αν είναι η απάντηση στο ερώτημα˙τούτο είναι το μόνο σίγουρο : Δίκαια και σωστή απάντηση δεν υπάρχει. Και τούτο, διότι, η όποια απάντηση ενέχει πολιτική σκοπιμότητα και διάφορες άλλες περιπλοκές που έχουν αναφορά στο σήμερα και μόνο στο σήμερα. Ο Ν. Μπελογιάννης, όμως, ανήκει πλέον ακέραιος στην ελληνική Ιστορία και σε όλους τους Έλληνες : στην ίδια την συλλογική μνήμη αυτού του Λαού. Τέτοια τραγικά γεγονότα –με τέτοιους τραγικούς ανθρώπους, αλήθεια, να μην ξανάρθουν ποτέ…
■ s.h.tagas@hotmail.gr
