Το όχι που ’φτιαξες με το κεφάλι σου,μαλλιά, χείλια, μέτωπο και μάτια, το όχι αυτό, το όχι αυτό μ’ έκανε χίλια κομμάτια.”
Πρόκειται για το όχι του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου..που στην πραγματικότητα δεν ήταν ένα αλλά πολλά..
- Γράφει ο Γιάννης Γιαπράκης |
| red line
Ένα όχι πατριωτικό, αλλά και διεθνιστικό, ρομαντικό αλλά και ρεαλιστικό, ευρωπαϊκό αλλά και ευρωσκεπτικιστικό, κυβερνητικό αλλά και αντικυβερνητικό και ριζοσπαστικό ..θυμωμένο, οργισμένο αλλά και ψύχραιμο.. Όχι πολύχρωμο και πλουραλιστικό αλλά εν τέλει ιδεολογικοπολιτικά.. ορφανό.. χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό.. Χωρίς προετοιμασία και προηγούμενη επεξεργασία θέσεων και αντιθέσεων, χωρίς να έχει ανοίξει προηγουμένως ένας πλατύς διάλογος μέσα στην κοινωνία για τις ενδεχόμενες εναλλακτικές στρατηγικές πλεύσης με πολιτικό, κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο..Έτσι έμεινε μετέωρο .. και εύκολη προίκα στο σακούλι των πολιτικάντηδων.. και από όχι μεταλλάχθηκε σε μονοχρωματικό, λιπόψυχο, φοβισμένο και μονολιθικό “ναι”..Λευκή επιταγή με το πιστόλι στον κρόταφο..Στη λογική της ανάθεσης σε ιερατεία, σωτήρες και μεσσίες..
Εδώ να σημειωθεί πως και η πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστερά μάλλον μεγέθυνε αυτό το όχι.. μάλλον βιάστηκε να του προσδώσει ταξικό, ανατρεπτικό, επαναστατικό περιεχόμενο..με αποτέλεσμα να μένει τώρα με το στόμα ανοιχτό που βλέπει πάλι να εγκλωβίζεται σε συντηρητικούς και συστημικούς δρόμους..Αυτό βέβαια είναι παιδική αρρώστια της Αριστεράς..και εν μέρει άρρηκτα συνδεδεμένη με την κρίση της ..Η εμμονή της δλδ να προβάλλει τα δικά της θέλω-αυτά που έφτιαξε στο κεφάλι της- πάνω στον κόσμο..αποφεύγοντας την επιστημονική και ορθολογική προσέγγιση…συγκαλύπτοντας ουσιαστικά το πρόβλημα και τις αδυναμίες της ίδιας αλλά και του κινήματος, με αποτέλεσμα να οδηγείται στην ήττα ..βάζοντάς τα μετά, με τον “συντηρητικό” και “εκπορνευόμενο” λαό..που πάει και συντάσσεται με τους σαλτιμπάγκους..Έτσι όμως γίνεται συνήθως με τους εξουθενωμένους απογοητευμένους, φοβισμένους, ανενημέρωτους και απαίδευτους λαούς οι οποίοι έμαθαν να μην ελέγχουν την εξουσία αλλά να συναλλάσσονται με αυτήν…Το όχι αυτών των λαών θα είναι με το θυμικό..και όχι συνειδητό, γιατί έμαθαν να πιστεύουν σε ωραία παραμυθένια λόγια που του λένε οι” σωτήρες” όπως ” και ρήξη αλλά και κανένα ρίσκο “καλλιεργώντας και παίζοντας με τα μικροαστικά και σκοτεινά τους αντανακλαστικά..Γιατί σκοτεινό είναι να σκέφτεσαι το κούρεμα της μικρο-κατάθεσής σου στην τράπεζα, αλλά όχι την κοινωνική ερημία και την αναγκαστική μετανάστευση του παιδιού σου..Ζοφερό είναι να σκέφτεσαι την πάρτη σου και μέχρι εκεί προβλέπει το μυωπικό μάτι σου, αλλά όχι την υποδούλωση της πατρίδας, το ξεπούλημα του φυσικού και πολιτισμικού της πλούτου άρα και τον αφανισμό και ξεριζωμό αυτών που έρχονται πίσω από σένα…με τη νέα γενιά να γίνεται ολοκαύτωμα. Έτσι προτιμάς να ακούσεις απατηλά ψέματα σε μια βάση θεολογική άτι δλδ θα φτάσεις στον παράδεισο υποφέροντας και όχι την αλήθεια που λέει να ζήσεις μια ζωή δύσκολη, επικίνδυνη αλλά αληθινή και με προοπτική για τις επόμενες γενιές και τον πλανήτη. Μια ζωή αξιοπρεπή για σένα και τα παιδιά σου..Άλλωστε Άξιον εστί -σε κόντρα με τον Ελύτη-είναι η ζωή που μένει ζωντανή και όσο χλωμή κι αν είναι, ελπίζεις..
Δε φταίει λοιπόν μόνο ο λαός που είναι μαραζιάρης φταίνε και τα τραγούδια και φταίει κι ο λυράρης που λέει κι ο Σαββόπουλος στο βρώμικο ψωμί.
Θέλω να πω πως ο κατακερματισμός της και η αδυναμία συμπόρευσης στην πρόσφατη συγκυρία, έχει να κάνει με χρόνιες ανεπάρκειες και ελλείμματα σε βασικούς άξονες και πρώτα απ’ όλα με το ίδιο το ανθρωπολογικό της προφίλ
Εννοώ ότι και σε αυτούς τους κύκλους αναπαράγονται ––το λέω πολύ γενικά τώρα–– τα ίδια ανθρωπολογικά πρότυπα που χαρακτηρίζουν αυτό στο οποίο θα έπρεπε ν’ αντιτίθενται, αν γίνομαι κατανοητός. Με αποκαρδίωνε πάντα το γεγονός ότι…. είναι όλοι τους πάρα πολύ ευχαριστημένοι από τον εαυτό τους όπως είναι! Δεν σκέφτονται δηλαδή σε ποιον βαθμό χρειάζεται οι ίδιοι ν’ αλλάξουν για να ανταποκριθούν σε εκείνη τη αλλαγή των συνθηκών που εύχονται και επιθυμούν. Αυτό με δυο λόγια.
Άλλο βασικό πρόβλημα η σεχταριστική πρακτική της. Κι επειδή οι αναφορές μου είναι κυρίως στην ποίηση και τη λογοτεχνία κάποτε ο ποιητής Ν. Καββαδίας σε μια κριτική του προσέγγιση έλεγε πως η αριστερά να μην κάνει τον εισαγγελέα και τον τιμητή σαν να είναι μόνο αυτή ο θεματοφύλακας της αλήθειας και του δίκιου..Στη επανάσταση που δεν είναι μία, αλλά πολλές, δεν πας ποτέ μόνος σου ή με εκείνους μόνο που έχουν τις ίδιες απόψεις και την ίδια κομματική ταυτότητα με σένα, αλλά με τους πολλούς .Οι λίγοι είναι θέμα χρόνου να γίνουν δυνάστες στη θέση αυτών που τους αφαίρεσαν την εξουσία.
“Θα τρόμαζε ο κόσμος αν μάθαινε πόσοι λίγοι κάναμε την επανάσταση” λέει ο Λένιν …και πράγματι θα τρόμαζε, όχι όμως για την επιτυχία της αλλά για την αποτυχία της !
Τρίτο σημαντικό θέμα το ζήτημα της δημοκρατίας και του διαλόγου. Η αριστερά πρέπει να ανοίξει τα παράθυρα να φύγει η μούχλα του σεχταρισμού, της εσωστρέφειας και της καχυποψίας για τη διαφορετική άποψη..ίσα ίσα που θα πρέπει να επιδιώκει την παραγωγή σκέψης ακόμα κι αν είναι εναντίον της ..θα πρέπει να αποτελεί η ίδια πεδίο δημιουργίας, ελεύθερης διακίνησης ιδεών και πηγής πολιτισμού και Τέχνης…Αλήθεια που είναι σήμερα οι ποιητές της ,οι πνευματικοί της άνθρωποι, οι θεατρικοί της συγγραφείς, οι σκηνοθέτες της, οι ζωγράφοι της, οι αρχιτέκτονές της, οι μουσικοί της ;;.Έπαψαν να γεννιούνται άνθρωποι που εμπνέονται απο την Αριστερά και τα ανθρώπινα οράματά της..;; Δε νομίζω,..απλά η τελευταία δεν τους αφουγκράζεται και δεν τους αγκαλιάζει..τους απαξιώνει..και αυτό κατ’ εμέ είναι και το τέταρτο και πλέον σοβαρό έλλειμμα της. Η σχέση της δλδ με τον Πολιτισμό. Θα έπρεπε ο Πολιτισμός να είναι η διαρκή της έγνοια και βασική της συνιστώσα..αυτή που θα τη διαφοροποιούσε και θα την ξεχώριζε από τους άλλους .. με συνεχείς και αδιάκοπες πολιτιστικές-πολιτικές προτάσεις να δίνει τη δυνατότητα και την ευκαιρία στον απλό κόσμο να αναδημιουργεί και να παίρνει χαρά ώστε να μην είναι βορά στις ορέξεις της σύγχρονης βιομηχανίας πολιτιστικής υποκουλτούρας και θύμα όλων αυτών των μολυσματικών υποπροϊόντων που αποτελούν μοχλό επιβολής εξουσίας ,αφού είναι γνωστό πως ένας λαός χωρίς μνήμη και αισθητικά υποβαθμισμένος, ελέγχεται πολύ ευκολότερα..
Εν δυνάμει λοιπόν, της ανήκει αυτός ο κόσμος του όχι του δημοψηφίσματος…αρκεί να υπάρχει η παιδεία..και εξηγούμαι, αρκεί η κάθε συνιστώσα της, να μικρύνει το εγώ της …να μην θολώνει το ιδεολογικό όραμα της, αλλά και σε επίπεδο πολιτικής να αναζητάει μέτωπα και συγκλίσεις όπου κανείς συναντιέται έστω και στο μίνιμουμ…χωρίς αφορισμούς και πισώπλατα μαχαιρώματα, σε πνεύμα συντροφικότητας, αλληλεγγύης, σεβασμού..και αυτοκριτικής.. αλλά και αντιπαλότητας στο πεδίο των ιδεών χωρίς προκαταλήψεις λέγοντας πάντα, όσο μπορεί, την αλήθεια στο κόσμο.
Έχει λοιπόν τις ευθύνες της και μάλιστα κατά τη γνώμη μου μεγάλες οι πέραν του Σύριζα Αριστερά ( το ΚΚΕ είναι αριστερά..; Δεν ξέρω. Ρωτάω) που το όχι του δημοψηφίσματος έγινε προικό και μάλιστα σχεδόν λευκή επιταγή ( γιατί το 36-37% στον Τσίπρα, τι άλλο μπορεί να είναι) στα χέρια των νέων μεσσιανιστών του συστήματος… Πρέπει κάποια στιγμή να δούμε και την καμπούρα μας.. Η στιγμή πάντως είναι τω όντι ιστορική..
