Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική ύπαρξη διχασμένη. Υπάρχει ο «κακός» ΣΥΡΙΖΑ και ο «καλός» ΣΥΡΙΖΑ.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
Ο «κακός» ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ που υπογράφει “δεδομένων των συνθηκών το λιγότερο κακό Μνημόνιο που είναι δυνατό (εξ’ αιτίας εκείνων που προηγήθηκαν)” και “προς το παρόν παραμένει στην Ευρωζώνη / ΕΕ με ισχυρές επιφυλάξεις” τις οποίες και σπεύδει να υπενθυμίζει με την πρώτη ευκαιρία που παρουσιάζεται.
Ο «κακός» ΣΥΡΙΖΑ είναι «κακός» επειδή επιδιώκει την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας πάση θυσία. Για την παραμονή του στην εξουσία “πούλησε” τη Θεσσαλονίκη που –μην το ξεχνάμε αυτό- τον ανέβασε σ’ αυτή.
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που η Θεσσαλονίκη πουλιέται. Κάθε Σεπτέμβρη η Θεσσαλονίκη “πουλιέται” από τον εκάστοτε πρωθυπουργό και τον εκάστοτε αρχηγό της μείζονος αντιπολίτευσης στους οπαδούς των κομμάτων τους και το εκλογικό σώμα. Άλλα υπόσχονται στη Θεσσαλονίκη και άλλα πράττουν όταν αναλάβουν τη διακυβέρνηση.
Πυρήνας του «κακού ΣΥΡΙΖΑ είναι οι πάλαι ποτέ «ανανεωτές κομμουνιστές» που ασπάστηκαν το δόγμα Πουλαντζά για τη αποδιοργάνωση του κράτους μέσω του μαζικού «προοδευτικού» δημοσιουπαλληλικού εισοδισμού και οι μαζικά προσχωρήσαντες στο ΣΥΡΙΖΑ «παλαιοπασόκοι» που υπάρχουν μόνο ως γρανάζια της κρατικής εξουσίας. Σύμφωνα με τη πουλαντζική θεωρία η προκαλούμενη από τον «μαζικό προοδευτικό εισοδισμό» αποδιοργάνωση του κράτους αποδιαρθρώνει με τη σειρά της τα καπιταλιστικά ταξικά συμφέροντα που το στηρίζουν και στηρίζονται απ’ αυτό. Επομένως, πρόκειται περί “επανάστασης”. Τώρα, εάν αυτή η “επανάσταση” είναι «προλεταριακή» ή «μικροαστική» ή «δημοσιο-διευθυντική» αυτό παραμένει αδιευκρίνιστο από την πουλαντζική θεωρία. Σίγουρα, πάντως, οι κοινοί παρανομαστές των εναλλακτικών “επαναστάσεων” είναι ο «αντικαπιταλισμός» και ο «λαός», ήτοι η «λαϊκή επανάσταση».
Ο «κακός» ΣΥΡΙΖΑ είναι “μνημονιακός εξ ανάγκης όχι εκ πεποιθήσεως”. Αυτή η ψυχολογική ιδιαιτερότητά του επιτρέπει την κομματική συνύπαρξη του «κακού» με τον «καλό» ΣΥΡΙΖΑ.
Ο «καλός» ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ της ταξικής πάλης, των συνδικάτων και των κοινωνικών γιατί όχι αντι-καπιταλιστικών κινημάτων και δικτύων αλληλοβοήθειας των ανέργων. Πυρήνας του είναι οι ακρο-αριστερές “επαναστατικές” οργανώσεις που συνασπίστηκαν με τους «ανανεωτές κομμουνιστές» για να πετύχουν εκλογικά κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Μετά το διαχωρισμό της ΛΑΕ, σκοπός της ύπαρξης του «καλού» ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον να αλλάξει τον κόσμο αλλά να αποτρέψει τη χειροτέρευσή του από τον «κακό» ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο να αποτρέψει την ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευσή του από τα κόμματα εκείνα που θεωρεί ότι είναι εκ πεποιθήσεως μνημονιακά, δηλαδή πρακτορεία του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Εργάζεται νυχθημερόν, παλεύει με νύχια και με δόντια, να αποτρέπει –φυσικά στο μέτρο του εκάστοτε συγκυριακά εφικτού- τον εκφυλισμό του «κακού» ΣΥΡΙΖΑ σε «νεοφιλελεύθερη πολιτική δύναμη με φιλολαϊκό προσωπείο», σε ένα μετα-ανδρεϊκό νέο-ΠΑΣΟΚ. Ιδανικό του είναι η αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης» μέσω της φορολογικής αναδιανομής μεγάλης κλίμακας υπερ των φτωχών και σε βάρος των πλουσίων. Στα όπλα του περιλαμβάνονται η φορολογική ληστεία των «εχόντων και κατεχόντων», η έξωση των εκπροσώπων / πρακτόρων του κεφαλαίου από τους θεσμούς και η δικαστική εξόντωση του πολιτικού προσωπικού των κομμάτων της διαπλοκής.
Ο καλός» και ο «κακός» ΣΥΡΙΖΑ συνυπάρχουν – διαλεκτικά, μην το ξεχνάμε αυτό- στο σώμα του «όμορφου» ΣΥΡΙΖΑ. Ο «όμορφος» ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνος που λέει αυτό που θέλει να ακούσει το προεπιλεγμένο απ’ αυτόν ακροατήριο ασχέτως του ποιοί ακριβώς βρίσκονται κατά περίπτωση απέναντί του. Η αποδέσμευση από τους περιορισμούς του συγκεκριμένου αντι-κειμένου προσδίδει στον «όμορφο» λόγο μια αύρα υπερβατικότητας, ανατροπής -γιατί όχι;- επαναστατικότητας. Αν η επανάσταση, εκτός από παντός καιρού (εξαιτίας της «συνεχούς» κρίσης του καπιταλισμού), είναι και όμορφή, τότε αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναμφίβολα η διαρκής προσωποποίησή της.
Έτσι λοιπόν ο «καλός» ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει ενεργητικά στις δύο μετεκλογικές γενικές απεργίες που προκήρυξε η «κακή», φιλοκυβερνητική, ηγεσία της ΓΣΕΕ ενάντια στην εφαρμοζόμενη μνημονιακή πολιτική του «κακού» ΣΥΡΙΖΑ για να εκθέσει από τη μια τη (δομικά) «φιλοκυβερνητική» ηγεσία της ΓΣΕΕ (γιατί, άραγε, δεν κάνει γενική απεργίας διαρκείας για να γίνει κυβερνητικός ανασχηματισμός;) και από την άλλη “να ενισχύσει την αντίσταση της κυβέρνησης του «κακού» ΣΥΡΙΖΑ στις ακραίες νεοφιλελεύθερες απαιτήσεις των ακόμα χειρότερων απ’ αυτόν τοκογλύφων δανειστών”.
Ο «κακός» ΣΥΡΙΖΑ θέλει λευκή κυβερνητική επιταγή αλλά υπογεγραμμένη δημοκρατικά από το λαό. Ο «καλός» ΣΥΡΙΖΑ θέλει αλλαγή πολιτικής χωρίς αλλαγή κυβέρνησης. Ο «όμορφος» ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να εφαρμόσει -αλλά από την μεθεπόμενη ημέρα- τις πολιτικές που όλοι και όλες κατά περίπτωση δηλώνουν παντοιοτρόπως ότι επιθυμούν.
Όμως, η επενδυτική δυσπραγία, άρα και η μη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, η μη εκπλήρωση των προϋποθέσεων συμμετοχής των τραπεζών στο τρέχον πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, οι έλεγχοι στην τραπεζική κίνηση κεφαλαίων και η χρηματιστηριακή κατάρρευση δηλώνουν αλάνθαστα ότι το «συνυφασμένο όλο» βρίσκεται στο άτοπο, και άρα πορεύεται στο πουθενά. Η αδιάκοπη, όμως, περιστροφή γύρω από τον εαυτό του εκτός από ίλιγγο παράγει, επίσης, φυγόκεντρες τάσεις αλλά, κυρίως, παράγει κρίσιμες και κριτικές επιπτώσεις:
Η αναγκαιότητα της μνημονιακή συμμόρφωσης εμπεδώθηκε από «όλους και όλες» τους πολίτες και πολίτισες αυτής της χώρας.
Το τραπεζικό σύστημα, δηλαδή η ίδια η οικονομική ανάπτυξη αυτή καθ’ εαυτή, άρα και η πεμπτουσία της «εθνικής ανεξαρτησίας», πέρασε μέσω της ανακεφαλαιοποίησης στον πλήρη έλεγχο των πολυεθνικών και αλλοδαπών κρατικών μεγα-εταιρειών.
Η φτώχεια ενσωματώθηκε σταδιακά στην καθημερινότητα (συσσίτια, διανομή τροφίμων με δελτίο, κάρτα αγορών) και, επομένως, η παροχή εργασίας έναντι ενός κομματιού ψωμιού παγιώθηκε στη σκέψη και στάση «όλων» των άπορων σε αναζήτηση πρώτης, δεύτερης ή τρίτης εργασίας, νόμιμης ή / και παράνομης.
Η χώρα κινδυνεύει –δια της πλαγίας οδού του μερικού ή ολικού λειτουργικού ή δομικού αποκλεισμού της από την ΕΕ- να μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και το κράτος να εκφυλιστεί σε δεσμοφύλακα-εξαγωγέα τους, δηλαδή –πρακτικά- σε περιφερειακό δουλέμπορο.
Οι ένοπλες δυνάμεις -υπό την στιβαρή ηγεσία του εθνικόφρονος «ανεξάρτητου» κυβερνητικού εταίρου- εγγυώνται ότι θα κρατήσουν ανοικτές τις γραμμές ανεφοδιασμού του μετώπου και είναι έτοιμες -εάν παραστεί ανάγκη- να εμπλακούν και να εμπλέξουν τη χώρα στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία. Είναι, επίσης, πανέτοιμες –κατά το πρωθυπουργικό τιτίβισμα- να αναχαιτίσουν με «ψυχραιμία» αλλά να αναχαιτίσουν την αναμενόμενη αύξηση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο.
Με τα λόγια δεν μπορώ να χτίσω ούτε ανώγια, ούτε κατώγια. Με τα λόγια, όμως, μπορώ να γκρεμίσω και ανώγια και κατώγια. Τα πρώτα λόγια λέγονται «παραμύθια»˙ τα δεύτερα «απραξία». Και τα δυο ταυτόχρονα μαζί λέγονται «καταστροφή».
