Β. Ο εκφυλισμός του μετασταλινικού ΚΚΕ, 2009-2019/σήμερα
1. Η ισοπέδωση της εκλογικής απήχησης του ΚΚΕ
Η κρίση, ολόπλευρη -οικονομική, πολιτική και κοινωνική- ισοπέδωσε το ΚΚΕ.
Στις εκλογές του Μαΐου 2012Α οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ το εγκατέλειψαν μαζικά θεωρώντας -καλώς ή κακώς- τον Παπανδρέου υπεύθυνο για την κρίση και την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ και στράφηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ως (βασικά) ευρωενωσιακό κόμμα τούς ήταν πολύ περισσότερο οικείος απ’ ότι το απόμακρο αντιευρωενωσιακό ΚΚΕ.
Η μαζική αυτή μετατόπιση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ συμπαρέσυρε στις εκλογές του Ιουνίου 2012Β που επακολούθησαν αμέσως μετά τον ευρύτερο κοινωνικό χώρο του ΚΚΕ που στράφηκε κι’ αυτός με τη σειρά του στο ΣΥΡΙΖΑ.
Μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου 2012 το ΚΚΕ έχασε 258.868 ψήφους, δηλαδή το 48% των ψηφοφόρων του. Οι 277.204 ψήφοι που συγκράτησε ήταν λιγότεροι από τους 313.001 ψήφους που είχε συγκρατήσει στην προηγούμενη ιστορική πανωλεθρία τού 1993.
Το στρατηγικό πλήγμα που δέχτηκε το ΚΚΕ το 2012 ήταν ότι απώλεσε τον ευρύτερο κοινωνικό χώρο ύπαρξης / λειτουργίας / δράσης / αναπαραγωγής του κόμματος. Περιορίστηκε ξανά στον «κοινωνικό χώρο των ηττημένων του εμφύλιου πολέμου».
Στις ευρωεκλογές του 2014 αύξησε τη δύναμή του μόνο κατά 72.138 ψήφους, δηλαδή κατάφερε να επαναπατρίσει μόλις το 27% των ψήφων που είχε χάσει τον Ιούνιο 2012.
Η αδυναμία επανασυσπείρωσης του κομμουνιστικού χώρου αποτυπώθηκε και στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015: το ΚΚΕ έχασε 11.154 ψήφους έναντι των ευρωεκλογών του 2014.
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 η καθίζηση συνεχίστηκε (-36.556 ψήφοι). Τελικά, στις εκλογές του Ιουλίου 2019 το ΚΚΕ κατέληξε με ένα ακόμα μικρότερο πλήθος ψήφων (-2.040 ψήφοι).
Την περίοδο Σεπτεμβρίου 2015 – Ιουλίου 2019, το ΚΚΕ κυμαίνεται με απειροελάχιστες διακυμάνσεις τις 300.000 ψήφους.
2. Η πλήρης απαξίωση του πολιτικού προγράμματος του ΚΚΕ
Την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, 2015-9, όλες οι βασικές / προσδιοριστικές πολιτικές θέσεις και όχι μόνο του ΚΚΕ αλλά και του όλου κομμουνιστικού κινήματος (ΛΑΕ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.α.) απαξιώθηκαν πλήρως.
1) Αντιϊμπεριαλισμός
Τα χαρακτηριστικά συνθήματα – πολιτικές διεκδικήσεις: «Έξω από το ΝΑΤΟ», «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Yankees go home”, κ.α. ξεχάστηκαν εντελώς.
Με πραγματικό το ενδεχόμενο στρατιωτικής σύγκρουσης με την Τουρκία στο Αιγαίο, Κύπρο, Ν. Α. Μεσόγειο κανένας εχέφρων δεν φεύγει από το ΝΑΤΟ. Ούτε σπάει τη συμμαχία με τις ΗΠΑ αλλά την προσαυξάνει με την προσθήκη νέων βάσεων, του Ισραήλ και της δικτατορικής Αιγύπτου.
Είναι, όντως, εκπληκτικό ότι ο ιμπεριαλιστικός αναπροσανατολισμός της Ελλάδας που πραγματοποίησαν οι κ.κ. Κοτζιάς και Καμμένος έγινε, υπό τις ευλογίες του κου. Τσίπρα, χωρίς να ανοίξει έστω και ένα αριστερό ρουθούνι.
Η δε τρέχουσα (μερική) συμπόρευση της Ρωσίας με την Τουρκία δεν προσφέρει κανένα αντίβαρο στην πίεση του δυτικού ιμπεριαλισμού για να πατήσει ο όποιος εγχώριος αντιϊμπεριαλισμός.
Επομένως, ο οικείος μας αντιϊμπεριαλισμός / αντιαμερικανισμός απλώς δεν αποδίδει στην περιφερειακή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Ν. Α. Μεσόγειο.
2) Εθνικοαπελευθερωτικός – αντικατοχικός αγώνας
Τα χαρακτηριστικά συνθήματα – πολιτικές διεκδικήσεις: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», «Έξω από την ΕΕ και το Ευρώ», κ.α. περιέπεσαν σε πλήρη αχρηστία μετά την μνημονιακή προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 (Α και Β) η οποία εκλήφθηκε από το εκλογικό σώμα ως έμπρακτη απόδειξη ότι δεν υπάρχει, τουλάχιστον, άμεσα λύση στο ελληνικό πρόβλημα εκτός ΕΕ και Ευρώ.
Η ΛΑΕ που επέμενε υπέρμετρα στην έξοδο από την ΕΕ και την επιστροφή στη Δραχμή, το πλήρωσε με την εξαφάνισή της στις εκλογές του 2019. Το ΚΚΕ με τη στασιμότητά του.
Επίσης, η τρέχουσα συμπόρευση της Ρωσίας με την Τουρκία την καθιστά αναξιόπιστη ως εταίρου στην πορεία αποδέσμευσης από την ΕΕ στο πλαίσιο αναδιάταξης των διεθνώς οικονομικών σχέσεων της χώρας.
Το απορρέον σύνθημα «Ελλάδα, Σερβία, Ρωσία, εταιρική σχέση!» στερείται έστω και του παραμικρού καθημερινού ρεαλισμού.
3) Αριστερός πατριωτισμός
Η αντίθεση στη Συμφωνία των Πρεσπών η οποία εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως εκδήλωση «σύγχρονου διεθνισμού» και η θεαματική ακροδεξιά αντίθεση σ’ αυτή κατέστησε στα μάτια του εκλογικού σώματος τον «αριστερό καλό πατριωτισμό» και όχι μόνο του ΚΚΕ εντελώς δυσδιάκριτο από τον «δεξιό κακό πατριωτισμό» / εθνικισμό / φασισμό.
«Το δικό μας όχι είναι διαφορετικό από το όχι των υπολοίπων» με το οποίο που το ΚΚΕ επιχείρησε να περιχαρακώσει εκλογικά τον χώρο του δεν απέδωσε αλλά και ούτε θα μπορούσε λογικά να αποδώσει κάτι σπουδαίο. Η εκλογική εξάλειψη της (στα δεξιά του ΚΚΕ) ΛΑΕ στις εκλογές, ευρωπαϊκές και εθνικές, του 2019 αποτελεί την αδιαμφισβήτητη έμπρακτη πιστοποίηση αυτής της εκτίμησης.
4) Φιλολαϊκότητα
Η πάλη της ΛΑΕ ενάντια στους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών δεν της απέφερε εκλογικά ούτε μισή ψήφο. Χωρίς να διαθέτω στοιχεία για το ΚΚΕ υποθέτω ότι το ίδιο αποτέλεσμα παρήχθη και στη δικιά του περίπτωση (στο βαθμό που έχει εμπλακεί στη σχετική δράση).
Εάν, βεβαίως, στη φιλολαϊκότητα προστεθεί και ένα κομματικό κριτήριο, τότε μετατρέπεται σε κομματισμό: «το κόμμα φροντίζει τα μέλη και φίλους του που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης»…
5) Σοσιαλισμός
Ο όποιος «σοσιαλισμός» και όχι μόνο του ΚΚΕ ως άμεσος διεκδικητικός στόχος παραμένει προσδιοριστικά ασαφής και επιπλέον ούτε εφοδιάζεται με την πολιτική διαδικασία επίτευξής του.
Το νέο πολιτικό σύστημα που προϋποθέτει η κοινωνική επίτευξη του «σοσιαλισμού», δηλαδή -τελικά- η ίδια η επανάσταση των μαζών μέσω του πολιτικού εκπροσωπευτικού συστήματος, δεν εξειδικεύεται ούτε κ’ αν ενδεικτικά. Το μόνο στοιχείο του συστήματος που υποδεικνύεται είναι η «ανακλητότητα των εκλεγμένων αντιπροσώπων» χωρίς, ωστόσο, να διευκρινίζεται ότι η υπόψη «ανακλητότητα» αφορά αποκλειστικά τη μονοκομματική περίπτωση (δηλαδή τη δικτατορία του κόμματος) και όχι την πολυκομματική περίπτωση και ούτε να ορίζεται πως αυτή καθίσταται λειτουργική σε μεγάλη κοινωνική κλίμακα και με πολλά ενεργά πολιτικά κόμματα.
Επομένως, ο «σοσιαλισμός» και όχι μόνο του ΚΚΕ δεν ασκεί στο εκλογικό σώμα καμία απολύτως πολιτική έλξη σε αισθητή κοινωνική κλίμακα. Η παράλληλη εκλογική εξάλειψη της (στα αριστερά του ΚΚΕ) ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές, ευρωπαϊκές και εθνικές, του 2019 αποτελεί την αδιαμφισβήτητη έμπρακτη πιστοποίηση αυτής της εκτίμησης.
6) Χρέος
Η βαρουφάκεια περιπέτεια της διαπραγμάτευσης για την διαγραφή του δημόσιου χρέους το πρώτο εξάμηνο 2015 κατέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας σε όλους ότι ο εθνικός εκβιασμός «ή μας χαρίζετε το χρέος ή τα μαζεύουμε και φεύγουμε από το Ευρώ και ό,τι μέλλει γενέσθαι!» δεν τελεσφόρησε. Ο Σόιμπλε μας ευχήθηκε καλό ταξίδι και προθυμοποιήθηκε να μας δώσει και 50 δις. Ευρώ χαρτζιλίκι για την περιπλάνησή μας στον κόσμο της Δραχμής.
Ο νόμος και η τάξη της αξίας, δηλαδή η πεμπτουσία του καπιταλισμού, αποκαταστάθηκε πλήρως: η κυβέρνηση αναγνώρισε το χρέος της, δέχτηκε να εφαρμόσει το νέο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και δομικών μεταρρυθμίσεων (μνημόνιο) και η αντεπανάσταση θριάμβευσε ολοκληρωτικά στην Ελλάδα.
Το ΚΚΕ περιέπεσε σε κατάσταση αδρανούς πολιτικής κατάθλιψης. Ούτε μπόρεσε να αποτρέψει, ή έστω να περιορίσει κατά τι, τη νίκη της αντεπανάστασης εκ των προτέρων, ούτε διαθέτει επαρκείς δυνάμεις να την ακυρώσει εκ των υστέρων.
Σε τι χρειάζεται, πλέον, το ΚΚΕ; Σε τίποτα απαντά το εκλογικό σώμα… πλην των πιστών κομμουνιστών των οποίων η κοινωνική ύπαρξη είναι συνυφασμένη με το κόμμα και την ιστορία του.
3. Η κατάπτωση στον αντικαπιταλιστικό αστικό ζαχαριαδισμό
Τι απομένει, λοιπόν, από το πολιτικό πρόγραμμα του ΚΚΕ όσο και των υπολοίπων πολιτικών οργανώσεων (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.α.) που αυτοτοποθετούνται εντός του πλαισίου της διαχρονικής εξέλιξης του ιστορικού κομμουνιστικού κινήματος;
Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας – ΔΣΕ του Νίκου Ζαχαριάδη … ο οποίος αποσπάται από το ιστορικό αγροτικό περιβάλλον του και τοποθετείται στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον. Με μια λέξη: «Αντάρτες των πόλεων» … εξ ου και «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» …
Η δράση του ΚΚΕ καταπίπτει -εκ της πλήρους έμπρακτης απαξίωσης του πολιτικού προγράμματός του- σε «αντικαπιταλιστικές» καταδρομικές επιδρομές που μπορούν να οριστούν συνολικά (στο πλαίσιο της ιστορικής διαδρομής του κόμματος) ως «αστικός ζαχαριαδισμός»: «χτυπάω και φεύγω δημιουργώντας συνεχώς μεταβλητούς ζωτικούς χώρους μελλοντικής συσσώρευσης επιρροής και δυνάμεων».
